Geçen ayın 10'unda olmuştum son adetimi. Bugün test aldım fakat aç karna yapmak gerekiyormuş. Yarın sabahı bekleyeceğim. Hem ne kadar geç o kadar doğru sonuç.
Başından sonuna kadar her sayfayı her yorumu okudum. Yaşadıklarıma öyle benzer olaylar yaşamışsınız ki. Fakat ben henüz boşanmadım ve boşanmam gerektiğini bildiğim halde hala korkuyorum. Ve en acısı da hamile olabilirim
İnsanın canından öte sevdiği, ailesinden önde tuttuğu adamdan değer görememesi ne acı. Annelerimiz, ninelerimiz hep Allah kıymet bilene düşürsün diye dua ederlerdi ya, ne kadar doğru bir duaymış. Eşlerimizin kıymetlisi olmamız gerekirken onlar annelerinin kolları arasında sıkışıp kalıyorlar. Eşleriyle annelerinin hatta ailelerinin arasındaki dengeyi kurmayı beceremiyorlar. Anlam veremiyorum. Mutluyken yere göğe sığdıramadıkları bizi kaybetmemek için neden biraz da onlar fedakarlık yapmazlar ki?
Bir yılı aşkın zamandır evliyim. Şu ana kadar hep sorunlu bir evliliğim oldu. Ortamız hiç yoktu. Ya çok mutluyduk ya da boşanmaya ramak kalmış vaziyette. Eşim inatçı, sabit fikirli ve hatalarını asla görmeyen, her söylediğini doğru kabul eden biri. Onun görüşü ne ise o doğrudur. Benim düşüncem, ruh halim hatta kadınlığım bile önemli değil. Evde son söz ondan çıkacak. Ha aramız çok iyiyken ikna edebiliyordum fakat evliliğimin 3/4'ü kavgalı geçtiği için bu dönemlerde bana köle muamelesi yapıyor. Bu gece beni uyandırıp sabah bana kıyafet hazırla diye emretmesi gibi. Saat gecenin 3'ü ya da 4'ü. Bu en basit örneği.
Aile konusuna hiç girmiyorum bile. Eşim tek erkek, üç tane eşimden büyük görümcem var. Ve eşimin ailesinden daha doğrucu, daha dürüst hatta daha insancıl başka kimse yok dünyada. Onlar asla yalan söylemez, asla hak yemez. Hele kayınvalidemi görümcemler öyle bir anlatır ki ben çok şanslıymışım hayatta kimse benimki gibi anlayışlı bir kayınvalide bulamazmış. Hakkını yiyemem bazen beni şaşırtacak kadar iyi olabiliyor ama sonuçta evliliğimi bitirmeme sebep mi değil mi?
Eşimin ailesiyle altlı üstlü müstakil bir evde yaşıyoruz ve eşim kesinlikle ailesinden uzakta yaşamayı kabul etmiyor. Müteahhite verilme durumu var tabi bu bir iki yılı bulacak bir durum. Onda bile diyorki yine aynı apartmanda otururuz hatta durumumuz el vermezse büyük bir evde hep beraber yaşarız. Zaten benim aileme yakın oturmanın lafı bile geçemiyor. Öyle ki bir keresinden annemlere yakın bir ev satın alsak ne güzel olurdu gibi bir laf etmiştim. Ben iç güveysi miyim diye terlemişti. Böyle geri kafalı kocam.
Ailemle de benim ısrarlarım olmasa asla görüşmeyecek. Zaten aileler arasında bir düşmanlık oluştu kayınvalidemin bir iftirası yüzünden. Eşim de annesine inandı tabiki. Ondan sonra ortam aylarca gergin durdu. Geçen ay ramazanın 2. haftasıydı sanırım bir mektup yazarak içimden geçenleri paylaştım. Çok da verimli oldu o dönem için. Herşeyi konuştuk haklı haksız, doğru yanlış değerlendirdik. Beni anlamış gibiydi. Ama üstünden bir ay geçmeden eskiye döndük.
Şu an eşimin değişeceğine, evliliğimizi kurtarmak için çaba harcayacağına olan inancım tamamen bitti. Ve boşanmanın en doğru karar olduğunu düşünüyorum bir kaç gündür. Fakat düzeldiğimiz o bir ay içerisinde çocuk yapma kararı aldığımız için şu an hamile olmaktan korkuyorum
Evliliğimin düzeleceğini sanmıyorum, bebek girerse işin içine daha çıkılmaz bir hal alır. Ama eşim değişmedikçe düzelmedikçe, mutsuz devam edecek bir evliliğin içine sırf bebeğim aile içinde büyüsün diye de evli kalmak bana çok doğru gelmiyor. Yine de hamileysem ne yaparım inanki bilmiyorum
Başından sonuna kadar her sayfayı her yorumu okudum. Yaşadıklarıma öyle benzer olaylar yaşamışsınız ki. Fakat ben henüz boşanmadım ve boşanmam gerektiğini bildiğim halde hala korkuyorum. Ve en acısı da hamile olabilirim
İnsanın canından öte sevdiği, ailesinden önde tuttuğu adamdan değer görememesi ne acı. Annelerimiz, ninelerimiz hep Allah kıymet bilene düşürsün diye dua ederlerdi ya, ne kadar doğru bir duaymış. Eşlerimizin kıymetlisi olmamız gerekirken onlar annelerinin kolları arasında sıkışıp kalıyorlar. Eşleriyle annelerinin hatta ailelerinin arasındaki dengeyi kurmayı beceremiyorlar. Anlam veremiyorum. Mutluyken yere göğe sığdıramadıkları bizi kaybetmemek için neden biraz da onlar fedakarlık yapmazlar ki?
