Evlenmeyi, yuva kurmayi cok istedigi halde evlenemeyen var mi?

epak .!.:

bende temmuzda 31 yasında olucamm ve bekarımm... bellı yaşanmıslıklardan sonra evlenmek dahada zorlasıyor.. yaş ortalaması cok dusukkk ve dısarda okadar cok hafıf kadın varkii işler zor yani arkadsalr.. ben evet evlenmeyı dusunuyorum ama en cok ısteme sebebım artık cocugum olsunnn.... tabıkı sevdıgım saygı duydugum bırı olmalı ama evlenıpte cok mutsuz olucaksam bekar kalmayıda tercıh ederım ve herzamanda ole dusunmusumdur.. ablam daha yenı evlendı 37 yasında sanırım bızım aılenın genlerı boyle:)))))) ama Allah herseyın hayırlısını versın kızlar..

Genişletmek için tıkla...

Nasıl biriyle evlendi, memnun mu?

kızlar
evlenememenin 2 sebebi var
1. si beceriksizlik yani bir erkeği kafalayamamak bazıları o kadar kolay yapıyor ki nasıl beceriyorlar anlamıyorum
2. ise seçici olmak evet etrafıma bakıyorum benim asla evlenmem dediğim erkeklerle evlenen çok kişi var ve bu kızların ne meslek olarak ne güzellik olarak ne eğitim olarak benden aşağı bir tarafları yok.

yani bu iki özellik varsa işiniz zor

ben bu konunun canlı örneğiyim ..siz değerli kardeşlerime örnek olsun diye anlatıcam ...tam 35 yaşında evlendim ...gençdim güzeldim ve çalışıyordum işime deli gibi aşıkdım ...5 yıl önce rahmetli olan annem beni çok kıskanırdı sürekli iş yerime gelir beni kontrol ederdim hayatım hep gözetim altındaydı..benden 2 yaş küçük olan kız kardeşimle beraber çalışyorduk o çalışmak istemiyordu ve sebepleride haklıydı biz kazandıgımız parayı oldugu gibi eve verirdik kız kardeşim kendisi harcamak istiyordu ama buna izin yokdu ve o artık çalışmıycam diyerek işden ayrıldı.O işden çıkınca annem sende yalnız gidemezsin diyerek bir gün evin kapısını kilitledi ve beni eve hapsetti düşünsenize ben çok hızlı koşan bir yarış atı gibiydim ve bir anda köşeyi dönünce çok kuvvetli bir duvarla karşılaşdım ve mahvoldum bütün hayellerim yıkıldı agladım sızladım ama nafile babamda beni işe karıştırma annen bilir diyerek destek çıkmadı nitekim artık müzmin ev kızıydım beni istemeye geliyolardı ama sırf annem beyeniyo diye istemedim öyle böyle derken yıllar geçdi sonra annem hastalandı yıllarca ona bakdım bu sefer yaptığı hataları anladı ama iş işden geçmişdi bende ne güzellik kalmışdı ne gençlik ama içimde kalan tek şey çocuk hasretiydi komşuların çocuklarını büyüttüm onları bağrıma basdım ama bu hasretimi asla dindirmedi babamda ben evlenmedim diye akrabalarımızla görüşmüyordu yani utanıyordu onların çocukları evlenmiş hatta çocukları olmuşdu öyle böyle 35 yaşına gelmiş yaşlı bi kızdım artık ve bir gün beni annemin tanıdıgı 26 yaşında üniversitede okuyan bi genç istemiş benim haberim yok annemde senden iyisininmi bulucaz diyerek ona tamam demiş ben ogün evde yokdum geldiğimde bugün r..... geldi seni istedi bende verdim dedi şok oldum ben ona kardeş diyordum o gözle bakdım ...olmaz dedim agladım sızladım sonra onunla görüşmek istedim neden benimle evlenmek istediğini sordum sen çok iy ibirisin dedi ailen de seni çok kullanıyor ben seni bu durumdan kurtarmak istiyorum ..ailen asla kabul etmez dedim onlar bana karışmaz dedi ...deli gibi çocuk istiyordum bir ay içinde evlendik ama hiç kolay olmadı onun kardeşleri yanımızda kalıyordu 2 tane ve okuyolardı evimiz kampüs gibiydi kardeşleri beni dövmeye kalkdılar vs...evlendikden 6 ay sonra hamile kaldım ama yaşım büyük oldugu için çok zorlandım 7 aylıkken hastanede yattım doguma kadar sonra dünyada hiç bir şeyle degerini ölçemediğim ve asla ölçemeyecegim bir kızım oldu öyel zorluklarla onu büyüttükki aç yattıgımız oldu allah için iyi bir babaydı sorumluluk sahibiydi ama kardeşleri ve babası asla bu evliliğe katlanamadılar her fırsatta ayrılmamız için ellerinden geleni yaptılar ve kızım 8 yaşındayken babası kendi baldızının kızını kuma olarak gönderdi evimize tabiiki kabul etmedim ama erkek işde tabiiki onunda hoşuna gitti kabul et dedi sana da bakarım onada asla olmaz dedim zaten kızda istemedi gitti ...2 gün sonra eşim mutfakda nekadar bardak tabak varsa hepsini yerlere atarak kırdı kızım babasını hiç öyle görmemişdi çok korkdu ben onu sakinleşdirmek için tv açdım o bardakları kırarken ve bana bagırırken hiç karşılık vermedim kızıma sarılıp çizgi flim izledim çünki sakin davranmayıp karşılık verseydim yavrum hayatında unutamayacagı travmalar yaşayabilirdi neyse onları kırdıkdan sonra evi terk etti ama bana sürekli tehtit telefonları açmaya başladı yarım kalan işimi bitiricem seni yakıcam öldürücem çocugumu alıcam filan boşanmazsan kötü olacak şöyle böyle derken zaten ipler kopmuşdu anlaşdım çocuk bende kalmak şartıyla anlaşmalı boşandım 2,5 yıl oldu ...onu babası hemen evlendirdi ben yavrumla verdiği cüzi bir nafakayla geçinmeye çalışıyorum kaymakamlıkdan 3 ayda bir 150 lira alıyorum ..şimdi işin özü inanın yavrumu deliler gibi seviyorum ama onun halini gördükce keşke onu dünyaya getirmeseydim bu kötü kaderime ortak etmeseydim diyorum ..yavrum da maddi yönden yetersiz oldugum için sıkıntı çekiyo maalesef ..bir annenin evladına kızım paramız yok demek kadar zor bişey yok ...biz boşanmadan önce kızıma hediye olsun bir daha alamazsınız diye plazma televizyon almışdı ben o yüzden çok sıkıntı çekdim boşanmadan önce evimin eşyası iyiydi ama o eşyalardan utandıgım için kaymakamlık yardımına başvurmuyordum ama komşularım benim için başvurdular ...neyse siz siz olun lütfen yaşınızı dert etmeyin sırf evlenmek çocuk sahibi olmak için evlenmeyin ...başınızı ağrıttımsa özür dilerim inşallah hiç bir bayan benim düşdüğüm duruma düşmez sevgilerimle...

