İşte tam burada biraz yanılıyorsunuz bence. Çoğu kez aynı hatayı yapmış biri olarak yazıyorum.
Birkere karşıdakine birşey söylerken, duymak istediklerimizi duyamayabiliriz ve buna hazırlıklı olmalıyız. Çünkü karşıdaki olaya cümle olarak bakıyor, duygu olarak değil. Siz bu cümleyi kurduğunuzda, eşinizinde ohh be artık benden de para istemeyecek rahatladım, kendi masraflarını kendin karşıla ,dediğini hiç sanmıyorum. Siz duymak istedikleriniz duymadığınız için, böyle algılıyorsunuz. Çıkıp size çok kolay, ya ne demek, vereceksin tabi, senin paranda ne demek senin paranmış,diye tepki gösterebilirdi. Ama sizi kırmamak için evet, tamam demiş. Aynısını benim eşimde yapar. Ben başka şeyler beklerim, ama o benim onu istediğimi düşünerek tamam der. Halbuki ben ondan başka birşey duymak isterim.
Bütün bunların sonucunda öğrendim ki, isteklerimi direk söylemeliyim, deneme tahtasına çevirmemeliyim. Çünkü karşıdaki benim o söylediğimi, istediğimi düşünebiliyor. Halbuki direk istesem, biliyorum ki yapacak.
Eşiniz zaten sizinle savaşmadan, tamam bunu mu istiyorsun, o zaman tamam, böyle olsun demiş, gelmiş özür dilemiş. Ve konuyu çözmüş saymış kendini. Çünkü siz ona bir çözüm yolu sunmuşsunuz ( senin paran senin benim ki benim), oda kabul etmiş, sorun bitmiş. Ama siz hala duymak istediğinizi duymadığınız için sıkıntı sizin için sıkıntı, eşiniz için değil. O sıkıntısını size tamam diyerek, özür dileyerek , geçirdi.
Hangi eşe bu telefonda söylediklerinizi söyleseniz, aynı tepkiyi alırsınız. Böyle uzattığım konuların hepsinde, mutlaka tartışmışızdır, karşıdaki de ister istemez sinirleniyor.
Sonuç olarak benim düşüncem tabi, eşiniz sizi kırmak için , senin paran senin benimki de benim olsun dememiş bence, siz istediğiniz için demiş. Eğer siz deseydiniz ki, bak artık kendime bu kadar ayıracağım, sana da şu kadar vereceğim deseydiniz, büyük ihtimal yine evet diyecekti. Deneme olayı bu anlamda çözüm olmuyor.