Eşinize aşık mısınız?

Sanırım ben artık değilim. Öyle çok mutlu filan da hissetmiyorum kendimi. Eskiden olsa savaşırdım onun uğruna ama artık değmez gibi geliyor.

14 yıllık sevgililik 6 yılı evli. Çok zor zamanlardan da geçtik. Çok fedakarlık da yaptım. Çok direndik de. Ama artık hevesim yok sanki. Eskiden onsuz hayat düşünemezdim. Artık en ufak tartışmada alttan alamıyorum mesela. O tartışma büyüyor da büyüyor. İçimi boşaltana kadar susmuyorum. Soğuyorum artık ondan. Bebeğimi alıp kendimize ait bi hayat kurmak istiyorum mesela.

İnsanın hevesi kaçınca geri gelir mi? Bundan sonra böyle mi olacak. Keyif aldığım şeyler artık keyif vermez oldu. Biraz önce yatmaya gitti iyi geceler deyip. Eskiden olsa sarılıp sohbet etmeden uyumazdık. Sana da dedim sadece. Öpmedim bile. İçimden gelmiyor. İç dökmek istedim size. Biraz yalnız hissediyorum da kendimi.
Bende degilim
 
Sanırım sizi çok üzdü yıprattı bu yüzden böyle hissediyorsunuz ve haklisinizdir muhtemelen.. aşık olarak kalmak için erkeğin ruhumuzu oksamasi lazım romantiklik ve gözümüzden düşmemesi gerek ki hayranligimiz devam etsin..
 
Cocuk olduktan sonra sorumluluklar artiyor. Bebek de hayati kısıtlıyor. Daha dogrusu hayat tarzi bile degisebiliyor cocuktan sonra. Erkeklerin hayatlarinda pek bir degisim olmazken, kadinlar bu donemlerde bazi seyleri sorgulayabiliyor. Eskiden sadece ev ve is sorumlulugu var iken uzerine annelik de eklendi. Ilk baslarda buna alismasi zor gelebiliyor. Erkekler de pek degisim yok, onlar hayatlarina aynen devam edip bir de ilginin azaldigindan sikayet ederler. Arada bir gelip bebegi severler. Tum yaptiklari genelde sadece bu. Yük hep annede.
 
Dönem dönem çok insan yaşıyor. Emek vermissiniz bunca yıl. Birlikte yapmaktan Keyif aldığını şeyleri hatırlayın. Mutlaka vardır. İnsan zamanla içten içe yalnizlasiyor. Kendinizi görmezden gelmeyin biraz düşünün ve mutlaka bir yardım alin
 
Sanırım ben artık değilim. Öyle çok mutlu filan da hissetmiyorum kendimi. Eskiden olsa savaşırdım onun uğruna ama artık değmez gibi geliyor.

14 yıllık sevgililik 6 yılı evli. Çok zor zamanlardan da geçtik. Çok fedakarlık da yaptım. Çok direndik de. Ama artık hevesim yok sanki. Eskiden onsuz hayat düşünemezdim. Artık en ufak tartışmada alttan alamıyorum mesela. O tartışma büyüyor da büyüyor. İçimi boşaltana kadar susmuyorum. Soğuyorum artık ondan. Bebeğimi alıp kendimize ait bi hayat kurmak istiyorum mesela.

İnsanın hevesi kaçınca geri gelir mi? Bundan sonra böyle mi olacak. Keyif aldığım şeyler artık keyif vermez oldu. Biraz önce yatmaya gitti iyi geceler deyip. Eskiden olsa sarılıp sohbet etmeden uyumazdık. Sana da dedim sadece. Öpmedim bile. İçimden gelmiyor. İç dökmek istedim size. Biraz yalnız hissediyorum da kendimi.
Yeni dogum mu yaptınız peki ?öyleyse lohusa sendromu olabilirsiniz...bendede oldu dogum yaptım bebege bakmak evi çevirmek tüm hayatm kısıtlandı uykusuzlukta eklenince duygusal ve asabi oldum acaba öyle bi dönem mi yasıyosunuz
 