anneyavrusu .!.:

ben bu konunun canlı örneğiyim ..siz değerli kardeşlerime örnek olsun diye anlatıcam ...tam 35 yaşında evlendim ...gençdim güzeldim ve çalışıyordum işime deli gibi aşıkdım ...5 yıl önce rahmetli olan annem beni çok kıskanırdı sürekli iş yerime gelir beni kontrol ederdim hayatım hep gözetim altındaydı..benden 2 yaş küçük olan kız kardeşimle beraber çalışyorduk o çalışmak istemiyordu ve sebepleride haklıydı biz kazandıgımız parayı oldugu gibi eve verirdik kız kardeşim kendisi harcamak istiyordu ama buna izin yokdu ve o artık çalışmıycam diyerek işden ayrıldı.O işden çıkınca annem sende yalnız gidemezsin diyerek bir gün evin kapısını kilitledi ve beni eve hapsetti düşünsenize ben çok hızlı koşan bir yarış atı gibiydim ve bir anda köşeyi dönünce çok kuvvetli bir duvarla karşılaşdım ve mahvoldum bütün hayellerim yıkıldı agladım sızladım ama nafile babamda beni işe karıştırma annen bilir diyerek destek çıkmadı nitekim artık müzmin ev kızıydım beni istemeye geliyolardı ama sırf annem beyeniyo diye istemedim öyle böyle derken yıllar geçdi sonra annem hastalandı yıllarca ona bakdım bu sefer yaptığı hataları anladı ama iş işden geçmişdi bende ne güzellik kalmışdı ne gençlik ama içimde kalan tek şey çocuk hasretiydi komşuların çocuklarını büyüttüm onları bağrıma basdım ama bu hasretimi asla dindirmedi babamda ben evlenmedim diye akrabalarımızla görüşmüyordu yani utanıyordu onların çocukları evlenmiş hatta çocukları olmuşdu öyle böyle 35 yaşına gelmiş yaşlı bi kızdım artık ve bir gün beni annemin tanıdıgı 26 yaşında üniversitede okuyan bi genç istemiş benim haberim yok annemde senden iyisininmi bulucaz diyerek ona tamam demiş ben ogün evde yokdum geldiğimde bugün r..... geldi seni istedi bende verdim dedi şok oldum ben ona kardeş diyordum o gözle bakdım ...olmaz dedim agladım sızladım sonra onunla görüşmek istedim neden benimle evlenmek istediğini sordum sen çok iy ibirisin dedi ailen de seni çok kullanıyor ben seni bu durumdan kurtarmak istiyorum ..ailen asla kabul etmez dedim onlar bana karışmaz dedi ...deli gibi çocuk istiyordum bir ay içinde evlendik ama hiç kolay olmadı onun kardeşleri yanımızda kalıyordu 2 tane ve okuyolardı evimiz kampüs gibiydi kardeşleri beni dövmeye kalkdılar vs...evlendikden 6 ay sonra hamile kaldım ama yaşım büyük oldugu için çok zorlandım 7 aylıkken hastanede yattım doguma kadar sonra dünyada hiç bir şeyle degerini ölçemediğim ve asla ölçemeyecegim bir kızım oldu öyel zorluklarla onu büyüttükki aç yattıgımız oldu allah için iyi bir babaydı sorumluluk sahibiydi ama kardeşleri ve babası asla bu evliliğe katlanamadılar her fırsatta ayrılmamız için ellerinden geleni yaptılar ve kızım 8 yaşındayken babası kendi baldızının kızını kuma olarak gönderdi evimize tabiiki kabul etmedim ama erkek işde tabiiki onunda hoşuna gitti kabul et dedi sana da bakarım onada asla olmaz dedim zaten kızda istemedi gitti ...2 gün sonra eşim mutfakda nekadar bardak tabak varsa hepsini yerlere atarak kırdı kızım babasını hiç öyle görmemişdi çok korkdu ben onu sakinleşdirmek için tv açdım o bardakları kırarken ve bana bagırırken hiç karşılık vermedim kızıma sarılıp çizgi flim izledim çünki sakin davranmayıp karşılık verseydim yavrum hayatında unutamayacagı travmalar yaşayabilirdi neyse onları kırdıkdan sonra evi terk etti ama bana sürekli tehtit telefonları açmaya başladı yarım kalan işimi bitiricem seni yakıcam öldürücem çocugumu alıcam filan boşanmazsan kötü olacak şöyle böyle derken zaten ipler kopmuşdu anlaşdım çocuk bende kalmak şartıyla anlaşmalı boşandım 2,5 yıl oldu ...onu babası hemen evlendirdi ben yavrumla verdiği cüzi bir nafakayla geçinmeye çalışıyorum kaymakamlıkdan 3 ayda bir 150 lira alıyorum ..şimdi işin özü inanın yavrumu deliler gibi seviyorum ama onun halini gördükce keşke onu dünyaya getirmeseydim bu kötü kaderime ortak etmeseydim diyorum ..yavrum da maddi yönden yetersiz oldugum için sıkıntı çekiyo maalesef ..bir annenin evladına kızım paramız yok demek kadar zor bişey yok ...biz boşanmadan önce kızıma hediye olsun bir daha alamazsınız diye plazma televizyon almışdı ben o yüzden çok sıkıntı çekdim boşanmadan önce evimin eşyası iyiydi ama o eşyalardan utandıgım için kaymakamlık yardımına başvurmuyordum ama komşularım benim için başvurdular ...neyse siz siz olun lütfen yaşınızı dert etmeyin sırf evlenmek çocuk sahibi olmak için evlenmeyin ...başınızı ağrıttımsa özür dilerim inşallah hiç bir bayan benim düşdüğüm duruma düşmez sevgilerimle...

