Evlenmekle ilgili kararsızlığım ve korkum

Cizirti · 5 Haziran 2021

Evliliği sürdürebilecek bir psikolojide değilsiniz.
insan kendi başına bir birey olabildiğinde evlenmeli zaten.
Yoksa hayatınız boyunca birine bağımlı olursunuz, bugün ailenize yarın eşinize sonra çocuklarınıza..
önce tedavi olun, meslek sahibi olmak için çabalayın, kendinizi keşfedin, bağımlılıktan kurtulun evliliği en son düşünürsünüz.

SurlySquirrel · 5 Haziran 2021

Mihoko .!.:
Bana yardımcı olabileceklerini düşünmüyorum ayrıca gittim ilaç yazıp yolladı ve ilaç tedavisi istemiyorum

Psikiatriste değil, psikoloğa gidin. Psikiatrist, ilaç verip gönderir. Psikolog ilaç vermez, sadece konuşur ve dinler. Sizin ihtiyacınız olan ilaç değil, sizi anlamak isteyen biri ile konuşmak.

Diğer yorumlara katılıyorum. Bu kişi ile evlenmenizin iyi olmayacağını bildiğiniz için tereddüt ediyorsunuz. Kendi duygularınıza güvenmelisiniz.

Mihoko · 5 Haziran 2021

Stevya .!.:
Şunu çok merak ediyorum aileniz çok mu baskıcı? Fanusta büyütmüşler sanki.

Benim ailem de elimi sıcak sudan soğuk suya sokmadı, sizin tabirinizle “prenses” gibi büyüttüler ama yetkin ve sosyal bir birey olmama engel olmadılar.

Tüm gün odanızdan çıkmamanız, tek başınıza “pasaklı” bir şekilde yaşamaktan rahatsız olmamanız, insanlarla iletişimin kuramamanız vs çok üzücü aslında. Dışarıda bir hayat var, en güzel zamanlarınızı böyle ziyan etmeyin. Tedavinizi olun, hayata karışın. Yeni insanlar tanıyın. İyi/kötü tecrübeler edinin. Şu durumda evlilik düşüneceğiniz en son şey olmalı.

Evet baskıcı

Princess Caroline · 5 Haziran 2021

Anladığım kadarıyla evliliğe hazır değilsiniz zihinsel olarak. Bence farklı bir doktora daha gidin ve yeni tedaviye başlayın. İlaçsız da olur terapi alsanız bile eminim faydalı gelecektir.

Edit: Sevgiliniz de çok normal gelmedi bana bu arada. Başından beri bu kadar umursamaz mıydı size karşı yoksa sonradan mı böyle oldu? Kışkırtmak acı çektirmek falan bilemedim yani.

Mihoko · 5 Haziran 2021

Princess Caroline .!.:
Anladığım kadarıyla evliliğe hazır değilsiniz zihinsel olarak. Bence farklı bir doktora daha gidin ve yeni tedaviye başlayın. İlaçsız da olur terapi alsanız bile eminim faydalı gelecektir.

Edit: Sevgiliniz de çok normal gelmedi bana bu arada. Başından beri bu kadar umursamaz mıydı size karşı yoksa sonradan mı böyle oldu? Kışkırtmak acı çektirmek falan bilemedim yani.

Başından beri böyle değildi aksine onu darlamadığımda ya da daha az katlanabilir şekilde darladığımda bana kötü bile davranmazdı tamam sevgilim der ve gerçekten de buna uyardı ama zamanla ilişkimiz ciddileştikçe ben daha paylaşamaz ve sürekli bişilerden onu kıskanan, kısıtlayan biri oldum, erkek arkadaşlarıyla oyun oynuyor diye bile kavga çıkardığım oldu çünkü birine alıştıkça sevdikçe sadece benimle olsun isterim. Bunlar ona zamanla fazla gelmeye başladı ve artık umursamamaya başladı "sana iyilik yaramıyo, sana iyi davranılınca bi yerlerin kalkıyo, huzursuzluk çıkarıyosun" demeye başladı. Önceden böyle değildi ama paylaşamıyorum işte ona yansıtmamaya çalışsam da kendime zarar verip sürekli kafama takıyorum, iştahım bile kalmıyor su bile içemiyorum ama o bunları artık sadece sıkıcı buluyor. Yapabilsem bende bunları sıkıntı etmek istemezdim zaten en çok zararı kendime veriyorum günün sonunda o yatıp rahatça uyuyor.

