- 5 Nisan 2012
- 1.628
- 857
- 123
- Konu Sahibi burcubahar0635
-
- #221
cok dogru yazmissinizAllah dermansız dert vermesin, üzülmeyin sakın bugünlerde geçici hatta belki eşinizin durumu da geçicidir ve sizin psikolojinizle doğrudan ilgilidir. Biz hayat üstüme geliyor dedikçe herşey üstümüze gelir biliyor musunuz? Olumlu düşüneceğiz en kötü şartta dahil, çok şükür hasta değilsiniz evladınız da sağlıklı ise, aç açıkta değilseniz, başınızı sokacak yuvanız varsa bol bol şükredin. Şükür hayattaki diğer güzellikleri de görmemize yardımcı olur, olumsuz taraflarına değil olumlu yanlarına bakın hayatın. 2,3 sene öncesinde ilk çocuğum dünyaya geldiğinde benzer sorunlar yaşadım ama hepsi geçiyor. Ben ibadete, duaya, namaza borçluyum bugünkü hayat neşemi ve huzurumu. Artık insanlardan hiçbirşey beklemiyorum, benden beklenen şeyleri de elimden geldiği kadar yapıyorum gerisine karışmıyorum ve kendimi sorumlu suçlu hissetmiyorum. Önceden herkese üzülen herşeye kırılan bir benken şimdi gerektiğinde uzak duruyorum mesafeli davranıyorum. Eşim de çok değişti, çevrem tamamen değişti, beni üzen ve kıran en yakınım dahi olsa artık nadiren görüşüyorum. Kiminle görüşmek istiyorsam onu arıyorum. Görüşmek istemediklerimi ayıp olur diyerek hayatıma dahil etmiyorum. Annelik gerçekten büyük bir sorumluluk, en zor zamanımda kendi ailem yalnız bıraktı beni, üstelik ben pek çok konuda onlara destek olmuşken, iftira attılar, okusun diye tedavi olsun diye borca girdiğim kardeşim burası babamın evi diyerek beni nerdeyse babamın evinden kovdu; hastayken baktığım kayınvalidem çocuğum ağlıyor diye beni suçladı, gelmiyoruz diye lohusayken dahi surat yaptı oysa hamile halimle ona bakarken ben surat yapmamıştım.
Eşim ailem yüzünden bana çok hakaret etti, kendi ailesini tuttuğu zamanlar da oldu. Peki sonuç? Sabreden her zaman kazanır, Allah'a dayanıp güvenmeyi öğrendim, bana kötülük yapanlar da elbet karşılığını gördü ama benden değil Allah'tan. Eşim herşeyi anladı şimdi ikinci bebek geliyor ve ilk hamileliğimde görmediğim ilgiyi sevgiyi gördüm. Ama ondan birşey beklemiyorum, yapana Allah razı olsun demeyi, yapmayana beni sevmeyene de eyvallah demeyi öğrendim. Üzülmeyin zamanla herşey düzelecektir, elinizdekilere şükredin, elinizde olmayanlar için Allah'tan sabır ve yardım dileyin. Emin olun düzelmez dediğiniz insanlar düzelir, açılmaz dediğiniz kapılar açılır, geçmez dediğiniz dertler sıkıntılar biter, Bismillahirrahmanirrahim deyin ve yeniden başlayın her düştüğünüzde. Allah sabredenlerle beraberdir.
İlerde şimdi çok rahat dediğiniz insanlar çoçuğum olmuyor diye hastane kapılarında ağlayacaklar belki, herkesin imtihanı farklı. Şimdi mutlu olduğunu düşündüğünüz insanların yarın ne halde olacağını bilemiyoruz. Annesini babasını kaybedince evlenmediği için pişman olan pek çok insan var, yalnız kalan, psikolojisi bozulan, size evlat verdiyse Rabbim kolaylığını da verecektir, yeterki şükrü ve sabrınızı kaybetmeyin.
Biz öncelikle eşimin ailesine çok yakındık, oradan taşındık çünkü gerçekten kimseyi kıramayan evime gelmeyin diyemeyen bir insandım, kapıma geleni geri çevirmedim belki de bu yüzden insanlar kolaylıkla kırdılar üzdüler, misafir gelip evimde yiyip içenler de sıkıntılı anım olduğunda tek bıraktılar, eşimle sıkıntılarım olduğunda da kimse ortayı bulalım demedi, herkes kendi menfaatini düşündü, bu da benim için dönüm noktası oldu. Taşındık yeni bir çevre, yeni komşular edindim. Bunun dışında tabiki hala arıyorum görüşüyoruz ama benden birşey beklememeleri gerektiğini de artık belirtiyorum, bayram, özel gün haricinde devamlı görüştüğüm nadir insan var kafam rahat. İnanın başka bir konumda vardı, yakın akrabamızın nikahına bile gitmedim arada yıllardır süren miras konusu var ve hakkını alamayan taraftayız, hep iyi olsun dedikçe insanlar da tepenize biniyor, hamileyim ve son ayda olduğum için kusura bakmayın gelemiyorum dedim. O gün de hastane randevumu hallettim. Önceliği kendimize vermezsek bizden hayatımızı çalmak için bekleyen çok insan var.cok dogru yazmissiniz
peki nasil becerdiniz bazi insanlari hayatinizdan silmeyi aman ayip olur diye bazi akrabalari hayatimdan silemiyorum yabanci olsa hic umrumda olmaz konusmam ama akraba olunca yapamiyorum ozellikle esimin bszi akrabalari nasil yaptiniz lutfen anlatin..
masallah evliliginize bebeslerinize..
