Forumu yeni takip etmeye başlayan, veya geçmiş sayfaları okumaya vakti olmayan arkadaşlarım için yavruma kavuşma hikayemi bir kez daha paylaşmak istedim.. Kiii hala kararsız olanlar varsa veya acabaları olanlar varsa bir umut olsun diye... (Bu arada ben bu sayfaları bilmiyorum ama toplam 1 haftada sanırım gece sabahlara kadar en baştan en sona okumuş ve çok etkilenmiştim, tavsiye ederim)
Yavruma Ağustos 2014 de buluşmuştuk.. Eylülde paylaşmıştım bu yazımı.. Ben de okuyunca tekrar o heyecanları yaşadım, herkese sevgiler...
Sevgili arkadaşlarım merhaba;
Yavruma kavuştuğum günden beri hep aklımdasınız ama inanın o kadar yoğun geçiyor ki.. Umarım en kısa zamanda siz de yaşarsınız …. Evet kavuştum çok şükür, kavuştuk güzel kızımıza… Bizler Bursalılar olarak sizlerden biraz daha şanslıyız bekleme sürecinde.. Belki çok başvurunun olmaması, belki (belki değil bunu gördük kesinlikle) sosyal hizmet uzmanlarımızın oldukça özverili çalışmasından dolayı diğer illerden biraz daha çabuk işliyor sürecimiz. Başvuru işlemlerimizi sizler gibi yaptıktan sonra heyecanlı bir bekleyiş başladı bizde de… Ama açıkçası bu kadar çabuk olacağını ben bile tahmin etmiyordum. Başvurumuzu yaparız, sonra yavaş yavaş kızımızın odasına neler alacağız araştırırız diyordum.. Kitaplar okur, tecrübeli arkadaşlarımla konuşurum diyordum.. Mevlüt süsleri hazırlarım diyordum. Daha neler neler diyordum ki; güzel kızımın haberi çıkageldi.. Anlayacağınız hazırlıksız yakalandık J Minik kızım benim, annesinin bitanesi… Eşya nedir ki, ruhen, kalben çoktan hazırdık yavrumuza biz.. Ahhh ne tatlıymış ahhh…
Uzmanımız telefon açıp ertesi sabah gelmemizi istediğinde evde yalnızdım… Nasıl ağlamaya başladım telefonda… Yavrumuzun ufak bir sağlık problemi varmış, kabul edip etmeyeceğimizi sordu.. Eşinize de sorup bana dönün dedi.. Ben, “evett istiyoruzzz istiyoruzzz, o bizimmm” diye ağlıyordum… Çünkü eşimle zaten en başından konuşmuştuk.. Haber verilen ilk bebek bizim olacaktı… O bizim kısmetimizdi, nasıl hayır diyebilirdik, onun hasretiyle yanıp tutuşurken… Uzmanımız telefonu kapattıktan sonra hemen eşimi aradım, bu arada hem evin içinde heyecanla dolanıyor, koşturuyor, hem ağlıyorum, eşimi aramaya çalışıyorum, elim ayağıma dolaşıyor… “Kızımızz, kızımız bizi bekliyor” dedim.. Sağlık sorunundan bahsettim.. Eşim hemen “ne zaman gidiyoruz” dedi.. Anlatamam o anki heyecan ve mutluluğumu… Bu arada ailelerimizi, yakın arkadaşlarımızı, işte merakla bekleyen kim varsa aradım.. Ama hep ağlıyorum J Asla unutamam o günü.. Yarın sabaha kadar nasıl zaman geçecekti.. Kızımızın yalnız son gecesiydi… Artık onu seven kocaman bir ailesi olacaktı… O gece hiç uyumadım.. Hep yavrumuzu düşündüm.. Hiç olumsuz bir şey düşünmedim. Yüzü gözü geçti gözümün önünden. Acaba nasıl bir bebekti? Annesi gibi gülümsüyor muydu hep? “Canım kızım sabret geliyoruz….”