Princess Caroline · 5 Haziran 2021

İlişkiniz sağlıksız bir yere gitmiş. Bence sürekli evde olduğunuz ve iletişimde olduğunuz insan sayısı kısıtlı olduğu için onu bu kadar takıyorsunuz. Bir işte çalışmaya başlasanız, çevre yapsanız, hobi edinseniz kursa vs gitseniz eminim kafanız daha rahat edecektir. Hayatınızda onun haricinde önem verdiğiniz, zamanınızı alacak ve kafanınızı dağıtacak şeyler olsun. İnsan evde kaldıkça düşün düşün obsesif bir hale gelebiliyor.

meryemcanelif · 5 Haziran 2021

Mihoko .!.:
Aslında ailemi bırakmaktan korkuyorum sanırım...
27 yaşına girecek ömrü boyunca ailesiyle yaşamış, ailesinden uzağa nerede ise hiç gitmemiş, tüm günü evde odasında geçen çekingen, eli sıcak sudan soğuk suya sokulmamış tabiri caizse babasının prensesi gibi büyümüş ve insanlarla iletişimi olmayan (fobik) biriyim. Yıllar önce birisiyle tanıştım sanaldan ve gerçekten sevdim o sıralar da bu halimden daha kötü bir haldeydim ve karşımdakini reddettim ama onu kaybettiğimde benim için önemi anladım ve durmadan ona ulaşmaya çalıştım ne ise bir şeyler oldu ve bir yıl kadar sonra bana ulaştı ve ilk ciddi ilişkimizin temeli 2017 yılında atıldı. O zamandan bu zamana kavga gürültü ayrıl barış bi şekilde ilişkimiz sürüyor.

Bu ilişkiye başladığımda da çok endişelerim vardı ve bunların hepsini bilir. Birkaç hastalığım var fiziki ve psikolojik bunları da biliyor (ama abarttığımı düşünür genelde). Zaten yansıtıyorum. İlişkiye başlarken ve sürdürürken hep "ciddi" ilişki olarak baktım öyle sürdürdüm. Zaman zaman ayrılıklarımız oldu onu çok özledim, sanki onsuz yapamayacakmışım gibi çok kötü durumlara düşüyorum kendime zarar veriyorum veya çevreme ama genelde kendime. Ne ise en sonunda sevgilim "bu iş olacaksa olsun ya da bitsin" dediğinde evlilikte hiç gözüm olmasa da onu kaybetmek istemediğim için "dene nolacak olmadı boşanırsın" diye kendimi avuttum ama ailemden kopacak olma düşüncesi, kardeşimden babamdan annemden her gün geri döndüğüm evimden odamdan alışkanlıklarımdan, tek başımayken olan pasaklı halimden, bazen kıllarımı bile almayışımdan kısaca rahatlığımdan, yalnızlığımdan kopacak olma düşünceleri, hiç bilmediğim bi ile gitmek zorunda kalacağım ve ben ailemden 2 gün bile ayrı kalamayan birisiyim, kavgalarımız elbet oldu ama el bebek gül bebek büyüdüm şimdiki sevgilim bana onların davrandığı gibi davranmıyor ama onu kaybetmekte istemiyorum ama ailemi de bırakmak istemiyorum ailem yaşlanırken yanlarında olmak istiyorum. Bazen düşünüyorum "birkaç senedir tanıdığım biri için ailemi bırakmaya değer mi" diye. Ailemden başkası benim kaprislerimi, çocukluklarımı çekmez gibi geliyor. Sürekli bunları kafama takıp ağlıyorum. Bu endişelerimi sevgilime de söyledim ama o aileme bu kadar bağlı olmamı anlayamıyor bulunduğum şehre de gelmek istemiyor. Evlenecek olursam ya İstanbul ya da Antalyaya gitmek zorunda kalacağım ve ben burayı yeşilliği, ormanını, bir sürü kuş türünü barındıran doğasını çok seviyorum. Şu an ailemleyim ama sadece kendime karşı sorumluluğum var. Sevgilimi seviyorum, her hayalimde yeri var, nerede ise tüm ilklerimi onla yaşadım her anlamda ilklerimi, duygularımı çoğu zaman abartı bulsa da beni seviyor o da ama çocuk gibi pışpışlanmıyorum ve bilmiyorum onu kaybetmek istemiyorum ama ailemi de bırakamıyorum...