O kadar doldum ki biraz içimi dökmek istiyorum...
Az önce instagramda bekar arkadaşlarımdan birinin spor yaptıktan sonra içtiği kahveyle olan fotoğrafını görmemle birlikte yaşlar boşaldı gözümden...Bi anda sinirlerim boşaldı sanırım.
Düşünüyorum da bekarken ne mutluymuşum.Yemeğimi yiyip odama çekilmek, canım istediğinde çıkıp gezmek, faturaları düşünmeden yaşamak, para derdi olmadan, eş, çocuk, akşam ne pişirsem, şu gün temizlik vakti vs gibi düşünceler olmadan ne kadar mutluymuşum.Evlenmek sadece daha çok sorumluluk ve doğal olarak mutsuzluk getirdi.Ne acelem vardı da evlendim üstüne bi de çocuk yaptım.
Bebeğimin doğmasıyla birlikte eşimle aramızdaki tüm ipler koptu...Hiçbi şekilde sorumluluk almayan, devamlı zorlamak gereken, bişeyi zorla yapsa da binbir laf eden kronik mutsuz bi insan...Sürekli yesin içsin yatsın, vizyonsuz, amaçsız günü kurtaran bomboş bi adam.
Evlilikte anladım ki insan anlatmaktan çok anlaşılmak istiyormuş.Zaten anlatma işi rutine dönünce birbirinin başını yiyen iki insandan başka bişey kalmıyo geriye.Karşınızda sizi anlayan,zor zamanınızı gören ve siz istemeden destek olan biri yoksa hiçbi zaman aile olamıyomuşsunuz.Biz de aile olamadık maalesef.
Ve anladım ki siz sorumluluk aldıkça yaptığınız tüm fedakarlıklar göreviniz sanılıyormuş ve nankör insan asla değişmiyormuş...Ve içinizde bi kere bişeyler bitti mi o ev artık size zindan oluyomuş...
Allah aşkına bi insanın yaşadığı yeri temizlemesi bi insana yardım etmek olarak görülebilir mi? Ev işleri benim görevim, bebek bakmak benim görevim, para getirmek benim görevim, MTV ödeme zamanını bilip onu bile halletmek benim görevim.Ben ne ara bu kadar eşek oldum indiremiyorum sırtımdan.
Bu kadar mutsuzsan boşan diyebilirsiniz.Maalesef boşanamam çünkü hayat boyu bana destek olan bi ailem olmadı, zaten biraz da onlardan kurtulmak için evlenmiştim.En az 2-3 sene daha bu cehennemdeyim...Ama artık taşıyamıyorum onca yükü.Eve gelip ben bugün yoruldum diyip eşek ölüsü gibi uyuyor.Çalıştığının yarısı da maaşındaki hacize gidiyor.Geri kalan para kendini geçindirmeye bile yetmez.Böyle bi adama sevgi saygı duyulur mu? Eve bunun yerine kedi köpek alsam en azından bana yük olmazdı.
Çok yorgunum, her gece kabuslar görüyorum psikiyatriye gitsem yardımı olur mu bilmiyorum ama son çarem o kaldı...
Çünkü evlilik doğru kişiyi bulabilmek demek. Suçlu evlilik değil kişiler.İkinci hatta üçüncü evliliğini yapan bir sürü insan var. Hadi biz bekarlar anlamıyoruz da onlar neden evleniyor madem bu kadar korkunç?
Tam olarak onları okuyordumKonu sahibi dertlerine bir dert daha eklendi ölümcül bir hata yaptın böyle bir başlık atmakla...(ironi)
İçerik ziyan sen şimdi bolca hayır ben çok mutluyum yorumu okuyacaksın
esinizin ailesinden uzak bi uere tasinmaniz donum noktasi olmus elbette ama malesef bizim oyle bi sansimiz yok ailesiyle tamamen bagimi koparma gibi soz konusu olamaz ama mesafeli olmak isterim cunku sadece ailesine yakin degilim akrabalarina da yakiniz malesef bazilarina bende mahsus gitmiyorum ama mesela dese ki yarin musaitmisin sana gelcem dese hayir diyemem ben kestirip atmadan usulunce hayir demek istiyorum ama yapamiyorum ya direk siliyorum ya silemiyorum ve yakin cevrelerde olmamizdan kaynaklaniyo zatej uzak olsak hic sorun kalmazBiz öncelikle eşimin ailesine çok yakındık, oradan taşındık çünkü gerçekten kimseyi kıramayan evime gelmeyin diyemeyen bir insandım, kapıma geleni geri çevirmedim belki de bu yüzden insanlar kolaylıkla kırdılar üzdüler, misafir gelip evimde yiyip içenler de sıkıntılı anım olduğunda tek bıraktılar, eşimle sıkıntılarım olduğunda da kimse ortayı bulalım demedi, herkes kendi menfaatini düşündü, bu da benim için dönüm noktası oldu. Taşındık yeni bir çevre, yeni komşular edindim. Bunun dışında tabiki hala arıyorum görüşüyoruz ama benden birşey beklememeleri gerektiğini de artık belirtiyorum, bayram, özel gün haricinde devamlı görüştüğüm nadir insan var kafam rahat. İnanın başka bir konumda vardı, yakın akrabamızın nikahına bile gitmedim arada yıllardır süren miras konusu var ve hakkını alamayan taraftayız, hep iyi olsun dedikçe insanlar da tepenize biniyor, hamileyim ve son ayda olduğum için kusura bakmayın gelemiyorum dedim. O gün de hastane randevumu hallettim. Önceliği kendimize vermezsek bizden hayatımızı çalmak için bekleyen çok insan var.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?