Eşimle ayrı yatıyoruz yardım

Siz yetişkin bir birey olarak eşimden ayri yatamam diyorsunuz ama 9 ay anne kokusu almış, annenin kalp atışını bilen, sıkışık karanlık bir yerden tamamen yabancı bir yere gelmiş bebeğin anneden ayrı beşiğinde uyumasıni beklemek fazla değil mi sizce
 
Erkeklerkn ki degil herkesin calisma olayindan bahsettim.calisan sabah uyanan biri gece uyandirilmasin.aksam cocuga baksin vs.ben erkekler cocuk bakmain demedim.ya da ev isi yapmasin....yapsin.ama gece uykusjnu alsin.
Malesef tanidigim yok.yardimciyi kendiniz icin alin.esinize destek olabilmek icin degil.bir gorev dagilimi yapin evde birllikte belirleyin.seni cok iyi anliyorum.bizim ulke olarak kulturumuz mu yoksa evrimden mi boyle bilmiyorum ama guclu olan kadin sevilmiyor.daha guclu olmak zorunda birakiliyor.belki de hata bu.bilemedim.
 
Bu lohusa psikolojisi değil, eş olmanın gerektirdiklerini göstermeyen insanlara karşı hissedilenler. Benim bir sıkıntım var eş isek ortak olmalısın, benim yetişmekte zorlandığım sorumluluklarım var ya yardım etmelisin ya da bana güç vermelisin. Her akşam yüzünden düşen bin parçayla girdiğin kapıyı açan kadının da yüzünde güller açmasını bekleyemezsin, en azından bir süre sonra. Ben hep enerjisini yükseltmek için türlü munzurluklar yaparken artık kendimde güç bulamıyorum. Artık ben destek olunması gereken taraftayım. Ama yok işte. Anlatamıyorum . Şaka yapıyorum zannediyor gibi davranıyor iki gün düzel 3.gün aynı tas hamam..
eğitim seviyesiyle alakası yok anlıyor musunuz.. bir adamın merhametiyle sevgisiyle alakalı. Aileden gördükleriyle alakalı.
[/QUOTE]
Ben sizin de eşinize aşık olduğunuzu düşünmüyorum. Bir de bir soru sormuşsunuz ya; böyle olmaya mecbur mu bırakılıyorsunuz bilmiyorum ama bu durumdan mutlu değilsiniz. Bazı kadınlar vardır sever sorumluluk almayı. Siz onlardan değilsiniz ama. O yüzden zorlamayın kendinizi. Azıcık naza çekin kendinizi bakalım ne olacak
 

Özellikle de yeni doğan asla anneyle uyumamalı zaten. Yanında yatırıp öldüren var. Boğuyorlar sağa sola dönerken. Anne yorgun oluyor bilmiyor. O bebeğin yeri beşik, yatağım değil. Anne baba yatağında uyuması 2 taraf için de psikolojik ve fiziksel olarak sakıncalı. Beşiği yatak odasına kurmak lazım sadece ilk başta. Vakti gelince odasını da ayırmak gerekli. Doğru olan bu.
 
Öyle diyorsanız öyledir
 

Kimsenin kariyeri 2-3 ay uykusuz kaldı diye baltalanmaz. Biz ne yapıyoruz o zaman? Nasıl dayanıyoruz? Eve gelip hem çocuk hem yemek hem ev işi...


Bana normal gelmiyoe ayrı yatmak daha doğrusu bunu alışkanlık haline getirmek.
Bilemiyorum bir tek bende mi oldu bu lohusa psikolojisi? Zaten insan kendini çirkin, bakımsız, dönüşmüş ve sıkışmış hissediyor. Bir de eşin terketmiş gibi davranıp rahatını düşünmesi hoş değil.
[/QUOTE]
Ama onun çalışıp sizin için evi çekip cevirenilmesi için kaliteli uyku alması gerek yani bu benim fikrim sen eşini yanında isteyebilirsin orası ayrı ama bizde türk kadınları aman adam uyusun çalışıyor diyip yatak ayıran çok fedakarlık yapıyorlar bebek büyüyünce yataklar birleşiyor
 
Hocam bence sen boşta olduğun için ilgi bekliyorsun enerjiksin ondanda ayni şeyi bekliyorsun adam zaten yorgun geliyor kafa yoruluyor beden yoruluyor emin ol sen de çalışınca bu durum düzelicek diye düşünüyorum. Bu arada tek başına yapmadın o çocuğu ver kucağına baksın biraz çalışıyorsa her baba çalışıyo taş mı taşıyormuş hadi bee
 