Genişletmek için tıkla...

aile iyi olmayınca eninde sonunda eşininde aklını çelmişler. Allah bundan sonra karşına iyi birini çıkarsın inşallah.
ben bugün okuldayken öğretmen arkadaşlardan bitanesi daha evlenmiyo musun? evde kalcaksın dedi diğeri kaç yaşındasın deyince ben 28 dedim ben seni en fazla 25 sanıyodum. baya varmışssın dedi. çok moralim bozuldu. şu an beni isteyen biri var. daha görüşüyorum nasıl biri anlamadım ama baba vefat etmiş anne yalnız büyütmüş. o yüzden korkuyorum.
dua edinnn

mikelaze .!.:

ben de yıllardır evlilik hayali kuran,hem gönülden dua eden hem de fiili dua olarak çeyiz hazırlığıma devam eden birisiyim.beş kız kardeşiz ve en büyüğüyüm.benim bir küçüğüm evlendi.şimdi sanırım sırada ortancamız var.artık sormaya gelenler de benden küçük kardeşlerime geliyorlar.sabırlı olmaya çalışıyorum,metanetli olmaya çalışıyorum ama bir yerde çözülüyorum.gelenler olmadı mı oldu? kapalıyım ve bu halimi değiştirip açılmamı isteyenlerdi...kısacası yaşam tarzlarımız uyuşmuyordu karşıma gelenlerle bir türlü evet demek gelmedi içimden.bir büyük olarak zoruma gidiyor evlenmedin mi? kardeşin buldu sen bulamadın mı sorularını duymak...kimseyi görmek istemiyorum,çevremdekiler bu tür konuşmalar yaptıkça ben de saplantı haline gelmeye başladı bu evlilik düşüncesi.sanki kendimi çevremdekilere karşı ispat etmek gibi bir duygu içine girdim.27 yaşındayım ve utanılacak bir durumdaymışım gibi şu yaşım çevremdekilerin gözüne batıyor :85:

Genişletmek için tıkla...

27 büyük değil ki..
ben 84 lüyüm. biz ne yapalım o zaman. daha büyükler ne yapsın. bu yaşta bu kadar fazla dert etme bence
ben de dert ediyorum ama senin gibi kendimi utanılacak durumda hissetmiyorum

anneyavrusu .!.:

ben bu konunun canlı örneğiyim ..siz değerli kardeşlerime örnek olsun diye anlatıcam ...tam 35 yaşında evlendim ...gençdim güzeldim ve çalışıyordum işime deli gibi aşıkdım ...5 yıl önce rahmetli olan annem beni çok kıskanırdı sürekli iş yerime gelir beni kontrol ederdim hayatım hep gözetim altındaydı..benden 2 yaş küçük olan kız kardeşimle beraber çalışyorduk o çalışmak istemiyordu ve sebepleride haklıydı biz kazandıgımız parayı oldugu gibi eve verirdik kız kardeşim kendisi harcamak istiyordu ama buna izin yokdu ve o artık çalışmıycam diyerek işden ayrıldı.O işden çıkınca annem sende yalnız gidemezsin diyerek bir gün evin kapısını kilitledi ve beni eve hapsetti düşünsenize ben çok hızlı koşan bir yarış atı gibiydim ve bir anda köşeyi dönünce çok kuvvetli bir duvarla karşılaşdım ve mahvoldum bütün hayellerim yıkıldı agladım sızladım ama nafile babamda beni işe karıştırma annen bilir diyerek destek çıkmadı nitekim artık müzmin ev kızıydım beni istemeye geliyolardı ama sırf annem beyeniyo diye istemedim öyle böyle derken yıllar geçdi sonra annem hastalandı yıllarca ona bakdım bu sefer yaptığı hataları anladı ama iş işden geçmişdi bende ne güzellik kalmışdı ne gençlik ama içimde kalan tek şey çocuk hasretiydi komşuların çocuklarını büyüttüm onları bağrıma basdım ama bu hasretimi asla dindirmedi babamda ben evlenmedim diye akrabalarımızla görüşmüyordu yani utanıyordu onların çocukları evlenmiş hatta çocukları olmuşdu öyle böyle 35 yaşına gelmiş yaşlı bi kızdım artık ve bir gün beni annemin tanıdıgı 26 yaşında üniversitede okuyan bi genç istemiş benim haberim yok annemde senden iyisininmi bulucaz diyerek ona tamam demiş ben ogün evde yokdum geldiğimde bugün r..... geldi seni istedi bende verdim dedi şok oldum ben ona kardeş diyordum o gözle bakdım ...olmaz dedim agladım sızladım sonra onunla görüşmek istedim neden benimle evlenmek istediğini sordum sen çok iy ibirisin dedi ailen de seni çok kullanıyor ben seni bu durumdan kurtarmak istiyorum ..ailen asla kabul etmez dedim onlar bana karışmaz dedi ...deli gibi çocuk istiyordum bir ay içinde evlendik ama hiç kolay olmadı onun kardeşleri yanımızda kalıyordu 2 tane ve okuyolardı evimiz kampüs gibiydi kardeşleri beni dövmeye kalkdılar vs...evlendikden 6 ay sonra hamile kaldım ama yaşım büyük oldugu için çok zorlandım 7 aylıkken hastanede yattım doguma kadar sonra dünyada hiç bir şeyle degerini ölçemediğim ve asla ölçemeyecegim bir kızım oldu öyel zorluklarla onu büyüttükki aç yattıgımız oldu allah için iyi bir babaydı sorumluluk sahibiydi ama kardeşleri ve babası asla bu evliliğe katlanamadılar her fırsatta ayrılmamız için ellerinden geleni yaptılar ve kızım 8 yaşındayken babası kendi baldızının kızını kuma olarak gönderdi evimize tabiiki kabul etmedim ama erkek işde tabiiki onunda hoşuna gitti kabul et dedi sana da bakarım onada asla olmaz dedim zaten kızda istemedi gitti ...2 gün sonra eşim mutfakda nekadar bardak tabak varsa hepsini yerlere atarak kırdı kızım babasını hiç öyle görmemişdi çok korkdu ben onu sakinleşdirmek için tv açdım o bardakları kırarken ve bana bagırırken hiç karşılık vermedim kızıma sarılıp çizgi flim izledim çünki sakin davranmayıp karşılık verseydim yavrum hayatında unutamayacagı travmalar yaşayabilirdi neyse onları kırdıkdan sonra evi terk etti ama bana sürekli tehtit telefonları açmaya başladı yarım kalan işimi bitiricem seni yakıcam öldürücem çocugumu alıcam filan boşanmazsan kötü olacak şöyle böyle derken zaten ipler kopmuşdu anlaşdım çocuk bende kalmak şartıyla anlaşmalı boşandım 2,5 yıl oldu ...onu babası hemen evlendirdi ben yavrumla verdiği cüzi bir nafakayla geçinmeye çalışıyorum kaymakamlıkdan 3 ayda bir 150 lira alıyorum ..şimdi işin özü inanın yavrumu deliler gibi seviyorum ama onun halini gördükce keşke onu dünyaya getirmeseydim bu kötü kaderime ortak etmeseydim diyorum ..yavrum da maddi yönden yetersiz oldugum için sıkıntı çekiyo maalesef ..bir annenin evladına kızım paramız yok demek kadar zor bişey yok ...biz boşanmadan önce kızıma hediye olsun bir daha alamazsınız diye plazma televizyon almışdı ben o yüzden çok sıkıntı çekdim boşanmadan önce evimin eşyası iyiydi ama o eşyalardan utandıgım için kaymakamlık yardımına başvurmuyordum ama komşularım benim için başvurdular ...neyse siz siz olun lütfen yaşınızı dert etmeyin sırf evlenmek çocuk sahibi olmak için evlenmeyin ...başınızı ağrıttımsa özür dilerim inşallah hiç bir bayan benim düşdüğüm duruma düşmez sevgilerimle...

