- 28 Mart 2012
- 837
- 714
- 123
- Konu Sahibi sersemsinem
-
- #1
Fikirlerinize ve akıllı kadın stratejilerinize çok ihtiyacım var, ah tüh vahh degil duymak istedigim, parlak fikirler.. lütfen şu konunun bi ucundan tutun
4,5 yıllık evliyim, 2 tanede cocugum var.
Eşimle genel olarak sakin bi evliligimiz var, tabi ben ben olmaktan çıktığımda.. onun olmamı istedigi gibi davrandigimda durum böyle.
Son zamqnlarda (ikinci bebegin gelmesiyle) esim iyice saldı herseyi.beni kendine mecbur hissettiriyor ve durum gercekten böyleymis gibi davraniyor.soguk, ilgisiz.. sadece bi kac ay önce bisey dicem diye gözlerimin icine bakan adam gitti ben biseyler anlatirken bile yüzüme bakmayan bi adam geldi.
Bu ara ev alma durumumuz var, başka zaman olsa bana sorardı,dinlerdi düşüncelerimi ama simdi semtine de yerinede kendi karar veriyor, ben bi fikir sundugumda he deyip gectigini hissediyorum.
2 küçük cocukla ilgilenmek çok zor (biri 26 digeri 6 aylik), bütün gün evdeyim daraliyorum, cok yoruluyorum dolayisiyla psikoloji olarakta cok saglikli sayilmam.icinde bulundugum durumu ben mi cok büyütüyorum acaba diyorum, istemsiz.
Mesela;
Isleri cok yogun ama calisanlari var, yani hemen ise yetismem lazım durumu yok.bu sabah cok gec kaldim deyip saat 10 gibi evden cikti, yarim saat sonra aradim "annemdeyim kahvalti yapiyoruz" dedi, çok garip oldum.
ikinci bebek geldiginden beri hic evde zaman gecirmiyor, kahvalti yapmiyor.
aksamlari erken gelebilme ihtimali varken o bi şekilde oyalanip aksam 9.30dan önce eve gelmiyor.
Biliyor ki evde ses var, bebek var, iş var..
Ne kadar geç gitsem kâr diye düşünüyor sanırım..
Peki ben? Ben ne hale geliyorum tek başıma 4 duvar arasında iki bebekle? Hiç mi yardıma ihtiyacım yok? Hic mi anliyorum seni denilmeye.. bebegimi emzirmeme ragmen son 1haftadir sigaraya meyletmeye başladım, kendi kendime konuşur oldum yalnızlıktan..
Kendimi sıkışmış hissediyorum,
Boşanmak istiyorum ama iki çocukla kendimi sığıntı gibi hissediyorum.
Yorgunum, savaşmaya, kendimi ifade etmeye gücüm yok.
Zaten yaziyi yaziş tarzımdanda anlaşılıyordur, kafam çok karısık.
Bugün, kalkayim gideyim biraz annemde kalayım diye düşündüm, eßim bu fikirden hiç hoşlanmaz ama ben de hoşlanmayacagı rahatsız olacagı seyler yapmak istiyorum.
Derdimi anlatabildim mi kızlar? Başaranildim mi?
Allak bullak durumdayim, sorunuz varsa sorun kafami toparlayamiyorum.
4,5 yıllık evliyim, 2 tanede cocugum var.
Eşimle genel olarak sakin bi evliligimiz var, tabi ben ben olmaktan çıktığımda.. onun olmamı istedigi gibi davrandigimda durum böyle.
Son zamqnlarda (ikinci bebegin gelmesiyle) esim iyice saldı herseyi.beni kendine mecbur hissettiriyor ve durum gercekten böyleymis gibi davraniyor.soguk, ilgisiz.. sadece bi kac ay önce bisey dicem diye gözlerimin icine bakan adam gitti ben biseyler anlatirken bile yüzüme bakmayan bi adam geldi.
Bu ara ev alma durumumuz var, başka zaman olsa bana sorardı,dinlerdi düşüncelerimi ama simdi semtine de yerinede kendi karar veriyor, ben bi fikir sundugumda he deyip gectigini hissediyorum.
2 küçük cocukla ilgilenmek çok zor (biri 26 digeri 6 aylik), bütün gün evdeyim daraliyorum, cok yoruluyorum dolayisiyla psikoloji olarakta cok saglikli sayilmam.icinde bulundugum durumu ben mi cok büyütüyorum acaba diyorum, istemsiz.
Mesela;
Isleri cok yogun ama calisanlari var, yani hemen ise yetismem lazım durumu yok.bu sabah cok gec kaldim deyip saat 10 gibi evden cikti, yarim saat sonra aradim "annemdeyim kahvalti yapiyoruz" dedi, çok garip oldum.
ikinci bebek geldiginden beri hic evde zaman gecirmiyor, kahvalti yapmiyor.
aksamlari erken gelebilme ihtimali varken o bi şekilde oyalanip aksam 9.30dan önce eve gelmiyor.
Biliyor ki evde ses var, bebek var, iş var..
Ne kadar geç gitsem kâr diye düşünüyor sanırım..
Peki ben? Ben ne hale geliyorum tek başıma 4 duvar arasında iki bebekle? Hiç mi yardıma ihtiyacım yok? Hic mi anliyorum seni denilmeye.. bebegimi emzirmeme ragmen son 1haftadir sigaraya meyletmeye başladım, kendi kendime konuşur oldum yalnızlıktan..
Kendimi sıkışmış hissediyorum,
Boşanmak istiyorum ama iki çocukla kendimi sığıntı gibi hissediyorum.
Yorgunum, savaşmaya, kendimi ifade etmeye gücüm yok.
Zaten yaziyi yaziş tarzımdanda anlaşılıyordur, kafam çok karısık.
Bugün, kalkayim gideyim biraz annemde kalayım diye düşündüm, eßim bu fikirden hiç hoşlanmaz ama ben de hoşlanmayacagı rahatsız olacagı seyler yapmak istiyorum.
Derdimi anlatabildim mi kızlar? Başaranildim mi?
Allak bullak durumdayim, sorunuz varsa sorun kafami toparlayamiyorum.