Ben sizin de eşinize aşık olduğunuzu düşünmüyorum. Bir de bir soru sormuşsunuz ya; böyle olmaya mecbur mu bırakılıyorsunuz bilmiyorum ama bu durumdan mutlu değilsiniz. Bazı kadınlar vardır sever sorumluluk almayı. Siz onlardan değilsiniz ama. O yüzden zorlamayın kendinizi. Azıcık naza çekin kendinizi bakalım ne olacak ☺
[/QUOTE]
Aşık olarak evlenmedim ama çok sevdim değer verdim fedakarlıklar yaptım her zaman saygı duydum...
Ama ne oluyor?
Verilen sözler tutulmuyor, iletişim problemini çözmeye tek başınıza yetmiyorsunuz önce saygınız sonra sevginiz azalıyor.. hep veren taraf olamıyorsunuz, her birimizin 3 türlü rolü vardır; birincisi yetişkin 2.ebeveyn 3.çocuk rolü. Ne kadar yaş alırsak alalım bu 3 rol arasında dolanır dururuz. Ebeveyn olmaya da ihtiyaç duyarız(birileri için birşeyler yapmayı, fedakarlıkta bulunmayı gerektirir), çocuk olmaya da ihtiyacımız vardır(talepkar tarafımız) ve de yetişkin olmamız da gerekir. Sürekli Aynı rolde kalamazsınız isteseniz de olmaz bunalırsınız depresyona girersiniz, o gömlek dar gelir diğerine geçersiniz vs vs. Beni sürekli ebeveyn olmak bunaltıyor artık. Tabi ki sorumluluk almayı isterim, ama tek başıma değil. Çocuk meselesi tek başına alınan bir karar değil ki sorumluluğu tek bir tarafın olsun. Elbette ki anneyiz kaçamadığımız bir sürü sorumluluğumuz var ama bizim de beslenmesi gereken duygularımız var. Fiziksel ve zihinsel gücümüzün bir sınırı var... bunu anlayıp buna karşılık verebilecek eş istiyorsun sadece. Hani hastalıkta sağlıkta iyi günde kötü günde vsvs ....
 
Aşık olarak evlenmedim ama çok sevdim değer verdim fedakarlıklar yaptım her zaman saygı duydum...
Ama ne oluyor?
Verilen sözler tutulmuyor, iletişim problemini çözmeye tek başınıza yetmiyorsunuz önce saygınız sonra sevginiz azalıyor.. hep veren taraf olamıyorsunuz, her birimizin 3 türlü rolü vardır; birincisi yetişkin 2.ebeveyn 3.çocuk rolü. Ne kadar yaş alırsak alalım bu 3 rol arasında dolanır dururuz. Ebeveyn olmaya da ihtiyaç duyarız(birileri için birşeyler yapmayı, fedakarlıkta bulunmayı gerektirir), çocuk olmaya da ihtiyacımız vardır(talepkar tarafımız) ve de yetişkin olmamız da gerekir. Sürekli Aynı rolde kalamazsınız isteseniz de olmaz bunalırsınız depresyona girersiniz, o gömlek dar gelir diğerine geçersiniz vs vs. Beni sürekli ebeveyn olmak bunaltıyor artık. Tabi ki sorumluluk almayı isterim, ama tek başıma değil. Çocuk meselesi tek başına alınan bir karar değil ki sorumluluğu tek bir tarafın olsun. Elbette ki anneyiz kaçamadığımız bir sürü sorumluluğumuz var ama bizim de beslenmesi gereken duygularımız var. Fiziksel ve zihinsel gücümüzün bir sınırı var... bunu anlayıp buna karşılık verebilecek eş istiyorsun sadece. Hani hastalıkta sağlıkta iyi günde kötü günde vsvs ....
[/QUOTE]
Ondan bunu anlamasjni beklemek yerine.bölun sorumluluklari.yapmasi gerekenleri yapsin.kendinizi dusunun.onun dusunmesini beklemekten vazgecin.bu hayalkirikligindan ote gitmez.madem askk degilsiniz,hayatinizi daha yasanilir kilin.dusunmeyin.yapsin.duygusal olarak ise zorla yaninizda tutamazsiniz.sizi istese zaten yaninizda olur,sizinle sohbet etmek ister,dokunmak ister.bence adamin size ilgisi yok.hayatinda isi var ,evli.evde duzeni saglayan eve katki saglayan bi esi var.heyecan yok onu atesleyecek.....anlatabiliyo muyum bilmiyorum.alin bebeginizi esinizi hi tatile cikin beraber.birlikte bir aktivite planlayin onjn da hosuna gidevek bi sey.sizinle olmayi istesin sonrasinda kendi planlar yapar.ama istemedigimiz birinin yanindaysak,sorumluluklarimiz fazlaysa bjnaliriz sadece.hayata kuseriz.enerjimiz duser.
Esiniz evlenmis olmak icin evlenmis.mutsuz....
 