Yarın büyük ihtimal buluşmak için gelecek ve ben sanırım ona evlenmek istemediğimi söyleyeceğim işin içinden çıkamıyorum ama bu doğru olan mı bilmiyorum. Ailemi benden uzakta bırakma düşüncesi çok ağır geliyor napacağımı bilmiyorum. Ailem hariç beni onun kadar seven ve bana katlanan ve en önemlisi hayatıma alacak kadar yakın bulacağım birini bulamayacağıma da eminim, bahsettiğim (aslında bahsetmediğim xd) psikolojik sebeplerden ötürü.Bir sürü yazı ve fikir okudum yaşam hikayesi okudum, dinledim belki akıl gelir diye ama eninde sonunda çok korkuyorum ve herhangi iki seçimden birinde pişman olmaktan korkuyorum. Fikir almak dertleşmek istiyorum kafam çok karışık. Buraya kadar okuyanlara teşekkür ederim.^^

bu duygu durumlarıyla asla evlenmeyin bence..
birkac aya kalmaz ailemi özledim vs boşanma olmasın.
baglilik ile bagimlilik arasında fark var. ham ayrılıp hem onsuz olamama hali vs tuhaf geldi bana.
herkesin ailesi var. Evlenmeyi aileyi terketmek olarak görmeniz de pek saglikli degil.
psik. destek alin.

Mihrimah Sultann · 5 Haziran 2021

Mihoko .!.:
Bazen bende böyle düşünüyorum çünkü önceden de ciddi düşünüyordum ve bu kadar korkum yoktu hep çekingendim o ayrı bir konu hatta yanında mutlu olurum bile diyordum ama zamanla yaşadıklarım umutsuzluğa yol açtı sanki

Sen o adama güvenmiyorsun o yüzden böyle hissediyorsun, güvenli biri olsa ailenden ayrılman seni sadece üzer ama korkutmaz, sen korkuyorsun çünkü bu adama güvenmiyorsun ..

Dahliadivin · 5 Haziran 2021

Kimse sizi aileniz gibi simartmak zorunda degilki siz malesef normal degilsiniz tedavide olmuyorsunuz ee? Kapris yapayim her turlu simarikligi yapayim beni avutsun, kimse bunu yapmazki bencede evlenmeyin yazik ikinizin hayatinida karartacaksiniz once tedavi olun ilaclari begenmemissiniz pardonda bunun kararini verecek durumda degilisiniz

Gondergelsin · 5 Haziran 2021

Tedavi almalisiniz ben de arkadaslar gibi ustune basa basa soyluyorum. Calisiyor musunuz? Evlenmeyin sakin bu sartlarda. Ama asil soylemek istedigim su;Artik ailenizin tepesinden inin ya valla orta yasli insanlar buyuyun diye gozunuzun icine bakmistir ama artik bikmislardir eminim. Ailem gibi kimse nazimi cekmez demeyin kimse cekmesin nazinizi yazik insanlara eziyet vermeyin

Pinkflambe · 5 Haziran 2021

Ailemden başkası benim kaprislerimi, çocukluklarımı çekmez gibi geliyor yazmışsınız ya çok doğru çekmez. Elin oğlu niye çeksin ki sizin şımarıklığını? Sizin kendinizi düzeltmeniz lazım ama bunu evlenmek için değil kendiniz için yapın. Allah gecinden versin ama şu hayatta hiç birimiz kalıcı değiliz. Bir gün ailenizi kaybettiğinizde nasıl devam edeceksiniz hayata bu şekilde bağımlıyken? Değişmek istiyor musunuz bunu sorun önce cevap evetse psikolojik destek alın. Evlenmeme kararınızı destekliyorum bu arada.

Pinkflambe · 5 Haziran 2021

Mihoko .!.:
Bana yardımcı olabileceklerini düşünmüyorum ayrıca gittim ilaç yazıp yolladı ve ilaç tedavisi istemiyorum

Hangi üst düzey bilgi birikiminize dayanarak size yardımcı olabileceklerini düşünmüyorsunuz? İlaç yazmışsa demek ki ilaç kullanmanız lazım. İşin uzmanından daha bilgiliyseniz kendi kendinizi tedavi etseydiniz. Siz şuna an evde oturup bir şeyler düzelsin diye beklediğinizin farkında mısınız? Mesela kulağımda egzama var doktor bana damla verdi, ben damla kullanmak istemiyorum diye kullanmasam ne olur sizce?

