Ben birşey olmamış gibi devam etmeye çalışıyorum. Değiştiremeyiz olanları, elimdekilere bakarım bu dakikadan sonra. Annesini babasını kaybedenler, çocuk sahibi olamayanlar, iflas edenler vb nasıl yaşama devam ediyorlarsa ben de etmek zorundayım. Tabi her gün diyorum bugun de bitti diye, gün sayıyormuş gibi oluyor çünkü. Bir anda boşluk oluyor evliliğin getirdiği sorumluluklar baya işgal ediyormuş hayatımı onlar ortadan kalkınca bir anda eeee şimdi ne yapacağım gibi oldu. Ki işe filan gidiyorum ona rağmen bir amaçsızlık hissi var gibi. Şimdiden sonra nolucak, yeni biri olacak mı olabilecek mi diye aklıma gelen sorular da cabası. Bu da geçecek diyelim, zamanla olacak hepsi.