Eşimle akraba ziyareti tartışmalarımız

cilek.yagmuru .!.:

Polemiğe girmek için alıntılamadım ki, fikrimi söyledim. Herkesin aynı hayat tarzından hoşlanmadığını belirttim. Sizin gibi olmayan insanlara yabani muamelesi yapmaya gerek yok.

Ben çok kopuk büyümedim, çocukken gayet de görüşürdük. Ama büyüdükçe uzaklaştım, annemler görüşmeye devam ediyor. Düğünlerde bir araya gelince oturur sohbet ederim, herkese gülümserim surat asmam ama içten içe acı çekiyorum.

Sürekli ilgi bekleyen, milletin evini sofrasını didikleyip psikolojimi bozan bir insan da değilim. Akraba ortamı sevmeyen her insan başını sosyal medyadan kaldırmıyor, yalnızlık ve mutsuzluğun dibine vuruyor gibi bir düşünceniz var nedense.
İşim gücüm var, ailem, arkadaşlarım var, hobilerim var. Gidip halamla ne konuşabilirim mesela? Bu mu beni hayata bağlayacak? Ortak noktam yok, keyif almadığım ortamda bulunmak istemiyorum.

Siz çocukluktan beri tanıdığınız insanlarla bir bağ kurmuşsunuz, sohbetlerinden keyif alıyorsunuz. Eşinizin ailesinde o bağ olmasa bile sizin akrabalarınızdan hoşlanıp uyum göstermiş.
Ama konu sahibinin eşi istemiyormuş. Ağlayıp zorlaması bir işe yaramayacak.
Şu konuda haklısınız, insanlar kendine uygun kişilerle evlenmeli. Sonradan değiştiririm diye düşünmek çoğu zaman işe yaramıyor.

Genişletmek için tıkla...

Kaybolmuscennet .!.:

Yabani olarak bakmıyorum. Ne haddime. Sadece üzülüyorum kendi adımada toplum adınada. Halamla konuşamam ama halamın çocuklarıyla konuşurum. Dedigim gibi benim ailemdeki insanlar kafa dengi ondandır belki. Kimse kimseyi didiklemez öyle ilgi beklemez. Herşey normal seyirinde ilerler .

Az önce kuzenim diyor erinmedim saydım 179 kişiyiz diyor. Kuzenler. Ve herkesin kendi kuşağından samimi oldugu birileri var. Herkes sıkı fıkı olmasada hep bir araya gelince güzel ortam oluşuyor. Bazılarını yılda bir görrüm bazılarıyla uzakken bile hergün konuşurum. Yetişme şekli demek.

Ben kandillerde bazen cumalarda bayramlarda vs özellikle yaşlıları ararım. Yarın bigün bende yaşlanıcam sonuçta. Beş dk konuşmakla bişey olmuyor. İlla can ciğer sohbete gerek yok. Onun hayır duası yeter. Evet şuan çalışmadıgım için belki rahat ileyişim kuruyorum. Ama ben evlenmeden önce çok yoğun çalışırdım. O süreçte bazen eve geç gelirdim dışardan misafirler oldugu zamanlar da. Ve kuzenler bizdeyse ben gelene kdr beklerlerdi. Ogün yoruldum sabah erken kalkıcam vs önemli olmazdı. Bu benim yetişme şeklim herkes öyle olmak zorunda değil.

Kendi yeğenlerimi düşünüyorum. Bir hala olarak onlara ne emekler verdim. Beni aramasalar veya benim çocuklarımı sevmeseler üzülürdüm. Böyle olmaması için elimden geleni yaparım. Çünkü hayat koşuşturmacasına dalarsak yapayalnız kalırız. Ve bu yalnızlık, istedigimiz kadar arkadaşımız, hobimiz işimiz olsun bizi eninde sonunda üzer. Toplumdaki bozulmaların temel sebebi bence. Ben daha geleneksel düşünüyorum sanırsam.