Edelstein · 6 Haziran 2021

Hayatınızda ondan başka ilgilenecek, sizi heyecanlandıracak bir şey yok da ondan bu adama bağımlısınız.
Kalk bi silkelen, spora başla, eğitim, bir iki muhabbet et yabancı insanlarla, maksat laf olsun ve açılmak.
Hayatının merkezinde SEN ve HEDEFLERIN olaydı, bu kadar çabuk yıkılmazdın.
Adam seni istediği yere çeviriyor. Saygısı kalmamış çünkü senin kendine saygın yok.
Giderse gitsin, dünyada milyarlarca erkek var.
Bunu nasıl bulduysan, başkasını da yine bulursun.
Ama o zaman hayatıyla barışık bir kadın olmuş olursun. Mazoşist gibi davranmayın.
Bu dediklerime kulak asın, psikolojinizi kendiniz yönetin. Şu anda çünkü o sizi yönetiyor. Anneniz babanız elin oğlu gelsin ezsin diye büyütmedi sizi.
Destek alın.

Mavistez · 6 Haziran 2021

Mihoko .!.:
Aslında ailemi bırakmaktan korkuyorum sanırım...
27 yaşına girecek ömrü boyunca ailesiyle yaşamış, ailesinden uzağa nerede ise hiç gitmemiş, tüm günü evde odasında geçen çekingen, eli sıcak sudan soğuk suya sokulmamış tabiri caizse babasının prensesi gibi büyümüş ve insanlarla iletişimi olmayan (fobik) biriyim. Yıllar önce birisiyle tanıştım sanaldan ve gerçekten sevdim o sıralar da bu halimden daha kötü bir haldeydim ve karşımdakini reddettim ama onu kaybettiğimde benim için önemi anladım ve durmadan ona ulaşmaya çalıştım ne ise bir şeyler oldu ve bir yıl kadar sonra bana ulaştı ve ilk ciddi ilişkimizin temeli 2017 yılında atıldı. O zamandan bu zamana kavga gürültü ayrıl barış bi şekilde ilişkimiz sürüyor.

Bu ilişkiye başladığımda da çok endişelerim vardı ve bunların hepsini bilir. Birkaç hastalığım var fiziki ve psikolojik bunları da biliyor (ama abarttığımı düşünür genelde). Zaten yansıtıyorum. İlişkiye başlarken ve sürdürürken hep "ciddi" ilişki olarak baktım öyle sürdürdüm. Zaman zaman ayrılıklarımız oldu onu çok özledim, sanki onsuz yapamayacakmışım gibi çok kötü durumlara düşüyorum kendime zarar veriyorum veya çevreme ama genelde kendime. Ne ise en sonunda sevgilim "bu iş olacaksa olsun ya da bitsin" dediğinde evlilikte hiç gözüm olmasa da onu kaybetmek istemediğim için "dene nolacak olmadı boşanırsın" diye kendimi avuttum ama ailemden kopacak olma düşüncesi, kardeşimden babamdan annemden her gün geri döndüğüm evimden odamdan alışkanlıklarımdan, tek başımayken olan pasaklı halimden, bazen kıllarımı bile almayışımdan kısaca rahatlığımdan, yalnızlığımdan kopacak olma düşünceleri, hiç bilmediğim bi ile gitmek zorunda kalacağım ve ben ailemden 2 gün bile ayrı kalamayan birisiyim, kavgalarımız elbet oldu ama el bebek gül bebek büyüdüm şimdiki sevgilim bana onların davrandığı gibi davranmıyor ama onu kaybetmekte istemiyorum ama ailemi de bırakmak istemiyorum ailem yaşlanırken yanlarında olmak istiyorum. Bazen düşünüyorum "birkaç senedir tanıdığım biri için ailemi bırakmaya değer mi" diye. Ailemden başkası benim kaprislerimi, çocukluklarımı çekmez gibi geliyor. Sürekli bunları kafama takıp ağlıyorum. Bu endişelerimi sevgilime de söyledim ama o aileme bu kadar bağlı olmamı anlayamıyor bulunduğum şehre de gelmek istemiyor. Evlenecek olursam ya İstanbul ya da Antalyaya gitmek zorunda kalacağım ve ben burayı yeşilliği, ormanını, bir sürü kuş türünü barındıran doğasını çok seviyorum. Şu an ailemleyim ama sadece kendime karşı sorumluluğum var. Sevgilimi seviyorum, her hayalimde yeri var, nerede ise tüm ilklerimi onla yaşadım her anlamda ilklerimi, duygularımı çoğu zaman abartı bulsa da beni seviyor o da ama çocuk gibi pışpışlanmıyorum ve bilmiyorum onu kaybetmek istemiyorum ama ailemi de bırakamıyorum...

