- 29 Aralık 2007
- 3.414
- 1.153
- 698
- Konu Sahibi philosophy
-
- #81
Teşekkür ederim öncelikle, çevremde kan bağım olmasada gönül bağım olan insanlar olsun istiyorum, nedense bunu doğurarak yapmak çok uzak ihtimal gibi görünüyor, mantıklı bir sebebi yok. bilmiyorum. Bende hissiyata olayın mantığından daha çok güveniyorum.bu bir istek dediğim gibi, ama bu benim dengeyi sağlayabileceğim,çok iyi annelik yapabileceğim anlamına gelmiyor.Kimsesiz bir çocuğu evlat edinmek, yuva olmak,ona dayanak olmak kesinlikle dünyadaki en güzel şey , bir çocuğa karşılıksız kalbinin kapılarını açabilmek...
Ben şöyle düşünüyorum , birşey gerçekten olacaksa ya da olması gerekliyse içimdeki o hisse karşı koyamıyorum. Allah nasib edeceği bir şeyin önce isteğini veriyor kalbe belki de..
İkinci bir çocuk her zaman ilginin bölünmesi demek , ilk bebeğimiz bol bol boş vakitli anne olarak bizden 7/24 ilgi görebiliyoken, ikinci bebeğimiz bir diğer ilgi bekleyen kardeş sayesinde, onun bebekken gördüğü ilginin de yarısını görebiliyor çoğu zaman .. Kardeşliğin kanunu bu :)
Benim de İki evladım var , bir tane yavruya da koruyucu aile olmayı çok istiyorum, ikinci evladım doğduğundan beri rüyalarıma bile giriyor yuvadan alacağım yavru da , ama üç çocuğa yetebilir miyim, üçü arasında acaba ayrımcılık yapar mıyım, olası bir tartışmaları esnasında tarafgir olur muyum ? Bu konularda kendime tam güvenemiyorum açıkçası. O yüzden Allah izin verirse , kendi çocuklarımın biraz daha büyümesini beklemeye karar verdim.
Siz isterseniz sosyal hizmetler ile bir görüşün, sizin aile yapınıza, çocuğunuzun yaşına ve de özel durumuna göre, sizin için uygun olacak yavruyu söyleyebilirler belki ve Eğer imkan verirlerse de ; alacağınız kardeş ile öncesinde kızınızı yuvada görüştürüp kaynaştırın , hem sizin de kanınız kaynar tanıyıp sevdikçe....evinizi açmak istersiniz ona.. onlar sevgiye çok muhtaç, belki o umutla parlayan gözleri, size gülümseyen masum suratları görünce tüm endişelerinizin yersiz olduğuna karar verip, işte bu yavru benim yavrum diyeceksiniz , kim bilebilir ?
Hangi karara varırsanız da , Hakkınızda en hayırlısı olsun inşallah..
Kendi çocuğumu düşünerek böyle birşey yapmak istedim tabiki, ama bunu yaparken de diğer çocuğun da belki hayatına dokunmak düşüncesi cazip geldi. Zaten bir çocuğum varken ve tekrar olması için bir engel yokken evlat edindiğim bir çocuğun iyi kötü bütün herşeyini kendi çocuğum gibi kabullenebilir miyim, o kadar olgun muyum, eleştirilere göğüs gerebilir miyim,bunlar da benim sorgulamam gereken şeyler, farkındayım.Evlatlık alınmaz evlat edinilir.
Meyve alınmıyor, insan hayatı kurtarılıyor.
Ve bu çok onurlu bir davranış.
Bu, bizimki gibi bir ülkede yasayanlar için her türlü eleştiriye göğüs germek, yeni bir hayata yelken açmak, daha çok olgunlaşmak demek.
Down sendromu gibi çok sabır isteyen bir genetik farklılıkla mücadele ediyorsunuz, eminim çok güçlü bir annesiniz, pek çok şeyle başa cıkabilirsiniz; fakat şunu da içten içe sorgulamalısınız, kendi çocuğumu mu kurtarmaya çalışıyorum, o çocuğu mu?
Merhaba arkadaşlar, direk konuya giriyorum;benim dört yaşında down sendromlu bir kızım var. Açıkçası başka çocuk düşünmüyorum,hem kızımın bebekliğinde yaşadığım psikolojik süreç hem de (daha çok) çocuk büyütmenin zorlukları, aslında kalabalık bir ailem olsun düşüncesi hoşuma gitsede beni engelliyor, belki çok ilerde diyorum ama o zamanda hem yaşım ilerleyecek hem de Kızım bayağı büyümüş olacak cesaret edermiyim bilmiyorum. Ama bir yandan da kızımın yalnız büyüyor olması beni üzüyor, keşke diyorum bir ablası olsaydı çünkü kardeşten ziyade bir ablaya ihtiyacı var, onunla oyun oynayabilecek ve birşeyler öğretebilecek. Ve takip ettiğim yabancı aileler de çok yaygın, özellikle downlu çocuğu olan aileler bir tane de evlatlık alıp ikisini birlikte büyütüyor. Aslında bir ara onu da düşündüm, eğer bahçeli bir evde yaşasaydım ve eğitimleri açısından kendime güvenseydim downlu bir bebeği evlatlık edinmek isterdim.ama bikere toplumun bakış açısı böyle bir şeye hazır değil ve çevrem neredeyse çılgınlık olduğunu düşünecektir ama birsürü savaşta ailesini kaybetmiş kimsesiz çocuk var ülkemizde, onlardan birini evlatlık alsak,hem belki o çocuğun hayatı daha güzel olur hem de Kızım yalnız büyümek zorunda kalmaz, sizce nasıl fikir?
Canım sağol tavsiyelerin için, vazgeçtim zaten.anlık bir düşünceydi o yüzden sordum nasıl olur diye. İkinci çocukta kader kısmet bilmiyorum, ama şuan öyle bir düşüncem yok.Sana bir örnek vereyim .Kızım 3,5 yaşında .Abisi de var ama yaşça kendisinden bayağı büyük.Bazen yeğenlerim ,bazen komşunun işi oluyor çocuğunu bırakmak istiyor .Beraber oynarlar diye kabul ediyorum.Ama 2 çocukla uğraşması gerçekten yorucu oluyor.En basitinden aynı oyuncakla aynı anda ikisi de oynamak istiyor,anlaşmamazlık çıkabiliyor,ayırım yapmak istemiyor insan,sırayla oynayın diyor ama karşı taraf çocuğunuza vurunca kızmasanızda rahatsız olabiliyorsun,kafası yorulabiliyor,gönderince insan oh be diyor,rahatlamış hissediyor kendini.Evlatlık alınca ya evladınla iyi geçinemezse,sevgini O çocuğa geçiremezsen daha büyük sorumluluk olur bana göre.Tamam karnı doyar ama ruhu aç olur,sizin çocuğunuza imrenebilir,kıskanabilir.Evlatlık almak değil de koruyucu aile almak daha mantıklı bana göre.Gerçi bana sorsan 2.çocuğu düşünsen daha iyi derim,ama sen bilirsin tabii.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?