Cocuk olduktan sonra sorumluluklar artiyor. Bebek de hayati kısıtlıyor. Daha dogrusu hayat tarzi bile degisebiliyor cocuktan sonra. Erkeklerin hayatlarinda pek bir degisim olmazken, kadinlar bu donemlerde bazi seyleri sorgulayabiliyor. Eskiden sadece ev ve is sorumlulugu var iken uzerine annelik de eklendi. Ilk baslarda buna alismasi zor gelebiliyor. Erkekler de pek degisim yok, onlar hayatlarina aynen devam edip bir de ilginin azaldigindan sikayet ederler. Arada bir gelip bebegi severler. Tum yaptiklari genelde sadece bu. Yük hep annede.
Kesinlikle öyle. Sabah geliyor mesela yanımıza. Bebeğimizi alıyor yatağından. On dk sevip bana bırakıp gidiyor. Sevmek eşittir ilgilenmek onun için. Susturmayı da beceremiyor bu arada. İşten kaytarmak için filan değil gerçekten beceremiyor.
 
Bebek çok küçük, lohusa psikolojisi yaşıyorsun. Hayat sadece çocuktan ibaret sanıyorsun. Zamanla geçecek bu his. O yüzden eşine sakın belli etme bu durumu. Çünkü çok yaralayıcı bir durum.
İlk kızım doğduğunda eşim de bana böyle davrandı. Çocuk ona gökten zembille inmiş ben yokmuşum gibi davrandı.. Çok kırıldım çok incindim. Bir şekilde toparladık ama aklıma geldikçe hala içim sızlar.
 
Benimde oğlum 25 günlük tamamen yaşadıklarımi anlatmışsınız hatta şuan yine kavga ettik ağlıyordum ki konunuza denk geldim ne yapacağım bende bilmiyorum
 
Yeni dogum mu yaptınız peki ?öyleyse lohusa sendromu olabilirsiniz...bendede oldu dogum yaptım bebege bakmak evi çevirmek tüm hayatm kısıtlandı uykusuzlukta eklenince duygusal ve asabi oldum acaba öyle bi dönem mi yasıyosunuz
İki aylık bebeğim. Kırkı çıkana kadar böyle hissetmiyordum ama. Sanırım eşim daha ilgiliydi o zaman. Şimdi bizimle bile yatmıyor.
 
Bebekten sonra insan böyle bir moda giriyor evet.. Bebek en güçlü ilişkileri bile bi süre sarsabiliyor.
Bende de olmuştu. Sanırım bi adamda aradığım şey aşktan da önce merhametmiş onu çocuk olunca farkettim 🤷‍♀️ 32 yaşındayım, 18 yıldır eşim hayatımda.. Seviyorum eşimi ama tabi o yıllar öncesinin tutkulu, kör aşkı yok benim de içimde. Sevgiliyken bir küçük trip atsa peşinde köpek olurdum (hiç sağlıklı değildi). Şimdi ise tripleri umrumda olmuyor. Kavgamız gürültümüz olmaz ama peşinde pervane de değilim yani ergenliğimizdeki gibi.
Belki sizde eski günlerinizle yani sevgililik günlerinizle karşılaştırıyorsunuzdur bugünlerinizi o_O
 
Sanırım ben artık değilim. Öyle çok mutlu filan da hissetmiyorum kendimi. Eskiden olsa savaşırdım onun uğruna ama artık değmez gibi geliyor.

14 yıllık sevgililik 6 yılı evli. Çok zor zamanlardan da geçtik. Çok fedakarlık da yaptım. Çok direndik de. Ama artık hevesim yok sanki. Eskiden onsuz hayat düşünemezdim. Artık en ufak tartışmada alttan alamıyorum mesela. O tartışma büyüyor da büyüyor. İçimi boşaltana kadar susmuyorum. Soğuyorum artık ondan. Bebeğimi alıp kendimize ait bi hayat kurmak istiyorum mesela.