Genişletmek için tıkla...

Canım çalışsan bir işe girsen olmaz mı? Çocuk bile bakabilirsin.

Evlenmeyi yuva kurmayı hele çocuğum olmasını öyle istiyorum ki ama olmuyor.28 yaşımdayım.öğretmenim.memleketimde çalışıyorum.evimde her işi yapıyorum ev işlerini, yemeği, bulaşığı, temizliği yapıyorum yeri geldiğinde ineğe de bakıyorum, tarlada da çalışıyorum,aynı zamanda öğretmenliğimi yapıyorum.komşularımın çevremin beğendiği örnek gösterdiği bir kızım ama evlenemiyorum.güzel değilim, ama sanırım çok çirkin de değilim.neden olmuyor?hep bunu düşünüyorum.her gece yatağa girdiğimde ağlıyorum arkadaşlarımın ilkokula giden çocukları var bense hala yuva kuramadım.evliliğe her anlamda ihtiyacım var ruhumun bedenimin ihtiyacı var.yalnızlığı da kaldırabilecek bir insan değilim.çıktığım kimse olmadı hiç.evimize bir sürü görücü geldi çoğu beni istemedi neden bilmem beğenmediler heralde.görüşmek isteyen 3 kişi oldu şimdiye kadar. birisi kabul edebileceğim biri değildi görüşmedim.birisini görüşelim dedim bir daha aramadı görüşmedik,diğeriyle görüştüm içki kullanan çapkınlıkları olan biri olduğunu bir kere görüşmede ve facebookta gördüklerimle anladım. ki 6 ay sonra biriyle evlendi.çok bilmiş akrabalarım, okuldan arkadaşlarım, herkes evde kalmış muamelesi yapıyor, kendin birini ayarlayamıyormusun diye diye bunalttılar ve bir buçuk yıl önce öyle saçma bir şey yaptım ki anlatamam.fırsatımı kendim yaratacağım dedim her yönden uyabileceğim,tanıdığım beğendiğim bir sürü ortak noktamız olan bir çocuğa çok güzel bir şekilde açıldım görüşmeye gerek kalmadan hüsranla sonuçlandı. şırıl şırıl yağmur yağan bir akşamüstü çıktım dışarı yürüdüm içimi çeke çeke, Allahım bunu yapmama neden engel olmadın diye diye ağladım ağladım.hem ıslandım hem ağladım.haftalarca ağladım kendime olan öfkemi dindirmek için yaptğımı unutmak için her akşam erkenden yattım,günlerce ölü gibi dolaştım okulda.o zaman memlekette de çalışmıyordum.yaptığım yanlıştı kendimi asla affetmedim.ve o kişi de birkaç hafta önce evlenmiş.şimdi sadece dua ediyorum kısmetimi gönder Allahım diye.yalvarıyorum rabbime çünkü dayanacak gücüm kalmadı.Allah hayırlı mutlu evlilik nasip etsin hepinize.

yasmn_ .!.:

Evlenmeyi yuva kurmayı hele çocuğum olmasını öyle istiyorum ki ama olmuyor.28 yaşımdayım.öğretmenim.memleketimde çalışıyorum.evimde her işi yapıyorum ev işlerini, yemeği, bulaşığı, temizliği yapıyorum yeri geldiğinde ineğe de bakıyorum, tarlada da çalışıyorum,aynı zamanda öğretmenliğimi yapıyorum.komşularımın çevremin beğendiği örnek gösterdiği bir kızım ama evlenemiyorum.güzel değilim, ama sanırım çok çirkin de değilim.neden olmuyor?hep bunu düşünüyorum.her gece yatağa girdiğimde ağlıyorum arkadaşlarımın ilkokula giden çocukları var bense hala yuva kuramadım.evliliğe her anlamda ihtiyacım var ruhumun bedenimin ihtiyacı var.yalnızlığı da kaldırabilecek bir insan değilim.çıktığım kimse olmadı hiç.evimize bir sürü görücü geldi çoğu beni istemedi neden bilmem beğenmediler heralde.görüşmek isteyen 3 kişi oldu şimdiye kadar. birisi kabul edebileceğim biri değildi görüşmedim.birisini görüşelim dedim bir daha aramadı görüşmedik,diğeriyle görüştüm içki kullanan çapkınlıkları olan biri olduğunu bir kere görüşmede ve facebookta gördüklerimle anladım. ki 6 ay sonra biriyle evlendi.çok bilmiş akrabalarım, okuldan arkadaşlarım, herkes evde kalmış muamelesi yapıyor, kendin birini ayarlayamıyormusun diye diye bunalttılar ve bir buçuk yıl önce öyle saçma bir şey yaptım ki anlatamam.fırsatımı kendim yaratacağım dedim her yönden uyabileceğim,tanıdığım beğendiğim bir sürü ortak noktamız olan bir çocuğa çok güzel bir şekilde açıldım görüşmeye gerek kalmadan hüsranla sonuçlandı. şırıl şırıl yağmur yağan bir akşamüstü çıktım dışarı yürüdüm içimi çeke çeke, Allahım bunu yapmama neden engel olmadın diye diye ağladım ağladım.hem ıslandım hem ağladım.haftalarca ağladım kendime olan öfkemi dindirmek için yaptğımı unutmak için her akşam erkenden yattım,günlerce ölü gibi dolaştım okulda.o zaman memlekette de çalışmıyordum.yaptığım yanlıştı kendimi asla affetmedim.ve o kişi de birkaç hafta önce evlenmiş.şimdi sadece dua ediyorum kısmetimi gönder Allahım diye.yalvarıyorum rabbime çünkü dayanacak gücüm kalmadı.Allah hayırlı mutlu evlilik nasip etsin hepinize.

Genişletmek için tıkla...

Oyy canım benim , sahura kalktım şu an ve bu yazdıklarını okuyunca duygulandım, senin içinde kendim içinde dua edicem, İnşallah rabbim dualarımızı kabul eder ve kapısından bizi geri çevirmez...Aynı yaştayız ve aynı meslek gurubundanız.Öğretmenliğe ilk atandığım yıllarda, dindar, eli yüzü düzgün, varlıklı kişilerden benimle tanışmak isteyenler oldu; amma velakin o zamanlar evliliğe hiç hazır hissetmiyordum, annem vefat etmişti, kardeşlerim ufaktı, nasıl bırakıp gidecem??? Flört olaylarına da hep karşıydım, eşim ilkim ve sonum olsun diyenlerdenim...Bu yaşıma kadar talipleri geri çevirdim. Bu yıl yavaş yavaş evliliği düşünür oldum, ve 6-7 kişiyle görüştüm. Ben istiyorum ki , ilk görüşte biraz içim ısınsın, para pul önemli değil, dindar olması ve içimin azıcıkta ısınması benim için yeterli ...Bu kişilerden ikisi hoş geldi gözüme ama onlar beni tanımaya pek hevesli değildi, diğerlerinede ben sıcak bakamadım...Aman ne biliyim karışık bu işler, Allaha şükür ekmek paramızı kazanıyoruz, kimseye muhtaç değiliz, namusumuzla yaşamaya, ayakta durmaya çalışıyoruz,dua ediyoruz, gerisini rabbimize bırakalım demekten başka ne diyebilirimki? Ha ben çocuk sahibi olmak için yanıp tutuşmuyorum açıkcası ama elbette, sevgiye ve ilgiye ihtiyacım çooooook var yapayalnızım artık şu hayatta onu fark ettim, hayatımı adadığım kardeşlerim bile şimdiden beni unuttular, babam dersen aksi, huysuz Çevreden çok baskı görüyorum, resmen iş arkadaşlarım bile laf sokuyo, "Daha evlenemedinmi? Kimse seni almayacak bu gidişle, yoksa seni beğenen mi yok? Teklifte mi yok?" ya ne biliyim böyle saçma sapan sorularla uğraş dur...Bazen bu soruları soran arkadaşlarıma diyorum ki , " ben sizin gibi güzel, cilveli değilim ki, kim beni ne yapsın????" dalgaya vurup, soruları geçiştirmeye çalışıyorum anlayacağın.... belkide yalnızlık benim için en hayırlısı, yaşlanana kadar yapayalnız yaşarım, kitaplarımla, televizyonumla bir ömrü geçiririm, sonrada bir huzur evine yerleşirim, orda hakkın rahmetine kavuşurum, napayım Allah yalnızlığı bana uygun gördüyse ne diye bilirimki??? Ha bende suçluyum tabi zamanında kısmetleri değerlendirmedim:) ama napayım olmuşla , ölmüşe çare varmı? yooookkkkkkk

Zeliha Koçyiğit teşekkür ederim.Allah dualarınızı kabul etsin.Ben de dua ediyorum size.şu an için en büyük korkum evlilik meselesi yüzünden ruh sağlığımın bozulması.evlenemeyeceksem evlenmeyeyim ama insanlar beni rahat bıraksın.azıcık saygı göreyim,bana değer verilsin.eve gelip her an kaçacakmış gibi oturan damat adayları oldu, evden giderken bir teşekkür bile edemeyecek kadar saygısız beyler oldu ben bunlara bozuluyorum.Allah bana kıymet verecek,beni saçma şeyler için incitmeyecek, kırmayacak bir eş versin.en önemlisi de sevmem ve de sevilmem lazım.