Yarın büyük ihtimal buluşmak için gelecek ve ben sanırım ona evlenmek istemediğimi söyleyeceğim işin içinden çıkamıyorum ama bu doğru olan mı bilmiyorum. Ailemi benden uzakta bırakma düşüncesi çok ağır geliyor napacağımı bilmiyorum. Ailem hariç beni onun kadar seven ve bana katlanan ve en önemlisi hayatıma alacak kadar yakın bulacağım birini bulamayacağıma da eminim, bahsettiğim (aslında bahsetmediğim xd) psikolojik sebeplerden ötürü.Bir sürü yazı ve fikir okudum yaşam hikayesi okudum, dinledim belki akıl gelir diye ama eninde sonunda çok korkuyorum ve herhangi iki seçimden birinde pişman olmaktan korkuyorum. Fikir almak dertleşmek istiyorum kafam çok karışık. Buraya kadar okuyanlara teşekkür ederim.^^

Sevgiline soyle annenlerin yanına beraber yaşamayı kabul ederse evlenin (ki hiç sanmıyorum) yoksa en güzeli ayrılmak. Ciddi anlamda psikolojik tedavi görmen gerektiğini dusundum

Passifloraetkisi · 6 Haziran 2021

Mihoko .!.:
Aslında ailemi bırakmaktan korkuyorum sanırım...
27 yaşına girecek ömrü boyunca ailesiyle yaşamış, ailesinden uzağa nerede ise hiç gitmemiş, tüm günü evde odasında geçen çekingen, eli sıcak sudan soğuk suya sokulmamış tabiri caizse babasının prensesi gibi büyümüş ve insanlarla iletişimi olmayan (fobik) biriyim. Yıllar önce birisiyle tanıştım sanaldan ve gerçekten sevdim o sıralar da bu halimden daha kötü bir haldeydim ve karşımdakini reddettim ama onu kaybettiğimde benim için önemi anladım ve durmadan ona ulaşmaya çalıştım ne ise bir şeyler oldu ve bir yıl kadar sonra bana ulaştı ve ilk ciddi ilişkimizin temeli 2017 yılında atıldı. O zamandan bu zamana kavga gürültü ayrıl barış bi şekilde ilişkimiz sürüyor.