İnsanın hevesi kaçınca geri gelir mi? Bundan sonra böyle mi olacak. Keyif aldığım şeyler artık keyif vermez oldu. Biraz önce yatmaya gitti iyi geceler deyip. Eskiden olsa sarılıp sohbet etmeden uyumazdık. Sana da dedim sadece. Öpmedim bile. İçimden gelmiyor. İç dökmek istedim size. Biraz yalnız hissediyorum da kendimi.
Hamilelikten sonra lohusalık döneminde böyle duygular olabiliyormuş.
Belki bundan dolayıdır.
Bence bebeğinize odaklanın ve çok büyük bir probleminiz yoksa zaman tanıyın.
Belki de geçici bir durumdur.
Zaman tanıyın.
Belkide babalığını görünce eşinize tekrar aşık olursunuz.
 
Hem tecrubem hemde gozemlemelerim. Uzun sure sevgililik veya kucuk yasta daha akil basa ermemisken yapilan evlilikler saglikli gelmiyor bana (istisnalar illaki vardir ama bu benim. Dusuncem)
Ilk evliligimde hep cok kucuktum hemde asikdim, oda yasin verdigi heyecan. Sonuc husranla bitti.
Kardesim 5yil ciktigi biriyle evlendi, o 5yil icinde yasanmadik sey birakmadilar. Ayni evin icine girince heyecani kalmadi.
2.evliligim cok kisa sure icinde evlendik oyle flirt falan yapacak vaktimiz olmadi. Oyuzden suan bi restoya gitsek yada bi parka bile gitsek heycan veriyo bana (yaklasik 1bucuk yildir evliyim)
Yeni anne olmusun onunda etkenleri var tabiki.
Bende 3ay once dogum yaptim bazen banada geliyolar :işsiz: :KK53:
Ama benimkisi ask degil, ask bitur heyecan gelip gecici. Benimki sevgi, buda karsindakinde gordugunn muameleyle olusur artar veya eksilir.
 
Çok üzücü bi durum, korkarım böyle olmaktan, ama çok sevmek çok aşık olmak da öyle büyük bir risk ki bazen çok canım yanıyo mesela, sevmesem bu kadar üzülmem diyorum, beklentim olmaz vs ama bunun adı da iki kişilik yanlızlık işte, hayat garip..
 
Canım bebeğin daha iki aylık. Hormonların düzgün değil,adam babalığı bilmiyor, hayatın kaymış, loğusasın şu an. Herşeyi kafana takman , büyütmen ,kendini mutsuz ve çaresiz hissetmen , kocana karşı tuhaf olman çok normal. Eşine bizimle daha çok ilgilen diyebilirsin evet ama onu sevmediğine karar vermek için kötü bir zaman. Eşin ne diyecek mesela? Çocuk oldu ,beni bıraktı, sevmiyor artık. Şu an en son ihtiyaç olumsuz kararlar vermek ve iletişimsizlik.

Sakin kalmaya çalış ve en az 6 ay dayan. Eşinle yumuşak yumuşak konuş, gerekirse bebekle daha fazla ilgilenmesini rica et ama direk sevmiyorum diye düşünme. Bekle ,olmadı 1 yıl sonra düşünürsün
 
Çocuğa bakacak hiç yardımcı yok mu anneniz filan. Siz de ona bırakıp çıkın dışarı. Onun yaptığının aynısını yapın. Ev işi yemek de yapmayın. Bi anlasın değerini
 
İki aylık bebeğim. Kırkı çıkana kadar böyle hissetmiyordum ama. Sanırım eşim daha ilgiliydi o zaman. Şimdi bizimle bile yatmıyor.
Bunlar olabiliyor.Bebek cok kucuk daha.Lohusalik psikolojisi cok baska.Esim de bir ay kadar ayri yatmisti.Ise gidiyor toplantilara katilmak zorunda kaliyor.uluslarrasi toplantilardi..O yuzden bir donem ayri yatti.Ben de onu hic sorun etmedim.Zamanla duzelir..
ama eve geldikten sonra da surekli cocukla ilgilenirdi...yardimci olurdu..Belki bu noktada yardim isteyebilirsiniz..yeni duzene uyum saglamak cok zordur..Sabir guzeldir eger cok buyuk bir problem yoksa
 
