Sa hanımlar. Nişanlıyım. Agustostosun 16 17 sinde düğünüm var. Zaman yaklaştıkça evlenmekten korkar oldum.eski hevesim heyecanım kalmadi. Doğru mu yapıyorum doğru insan mi diyorum sürekli. Ben ailemi ciddi manada karşıma alarak çok zor ikna ederek nişanlandık. Çok yıpratıcı süreçti. Halen ailem kabullenmiş değil. Tek çocuğum ailemden farklı şehirde yaşayacagim nisanlimda farklı şehirli. Farklı şehir ve kültür farkından karşı çıkmışlardı.simdi zaman yaklaştıkça aileme karşı suçlu hissediyorum. Onları yalnız tek başlarına bırakmışım vefasiz biri gibi hissediyorum. Nişanlımla maddi konulardan dolayı çok tartıştık yıprattık birbirimizi. Ikimizin ailesi hiç destek olmadı çünkü. Çok zor durumdayım psikoljim alt üst olmus durumda. Normal mi düğüne yakın böyle düşünmem.
tek cocugum, degil sehir ulke degistirdim. annemin beni okutmak icin harcadigi parayla bugun Turkbukunde denize sifir yazlik alinacakken ben su an evde oturuyorum. ne olmus?
ailelerin destek olmasina gelirsek. cebinizde evlenecek paraniz yoksa evlenmeyeceksiniz. paranizi biriktireceksiniz, sonra evleneceksiniz. hickimse evlilik cagina ve olgunluguna gelmis insanlara bakmak zorunda degil. ha bizim kulturumuzde ailelerin bir seyler yapmasi adet olmus. dunyaya bakin, baska ulkelerdeki yasitlariniza bakin...
parmaginiza 1 karat tas takip, annenize yakin 3 arti 1 ev alabildiginde degerli olabilecektiyse o insan zaten bence o sizden ayrilsin.
iliskinize yazik etmeyin. baskalarinin hayatlarina imrenip kendi hayatinizdan sogumayin. o gordugunuz hayatlar her zaman instagramdaki gorsel gibi smileyli degil.
ve ayrica.
ben evlendim 35 m2 evde oturduk, ardindan 64 m2de yasadik. bugun villada oturuyorum. hayat bu, ne malla ne guzellikle...
Sa hanımlar. Nişanlıyım. Agustostosun 16 17 sinde düğünüm var. Zaman yaklaştıkça evlenmekten korkar oldum.eski hevesim heyecanım kalmadi. Doğru mu yapıyorum doğru insan mi diyorum sürekli. Ben ailemi ciddi manada karşıma alarak çok zor ikna ederek nişanlandık. Çok yıpratıcı süreçti. Halen ailem kabullenmiş değil. Tek çocuğum ailemden farklı şehirde yaşayacagim nisanlimda farklı şehirli. Farklı şehir ve kültür farkından karşı çıkmışlardı.simdi zaman yaklaştıkça aileme karşı suçlu hissediyorum. Onları yalnız tek başlarına bırakmışım vefasiz biri gibi hissediyorum. Nişanlımla maddi konulardan dolayı çok tartıştık yıprattık birbirimizi. Ikimizin ailesi hiç destek olmadı çünkü. Çok zor durumdayım psikoljim alt üst olmus durumda. Normal mi düğüne yakın böyle düşünmem.
Ben sorunlarla baslanan ise biraz soguk bakiyrm acikcasi. Ama ustesnden gelip basarabilenlerde var tabi sadece benlik degil. Es adayinzla bile maddi problemler yasamissinz daha simdiden. Sadece iyi dusunn derim
Benm hic korkum olmadi mantik evliligi yaptigim halde
Anne babanı tek başına bırakacaksın diye düşünme. Elbet bir gün kendi yuvanı kuracaksın. Bunları değilde gerçekten kendi hislerine ve duygularına baktığında nişanlını sevip onunla bir ömür boyu mutlu olabileceğine inanıyor musun? Yoksa yaşadığınız tartışmalar mı seni aslında soğuttu da sen başkalarını öne sürerek (bu duruma anne ve babanı) evliliğe hazır olup olmadığına şüphe duyuyorsun. Lütfen kendi iç sesini dinle ve huzursuz olduğun bir karar verme.
Valla ben aileme 2 dakika mesafedeyim ama 2 haftada 1 anca gidiyorum oturamiyorum zaten pek fazla da
Boyle olacagini soylemislerdi ama inanmamidtim dogruymus
Sadece sorun buysa dibinde de olsa cocuk olduktan sonra ozellikle gidilemiyor
Bir insan eğerki o nikah masasına eşinin elinden tutup koşa koşa gitmiyorsa,o evlilik asla güzel bir evlilik olamaz.
Heleki aileyi karşınıza alacak kadar sorunu evlilik için hiç konuşmayım.
Ailenizin en başta gördüğü şeyler,size yeni dank etmeye başlamış.
Yol yakınken dönün,düğün yaklaşınca illaki insan vesvese olur,stres olur.
Ancak sizin bahsettiğiniz şey bu değil,pişmanlık ve vicdan azabı.
Evlenip dönmektense yol verin gitsin
Sa hanımlar. Nişanlıyım. Agustostosun 16 17 sinde düğünüm var. Zaman yaklaştıkça evlenmekten korkar oldum.eski hevesim heyecanım kalmadi. Doğru mu yapıyorum doğru insan mi diyorum sürekli. Ben ailemi ciddi manada karşıma alarak çok zor ikna ederek nişanlandık. Çok yıpratıcı süreçti. Halen ailem kabullenmiş değil. Tek çocuğum ailemden farklı şehirde yaşayacagim nisanlimda farklı şehirli. Farklı şehir ve kültür farkından karşı çıkmışlardı.simdi zaman yaklaştıkça aileme karşı suçlu hissediyorum. Onları yalnız tek başlarına bırakmışım vefasiz biri gibi hissediyorum. Nişanlımla maddi konulardan dolayı çok tartıştık yıprattık birbirimizi. Ikimizin ailesi hiç destek olmadı çünkü. Çok zor durumdayım psikoljim alt üst olmus durumda. Normal mi düğüne yakın böyle düşünmem.