2008 yılı Ağustos ayında, 2-3 dakikalığına bir çocukla karşılaştım bir televizyon kanalında. Camii avlusuna terk edilen, yaklaşık 1.5 gün aç kalmış, öncesinde de iyi beslenememiş, enfeksiyonel rahatsızlıkları bulunan ve yaşıtlarından çok daha küçük görünen küçücük bir kız çocuğuydu. Üzerinden neredeyse 6 sene geçmiş olsa da ben O bebeği hiç unutamadım. Belki de bugünkü biyolojik annesi olmadığım bir çocuğun annesi olma arzusu daha o zaman filizlenmeye başlamıştı içimde. Henüz daha böyle bir şeye kalkışmak için çok erken olsa da bu başlığı takip etmemin, mutluluklarınızı, heyecanlarınızı bu kadar içimde hissetmemin de sebebi o gün karşılaştığım kız çocuğudur. Bu 6 sene içerisinde hep o kız çocuğu ile ilgili haber aradım. Dileğim , her şeyin yolunda olması ve çok mutlu olacağına inandığım bir aileye kavuşmasıydı. Tabii ne kadar arasam da bulamadım hiçbir haber. Ben, kendi iç dünyamda annesi oldum o Irmak bebeğin. Hastanedeki hemşireler ona bu ismi vermiş. Sımsıkı sarıldım, hayallerimde çok mutlu büyüttüm onu. Şimdi bir anaokulunda çalışıyorum ve benim için ne büyük bir şanstır ki okulumuza, yuvada yaşayan bir çocuk geldi. Okula başlayana kadar duyduğum merakı, ağladığındaki çaresizliğimi, sadece kadın olmamdan ötürü yakıştırdığı "anne" hitabı karşısındaki karmaşık duygularımı anlatmama imkan olmasa da bugün burada bu yazıyı karalamak istedim. Çünkü biliyorum ki, benim duyduğum heyecanı yüreğinde hissedebilecek insan çok yok. Aramıza katılalı yaklaşık 6 ay oldu. Her ne kadar her çocuğa eşit davranmaya çalışıyor olsam da ona karşı her konuda çok daha özenli yaklaşıyorum. İşin içine duygusallık girince bile bile hata da yapıyorum. Ama biliyorum ki, sevginin bol olduğu yerde masum hataların her daim telafisi vardır. Çok uzattığımın farkındayım ama izninizle biraz daha devam etmek isterim. Bugün, geldiği gün her kadına yaptığı gibi beni de anne ilan eden çocuğumun doğum günü. Her doğum gününde annesi/babası gelen çocukların yanında onu ne kadar mutlu edebildik bilemiyorum ama, ben ve benim gibi düşünen bazı çalışma arkadaşlarımla birlikte tüm sevgimizle sarmalamaya çalıştık onu. İsmini açıklamayacağım tabii, o yüzden onun adı da Irmak olsun. İyi ki doğmuşsun Irmak. İyi ki seni tanıdım. Dileğim seneler sonra da senin yanında olabilmek ama bunu gerçekleştiremezsem de tıpkı o kız çocuğu gibi sen de içimde bir yerlerde büyümeye devam edeceksin. Hayat sana güvenmemeyi, kontrollü yaklaşmayı daha bu kadar küçükken öğretmiş olsa da, dilerim gelecekteki hayatında tüm bunlar erken yaşta edinilen önemli bir tecrübeden ileri gitmez ve çok mutlu, kimseye eyvallahı olmayan biri olursun. Son olarak belki bencilce olacak ama, umarım ben de seni gerçekten çok sevdiğine inandığın biri olarak kalırım aklında. İyi ki doğmuşsun Irmak, iyi ki doğmuşsunuz bütün Irmak'lar. İnanıyorum ki her birinizi yüreğinde büyüten/büyütecek birileri var. Belki farkındasınız, belki değilsiniz ama buna bütün kalbimle inanmak istiyorum. Hayat karşınıza hep iyi ve mutluluk getirecek şeyler çıkarsın. Sizleri çok seviyoruz...