Kesinlikle öyle. Sabah geliyor mesela yanımıza. Bebeğimizi alıyor yatağından. On dk sevip bana bırakıp gidiyor. Sevmek eşittir ilgilenmek onun için. Susturmayı da beceremiyor bu arada. İşten kaytarmak için filan değil gerçekten beceremiyor.
Beceremiyor diye herseyi ustlenme. Ona da sorumluluk ver. Alisir yapabilir merak etme. Bebegin altini degistirebilir, banyosunu beraber yapin bebegin. Arada o uyutsun. Unutma sevgi emek demek. Yavas yavas sorumluluk ver.
Bu donemi hepimiz yasadik. 2 yasina kadar falan malesef yapisik ikiz gibi geziyorsunuz bebeginiz ile. Fiziksek bakim olarak sana muhtac oldugu icin sana ihtiyaci var, bu nedenle su an kendine de az vakit ayiriyorsundur, hatta hic vakit bile ayiramiyorsundur. Hayatin hep bir kosusturmaca, uykusuzluk ve yorgunluk.... tum anneler bunu yasadik. Ev konusunda eskisi kadar titiz olmana gerek yok. Tavsiyem arada yardimci al. Esine de sorumluluklar ver, ondan da yardim iste. Arada kendini de odullendir yapabildigince. Gule gule buyutun bebeginizi. Cocuk guzel sey... bu kadar sevilmese o cefa cekilmez der annem. Dogru. Onlari buyuturken aslinda biz de buyuyoruz onlarla...
 
Hayat zor geliyor. Beklediğim anlayışı bulamıyorum. Hoş sehbeti özlüyorum. Ailesi bizi çok yıprattı. Evli kalmış olmamız bile mucize. Ama şimdi olsa birdaha olsa savaşamam gibi. Hevesim yok. Sanırım tahammülüm azaldı. Herşeye tek başıma yetişmeye çalışıyor gibi hissediyorum. Bebeğimi canımdan çok seviyorum ama özgürlüğüm kısıtlandı. Ama benimki kısıtlandı eşimde değişen birşey yok.

Bebeginiz hayirli olsun. Allah anali babali saglikli büyütsün insallah.
Her dogum tek fiziksel bir olay degil. Psikolojik olarak da yeniden doguyoruz aslinda. Kendi cocuklugumuzdan baslayip simdiye kadar verdigimiz hayat kararlari sorgulamaya basliyoruz.yipratici süreclerden gectiysek bile onlari da tekrar sorgulariz. Yeni bir role alismaniz lazim. Anne olmak öyle pat anne oldum bitti diye bir olay degil kesinlikle.Evlilikte iletisimi canli tutmak her zaman kolay degil . Bazen cok is hatta. Heleki isin icine ücüncü sahislar giriyorsa. Biz bazen hayatin stresinden esimize vakit dahi ayiramiyoruz. Benim ilk oglum dogdugunda careyi günde 10 dakikayi tek ikimize ayirmakta bulundum. Cep telefonlar yok. Oturup sohbet ediyorduk bir bardak cay veya kahve ile. Bazen oturdugumuz yerde uyuya kaldigimiz oldu öyle. Bazen 10 dakika sadece sarildik. Iletisim cok kolay kopuyor. Esiniz sizin kadar cocuk bakimin icinde degilse sizin ortak gecirdiginiz zaman ve konularda farkli olur. Bir evlilikte iletisimi canli tutmayi iki taraf da istemeli. Bir taraf bunu ama dile getirmesi lazim. Esinizi kisilik olarak tanimiyorum, ama bunu bir oturup konusma imkaniniz olsa iyi olur. Bunu ücüncü sahislari tekrar katmadan yapin. Olan olmus onlari sadece bu kadar evinizin icinde huzursuzluk yaratacak kadar konu yapmayin bundan sonra. Hepimizin aileleri var. Ben baskalarin dram yaratmalarini hususi evimden uzak tutarim. Onlar cünkü normal hayatlarina devam eder. Olan size ve evliliginize olur. Her evliligin ortak bir dili olusmasi gerek. Su anda yorgunsunuz. Ilk sene uykusuzluktan da yipraniyor insan. Alabildiginiz tüm yardimlari alin cevreden.
 
Back
X