- 4 Aralık 2010
- 3.683
- 6.636
- 358
- 35
Merhaba hanımlar.
Eşimle ilgili bazı durumlardan bahsetmek istiyorum.
Çok çok ketum birisidir. Kimseye birşeyini anlatmaz ama yakının aile fertlerinin bütün dertlerini sorunlarını bilir fazlasiyla ilgilenir. (Onun kendisini anlatmaması beni çok üzüyor. Çok yalnız olduğunu hissediyorum ama anlatmıyor)
Hayatı tamamiyle evden ise, işten eve şeklinde. Sık görüştüğü arkadaşı hiç yok. Dost diyebilecegi bir iki kişi var onlarla da aynı şehirde değiliz ve onlarla bile ayda yılda bir görüşür. Ev ve iş disinda yaptığı birşey olmaması onu da üzüyor. Ama asla birşey yapmak istemiyor. Anca oturup TV izliyor
Dün ilk kez bana bir konuda açıldı. Ev kredisi ödüyoruz. Az bir para değil ama gelirimizin 3 de 1 i kadarı oraya gidiyor. Bu konuda kendisini borca bağlanmış gibi hissediyormus. Hiç bir maddi sıkıntı bugüne kada yaşamadık ama ev almak onun çok da istediği birşey değildi. 7 yıl daha ödememiz var. Kendini böyle hissetmesine bir anlam veremiyorum çünkü gezip tozmayi alışveriş filan yapmayı seven biri değil ki. Ev almasaydik o para buhar olup ucardi eminim.
Hayatta en zevk aldığı şey güzel yemek yemek, güzel yemek yapmak, kışlık yiyecek salça vs hazırlıkları. :))
Anlayamıyorum mutsuzluğunu, çözemiyorum esimi. asosyallik mi, aşırı boş bir hayat sürmesi mi, maddi anlamda elinin dar olduğunu düşünmesi mi ( ki cidden darda değiliz.) Ne yapacağımı şaşırdım...
Kaynım eşimin en yakını (ama onada hiç birşeyini anlatmaz, onun herşeyini bilir)kardesine çok guvenir ve o da psikolog acaba onunla mi konuşsam? Herkes eşimin zor biri olduğunu benimle nasıl iyi olduğuna sasirdiklarini söyler. (Başkalarına karsi dedigim dedik biri ama bana genel manada öyle degil)
Çok uzun oldu kusura bakmayın. Goremedigim yerleri belki bana gösterebilirsiniz diye yazdım. Umarım anlaşılır olmuştur.
Eşimle ilgili bazı durumlardan bahsetmek istiyorum.
Çok çok ketum birisidir. Kimseye birşeyini anlatmaz ama yakının aile fertlerinin bütün dertlerini sorunlarını bilir fazlasiyla ilgilenir. (Onun kendisini anlatmaması beni çok üzüyor. Çok yalnız olduğunu hissediyorum ama anlatmıyor)
Hayatı tamamiyle evden ise, işten eve şeklinde. Sık görüştüğü arkadaşı hiç yok. Dost diyebilecegi bir iki kişi var onlarla da aynı şehirde değiliz ve onlarla bile ayda yılda bir görüşür. Ev ve iş disinda yaptığı birşey olmaması onu da üzüyor. Ama asla birşey yapmak istemiyor. Anca oturup TV izliyor
Dün ilk kez bana bir konuda açıldı. Ev kredisi ödüyoruz. Az bir para değil ama gelirimizin 3 de 1 i kadarı oraya gidiyor. Bu konuda kendisini borca bağlanmış gibi hissediyormus. Hiç bir maddi sıkıntı bugüne kada yaşamadık ama ev almak onun çok da istediği birşey değildi. 7 yıl daha ödememiz var. Kendini böyle hissetmesine bir anlam veremiyorum çünkü gezip tozmayi alışveriş filan yapmayı seven biri değil ki. Ev almasaydik o para buhar olup ucardi eminim.
Hayatta en zevk aldığı şey güzel yemek yemek, güzel yemek yapmak, kışlık yiyecek salça vs hazırlıkları. :))
Anlayamıyorum mutsuzluğunu, çözemiyorum esimi. asosyallik mi, aşırı boş bir hayat sürmesi mi, maddi anlamda elinin dar olduğunu düşünmesi mi ( ki cidden darda değiliz.) Ne yapacağımı şaşırdım...
Kaynım eşimin en yakını (ama onada hiç birşeyini anlatmaz, onun herşeyini bilir)kardesine çok guvenir ve o da psikolog acaba onunla mi konuşsam? Herkes eşimin zor biri olduğunu benimle nasıl iyi olduğuna sasirdiklarini söyler. (Başkalarına karsi dedigim dedik biri ama bana genel manada öyle degil)
Çok uzun oldu kusura bakmayın. Goremedigim yerleri belki bana gösterebilirsiniz diye yazdım. Umarım anlaşılır olmuştur.
eve gelen misafirle bile canı isterse konuşur yoksa kimseyle konuşmaz. Acar TV izler. Ben catlarim karşıda. Ama böyle hayat geçmez ki 
