Merhaba , benim ilk konum olacak. Bu konuda dertleşecek kimsem olmadığı için ve fikirleri merak ettiğim için yazmak istedim.
Ben 28 yaşındayım , 5 yıllık evliyim. Eşimle ilk tanıştığımızda ben üniversite son sınıftaydım. Annemle babam ayrı ve babamla görüşmüyorum.( o başka bir aile kurdu ve bizden soyutladı kendini) babamla görüşmediğim için yoğun bir duygusal boşluktaydım . Eşim ailesine düşkün, sorumluluk sahibi , tabiri caizse sahiplenicidir. Bu özellikleri baskın gelse de hep bana ters gelen huyları da çok oldu. Ama ne yazık ki bunları çok hafife almışım zamanında.
Ben hep kendimden ödün verdim. Üniversite okuyordum , çalışan eş istemiyormuş. O anda tepki göstersem ve dirensem de onun dediği oldu. Ama onun deyimiyle ben yıpranmayayım diyeydi sözde. Bana araba alacaktı , çok güzel evimiz olacaktı , ben rahat bir hayat yaşayacaktım. Kurslara gidip kendimi geliştirecektim. Bu yüzden o kadar yıllık emeğimi sildim ve okuldak sonra hiç iş aramadım , kpss ye girmedim. Şimdi ise yoksul denecek bir hayat yaşıyorum. Giyimim eskiye göre vasatlaştı , dışarda kahve bile içecek durumumuz yok. Evimiz kira ve rutin ihtyaçlarımızı bile zoraki karşılar durumdayız. Ama nasip diyorum yine bir şekilde şükrediyorum. Çalışıyor , çabalıyor , helaliyle kazanıyor ne yapsın diyorum. Kızgınlığımı bir tarafa bırakıyorum ama bugün aşırı kırıldığım bir olay oldu.
Şimdi asıl mevzu . Biz evlenirken babası bize bir miktar para verdi ama evimizin eşyasına bile yetmedi. Düğünün ertesi günü bizde altın bilezik ne var ne yok eşim babasına verdi.
Babası da o altınları eşimin kardeşleri için kullandı. Şimdiye kadar hep zoruma gitti içimde kaldı ama ses etmedim.
Şimdi eşimin küçük kardeşi nişanlanıyor ve eşim kardeşinin nişanlısına bilezik takmayı düşünüyormuş.
Adeta yıkıldım. Ben daha koluma bilezik takıp bir yere çıkamadım. Ya da bir altınım , ya da değerli aksesuarım , kendim için bir param olmadı. Benim altınlarım da kardeşine gitti. Şimdi benim altın küpem dahi yokken , onlara bilezik takılması sizce reva mı ?
Eşimle asla konuşulmaz , hep sinirlenir , bağırır çağırır , hep kendini haklı görür. Yine öyle oldu. Kardeşi olduğu için yapmaya mecbur olarak görüyor.
Benim altınım yok , ben şu ihtyaçlarımdan fedakarlık ediyorum sen kardeşine bilezik düşünüyorsun bu durumda diynce bu sefer nankör ben oldum . Yok aç mısın açıkta mısın. Senin için nelerden vazgeçtim mevzusuna gelince uzayıo gidiyor. Ama asla ve asla hatasını anlamıyor. Siz olsanız kabul eder miydiniz ? Yani sizce benim bu mevzuya kızmam kırılmam mı hata ?
( eşim için kendi geleceğimden fedakarlık ettğim için aşırı aşırı pişmanım zaten. O zaman görememişim. Ama mezun olalı 6yıl oldu. Aradaki farkı telafi etmek için elimden geleni yapıyorum. Kpss çalışmaya başladım.)