Merhaba kizlar :)

Bende 25 yasindayim ve evliligi dusunmeye basladim ama henuz birini bulamadim malesef birde yurtdisinda yasiyorum oturdugum sehider turk yok pek o yondende sansizim diyebilirim sokaga çiksam yabanci isyerinde çalissam yabanci herkes , yabancilara karsi biseyim yok evlenenlere lafim yok vs ama ben buyuk konismiyim yabanci uyruklu birini tercih etmiyorum kultur din dil farki sebebiyle , o yuzden olursa hayirlisinin en guzeli olsun turk olsun ins hepimizin istedigi gibi birileri çikar karsimiza :)

Yazdan beri daha bi huzunluyum çunki çok sevdigim sut kardesim benden 9 ay kuçuk ekim ayinda evlenicek ne biliyim kiskanmak degilde kuçukken ben hep sey derdim yaz olsun temmuzda ben agustostada sen evlenirsin vs gibi boyle konusurduk , ama simdi o sevdigi ve tam istedigi biri ile evlenicek , bende daha aday adayi kimse yok , diyorum en azindan birisi bari olsaydi ne biliyim çok yalniz hissetmeye basladim iyice kendimi , sanirim asik olmayi ozledim sevmeyi sevilmeyi vs uzun zamandir yasamadim çunki zaten simdiye kadar 3 kisiyi sevdim 3ude karsiliksiz uzaktandi o yuzden artik tek istedigim karsilikli ask yasayabilcegim huzur dolu bi iliski istiyorum .

Bir taraftan kadinlik hormonlarimizda çalisiyor cinselligi yasayamiyoruz sahsen ben kendi tercihim evlilik oncesi yasamak istemiyorum olucaksa sevdigim adamla evlendikten sonra olsun istiyorum ama iste henuz kimse yok , olmaz diyede umitsizlige kapilmiyorum aslinda istedigimde net'im yani huzur dolu bi iliski iyi ve sevdigim insanla bunu Rabbimden her gece istiyorum ve suna inaniyorum içimde olmuycak diye bir suphe yokki bu Rabbinden suphe etmek demektir hasa boyle bisey mumkun olamaz sadece olmasi gereken zamani bekliyorum Rabbim bilir karsima istedigim gibi birini çikarir ins O'na guveniyorum sizde guvenin canlar

ben birseyinde farkina vardim yani ben ilk aski 8 yasinda yasadim yani sevdigim oglan yanagimi oksamisti o geceyi hiç unutmuyorum pencereden yildizlara bakip aglamistim mutluluktanmi artik neden ertesi gun o çocuk askim benim en yakin arkadasimi sevdigini soyledi vs neyse bilinçalti olayina gelicem 0-12 yas arasi aldigimiz kodlari yasiyoruzya bi bakima , ben o durumdan sonra hep bu tur iliskileri çektim yani soyle diyim birini sevdim beni seviyor kesin seviyor inandim ertesi gunu bi arkadasimla çikmaya basladi lisede boyle olmustu ayni tarz olay , sonra yine birini sevdim ama ertesi gun onunda kiz arkadasi biseyi çikti yani demek istedigimi anlatabiliyormuyum bilmiyorum ve ben niye hep boyle oluyor neden hep karsiliksiz neden karsimdakinin beni sevdigini sanip ertesi gunu hayal kirikligina ugruyorum diye sorar durur ve bunu hep tekrarlardim hep boyleydi hep boyle olucak inanci..kuçukken sanirim bilinçaltima erkekler guvenilmez sevsen bile iki gun sonra arkadasinla çikar yada onu seven baska biri çikar vs diye kodlamisim , iliskilerimi sorgularken neden boyle diye diye kuçuklukte yasadigim bu olayi hatirladim en net ayrintilarina kadar zihnimde yer aldi bu durum hatirladim ve o kuçuk halim geldi gozumun onune ve ondan sonraki tum karsiliksiz asklarim...

Birde Allahim nolur beni seven birileri çiksin beni çok sevsin vs dedim birkaç kisi çikti ama ben sevemedim bu sefer onlar beni sevdi ama bende en ufak kalp çarpintisi vs olmadi
bu sefer anladim Duam eksik :)

ve simdiki duam çok net " Rabbim karsima karsilikli ask yasayabilcegim uyum içerisinde olabilcegim birini çikarsin hayirlisinin en guzeli olsun" boyle artik hiç karsiliksiz ask vs yine oyle olucak hep oyleydi diye dusunmuyorum tamamen bu istegime odakliyim ve sabirsizligim yuzunden uzgunum aslinda bence O'na guvenmeli ve dogru zamani beklemeli :)

napalim bizden kuçukler çoktan çocuk sahibi olduysa yada çok sevdiklerimiz bir kaç aya evlenicekse onlar oyel ben boyle dersek ancak bosu bosuna uzulmus oluruz benim bir kaç gundur yaptigim gibi onlari dusunursem hergun aglarim halime vs vs ama bu uzgun ruh haline devam ettirmek benim elimde oldugundan burada kesiyorum artik mutsuz bitkin dusuk frekans yaymak istemiyorum etrafa kalpten inanarak Rabbime sadece zamani bekliyorum :)

birde kizlar insanin biri tarafindan sevilmesi için once kendisini sevmesi lazim aslinda yani ben kendine guvenmeyen biri idim hala oyleyim ama asiyorum git gite kendimi guzel bulmazdim yok kilom var yok bilmem ne simdi ben sevgi dolu bi ton ozellikli adam istiyorum ama ben ne vericem ona ben nasilim once kendimi sevmeliyimki diye dusunmeye basladim kilo konusu çok kafama takiliyordu simdiden 6 kg verdim bakalim yani kendimi tam anlamiyla hazirliyorum dua'm net ama kendim ne kadar hazirim bu duruma , daha bakimli olmaya gayret gosteriyorum guzel giyinmeye pozitif dusunmeye enerjimi yukseltirsem eminim karsima istedigim kisilerde çikicaktir ama ben kendimi sevmezsem farketmezsem baskasi beni niye farketsin anlatabilmisimdir umarim ne demek istedigimi , kendime sordum once ben ne verebilirim karsimdakine ben nasil gorunuyorum disardan kendimle yuzlestim iyi yonlerimi kotu yonlerimi ayirdim bundan sonra ona gore kendimi hazirlamaya basladim ozguven ozsaygi çok onemli bence bilmiyorum neyse çok uzattim :)

