- 14 Ekim 2016
- 270
- 225
- 33
Git ayrıl öyle aile olmaz olsun düşman gibiler seni anlıyorum sen mutsuz olmaya gelmedin dünyaya temizlikçi çağır yemeğinde dışardan söyle sırf bunun için bu laflar çekilirmidevletteyim.
biraz da onu tecrübe edersin. problemlerle karsilastikca cozum uretmeyi ve cozmeyi de ogrenirsin. Böyle sürekli "ezigim ...vs" diye kendini etiketlemenin alemi ne ? Kaç yasindasin kim bilir.kazık yiye yiye hayat ogreniliyor zaten. kenarında köşesinde durarak ogrenilmiyor hayat.evet aslında öyle ama insanlarla uğraşmaktan korkuyorum galiba. ev sahibi, komşu vs. insanlarla uyum yakalayabilecek miyim diye. ailem beni hep "yapamazsın, edemezsin" diye yetiştirdi sanırım bunan ötürü. bunun acısını çekiyorum.
Neden ayrı eve çıkmıyorsunuz? Okurken ben delirdim burda. Lütfen kendinize bu eziyeti yapmayın,o lanet evden ayrılın.
evet bende özgüven problemi var zaten ve aşmaya çalışıyorum. evde böyle şeyler, o eski günleri hatırlatıcı onur kırıcı lakapları duyunca benim özgüven yine diplere iniyorüzülmeyin sakin olun
tayin isteyip o ilden ayrılın bence
tek derdiniz yemek temizlik olur ama kafanız rahat olur biraz kendinize guvenin kitap okuyun bol bol dua edin bi psikologla surekli gorusun burda sayfalarca yazsakda sizi siz kurtarcaksınız
aslında öyle de olmuştu. ben ortaokuldaydım bana onur kırıcı lakap takıldığında. sonra babam, annem ve abim benievde o lakapla çağırmaya başlamışlardı. ben deliriyordum,ölüyordum adeta ama umurlarında değildi. çok hırçın bir çocuk olmuştum o dönem ve ben de anneme babama ve abime kendi bulduğum lakapları söylemeye başlamıştım, "onar canımı yakıyor onların da canı yansın ve bana takılan o lakabı söylemesinler" di amacım ama bir işe yaramadı, abim defalarca dövmüştü beni. dün annemle münakaşa ederken o bana onur kıırıcı lakapları milyon kez söylerken sonuna kadar dayandım,"hyır canacisi sen söyleme, o eski kötü günleri hatırlatcak şeyler söyleme" diye sıktım kendimi ama sonunda dayanamadım ben de ortaokul yıllarıma kendimi savunmak için anneme taktığım lakabı haykırdım sonundaTerapiye ihtiyacın var annenle beraber valla biri bana lakap taksa ben ona on takarım ne umursayacağım
Denemeye değmez mi?çok teşekkür ederim. 20 yaşından beri çalışıyorum ve birikmiş baya param var. ayrı eve çıkmak en büyük rüyam ama kendime güvenemiyorum. ailem beni ezik biri olarak yetiştirdi. insan ne kadar kendini yetiştirse de tortuları kalıyor. hayat karşısında çok fazla ürkek, çok fazla korkağım.
aynı evde de sosyalleşme girişimlerim oluyor ama sonra annemin suratını çekmek, sorgulamaları çekmek, beni gerçekten çok yoruyor.ben her defasında kendimi anlatmak zorunda olmak istemiyorum. 31 yaşındayım kafam çekmiyor artık.
evet aslında öyle ama insanlarla uğraşmaktan korkuyorum galiba. ev sahibi, komşu vs. insanlarla uyum yakalayabilecek miyim diye. ailem beni hep "yapamazsın, edemezsin" diye yetiştirdi sanırım bunan ötürü. bunun acısını çekiyorum.
Bence sen halledersin,ayrı ev tutma hayalim var ama kendime güvenim yok yapabilir miyim diye.ev işleri konusunnda sıfırım. ömrüm yatılı okullarda geçti. annem de takıntı ölçüsünde titiz, bana yemek öğretecekti bir defa ama herşeyi elimden alıp kendi yapıyordu. böyle işte. beceriksizk bir insanım.
1 aydır özgüvenimi yükseltmek için güzel bir kitap okuyordum, faydasını hissediyordum. şimdi bu olay, annemin beni arkadaşım yok diye aşağılaması beni lakapla çağırması 1 ayın emeğini yerle bir etti. ((( çakıldım sanki. kendiminasıl toparlayacağım şimdi ? inançlı biriyim.bana beddualar etti hayatım berbat olacak diye düşünmeye başladım bile. bana beddualar etti.Ailenin sana faydası yok ki. Şimdi de hayatta yalnızsın zaten. Eğer sana destek olan bir ailen olsaydı kimse sana evden çık demezdi. Memur olman senin şansın. Kendi hayatını kur. Kaybolan özgüvenini yerine getir. Sen kendini sevmez ve kendine güvenmezsen ilerde eşin olacak kişi de seni ezmeye çalışır. Gerekirse destek al. Yaşın küçük değil. Sıfırdan başlayabilirsin bir şeylere. Emin ol şimdiki halinden çok daha mutlu olacaksın
Huzuru falan boşverin,çalışan ve belli bir yaşa gelen her kadın bir dönem yalnız yaşamalı ve kendini dinleyebilmeli diye düşünüyorum. Evi huzurlu da olsa huzursuz da olsa. Kaldı ki sizin durumunuzda bu çok fazla gerekli,evde tek kaldığınız zaman birseyleri başaracaksınız siz yapacaksınız ve bu şekilde özgüveniniz oluşacak. İnanın bir kadına yakışan en güzel şey dik duruş özgüven ve mutluluktur.aslında ben bir döngü yaşıyorum. ailemle hep böyle değiliz aslında, arada huzurlu dönem oluyor. o huzurlu dönem olunca ben huzurlu döneme kanıyorum, tamam işte herşey yolunda diyorum. "ev rahat, akşam gelince yemeğim oluyor, para da biriktiriyorum" diye düşünüyorum. sonra bam ! hiç umulmadık anda huzursuzluk oluyor annem birşeye kızıyor ve benden hırsını çıkarıyor.
mesela 2 ay önce babam eve 7 tane misafir çağırmış. annem ona kızmış. akşam misafirler gidince hıncını benden çıkarmaya kalktı ve yine dövüştük maalesef. sonra 1 hafta falan acısını çekiyorum bu olayın,moral kalmıyor çünkü. Ben bu tür olayların çok etkisinde kalıyorum ve kendimi günlük işlerime veremiyorum. Çünkü annem her defasında bana beddualar ediyor. 1 hafta sonra yavaş yavaş huzur geliyor. sonra huzur gelince ben huzura kanıyorum. sonra 1 ay sonra birşey gene patlak veriyor.
evet ama ben de hakaret ettim. sonuçta anne ve anneye hakaret ettim. hasta kadına "öleydin keşke" dedim ve bu da kendime nefrete sebep oluyor sanki.ben de hakaret ettiğim için özsaygımdan oluyorumSen onların sana yüklediği sıfatlardan ibaret değilsin canım benim.icsellestirme bu hakaretleri .
Ne demek ben beceriksizim ya da iletisimsizim gecimsizim demek.Senin yerine onlar mı okudu,atandı.
En yakın zamanda evini değiştir. İnternetten toksik aileler diye araştır neyi neden yaptığını anlamana yardım edecek.
Psikologla görüş bir de bioenerji yada geçmiş yasam terapisi gibi enerji sistemlerine bir bak canım. Herseyin çaresi var..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?