Bir yılı aşkın zamandır evliyim. Şu ana kadar hep sorunlu bir evliliğim oldu. Ortamız hiç yoktu. Ya çok mutluyduk ya da boşanmaya ramak kalmış vaziyette. Eşim inatçı, sabit fikirli ve hatalarını asla görmeyen, her söylediğini doğru kabul eden biri. Onun görüşü ne ise o doğrudur. Benim düşüncem, ruh halim hatta kadınlığım bile önemli değil. Evde son söz ondan çıkacak. Ha aramız çok iyiyken ikna edebiliyordum fakat evliliğimin 3/4'ü kavgalı geçtiği için bu dönemlerde bana köle muamelesi yapıyor. Bu gece beni uyandırıp sabah bana kıyafet hazırla diye emretmesi gibi. Saat gecenin 3'ü ya da 4'ü. Bu en basit örneği.
Aile konusuna hiç girmiyorum bile. Eşim tek erkek, üç tane eşimden büyük görümcem var. Ve eşimin ailesinden daha doğrucu, daha dürüst hatta daha insancıl başka kimse yok dünyada. Onlar asla yalan söylemez, asla hak yemez. Hele kayınvalidemi görümcemler öyle bir anlatır ki ben çok şanslıymışım hayatta kimse benimki gibi anlayışlı bir kayınvalide bulamazmış. Hakkını yiyemem bazen beni şaşırtacak kadar iyi olabiliyor ama sonuçta evliliğimi bitirmeme sebep mi değil mi?
Eşimin ailesiyle altlı üstlü müstakil bir evde yaşıyoruz ve eşim kesinlikle ailesinden uzakta yaşamayı kabul etmiyor. Müteahhite verilme durumu var tabi bu bir iki yılı bulacak bir durum. Onda bile diyorki yine aynı apartmanda otururuz hatta durumumuz el vermezse büyük bir evde hep beraber yaşarız. Zaten benim aileme yakın oturmanın lafı bile geçemiyor. Öyle ki bir keresinden annemlere yakın bir ev satın alsak ne güzel olurdu gibi bir laf etmiştim. Ben iç güveysi miyim diye terlemişti. Böyle geri kafalı kocam.
Ailemle de benim ısrarlarım olmasa asla görüşmeyecek. Zaten aileler arasında bir düşmanlık oluştu kayınvalidemin bir iftirası yüzünden. Eşim de annesine inandı tabiki. Ondan sonra ortam aylarca gergin durdu. Geçen ay ramazanın 2. haftasıydı sanırım bir mektup yazarak içimden geçenleri paylaştım. Çok da verimli oldu o dönem için. Herşeyi konuştuk haklı haksız, doğru yanlış değerlendirdik. Beni anlamış gibiydi. Ama üstünden bir ay geçmeden eskiye döndük.
Şu an eşimin değişeceğine, evliliğimizi kurtarmak için çaba harcayacağına olan inancım tamamen bitti. Ve boşanmanın en doğru karar olduğunu düşünüyorum bir kaç gündür. Fakat düzeldiğimiz o bir ay içerisinde çocuk yapma kararı aldığımız için şu an hamile olmaktan korkuyorum
(( Herşeyden herkesten nefret ettiriyorlar insanı. Allah hakettiklerini tez zamanda versin de biz bu kıza yaşattıklarımızın cezasını çekiyoruz da dedirtsin inş.
Desteğin için teşekkür ederim. Hamile çıkarsam diye kan testi yaptırmaya bile korkuyorum. Sanki yaptırmayınca hamilelik kendi kendine kaybolacak :/
Düzelmeyeceğini bile bile eziyet çekmek boşuna değil mi? 1 yıl da olsa aynı 5 yıl da. Erkekler istemedikleri sürece değişmezler ki benim kocam kendisinde asla hata görmüyorken niye dğeişmek istesin. Oofff. Bi sihirli değnek olsa da bu adamları bi adam etse
Bu arada çok zaman benim sınavım kocam mı diyorum. Acaba sabretmem gerekirken boşanırsam sınavı kaybeder miyim?
Eğer hamileysem 9 ay nasıl katlanılır ki o insanlara aynı evde. Ayrıca eşim beni işten çıkarmakla da tehdit ediyor. Bu da işin cabası. İnsan bu kadar çok seviyorken nasıl bu kadar mutsuz olabilir
Bu arada bir kaç gün önce kahvemsi sıvı bir akıntı geldi 2 gün. Yerleşme akıntısı olabilirmiş o yüzden şüpheleniyorum. Ayrıca bel ve karın ağrısı da var. Göğüslerim de hassaslaştı. Ayrıca çok gergin ve sinirliyim bu bir haftadır. Ya da psikolojik olarak kendimi hamile olmaya hazırlıyorum. Bilemedim
