Şu hayattan kendini soyutlamak öyle lanet bi durum ki 1 yıldır toparlayamıyorum... Bunun bi taraftan iyi yönlerini düşünüyorum... Hayatımda kimse yok, ailemle sıkça zaman geçiriyorum, arkadaşlarım yok ve vermek istedikleri akıllar yok, ya da -kelin ilacı olsa kendi başına sürer durumlarına vakıf olmuyorum...
Kafam rahat, içim rahat... Arasıra o da yokluyor, mesaj atıyor ,şarkılar,resimler yolluyor...
Bunlar beni sallasa da yıkmıyor...
Sonrasında hayatımda olmak isteyen mücadele veren ,hatta benim de olabilir gözüyle bakmaya çalıştığım olmayan bi çok insan oldu... Güven gidince herşey gidiyor... Ama kendine güvenini yitirmezsen, etrafına duyduğun güvensizlik seni sadece güçlendirecek... Hayatın yüreğinde beslediklerinle eşdeğer olsun...Esen kal...