Ertesi gün sabah 9 da burda olun demişti uzmanımız.. Biz neredeyse o işe gelmeden binanın kapısındaydık J Kızımız hakkında kısaca bilgi aldıktan sonra uzmanımızın verdiği evraklarla yavrumuzun bulunduğu yuvaya doğru yola çıktık. Bu arada tekrar tekrar yazmıyorum, ben salya sümük hep ağlıyorum.. Hayatımda hiç bu kadar heyecanlanmamıştım.. Üniversite sınavı da neymiş… İşyerinde ilk günün, evlenirken salona girişin vs vs… hepsi boşş… Elimizde evraklarla yuvaya doğru gidiyoruz aracımızla.. Kalbim nasıl atıyor bir bilseniz.. Kızımıza yaklaşıyoruz… Bahçeye giriyoruz elimizdeki evrakları gösterip.. Bahçede yaşça büyük kızlar var. 7-8-9-10 yaşlarında.. O kadar alışmışlar ki..” Yine bir bebek alacaklar ve biz burada kalacağız” der gibi bakıyorlar merakla.. Ya da ben öyle hissettim bilmiyorum, bir an için üzülmedim değil… Merdivenlerden çıkıyoruz, elimizde imza dosyası var kalınca, birkaç kişiye sorarak ilgili memurun odasına gidiyoruz.. Uzmanımızın yolladığını söylüyorum ağlayarak… “Kusura bakmayın” diyorum.. “Biz alışkınız, rahat olun” diyor tatlı bayan.. Duygulanmamak elde mi ki… Bizimle çok güzel ilgilendi ve yine kızımızın sağlık durumu hakkında bilgi verip “şimdi onu buraya getirmelerini isteyeceğim” dedi.. O an ölecektim zaten artık… Eşim de heyecanlı, çok belli.. Ama malum, erkek işte J Sesi titrek, gözleri dolu dolu ama bizim gibi salıveremiyorlar J Başladık beklemeye. Toplam kaç dakika bekledik bilmiyorum ama, yıl gibi geçti bana.. O arada kapı birkaç kez açıldı kapandı… Başka biri girdi çıktı… Her kapı açılışında bir heyecan.. Bakıyorum başka bir memur girip çıkıyor, Allahım kalbim nasıl atıyor.. Eşimle bakışıyoruz ikimiz de ölücez beklerken… Veeeee işte sonundaaa,,, kapı açılıyor vee hayatımdaki en anlamlı anı yaşıyorum, yaşıyoruz gözyaşları içinde… Görevli bayanın kucağında bir prenses… Beyaz gelinlikler içinde bir pamuk…. Allahım bu kadar mı güzel olunur… Pamuk kızım benim.. Minicik… Saçına bant bile takmışlar yavrumun… O kadar küçük ki. Kucağıma aldım güzel kızımı, göğsüme yaklaştırdım “annemmmmmmmmmmm” dedim, “biz geldik bak burdayız ….” “Annecinle babacın burda” . Geldiği an uyur gibi gözleri kapalıydı.. Ben konuşunca açtı o güzel gözlerini hiç unutamam o anı… Baktı baktı… Yazarken bile heyecanlanıyorum şu an.. Sarıldım, doya doya öptüm kızımı… O badem gözler, uzun kirpikler, koyu saçlar ve bembeyaz yumuşacık nanaklar… Parmaklarını bi görseniz kürdan gibi, canım kızım… Ufacık parmakları o kadar güçlü ki.. Sımsıkı tuttu parmağımı, “hiç bırakma anne beni” der gibi. Bırakırmıyım hiç prensesim…. Pamuk kızım… Hiç bırakırmıyız seni annemmmmm.. Yavrummm… İçime sokasım geldi onu, o kadar tatlıydı ki… Babası aldı sonra kızımızı kucağına, o da sarıldı öptü… Hiç ağlamadı kızım… O ağlamadı ama biz ağlaştık hepimiz J Ki, memur hanım araya girdi, “kabul ediyor musunuz” dedi… Kabul etmek ne demek, tabii kii o artık bizim bebeğimizdi… “O zaman acele edin imzaları yetiştirmek için” dedi.. Güzel kızımızı görevli ablalarına geri verdik, o an bile ayrılmak çok zor oldu. Keşke hemen alıp gidebilseydik minnoşumuzu J Sonra bir koşturmaca başladı, farklı