- 16 Eylül 2019
- 3
- 0
- 1
- 33
- Konu Sahibi Pembefilidusunme
- #1
Herkese merhaba, gerçekten çok dertliyim. Beni tanımayan insanların görüşlerine çok ihtiyacım var.
Çok aşık olduğum eşimle evlenip aynı evde yaşamaya başlayalı bir seneyi geçiyor. Birbirimizi gerçekten çok severek evlendik. İkimiz de çalışan insanlarız. Çok fazla kavga ediyoruz. Yani bazen günlerce üst üste kavga ettiğimiz oluyor. Evlenmeden beş sene sevgiliydik, o zamanlar da da kavga ediyorduk ve genelde nedenlerimiz çok saçma oluyordu şu an sorsanız aklıma nedenleri gelmez. Hiç öyle ciddi bir ayrılığımız da olmadı, ayrılalım diye konuşur bir saat sonra barışırdık. Nikahtan bir gün önce yüzükleri atıp kavga ettik hatta ama bir kaç saat sonra “N’apıyoruz biz yahu?” diye barıştık. Bir şekilde evlendik yeni evimize geldik, her şey iyi güzel derken ilk aydan sonra tartışmalar başladı. Ben düzenli bir insanım eşim de fena sayılmaz ama eşyalarını yerlerine koy lütfen dedikçe kavga ediyorduk. Bir süre sonra bu kavgalarda ciddi argolar ve küfürler söylemeye başladık. Sonrasında barışıyorduk ama benim aklımda bana söylediği o berbat laflar kalıyordu. Yediremeyeceğim şeyler söylüyordu çünkü, işin kötü yanı ben de ona berbat hakaretler ediyordum beddualar okuyordum. Bu arada kavgalarımız şiddetlendi, en son o kadar kendimi kaybettim ki sinirden elim ayağım titriyordu, gözüm karardı. Çünkü tartışmalarımız ettiğimiz hakaretlerle tam bir kavgaya dönüyordu. Derken yine haksızlığa uğradığımı düşündüğüm bir kavgada bana kadınlığımla ilgili küfürler savurunca kendimi tutamayıp fiziksel şiddete başvurdum. Yani ne kadar ne yaptın diyebilirsiniz ama ciddi anlamda yüzünü, kollarını ve boynunu tırnaklayıp kendisini tartakladım. Çünkü bu kadar kavga ve yıpranmadan sonra artık ben de değişiyordum. Normalde asla ama asla şiddet yanlısı değilimdir, herhangi bir canlıya yapılan şiddete çok karşıyımdır, hayvanları severim ne bileyim küçükken karasinek bile beslerdim öyle bir duyarlılığım var ama şu an geldiğim nokta beni çok korkutuyor. Sanki kendim değilim, o kadar lafı nasıl söyleyebiliyorum inanın ben de bilmiyorum! En son iki gün evvel gecenin bir yarısı kavga ettik. Nedeni kendi kışlıklarımızı, yazlıklarımızı koyduğum dolaptan çıkardım. Tüm yazlıkları kaldırdım malum kış geliyor, eşimin de iki kalın montunu dışarıda bıraktım çünkü sığmadı dolaba. Montları görüp bana hesap sordu bunlar neden burada diye ben de hesap sormasına sinirlendim ve onları koyacak yerim yok kendi dolabına koyar mısın dedim. İşte o anda bir kavga koptu yok senin benim mi yapıyorsun yok o zaman bu ev benim dedi. Önce odadan kovdu beni ben de kalktım salona yattım ardından da “defol git bu evden” diyerek gecenin bir vakti beni evden kovdu. O sırada kavga daha da şiddetlendi hakaretler, beddualar derken yine sinirden kendimi kaybettim ve eşimi tartaklamaya başladım, boynuna sarıldım her yerine vurmaya başladım, sinirden o kadar gözüm döndü ki seni öldüreceğim diye bile bağırdım. Sonra napıyorsun ben deyip yere oturdum ama çok zor sakinleştim. Bence kimsenin evliliği bizimki gibi değil, herkes normal bir şekilde kavga edip barışıyor ama benim, bizim geldiğimiz nokta çok korkutucu. Çok üzülüyorum ne yapacağım ben? Boşanmayı da konuştuk, genelde evliliğimizin üçüncü ayından beri her kavgamız boşanıyoruzla bitiyordu, bu son da çok şaşırtmadı beni. Ama ne yapacağımı bilmiyorum, nasıl bu hale geldim, ben nasıl tüm bunları yapıyorum inanın bilmiyorum. Geldiğim noktaya mı üzüleyim yoksa yürümeyen mutsuz evliliğime mi bilmiyorum. Allah aşkına akıl fikir verin siz olsanız n’apardınız? Boşanır mıydınız? Yoksa düzeltmeye mi çalışırdınız? Onda mı sorun var? Sorun ben miyim? Ben ne yapmalıyım? Böyle şiddetli geçimsizlik yaşayanlarınız var mı? Cevabını biliyorum ama bu şiddet dolu kavgalar normal mi? İşin içinden çıkamıyorum..