Aşık olarak evlenmedim ama çok sevdim değer verdim fedakarlıklar yaptım her zaman saygı duydum...
Ama ne oluyor?
Verilen sözler tutulmuyor, iletişim problemini çözmeye tek başınıza yetmiyorsunuz önce saygınız sonra sevginiz azalıyor.. hep veren taraf olamıyorsunuz, her birimizin 3 türlü rolü vardır; birincisi yetişkin 2.ebeveyn 3.çocuk rolü. Ne kadar yaş alırsak alalım bu 3 rol arasında dolanır dururuz. Ebeveyn olmaya da ihtiyaç duyarız(birileri için birşeyler yapmayı, fedakarlıkta bulunmayı gerektirir), çocuk olmaya da ihtiyacımız vardır(talepkar tarafımız) ve de yetişkin olmamız da gerekir. Sürekli Aynı rolde kalamazsınız isteseniz de olmaz bunalırsınız depresyona girersiniz, o gömlek dar gelir diğerine geçersiniz vs vs. Beni sürekli ebeveyn olmak bunaltıyor artık. Tabi ki sorumluluk almayı isterim, ama tek başıma değil. Çocuk meselesi tek başına alınan bir karar değil ki sorumluluğu tek bir tarafın olsun. Elbette ki anneyiz kaçamadığımız bir sürü sorumluluğumuz var ama bizim de beslenmesi gereken duygularımız var. Fiziksel ve zihinsel gücümüzün bir sınırı var... bunu anlayıp buna karşılık verebilecek eş istiyorsun sadece. Hani hastalıkta sağlıkta iyi günde kötü günde vsvs ....
[/QUOTE]
Ben sizi anladım ve sanırım farkındalığınız da yüksek olduğu için siz birçok şeyi sorguluyorsunuz. Ben bu tutumu çok sağlıklı bulurum ama olması gereken o. İşte yalnız burada şöyle bir sıkıntı var; çözüm ne? Eşiniz değişmez sanmıyorum. İsterseniz son kez terapist için de mücadele edin. Bir de cinsel kimlik açısından demiyorum yanlış anlamayım ama eşinizin tavırları pek erkeksi gelmedi bana sanki rolleri değişmiş gibisiniz.
 
Yeni bir bebek olmuş geceleri sık sık uyanır eşinizde sabah erken kalkıp işe gidiyorsa yani uykusunu alamayabilir bu konuda uzlaşıp anlaşmanız gerekiyor kavgayla azarlamakla bir yere varılmıyor hepimiz aynıyız çocuk olduktan sonra aynı şeyleri yaşıyoruz biraz sabır göstermelisiniz. Bir de erkekler bizim gibi düşünmez sen ondan isteyeceksin gel yardım et diyeceksin çay yap diyeceksin yoksa kendliğinden bir şey yapmazlar sen sürekli ondan iste gurur yapma. Benim eşim top atsan uyanmaz bebek saatlerce ağlasada duymaz uyur ayrı yatma durumumuz olmadı ama ilk bebek 5 aylık olunca ilişkiye girmekten kaçındı yorgunum diye bahaneler üretti uzun süre birlikte olmadık sonra düzeldi neyse ikinciye hamile kaldım doğum yaptım eşim büyük oğlanı uyutmaya götürürdü orda uyuyup kalırdı nerdeyse 1,5 sene böyle devam etti ben çağırırsam gelirdi birlikte olurduk sonra ertesi gün yine aynı büyük oğlanı uyutmaya götürüp orda uyuyup kalırdı ben bunu çok sorun ettim hatta burada konu açtım şu anki durumumuzu soracak olursan benim büyük uğraşlarım sonucunda yanıma gelmeye başladı birlikte yatmaya başladık aramız düzeldi ilişkimizde sorun yok.
 