yerlerde olan Aile ve Sosyal Politikalar İl Müdürlüğü’ne gidip imza attırdık. Daha sonra da Vali Yardımcısına gittik. Herkes hayırlı olsun deyip imzaları atıyor… Tabii şanslıydık toplantıda olan falan yoktu. Bazen saatlerce beklemek zorunda kalabiliyormuşsun imza için.. O gün yerinde yoksa ertesi güne bile kalabilirmiş işlerimiz.. O zaman yavrumuzdan 1 gece daha ayrı kalacaktık.. Bu arada sürekli telefonlarımız çalıyor.. Ailelerimiz arkadaşlarımız, merak edenler, soranlar JJJ Artık nedense ağlamıyordum. Daha çok biran önce yetişme derdindeydik J Nasıl koşturuyoruz ama, saat 12:00 yemek molası olmadan yetişelim diye deli gibi koşturduk. Park sorunu var, trafik var, hava acayip sıcak, nasıl kaldırımlardan atlaya atlaya koşuyoruz elimizde dosyayla.. Yani ağlamaya zaman olmadı o esnada, halimizi bi görseydiniz komiktik daha çok J Sonunda tüm işlemleri hallettik… Veee tekrar yuvaya gittik… İmza dosyamızı verdik ve tatatataaaaaaaa, artıkk dünyalar güzeli kızımız bizim olabilirdi………. Önce kurumun hemşiresi ile bizi görüştürdüler.. Kızımız hakkında sağlık durumuna ilişkin bilgilendirildik.. Tüm sağlık evrakları, aşı kartı vs bize teslim edildi.. Hangi mamayı günde ne kadar yiyor, hangi ilaçları kullanıyor gibi bilgiler verildi.. Sonra, orda anne denilen, kızımızla ilgilenen bakıcı bayan geldi.. O da uykusu hakkında vs bize bilgi verdi.. Sormak istediğiniz bir şey var mı dedi… Onunla da biraz konuşup bilgi aldık. Bu arada canım kızımı getirmişlerdi yanımıza… Kızım gelinliğini çıkarmış, daha sportif bişeyler almıştı üstüne J Malum hava çok sıcaktı… O açıkta kalan kolları bacakları yedim yedim ısırdım… Kızım ordaki süreçte hiç ağlamadı… Anne babasına kavuştuğunun farkında mıydı acaba ? Ben evrakları alırken, babası aldı kızımızı kucağına… Sevdi sevdi… O kadar tatlı ki nasıl sevmeyelim.. Bu arada bakıcı ablalar bana dedi ki “sizi görünce bu bebeğimiz için geldiğinizi anlamıştık” dediler.. Bana benzetmişler kızımı J Artık tüm işlemler tamamdı.. Yavrumuzu alıp evimize dönebilirdik… Oradaki herkesle vedalaşıp, dışarı çıktık… Bahçede yine o kızlar “abla bu bebeği mi aldınız siz, bakabilir miyiz, çok tatlı” vss sevdiler yavrumuzu… Hatta biri “benim kardeşimi acaba kim aldı” demez mi? Üzülmemek elde değil.. “Çok mutludur kardeşin emin ol dedim”. Bahçede birkaç fotoğraf çekindik… İlk buluşma anımızda heyecandan çekinememiştik.. Bir tane çekmiş eşim o da titrek çıkmış.. Bahçedeki birkaç pozumuzdan sonraaa, ayrılma vakti… Bahçedeki küçük ablalara hoşça kal dedik vee artık benim yerim arabamızın arka koltuğu, kızımın yanıydı… JJJ Biz artık 3 kişilik, çok güzel bir aileydik… Ve tabii yavrumuzu sevgiyle, heyecanla bekleyen birçok teyzesi amcası, dedeleri , akrabaları vardı.. Şimdi onlara kavuşmalıydık….
Şükürler olsun Rabbime… Evimizdeki maceralarımızı da daha sonra yazacağım J Çünkü ben sürekli girip bakardım, bebeğine kavuşanlar iki satır yazsa da okusam diye, çok iyi biliyorum…
Güzel kızım uyandı.. Şimdi mamasını yiyecek… Cicilerini giyecek vee anneyle attayaaa gidecekkk… JJJ
Hepinize sevgiler… En kısa zamanda yavrularınıza kavuşmanız dileğiyle arkadaşlarım…