merhaba kızlar içimi dökmek için yazıyorum ben bir yıllık evliyim. eşimle birbirimizi çok severek evlendik. uzak mesafe ilişkisi yaşamamıza rağmen 2 haftada bir görüşürdük bu süreçte de çok güzel anlar yaşadık ve ben onu iyi tanıdığımı düşünerek evlenmek istedim.
ben genelde sıcakkanlı olmaya çalışan biriyim ama aşırı konuşkan biri değilimdir eşimle görüşürken hep o daha çok konuşur güzel şeyler yapar söylerdi. işler ilerlediğinde nişan zamanında falan tartışmalar başladı o zamana kadar nerdeyse tartışmamıştık bile ama en ufak bi meselede hep tartışma çıkıyordu altınlar nişan düğün gelenekleri nasıl gidilip gelinecek vs vs. orta yolu bulmaya çalışırken dediğim dedik ve manipülatif bi insan olduğu için ailemin yapmak istediği geleneklerle (benim de yapmak istediğim şeylerdi) onun keskin düşünceleri arasında çok kaldım ve dengeyi kurmak çok zordu. mesela dini nikahta isteyeceğim mehirden dolayı aramız bozulmuştu bu işi sanki paraya döküyorum kötü bir şey yapıyorum gibi tepki gösterdi, biz bunun için evlenmiyoruz formaliteden bi şey söylemeni beklerdim falan diye üste çıkmıştı. kendi düşüncesini doğru diye dayatıyordu ama öyle bi konuşuyordu ki ben sonunda kendimi hee demek ki öyle olması daha iyi derken buluyordum ya da ben çabuk kanan biriyim.
evliliğimiz ara sıra tartışmalı gitse de genel olarak güzeldi AMA ASIL SORUN eşimin dışarıya karşı ve en önemlisi benim kök aileme karşı çok sert ve soğuk durması. evet ben bunu başlarda da biraz fark etsem de daha yeni tanıştıkları için çekiniyor diye yorumlamıştım daha açılamadı diyordum. ama üzerinden bir yıl geçti hala aynı.
geçen hafta annem ablam eşi ve yeğenim bize geldiler 4 5 gün kaldılar. kendisi çocuklarla pek iyi anlaşamıyor yeğenime de öyle çok laf atıp oynamaz zaten ona bile sinir oluyorum da neyse. daha onlar gelmeden konuşurken haftasonu mahvolduk dedi neden dedim sıcakta gezicez, çoluk çocuk falan dedi ben tabi çok üzüldüğümü söyledim ağladım senin ailen gelirken ben böyle desem falan diye kavga ettik. özür diledi konuştuk hallettik neyse geldiler ya insan bi güler yüz gösterir dimi ama yok. konuşuyor ona konuşmaya çalışıyor gibi geliyor ama dışardan asla öyle görünmüyor. aslında onlarla hiçbir sorunu yok seviyorum saygı da duyuyorum diyor ama öyle bir suratı asık geziyor ki ben misafir olsam istenmediğini düşünürdüm.
gezmeye götürdük onları ama o onlarla daha çok konuşacağı yerde benle konuşuyor ben uyarıp hani şuna da şöyle de bak şunu sorabilirsin falan deyince beni suçlu buluyor bana ne yapacağımı söylemen kötü hissettiriyor strese sokuyor ben biliyorum zaten konuşacağım şeyi diyor…ama geldiklerinde örneğin babam nasıl iyi mi diye bile sormuyor. bi şeyler anlatırken de ciddi ciddi anlatır genelde. mesela gezerken bazen çok önden gitti. annem bi yandan soruyor neden önden gidiyor noldu falan diye ben de arada kalıyorum. hep birlikte ilerlemeye çalışıyoruz ama çocukla bebek arabasıyla aynı ilerlemek zor oluyor 6 kişi o da diyor ki benden bağımsız hareket ediyorsunuz zaten beni fark etmiyorsunuz vs. sanki inadına yapıyor kendi içinde. ben önden yol göstermek için gidiyorum falan diyor ama insanlarla iletişim kurmazsan diyorum kimse seni anlamaz ki gelin şöyle gidelim şuradan gidicez falan de bari diyorum yani. gezerken bi ara eniştem hepimize dondurma ısmarladı o yemicem dedi. insan tam tersi misafirlerine bunu yapması gerekmez mi?
ablamlar bi gün bi iş için sabah erkenden bi yere gidip geleceklerdi ama annem yeğenim ben evdeydik. eşim de işe gideceği için ona kahvaltıyı ayrı hazırlamıştım tek yiyip çıktı. biz sonradan yemiştik ertesi gün kahvaltı için uyandırırken ben gelmicem siz yapın kahvaltıyı dedi resmen orda ağlicaktım zor ikna ettim meğerse dünkü tek bırakma mevzusundan yapmış.
yani ona göre aslında tek suçlu o değil güya annemler de ona samimi davranmayıp çok konuşmuyormuş. eniştemle de iyi anlaşamamış. anlattıklarında eşime de hak verdim ama genel olarak ev sahibisin senin biraz ılımlı olup anlayış göstermen gerekiyor. bana tavır alsan da belli etmemem gerekiyor.
bu çocuk aslında kendi akrabalarına karşı falan da böyle ben bayramlarda net fark ettim. pek kimseyle öyle samimi konuşmuyor gülmüyor ama bana karşı öyle değil ikimizken nasıl oluyorsa o daha çok konuşuyor. evin içinde gayet iyiyiz yani.
ama bu mesele beni öyle üzüyor ki aşırı kafama takıyorum benim memlekete gittiğimizde yüreğim ağzımda geziyorum. annem bana evlendiğimizden beri 3. kez sordu kızım mutlu musun iyi misin diye. bunu duymak bile çok kötü bi şey. iyiyiz diyorum biz mutluyuz normal hayatımızda diyorum ama bunları içimdekileri anlatamıyorum üzülmesinler diye. o yüzden buraya yazmak istedim.
eşimle konuşmayı deniyorum hep karşı argümanlarla geliyor onların da ona öyle davrandığını orada zaten samimiyet olmadığını söylüyor. tamam onlar da çok konuşkan olmayabilirler ama güzel geçsin muhabbet olsun diye ellerinden geleni yapıyorlar hissediyorum. ama o öyle suratla negatif enerjiyle gezdikçe açılamıyorlar.
ayrıca hep kendine göre prensipleri ve doğruları var onun dışında çok zor kabulleniyor veya tartışmayla kabul ediyor. mesela en basitinden apartman wp grubuna bile girmek istemedi ben öyle şeylerle uğraşamam diyor ulaşmak isteyen gelsin söylesin diyor. ya diyorum bi şey yazmicaksın ki sadece duyurular için. yok ben girmem diyor Ya ne alakaaaa ne alaka yani. bayramda yeğenime harçlık verelim mi diyorum üfleye püfleye para veriyor onu da bana verdiriyor kendi asla vermiyor mesela. daha birçok basit örnek var bunun gibi.
bilmiyorum ben bunu nasıl aşıcam düzelticem? içimde bi intikam duygusu oluştu ben de onun ailesinin yanında aynısını yapıcam diyorum kendi kendime çünkü yediremiyorum.(ki öyle değilim güleryüzle ağırlamaya çalışıp konuşurum) ama onların da bi suçu yok… ne yapıcam bilmiyorum. bunlar boşanacak sebepler değil gibi geliyor çünkü bana karşı bir yanlışı olmadı her gün sevdiğini söyler güzel davranır haftasonlarını hep ikimize ayırır yani bu anlattığım dışında büyük bir sorun yok aslında.