Konu sahibi ben sizi çok iyi anladım. Diyorsunuz ki evlilik iki kişilik, çocuğu da tek başıma yapmadım, sorumluluğu da sadece bana ait olmamalı. Çok haklısınız çoğu erkek(ne kadar eğitimli olursa olsun) işine gelmediği için de(telefonu eline alıp kıçını yaymak daha rahat çünkü) maalesef merhametsizliğin, sevgisizliğin dibini yaşatabiliyorlar kadına aileye yeni bebek katıldığı dönemde özellikle. Benim eşim çocuktan önce etrafımda fır döner, ev işi falan konusunda da benden fazla çalışır, hiç sıkıntı yaşatmazdı evlilikte. Ama ne zaman çocuk geldi(çocukta aşırı zor bir çocuktu gerçekten)
“Sen annesin” sözleri, senin başetmen gerekir bu zorlu dönemle, ama benim şu köşeye çekilip teli elime alıp rahatça keyfime bakma hakkım var tavırları(sen kucağında çocukla aç kalmış oldan dahi)..maalesef sürekli bu aşılanıyor, erkeğe de kadına da..kayınvalim de sürekli “o erkek, onlar vurdumduymaz olur” diye güdüler hep genelde..ömrümüz böyle çürümeliymiş bizim kadınlar olarak..
Ben asla böyle bir muameleyi kendime de başka bir anneye de hak görmüyorum, çalışsın ya da çalışmasın.
İlk kızımda çalışıyordum(eşimin üç katı yoğunlukta) ve yukardaki muameleye tabiydim, kanıksamıştım çünkü. Nasıl bir beyin tutulmasıysa bir buçuk yıl öyle geçti. Şu an ikinci bebeğim 4 aylık, ayrı yatıyoruz eşimle çoğunlukla ama odalarda küf sorunu var, bebeğimi korumak için başka odadayım. Eşimi sık sık geceleri kaldırıp bebeğin yanına gönderiyorum, gazını al ben uyuyamadım, biraz da sen ilgilen diye. Gayet de bakabiliyor. İlk çocukta yaşadıklarım tersine döndü diyebilirim çoğunlukla. Ha bunu eşim düşünceli hale gelerek sağlamadık. Ben geri çekildim çoğunlukla. Geçenlerde işe giderken “oh sana hergün tatil ne güzel” diyerek gitti. Ertesi gün iki çocuğu birden bırakıp uyumaya gittim, dayanamıyorum diye..sonrasında nasıl nazireler diziyor, “anne babalığın mesaisi yokmuş da” falan filan..
Ha bir de zoruna giden adamın miskinliği, tembelliği galiba..ona yapacak bişey yok sanırım..sen sabahtan akşama evin içinde bebekle didinirken, o bir bardağı şurdan alıp şuraya koymaya üşenince insanın bütün kanı, enerjisi çekilir vücudundan:/ onu da anlıyorum..
Sana önerim; öncelikle bir sling ya da kanguru edin. Mümkün mertebe dışarı çık. Hava çok soğuk çıkamam deme, ben almanyadayım iki çocukla hergün çıkıyorum, bebeği de içine alan bir mont giyiyorum slinge taktıktan sonra.
Eşin için terapiyi ayarla ama onun çaba göstermesine fırsat ver..çocukla ilgili sorumluluk da ver, ince düşünce, anlayış bekleme ondan. Yemek hazırlama ona, yetemiyorum bebekle, daha uygun bir işe geç artık mesajı ver sürekli..söylenmek de işe yaramıyor, tavırlarınla, halinle, terapide anlatmaya bak derdini. (Ben de böyle diyorum ama maalesef işlerine gelmediği için beyinsiz gibi davranıyorlar) ..böyle konuları gördükçe ah ben erkek olsam da karım lohusayken krallar gibi yaşatsam diyorum..gerçekten hayatın en zorlayıcı dönemi, hele ki ilk bebekte.
Allah yardımcın olsun, inşallah bi çare bulursun.
 
İs boşanmaya gitmeyecekse aileler işin içine girmemeli diye düşünenlerdenim.
Diğer konuda hata yapmışsınız.Benimde bebeğim ufak ama ben doğdu doğalı yatak odamdan ayrılmadım.Bence eşler hiç bir durumda yatak ayırmamalı.Uyurken bile ten teması insana huzur veriyor.
Bu sorunu aşin.O salonda yatiyorsa sizde salona geçin ve biz nerede olursa olsun artık beraber yatmalıyız deyin.
Ikiniz de hayata bir pencereden bakmaya başlayın.Cocuk konusunda ne yazik ki erkekler anneler kadar sorunlu olamiyor.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…