
ınanıyormusunuz. biraz once resımlerımız(çocuklarım ıle) bakarken eğlencelı yerlerde bile çok mutsuz görunuyoruz. her hangı beri bizim resımlerımız bakarsa çoooooooooooooooook mutsuzu olduğumuz soyler. . bu kadar psıkolığumuz gitti. ama kim anlar kım bakar: eşim mı ???? eşim annem babam bırakamam dıyor. yanı: sana ne olursa olsun beni ilgilendırmıyor. annem babam hala once. beni lazim göruyor. ne için dersınız? çocuklar için çocuklara bakmak için lazım olurum. ben çocuklar için duruyorum zaten. yoksa bi saniye onun yanına ya da annesı yanına hayatta durmam. ailem bıraktım onun için . güzel yuksek maaşlı bi işim vardı onun için bıraktım. arkadaşlar ... her şey. evlenmeden önce hep aılesınden uzaktı. nadır onlara ziyaret edıyordu. şimdi evlendıkten sonra. annesı babası çok önemlı olduğunu fark ettı. işe bakın arkadaşlar. ne kaynanam ne eşim sadece duşmanlarıma arzu edıyorum. psikologue arıyorum. ama psıkologue cevabi çoktan biliyorum. ya sabırlı ol der. ya de çık evden. çocuklarım bırakmak ıstemıyorum

. ınsanlar mutluken ( partı falan bana ağlama növbetı gelıyor...)