Bu ilişkiye başladığımda da çok endişelerim vardı ve bunların hepsini bilir. Birkaç hastalığım var fiziki ve psikolojik bunları da biliyor (ama abarttığımı düşünür genelde). Zaten yansıtıyorum. İlişkiye başlarken ve sürdürürken hep "ciddi" ilişki olarak baktım öyle sürdürdüm. Zaman zaman ayrılıklarımız oldu onu çok özledim, sanki onsuz yapamayacakmışım gibi çok kötü durumlara düşüyorum kendime zarar veriyorum veya çevreme ama genelde kendime. Ne ise en sonunda sevgilim "bu iş olacaksa olsun ya da bitsin" dediğinde evlilikte hiç gözüm olmasa da onu kaybetmek istemediğim için "dene nolacak olmadı boşanırsın" diye kendimi avuttum ama ailemden kopacak olma düşüncesi, kardeşimden babamdan annemden her gün geri döndüğüm evimden odamdan alışkanlıklarımdan, tek başımayken olan pasaklı halimden, bazen kıllarımı bile almayışımdan kısaca rahatlığımdan, yalnızlığımdan kopacak olma düşünceleri, hiç bilmediğim bi ile gitmek zorunda kalacağım ve ben ailemden 2 gün bile ayrı kalamayan birisiyim, kavgalarımız elbet oldu ama el bebek gül bebek büyüdüm şimdiki sevgilim bana onların davrandığı gibi davranmıyor ama onu kaybetmekte istemiyorum ama ailemi de bırakmak istemiyorum ailem yaşlanırken yanlarında olmak istiyorum. Bazen düşünüyorum "birkaç senedir tanıdığım biri için ailemi bırakmaya değer mi" diye. Ailemden başkası benim kaprislerimi, çocukluklarımı çekmez gibi geliyor. Sürekli bunları kafama takıp ağlıyorum. Bu endişelerimi sevgilime de söyledim ama o aileme bu kadar bağlı olmamı anlayamıyor bulunduğum şehre de gelmek istemiyor. Evlenecek olursam ya İstanbul ya da Antalyaya gitmek zorunda kalacağım ve ben burayı yeşilliği, ormanını, bir sürü kuş türünü barındıran doğasını çok seviyorum. Şu an ailemleyim ama sadece kendime karşı sorumluluğum var. Sevgilimi seviyorum, her hayalimde yeri var, nerede ise tüm ilklerimi onla yaşadım her anlamda ilklerimi, duygularımı çoğu zaman abartı bulsa da beni seviyor o da ama çocuk gibi pışpışlanmıyorum ve bilmiyorum onu kaybetmek istemiyorum ama ailemi de bırakamıyorum...

Yarın büyük ihtimal buluşmak için gelecek ve ben sanırım ona evlenmek istemediğimi söyleyeceğim işin içinden çıkamıyorum ama bu doğru olan mı bilmiyorum. Ailemi benden uzakta bırakma düşüncesi çok ağır geliyor napacağımı bilmiyorum. Ailem hariç beni onun kadar seven ve bana katlanan ve en önemlisi hayatıma alacak kadar yakın bulacağım birini bulamayacağıma da eminim, bahsettiğim (aslında bahsetmediğim xd) psikolojik sebeplerden ötürü.Bir sürü yazı ve fikir okudum yaşam hikayesi okudum, dinledim belki akıl gelir diye ama eninde sonunda çok korkuyorum ve herhangi iki seçimden birinde pişman olmaktan korkuyorum. Fikir almak dertleşmek istiyorum kafam çok karışık. Buraya kadar okuyanlara teşekkür ederim.^^

Gerçek aşk değil seninkisi alışkanlık olabilir ama gerçekten aşık olsam bunları düşünmezsin ve evlenme kararı versende mutlu bi evlilik olacağını sanmam

Meral01 · 6 Haziran 2021

Mihoko .!.:
Ona bu tür endişelerimi dile getirdiğimde aksine üzülüyor ve aşağılanmış hissediyormuş yani destekçi olacağını düşünüyor bana diyor ki onunla olduğumda bu endişelerim gidermiş ama bilmiyorum

Daha fazla erteleyemem çocuğun bekleyecek sabrı kalmadı ki xd bende zamanla diye bekledim ama bekledikçe içinden çıkamıyorum

İlaç tedavisi başlatmıştı ama ilaçlar beni daha kötü yaptı yani ne bileyim bişi hissetmiyormuşum gibi o hissi sevmedim ve tedavi filan olmuyorum

Mesela aşırı kıskancım ve bunu kafasına takmıyor istediğini yapar bense kendi kendime kudurup kendime zarar verip ağlarım evimde beni umursamaz bile salak der geçer ya da keyfine bak der güven bana filan, her duygumu aşırı yaşıyorum o an kendimden geçiyorum resmen krizlere giriyorum ve bi zaman sonra bundan sıkıldı ve beni umursamamaya başladı bu da beni çok üzüyor ve düşündürüyor. Ailem olsa öyle umursamamazlık yapmaz diye düşünüyorum ki öyle de zaten. En çok duygusal açıdan korkuyorum zaten. Aynı evde olsak beni gene mi umursamayacak diyorum kendime. Meşguliyetim işte el işi yapıyorum okumuyorum çalışmıyorum da evde yapılacak ne var ise onu yaparım genelde. Hastalıklarım konusunda da bence de bazen abartıyorum ama elimde olan bir şey gerçekten değil ve ben onun "abartıyosun, kendine gel, istediğimi yaparım, ağla" demesinden ise daha yapıcı konuşmasını beni sakinleştirmesini bekliyorum ama bulamıyorum. Sıkılıyor olabilir tabi bana çoğu zaman bir sevgiliden ise çocuğuymuş gibi davranması gerekiyor sanırım ama bunları da biliyordu her şeyimi en başından beri biliyordu. Bazen vurdumduymaz ve bazen de haksız ama haksızlıklarını beni üzdüğünü görmez. Tamamen her şeyde ben haklıyım demiyorum zaten

