Çok haklısın aslında ama öte yandan eşini de kırmamaya çalış.Ben olsam,seni anlıyorum tabii kardeşini görmek hakkın ama ailene kırgınım bu seferlik gelmek istemiyorum derdim.Ama bence eşinin gitmesine engel olma ve ailesini tercih etti gibi bir psikolojiye girme.Aile elbette önemli,insan ailesinin hatalarını görmek istemeyebilir.Baştan beri eşinin biraz daha arabulucu davranması gerekirdi.Belki sen sonradan sinirle "onlar da zor günümde bana gelmediler" demek yerine zamanında sitemle "annenler aramadılar,çok kırıldım,aramalarını beklerdim" gibi birşeyler söyleseydin,eşin ailesini uyarırdı.Belki eşin ailesini korumak,onlara laf söyletmemek için sana tepki gösteriyordur ama içinden sana hak veriyordur.Gitmek zorunda değilsin elbette,hatta araya mesafe koyup sadece bayram ve özel günlerde aramak çözüm olabilir.Eşin bu sefer yalnız gitsin,hiç tavır yapma,hatta ailesine selam söyle,döndüğünde nasıllar,iyiler mi diye sor.Ailesiyle arasına girdiğini düşünmesin yoksa kötü olan sen olursun.
Çok teşekkür ederim yorumun için haklısınız. Eşim hep arabulucu olmaya çalıştı hakkını yiyemem
ama onları uyarmak yerine bana laf söylemeyi tercih etti. Mesela örnek vericem annesi bana laf
sokmayı pek sever. Ben eşime annen bana laf sokuyor dediğimde yanımda otur yanımdan
ayrılma diyor. Annesine anne biraz konuşmalarına dikkat et demiyor. Sonuçta biz bir şekilde yanyana kalıyoruz annesiyle sürekli yanımda olmuyor eşim ve annesi aynen devam ediyor.
Onlar ailesi evet ama ben neyiyim onlar için beni bu kadar kırması revamı artık kaldıramıyorum
yapılan haksızlıkları.