- 3 Haziran 2010
- 12.166
- 6
- 408
Kabıma sığamıyorum yapamıyorum unutamıyorum sürekli kendimi düşünürken ağlarken buluyorum. Etrafımdakilere sahte gülücükler atmaktan yoruldum artık.
Bebeğimi birtanecik keremim ocak ayında kucağıma geldiğinde o kadar güzeldi ki her şey. Tam 1 ay sonra şubat ayında gidişi ise….
Kimi suçlayayım hamileyken kalbindeki hastalığı anlamayan doktorumu mu doğduktan sonra anlamayan çocuk doktorunu mu yoksa takdiri ilahi diyip susmayı mı tercih edeyim. Evet, çok şükür isyan etmedim takdiri ilahi dedim Allah verdi yine Allah aldı dedim…
Yavrum melek olalı 6 ay oldu ama ben eski ben değilim. En zor zamanımda yanımda olan da oldu bırakıp gidende sırtını dönende beni anlamayıp ağlatanda oldu. Ben artık bu dünyayı bıraktım öyle yaşıyorum işte. Yolda yürürken gece uyurken her an aklımda çıkaramıyorum.
Bebeğimi hastanede kaybettim, ne zaman bir filmde yoğun bakım odası dahi görsem ağlama krizine giriyorum ve kendimle beraber çevremdeki insanları yıpratıyorum gün içinde gözlerimde gözyaşları hazır bekliyor ufak bir şeyde akıveriyorlar gözlerimden. Hiçbir şey mutlu edemiyor beni hiç bir şey hep böylemi sürecek atlatabilecek miyim bilmiyorum.
Herkes unuttuğumu sanıyor ama ben gün geçtikçe içimde büyütüyorum o gülüşü o bakışı aklımdan bir an olsun gitmiyor. Kendimi teselli etmeye çalışıyorum mutlu olamıyorum hiç mutlu değilim hiç....
Bebeğimi birtanecik keremim ocak ayında kucağıma geldiğinde o kadar güzeldi ki her şey. Tam 1 ay sonra şubat ayında gidişi ise….
Kimi suçlayayım hamileyken kalbindeki hastalığı anlamayan doktorumu mu doğduktan sonra anlamayan çocuk doktorunu mu yoksa takdiri ilahi diyip susmayı mı tercih edeyim. Evet, çok şükür isyan etmedim takdiri ilahi dedim Allah verdi yine Allah aldı dedim…
Yavrum melek olalı 6 ay oldu ama ben eski ben değilim. En zor zamanımda yanımda olan da oldu bırakıp gidende sırtını dönende beni anlamayıp ağlatanda oldu. Ben artık bu dünyayı bıraktım öyle yaşıyorum işte. Yolda yürürken gece uyurken her an aklımda çıkaramıyorum.
Bebeğimi hastanede kaybettim, ne zaman bir filmde yoğun bakım odası dahi görsem ağlama krizine giriyorum ve kendimle beraber çevremdeki insanları yıpratıyorum gün içinde gözlerimde gözyaşları hazır bekliyor ufak bir şeyde akıveriyorlar gözlerimden. Hiçbir şey mutlu edemiyor beni hiç bir şey hep böylemi sürecek atlatabilecek miyim bilmiyorum.
Herkes unuttuğumu sanıyor ama ben gün geçtikçe içimde büyütüyorum o gülüşü o bakışı aklımdan bir an olsun gitmiyor. Kendimi teselli etmeye çalışıyorum mutlu olamıyorum hiç mutlu değilim hiç....