Kırıcı konuştuysam kusura bakmayın. Hayırlı günler

Genişletmek için tıkla...

cilek.yagmuru .!.:

Yok estağfurullah, kırıcı konuşmadınız. Ben sizi anladım. Sadece, benim gibi insanların derdini açıklamak istedim.

İşte kafaların uyuşması çok önemli.
Ben annemle, anne-kız bağımız olduğu için, uzun uzun sohbet edebiliyorum, konuşacak şeyler bulabiliyorum. Ama onunla yaşıt halamla, teyzemle "nasılsın, iyi misin" diye sorduktan sonra muhabbet bitiyor.

Yakın yaşta kuzenlerim var ama ben üniversite okurken onlar evleniyordu. Bir süre sonra onların muhabbeti evlilik, çeyiz, çocuk bakımına döndü. Konuşacak bir şey kalmayınca koptuk.
Ortak konular olmayınca iki taraf için de keyifli bir sohbet olmuyor, zoraki görüşmeler hoşuma gitmiyor.
Siz çok kalabalıkmışsınız. İlla ki kafanızın uyduğu insanlar vardır. Eşiniz de uyum göstermiş, sorun yaşamamışsınız.

Ama istemeyen insana baskı yapmak gerçekten sinir bozucu. Demek istediğim buydu.
Ben kırdıysam siz de kusura bakmayın. Mutlu günler

Genişletmek için tıkla...

Mrsmuallime .!.:

Merhaba. ben 7 aylık evliyim. Eşimle tabiki her evlilikte olan tartışmalarımız oluyor. Ama bu tartışmalarımız arasında beni en çok yıpratan akraba ziyaretleri, gidip gelme mevzuları.

Şöyle ki benim ailem birbirine çok bağlıdır teyzelerim kuzenler hatta dıdının dıdısı bile hep birliktedir. Gidilip gelinir toplu yemekler gezmeler organize edilir.

Eşimin aile kültürü ise tam tersi. Eşim bazı kuzenlerini doğru dürüst tanımıyor bile. Çok kalabalık bi aileler. Ama bayramdan bayrama görüşüyorlar. Onda da en yakınlar ile yani.

Şimdi sorun şu biz bu konuda çatışma yaşıyoruz. Ben tabiki evlenmeden önceki hayatımı sürdüreyim akrabalarımdan çıkmayayım gibi bir derdim yok.

Ama bazen babaannem teyzem amcamla falan bizi davet ediyorlar. Ama eşim asla gitmek istemiyor. Ağlıyorum davet ettiler ayıp diye zor bela kırk takla atarak götürüyorum.

Ama çok yoruldum artik. Ben seni akrabalarıma götürüyor muyum sen de beni zorlama. Bize gelsinler bişey demiyorum. Sen de git ama beni zorlama ben kendi akrabalarımla görüşmüyorum ki seninkilerle görüşeyim diyor.

Bu durum beni çok yıprattı kızlar. Şimdiden ramazan bayramını düşünüyorum. Çünkü sadece anne babamı ziyaret edecek başka kimseye gitmek istemicek. Bekli saatlerce dil döküp ağlamam gerekecek. Kendini sadece anne babama karşı sorumlu hissediyor başka kimseyle görüşmek istemiyor.

Zaten sosyal biri değil. Arkadaş çevresi kısıtlı bana veya akrabalarıma özgü bir durum değil bu. yine de çok kafama takıyorum. Herkes bu konuda bizim dedikodumuzu yapıyor gibi görüyorum. Annem de üzülüyor neden böyle yapıyor bu çocuk diye.

Biz ikimiz çok güzel gezip eğleniyoruz ama başkalarını istemiyor. Mesela kalabalık bir aile pikniğine gidelim desem gelmez.ya da ramazanda benim iş yerimde eşlerle birlikte katıldığımız iftar programları düzenleniyor. Eminim ki biz gitmicez. Herkes karı koca geliyor ben tek nasıl gideyim zehir olur bana o yemek.

Sizce çok mu abartıyorum eşimin dediği gibi kişiliğine hakaret mi ediyorum. Yoksa haklılık payım var mı benim durumumda olan var mı ne yapılabilir

Genişletmek için tıkla...