siz bir iyilik yapın evlenmeyin gelecekte ki doğacak çocuklarınızı düşünün şu psikolojinizi o çocuklara da yaşatmaya hakkınız yok

dr_yad · 6 Haziran 2021

Sizi aileniz mı bu hale getirdi? Evlenmek istediğiniz kişide normal biri değil bence nedenini boşverin. Bir uzmana gidin acilinden

Mihoko · 6 Haziran 2021

Mavistez .!.:
Sevgiline soyle annenlerin yanına beraber yaşamayı kabul ederse evlenin (ki hiç sanmıyorum) yoksa en güzeli ayrılmak. Ciddi anlamda psikolojik tedavi görmen gerektiğini dusundum

Bunu asla kabul etmiyor keşke etseydi zaten kabul etse bu kadar düşünmicem bile

Mihrimah Sultann .!.:
Sen o adama güvenmiyorsun o yüzden böyle hissediyorsun, güvenli biri olsa ailenden ayrılman seni sadece üzer ama korkutmaz, sen korkuyorsun çünkü bu adama güvenmiyorsun ..

Evet haklısın :/

Meral01 .!.:
siz bir iyilik yapın evlenmeyin gelecekte ki doğacak çocuklarınızı düşünün şu psikolojinizi o çocuklara da yaşatmaya hakkınız yok

Çocuk doğurmayı düşünmüyorum zaten farkındayım bu haldeyken ve dünya da bu haldeyken çocuk filan doğrulmaz np

dr_yad .!.:
Sizi aileniz mı bu hale getirdi? Evlenmek istediğiniz kişide normal biri değil bence nedenini boşverin. Bir uzmana gidin acilinden

Ailem çevre kendim zamanla biriken sorunlar işte hassas bir kişiliğim var, evet bazen bende düşünüyorum onun da normal olmadığını :KK12:

dr_yad · 6 Haziran 2021

Mihoko .!.:
Bunu asla kabul etmiyor keşke etseydi zaten kabul etse bu kadar düşünmicem bile

Evet haklısın :/

Çocuk doğurmayı düşünmüyorum zaten farkındayım bu haldeyken ve dünya da bu haldeyken çocuk filan doğrulmaz np

Ailem çevre kendim zamanla biriken sorunlar işte hassas bir kişiliğim var, evet bazen bende düşünüyorum onun da normal olmadığını

Sen ona güvenmiyorsun diyenlere bakma.sevgilin de normal değil ama kim olsa güvenmeyecektiniz. Güvenilir biri olsa bu kadar tanıyacak kadar bile konuşamazdiniz yanlış anlamayın da..Hiç sevgilinize giydirecek durum yok şu an siz en acilinden kendinize dönün bir uzmana gidin, sevginiliniz de ne yapıyorsa yapsın. Konu gerçekten o değil bence. Bırakın gitsin nereye gidiyorsa

Ozlm0765 · 8 Haziran 2021

Mihoko .!.:
Aslında ailemi bırakmaktan korkuyorum sanırım...
27 yaşına girecek ömrü boyunca ailesiyle yaşamış, ailesinden uzağa nerede ise hiç gitmemiş, tüm günü evde odasında geçen çekingen, eli sıcak sudan soğuk suya sokulmamış tabiri caizse babasının prensesi gibi büyümüş ve insanlarla iletişimi olmayan (fobik) biriyim. Yıllar önce birisiyle tanıştım sanaldan ve gerçekten sevdim o sıralar da bu halimden daha kötü bir haldeydim ve karşımdakini reddettim ama onu kaybettiğimde benim için önemi anladım ve durmadan ona ulaşmaya çalıştım ne ise bir şeyler oldu ve bir yıl kadar sonra bana ulaştı ve ilk ciddi ilişkimizin temeli 2017 yılında atıldı. O zamandan bu zamana kavga gürültü ayrıl barış bi şekilde ilişkimiz sürüyor.

