Slm bayanlar.ben hergun yazdiklarinizi okuyorum.arada bikac sorumda oluyo sizlere.
Ama oncelikle evladini bekleyen sizlere gonulden sabir diliyorum.insallah di gibi akip gider zaman bi an oncsu kavusrsunuz.
Ben 1 senedir karar vermistim acikcasi.bu karar cebimdeydi arada cikarip bakiyodum heycanlaniyodum umutlaniyodum.
Benden yana engel yoktu ama esimi ikna edemiyodum.o hala tedavilerle olur diyodu.
Son yani 4.tupbebek denemesinden sonra acida olsa oda kabullendi gercegi.
Negatif sonucunu aldigimiz gun ben aglarken "aglama evlad ediniriz istiyosan dedi"
Bu bile bi adim.
Bu konusmanin uzerinden 4 ay gecti.
Benm bebek hasretim artik dayanilamaz hale geldi.
Etrafimdaki insanlara tahamulum kalmadi.
Kimseyi gormek istemiyorum.
Cok mutsuzum.
Yataktan cikmiyirum.sabahlara kadar uyumuyorum.
Yanimda yegenimi sevmelerine katlanamiyorum artik.
Yengemin bebegini emzirmeye odaya gittiginde benm arkasindan bakmami kaldiramiyorum.
Kimse anlamiyo anlayamaz sizden baska.
Herkes kendi hayatinda.
Dun esimle tekrar konustum.
Biraz heveslendirici biraz uzulerek baktim olmuyo kizarak kuserek.
Esim benden muhlet istedi 1 hafta.
Biliyorum karari olumlu olacak ama sadece fikre alisma sureci olacak bu 1 hafta.
Ama simdi beni bi dusunce sardi.
Acaba ona haksizlikmi ediyorum.
Kendi kanindan canindan bi evladi olma ihtimalini elindenmi aliyorum acaba.
Cunku tedaviler hep benm icindi onda gram sorun yoktu.
Belkide bencillik ediyorum.
Sirf kendim bebek hasretim dinsin diye onu istemedigi biseye zorluyorum.
Ya sonra vicdan azabi cekersem.
Artik ciddilesti cunku bu konu.
Ve ben endiselenmeye basladim.
Esimi bi kenara birakirsak ya ben pisman olursam.ya yapamazsam bakamazsam alisamazsam.
Sizlerde bu yolda boyle sorular geldimi akliniza.
Kolaymiydi bu karari vermek.
Nolur yardimci olun bana
Bi siz anlarsiniz beni