çevre faktoru malesef var herkes evlendi bi sen kaldin yada yokmu hala biri evde kalcaniz bul artik bak senin yasinda sunun bunun çocugu var oteki hamile vs vs bunlar uzar gider...
Benim bi arkadasim bana ne dese begenirsiniz ; 25 yasina kadar evlendin evlendin sonra gelinlik bile yakismiyo ... bu ne demek ya gelinlik tasiyabilene her yasta yakisir bide boyle dusunceler var malesef ama napalim sabir bazilarimiz için en buyuk hayat dersi sabir oluyor bekleyelim umidimizi kaybetmeden :)

sevgiler

pink_panther .!.:

Arkadaşlar ben şuan 28 yaşındayım ve 8 aylık evliyim. Bende 1-1.5 sene önce aynı sizin gibi düşünüyordum. Evde kaldım diye ağır bi depresyona bile girmiştim artık her an ağlıyordum çünkü iş yerimdeki herkes evliydi, benden küçükler bile evliyken ben mutsuz yapayalnız biriydim. Ayrıca çevre baskısı bizde çok vardır. Arkadan evde kaldı demeler falan...
O aralar sosyal erkek arkadaşım (açılmasını kesinlikle hiç ama hiç beklemediğim çok dürüst, saygılı ve çok güvendiğim biri) bana açıldı ve niyetinin kesinlikle ciddi olduğunu söyledi. Şuan evliyiz ve çooooooooooooooook mutluyum. İnanın bana bugüne kadar tek kötü bir tane kelime söylemedi. Çok seviyeli dürüst, eşi benzeri olmayan dinine düşkün ve saygılı biri..Ben bu kadar iyi bi insanı hakedecek ne yaptım diye düşünüyorum bazen.. Ama az da ağlamadım zamanında evde kaldım diye
Meleklerden bile temiz kalpli eşim sadece bana karşı değil ailesine ve çevresine karşıda öyle.Onunla uzun süre arkadaşlığımz oldu ve keşke diyorum önceden olsaydı bu iş. Kısmet...
Ben çok ümitsizdim. Artık ümidimin gücümün tükendiği bi anda girdi hayatıma..Darısı sizin başınıza canlarım her an çıkabilir prensiniz o yüzden çok üzülmeyin. DUA EDİN. Allahın izniyle olur inşşşş
AMa fazla da geç kalmayın

Genişletmek için tıkla...

Ne kadar şanslısın.

bende oğluma düzgün bir kız bulup evlendıremedım bir kızda ne kadar stress oluyorsa inanın erkek çocugunda da oluyor .. kısmet

okuduklarım arasında okurken uzuldugum hayat serüvenleri var, Allah yardımcınız olsun diye dua etmek istiyorum o kardeşlere.
Bilhassa evine kuma getirilen ve damadın ailesi tarafından şiddet görmüş ve şuan ayrı yaşayan kardeşe duam; Allah yar ve yardımcınız olsun.


Bunun dışında bazı yorumlar daha okudum, bu yorumlar arasında 'görüştüğüm kişi ilk ve son olsun diye düşünenlerdenim' yorumu olmuş. Bu tarz yorumları okuyunca biraz içim 'ciz' ediyor.
Çünki böyle düşünüp karşısına kendisnini hayalkırıklığına uğratanlar sebebiyle bu hayalı alt üst olan insanlar da var...

Dün, uzun yıllar sonra bir tanıdık gördüm. Mutlu bir aile tablosuydu gördüğüm. Evli mutlu huzurulu cocuklu bir yuva. Ve en önemlisi birbirine sevgiyle bakan iki eş.

Onlar adına sevinirken kendi adıma benim halim nice olacak diye düşündüm ve üzüldüm. Ve her üzülüşümde beni hayalkırıklığına uğratan üzen o insanları hatırlıyor ve hepsini bu işte payı olan uzaktan yakından hepsini Allaha havale ediyorum.

güldüğüme bakmayın gerçekten artık çok zor dayanmak.ama evlenmemize 4 yıl var en az 4 yıl. ve nasıl geçicek hiçç ama hiçç bilmiyorum birbirimize çok aşığız beni çok mutlu ediyor çok iyi bi koca olcagına inanıyorum çocukluk aşkm birlikte büyüdük sayılır herşeyi birlikte yaşadık paylaştık birbirimizin ilkleriyiz Allahm bozmasın çok iyi gidiyor ama önümüze o kadar çok engel çıkıyor ki artık moral fln da kalmıyo çok ağlar oldum hayat bazen çok çekilmez oluyo o yokken ama olunca yüzümde güller açıyo yıllardır brlikteyiz artık yıllandık alışkanlıklarımız bile birbirine benzedi artık o derece :) inş evlendkten sonrada iyi oluruz..
Canım sıkıldıkça gelinliklere bakıp bakıp iç geçiriyorum ne bilim bi dolap koltuk fln görünce hayallere dalıyorum evimizi hayal ediyorum yuvamı hayal ediyorum çok duygusallaştım gerçekten. delirmem an meselesi galiba ne yapsamki psikoloğa flnmı gtsem

Arkadaşımız konuyu çok güzel özetlemiş. Aynen durum budur. Bizim evlenmeme nedenimiz işte bu. Başkalarının eşlerine ve evliliklerine bakıyorum. Hayır asla insanları küçük görme huyum yoktur ancak, o adamla ben yan yana duramam. İmkan yok. Kültür ya da bilgi birikimi olsun, insan yaklaşım olsun, nerede nasıl hareket edeceğini bilme olsun..Dikat ederim. Dolayısı ile oldukça seçici olup çıkıyorum. Ben mükemmel değilim ama dengim de onlar değil diye düşününce yaş 30 oluyor haliyle de bekar kalıyorsun..

Kafalama konusunda da haklı arkadaş. Kimi kızlar görüyorum ne çalışıyorlar ne de güzeller. Hani tanımasam özel bi marifetleri falan sanarım ama modeme reset atmayı bilmeyen de var, hazır yufkadan börek yapmayı bilmeyen de...Omlet yapamayan bile var ki mutfakta bile hiç iyi olmayan bu hanım kızlar kariyer sahibi erkekleri çok güzel tavlayıp eş yapabiliyor. Sonrasında da görüyoruz nasıl yaşadıklarını. Şimdi uzun uzun yazmamak için özet geçtim. Anlayanlar vardır yazmak istediğimi. Yani kafalamak gibi amiyane bi tabir kullandık ama bu söz cuk oturdu :)

Maharet işi. Cilve işi olduğunu sanmıyorum. O vardır bizde ama gene konu dönüp dolaşıp kendimize uygun birini bulmamaya geliyor.

