Tum yorumlari basinizdan gecenleri ve sizlerin olaylar karsindaki tutumlarinizi hepsini tek tek okudum..kadin olmak ne zor, erkeklerde olsa dahi bir kadininki kadar cesur atmayan kalblerimiz neden bu denli aciyi hisseder, bizi hem bu kdr zayif hem de ayni zamandq guclu yapan herneyse sukurler olsun rabbime...
Esimi o kadar cok sevmistim ki o aglarsa anam aglar dediginde benim icim yanardi..oysa o annesini cok severken annesi onu hic dusunmedi...esimin yuzune baktigimda icim giderdi erirdim..o beni sevmezmis hissederdm ama konduramazdim sevmese neden evlensin derdim zira kendi de oyle derdi..
Seven daglari deler sevmeyene karinca yuk misaliydim esime..kahir derdi bana, olmicekmisin derdi. O denli yaralardi beni..sinirliydi, kontrolcuydu, bencildi,nankordu..git dedi artik istemiyorum ilk git demesi degildi..git dedi yine 25 ocak aksami..durmadim,ciktim gittim..ona hicbisey demedm..telefonumu kirmisti telefon istedim diye yapti bana bunlari, hem de tuvaletten 1 dk cikmaadim diye kirmisti o telefonu..gece sarilip uyurduk ya o yeterdi bana..ama son zamanlqrda artik o da yoktu..bitmistim onun icin...
Koskoca 5 hafta gecti onsuz bir defa agladim sadece o da duygusal sarkiya denk geldim oyle.14 subatta aradi evlilik danismanina gidelim diye..bu hafta gidecegiz..
Ama oyle kirgin bir yanim..hic yoktan yasatti, erkeklik yapamadigini dusundu hep. Hic yoktan yikti yuvasini, gurur ve inadindan gel de diyemedi, ozur de dilemedi..ama hep dua ettim Allaha ona goster benim gibi biri onun hayatina gelmeycegini goster diye...annesi gidip evi bile temizlememis esyalarimi qlmaya gittim hersey nasil biraktiysam oyle..icim acimiyor ama garip tuhafim..ona uzulmuyorum da bile bile bu adama guvenerek evlilik gibi buyuk bir ise kalkistim.ona kiziyorum