Bu ilişkiye başladığımda da çok endişelerim vardı ve bunların hepsini bilir. Birkaç hastalığım var fiziki ve psikolojik bunları da biliyor (ama abarttığımı düşünür genelde). Zaten yansıtıyorum. İlişkiye başlarken ve sürdürürken hep "ciddi" ilişki olarak baktım öyle sürdürdüm. Zaman zaman ayrılıklarımız oldu onu çok özledim, sanki onsuz yapamayacakmışım gibi çok kötü durumlara düşüyorum kendime zarar veriyorum veya çevreme ama genelde kendime. Ne ise en sonunda sevgilim "bu iş olacaksa olsun ya da bitsin" dediğinde evlilikte hiç gözüm olmasa da onu kaybetmek istemediğim için "dene nolacak olmadı boşanırsın" diye kendimi avuttum ama ailemden kopacak olma düşüncesi, kardeşimden babamdan annemden her gün geri döndüğüm evimden odamdan alışkanlıklarımdan, tek başımayken olan pasaklı halimden, bazen kıllarımı bile almayışımdan kısaca rahatlığımdan, yalnızlığımdan kopacak olma düşünceleri, hiç bilmediğim bi ile gitmek zorunda kalacağım ve ben ailemden 2 gün bile ayrı kalamayan birisiyim, kavgalarımız elbet oldu ama el bebek gül bebek büyüdüm şimdiki sevgilim bana onların davrandığı gibi davranmıyor ama onu kaybetmekte istemiyorum ama ailemi de bırakmak istemiyorum ailem yaşlanırken yanlarında olmak istiyorum. Bazen düşünüyorum "birkaç senedir tanıdığım biri için ailemi bırakmaya değer mi" diye. Ailemden başkası benim kaprislerimi, çocukluklarımı çekmez gibi geliyor. Sürekli bunları kafama takıp ağlıyorum. Bu endişelerimi sevgilime de söyledim ama o aileme bu kadar bağlı olmamı anlayamıyor bulunduğum şehre de gelmek istemiyor. Evlenecek olursam ya İstanbul ya da Antalyaya gitmek zorunda kalacağım ve ben burayı yeşilliği, ormanını, bir sürü kuş türünü barındıran doğasını çok seviyorum. Şu an ailemleyim ama sadece kendime karşı sorumluluğum var. Sevgilimi seviyorum, her hayalimde yeri var, nerede ise tüm ilklerimi onla yaşadım her anlamda ilklerimi, duygularımı çoğu zaman abartı bulsa da beni seviyor o da ama çocuk gibi pışpışlanmıyorum ve bilmiyorum onu kaybetmek istemiyorum ama ailemi de bırakamıyorum...

Yarın büyük ihtimal buluşmak için gelecek ve ben sanırım ona evlenmek istemediğimi söyleyeceğim işin içinden çıkamıyorum ama bu doğru olan mı bilmiyorum. Ailemi benden uzakta bırakma düşüncesi çok ağır geliyor napacağımı bilmiyorum. Ailem hariç beni onun kadar seven ve bana katlanan ve en önemlisi hayatıma alacak kadar yakın bulacağım birini bulamayacağıma da eminim, bahsettiğim (aslında bahsetmediğim xd) psikolojik sebeplerden ötürü.Bir sürü yazı ve fikir okudum yaşam hikayesi okudum, dinledim belki akıl gelir diye ama eninde sonunda çok korkuyorum ve herhangi iki seçimden birinde pişman olmaktan korkuyorum. Fikir almak dertleşmek istiyorum kafam çok karışık. Buraya kadar okuyanlara teşekkür ederim.^^

Once kndinize karsi ozguveniniz olmasi lazim cunku evlilik cok önemli bir adim ve bu adimi atarken destek alabilirsiniz

Evlenmekle ilgili kararsızlığım ve korkum

Hala muhterem , pek muhterem

Yeni Üye

Shimana Kameko

Aktif Üye

Shimana Kameko

Aktif Üye

Aktif Üye

Nev-i şahsına münhasır 🦋

Ayar saniyenin peşinde koşmaktır 🕑

Popüler Üye

Nirvana

Nirvana

Aktif Üye

Popüler Üye

Aktif Üye

Popüler Üye

...........

Shimana Kameko

...........

Yeni Üye

Benzer Konular