Çok aşık olduğum eşimle evlenip aynı evde yaşamaya başlayalı bir seneyi geçiyor. Birbirimizi gerçekten çok severek evlendik. İkimiz de çalışan insanlarız. Çok fazla kavga ediyoruz. Yani bazen günlerce üst üste kavga ettiğimiz oluyor. Evlenmeden beş sene sevgiliydik, o zamanlar da da kavga ediyorduk ve genelde nedenlerimiz çok saçma oluyordu şu an sorsanız aklıma nedenleri gelmez. Hiç öyle ciddi bir ayrılığımız da olmadı, ayrılalım diye konuşur bir saat sonra barışırdık. Nikahtan bir gün önce yüzükleri atıp kavga ettik hatta ama bir kaç saat sonra “N’apıyoruz biz yahu?” diye barıştık. Bir şekilde evlendik yeni evimize geldik, her şey iyi güzel derken ilk aydan sonra tartışmalar başladı. Ben düzenli bir insanım eşim de fena sayılmaz ama eşyalarını yerlerine koy lütfen dedikçe kavga ediyorduk. Bir süre sonra bu kavgalarda ciddi argolar ve küfürler söylemeye başladık. Sonrasında barışıyorduk ama benim aklımda bana söylediği o berbat laflar kalıyordu. Yediremeyeceğim şeyler söylüyordu çünkü, işin kötü yanı ben de ona berbat hakaretler ediyordum beddualar okuyordum. Bu arada kavgalarımız şiddetlendi, en son o kadar kendimi kaybettim ki sinirden elim ayağım titriyordu, gözüm karardı. Çünkü tartışmalarımız ettiğimiz hakaretlerle tam bir kavgaya dönüyordu. Derken yine haksızlığa uğradığımı düşündüğüm bir kavgada bana kadınlığımla ilgili küfürler savurunca kendimi tutamayıp fiziksel şiddete başvurdum. Yani ne kadar ne yaptın diyebilirsiniz ama ciddi anlamda yüzünü, kollarını ve boynunu tırnaklayıp kendisini tartakladım. Çünkü bu kadar kavga ve yıpranmadan sonra artık ben de değişiyordum. Normalde asla ama asla şiddet yanlısı değilimdir, herhangi bir canlıya yapılan şiddete çok karşıyımdır, hayvanları severim ne bileyim küçükken karasinek bile beslerdim öyle bir duyarlılığım var ama şu an geldiğim nokta beni çok korkutuyor. Sanki kendim değilim, o kadar lafı nasıl söyleyebiliyorum inanın ben de bilmiyorum! En son iki gün evvel gecenin bir yarısı kavga ettik. Nedeni kendi kışlıklarımızı, yazlıklarımızı koyduğum dolaptan çıkardım. Tüm yazlıkları kaldırdım malum kış geliyor, eşimin de iki kalın montunu dışarıda bıraktım çünkü sığmadı dolaba. Montları görüp bana hesap sordu bunlar neden burada diye ben de hesap sormasına sinirlendim ve onları koyacak yerim yok kendi dolabına koyar mısın dedim. İşte o anda bir kavga koptu yok senin benim mi yapıyorsun yok o zaman bu ev benim dedi. Önce odadan kovdu beni ben de kalktım salona yattım ardından da “defol git bu evden” diyerek gecenin bir vakti beni evden kovdu. O sırada kavga daha da şiddetlendi hakaretler, beddualar derken yine sinirden kendimi kaybettim ve eşimi tartaklamaya başladım, boynuna sarıldım her yerine vurmaya başladım, sinirden o kadar gözüm döndü ki seni öldüreceğim diye bile bağırdım. Sonra napıyorsun ben deyip yere oturdum ama çok zor sakinleştim. Bence kimsenin evliliği bizimki gibi değil, herkes normal bir şekilde kavga edip barışıyor ama benim, bizim geldiğimiz nokta çok korkutucu. Çok üzülüyorum ne yapacağım ben? Boşanmayı da konuştuk, genelde evliliğimizin üçüncü ayından beri her kavgamız boşanıyoruzla bitiyordu, bu son da çok şaşırtmadı beni. Ama ne yapacağımı bilmiyorum, nasıl bu hale geldim, ben nasıl tüm bunları yapıyorum inanın bilmiyorum. Geldiğim noktaya mı üzüleyim yoksa yürümeyen mutsuz evliliğime mi bilmiyorum. Allah aşkına akıl fikir verin siz olsanız n’apardınız? Boşanır mıydınız? Yoksa düzeltmeye mi çalışırdınız? Onda mı sorun var? Sorun ben miyim? Ben ne yapmalıyım? Böyle şiddetli geçimsizlik yaşayanlarınız var mı? Cevabını biliyorum ama bu şiddet dolu kavgalar normal mi? İşin içinden çıkamıyorum..
