Ailem beni akşam namazından sonra dışarı bile kolay kolay göndermezdi.Hayatım boyunca hep korundum,kollandım.Bu yüzden gecenin bir vakti bir erkeğin evine gitmek,benim için sadece bir karar değil;sınırlarımı, ailemden aldığım terbiyeyi ve kendime olan saygımı zorlayan bir adımdı.Ama onu önemsediğim için yaptım.İlk defa biri beni gecenin ikisinde arayıp “Sana ihtiyacım var, konuşalım”dediğinde,ailem yokken gerçekten ihtiyacı olduğuna inandım.“Sadece konuşuruz” dedi.“Sabaha kadar yanımda kal” dedi.Ve ben, o an kalbine dokunmak istedim.Ona iyi gelmek istedim.Ama eve gittiğimde anladım ki beni sadece tek bir şey için çağırmış.İşi bitince "Artık git, ev arkadaşım seni görmesin.”dedi
O an kalbimden bir parça koptu sanki.Sadece kalbim değil, gururum da parçalandı.Çünkü ben, böyle bir şey için yetiştirilmedim.Sevilmek için kullanılmayı,değer görmek için gizlenmeyi hak etmedim.Adamın ev arkadaşı da dershanede öğretmen.Bana söylediği sevgilisi varken seninle görüşmesi nefsine hakim olamaması.