Çok sevgilim oldu. Kimi memur, kimi patron falan ama aradığım insan o değildi. Para ya da tip değil tamamen mutluluk ve fikirde uzlaşmaydı. Beni hor görecek, bana kaba davranacak, saygısız, üslupsuz ve beyin olarak anlaşamadığım bi adamla da 30 değil 40 yaşında olsam gene evlenmem. Mahalle baskısı umrumuzda olmamalı. Sırf elalem ne der diye de zoraki evlenme durumuna karşıyım.

Bir de kısmet denen bişi var. Nasip neyse ancak o...

Üzülmeyin. Herkesin güzel yuvası olmalı ancak o yuvada erkeğiniz size saygılı olmalı ve anlaşmalısınız. Tartışma kavga ve fikirsel çatışma olduktan sonra bugün koca bulup evlenebiliriz. Mutlu olacak mıyız peki?

Dert etmemenizi öneririm. Ben dert etmiyorum. Paramı kazanıp güzelce harcıyorum ve böyle de mutluyum. He erkek arkadaşım da var evlenmeyi planlıyoruz ancak zamanı var. Acele etmeye niyetim yok.

ayynill .!.:

kızlar
evlenememenin 2 sebebi var
1. si beceriksizlik yani bir erkeği kafalayamamak bazıları o kadar kolay yapıyor ki nasıl beceriyorlar anlamıyorum
2. ise seçici olmak evet etrafıma bakıyorum benim asla evlenmem dediğim erkeklerle evlenen çok kişi var ve bu kızların ne meslek olarak ne güzellik olarak ne eğitim olarak benden aşağı bir tarafları yok.

yani bu iki özellik varsa işiniz zor

Genişletmek için tıkla...

Evet var. Ben.

Benim de şimdiye sevgililerim olsaydı ben de konuya daha "relax" yaklaşırdım. Çünkü evlenmemek benim tercihim olurdu.

Evlenmemek ve evlenememek çok farklı şeyler.

Gerçi ilk bulduğumla evlenmek istemiyorum ama "sevgilim var özgüveni"nden ben de istiyorum. Nasıl bir şeyse artık.


~ Edit: yaşım 29

Başlığı tesadüfen gördüm ve açıkçası 25-26 yaşlarında 'evde kaldım' düşüncelerine anlam veremedim. Zira çok erken bir yaş evlilik için(bana göre) Ben 33 yaşındayım, geçen sene evlendim, bir de kızım var şimdi. Öncesinde zaman zaman hayatımda birinin eksikliğini hissetsem de çoğunlukla evli çiftlerin yaşadığı sorunları, üstlenmesi gereken sorumlulukları görüp, ben rahatım , kendi paramı da kazanıyorum, istediğimde çıkıp geziyorum, kimseye ihtiyacım yok diyordum. Aile bireyleri de beni 'evlenmez' kabul etmişti, zira görücü bile kabul etmeyen bir yapım vardı. Eşimle tanışmama bir arkadaşım vesile oldu ki aylarca arkadaşıma da direndim eşimle görüşmemek için. Öncesinde sadece arkadaşım olmasını istedim, akabinde anlaşabileceğimi, iyi bir eş, iyi bir baba olabileceğini hissettim, sevdim ve arkadaşlığımız yön değiştirdi, evlendik. Ailem, akrabalarım, komşular, arkadaşlarım çok şaşırdı. Çünkü perrmanganat evlenmezdi..
Eşimi seviyorum, o yüzden evlilik hayatından pek şikayetçi değilim. Ama şunu ifade etmek isterim. Kesinlikle ama kesinlikle eş sevilmiyorsa evlilik çekilecek meret değil..Evlenmiş olmak için evlenmeyi düşünmeyin, evlilik sevilen kişiyle güzeldir.

Çok mantıklı.

Gönül sevecek. Beyin anlaşacak. Mantık kabul edecek. Yoksa bir insanla aynı yatağı evi paylaşmak işkenceden öteye gitmez. Bir gün değil bir ay değil, bi ömür yani..

perrmanganat .!.:

Başlığı tesadüfen gördüm ve açıkçası 25-26 yaşlarında 'evde kaldım' düşüncelerine anlam veremedim. Zira çok erken bir yaş evlilik için(bana göre) Ben 33 yaşındayım, geçen sene evlendim, bir de kızım var şimdi. Öncesinde zaman zaman hayatımda birinin eksikliğini hissetsem de çoğunlukla evli çiftlerin yaşadığı sorunları, üstlenmesi gereken sorumlulukları görüp, ben rahatım , kendi paramı da kazanıyorum, istediğimde çıkıp geziyorum, kimseye ihtiyacım yok diyordum. Aile bireyleri de beni 'evlenmez' kabul etmişti, zira görücü bile kabul etmeyen bir yapım vardı. Eşimle tanışmama bir arkadaşım vesile oldu ki aylarca arkadaşıma da direndim eşimle görüşmemek için. Öncesinde sadece arkadaşım olmasını istedim, akabinde anlaşabileceğimi, iyi bir eş, iyi bir baba olabileceğini hissettim, sevdim ve arkadaşlığımız yön değiştirdi, evlendik. Ailem, akrabalarım, komşular, arkadaşlarım çok şaşırdı. Çünkü perrmanganat evlenmezdi..
Eşimi seviyorum, o yüzden evlilik hayatından pek şikayetçi değilim. Ama şunu ifade etmek isterim. Kesinlikle ama kesinlikle eş sevilmiyorsa evlilik çekilecek meret değil..Evlenmiş olmak için evlenmeyi düşünmeyin, evlilik sevilen kişiyle güzeldir.

Genişletmek için tıkla...

Burada ki kizlar evlendi mi acaba?
Ben 32 oldum ama yok olmuyor..Ya ben eklektrik alamiyorum yada baska durumlar olusuyor..Bir bakmissin ki gecmis omur yas kac olmus...Biri gelsin beni bulsun istiyorum..