merhaba hanımlar,
şimdi size içinden çıkamadığım bir olay anlatacağım ve yorumlarınızı bekliyorum.
5 yıllık bir ilişkim vardı. birbirimizi çok sevmemize rağmen ufak tefek kavgalarla geçen 5 yıl..
tüm üniversite hayatımız boyunca beraberdik. ilk defa onunla cinsel birliktelik yaşadım.. ayrılıklarımız, kaprislerimiz oluyordu arada ama en fazla 3 gün sürüyordu.
bizi gören herkes gözlerimizdeki aşkı görüyordu, bize imreniyorlardı. o yakışıklı ben güzeldim. zaten kavgalarımızın bazılarının nazardan olduğuna kanaat getirmiştik. normalde nazara falan inanmazdım ama belirli insanlarla görüştükten sonra öyle absürt şeylerden öyle şiddetli kavga ediyorduk ki bu işte bi iş olduğu kanaatine varmıştık.
neyse, üniversiteden sonra askere gitti, aşkımız daha da alevlenmişti. günler geçmek bilmiyordu. en sonunda kavuştuk tekrar. şimdi iş arama stresi başlamıştı. o stresli günlerde mutsuzluğun kitabını yazmıştık. her dakika kavga eder olduk. sonra harika bir iş teklifi aldı ve çalışmaya başladı. amacımız çalışmaya başladıktan sonra evlilik için adımlar atmaktı. ama dengeler birden değişmeye başladı. adam hiç arayıp sormuyor, ters ters cevaplar. buluştuğumuzda işim var diye beni buluştuğumuz yerde bırakıp gitmeler. esasında çok nazik bir erkektir asla beni eve bırakmadan çıkıp gitmezdi. kafasına buyruk takılıyor. beni hiç önemsemiyordu vs. klasik erkek bıkmışlığı.
neyse sonunda ayrılalım dedim, hemen kabul etti. (işe başlayalı 1 hafta olmamıştı daha). bu hemen kabul edince çok şiddetli kavga ettik ama yok böyle bir kavga, benim hakaretlerim defol diye bağırmalarım havada uçuşuyor. neyse ayrıldık tabi ben çok mutsuzum falan. ama kendime söz verdim kesinlikle aramıycaktım. 2 ay boyunca toplamda 2-3 kere falan aradı beni, ki bu bizim için rekor bir süre. bu aramalarında da toplasanız 3 dk konuşmamışızdır, hep arayıp işim var diye 1 dk bile konuşmadan kapadı. isteksiz arıyor gibiydi, özlem veya aşk yoktu hani sadece o kadar zaman beraber olduğu insana vefa borcu gibiydi. bu aramalar beni tatmin etmediği için bende onu aramıyordum. beni gerçekten özlediğinde arasın istiyordum.
neyse zaman geçiyor tabi ama ben nasıl mutsuzum her gece göğüs kafesim daralır nefes alamaz uyuyamazdım, resmen bağrıma biri oturmus gibi oluyordu, onu sayıklayarak uykuya dalıyordum. bu acıyı bilenler bilir.
neyse bir cuma buna mesaj attım bugün hava çok güzel hadi gel buluşalım dedim. "iş çıkışı eve gitmem lazım" dedi.
tamam haftasonu buluşalım dedim, "bu haftasonu evde olmam lazım dayımı hastaneye götürcem dedi, herhangi bir haftasonu da buluşamayız o yolu çekmek istemiyorum,haftaiçi birgün buluşuruz" dedi. bozulsamda belli etmedim ok dedim.
sonra akşam içime nedense bir kurt düştü, evini aradım. annesine "kaan evde mi ulaşamadım da kendisine" dedim. annesi de "canım, kaan bugün arkadaşında kalacak tüm haftasonu onlarda olcakmış" dedi. ben tabi şok! peki iyi akşamlar diyip kapadım.
sonra buna mesaj yazdım neredesin diye, işte evdeyim çok yorgunum vs dedi. "alla alla annen şu arkadaşında kalacağını söyledi ama" dedim.
bu çıldırdı tabi sen beni mi sorguluyorsun sen kimsin evimi ne hakla ararsın vs bi ton hakaret. sana söylemek zorunda mıyım ne yaptığımı falan dedi. üsteledim bak biri varsa söyle bunu bilmeye hakkım var falan dedim. bizim ilişkimiz 3. şahıslar tarafından bitmedi, dön bi yaptıklarına bak senin yüzünden bitti dedi:s ki iki aydır 1 kere aramamışım yani nasıl sıkmışsam artık bilemiyorum. sen değişmiyceksin hala paronayaksın vs.
adam hem suçlu hem güçlü tabi. sinirlerim tepeme bi çıktı! ağzıma ne geliyosa söyledim telefonu suratıma kapattı. her yerden engellemişti beni zaten. tek yol mesaj atmaktı. öyle bir mesaj attım ki ne kadar ağır hakaret varsa hepsini saydım, içine ettik elbirliğiyle saygının, sevginin. yani erkekliğine bile laf ettim o derece diyim.
şuanda hala ona çok kızgınım, ama malesef insan bazen yalnız kalınca hep güzel şeyler aklına geliyor, onun koynunda uyurdum öğrenciyken, ne çok severdik birbirimizi, sevgiliden öte çok iyi dosttuk, saatlerce güler sohbet ederdik.. ama şimdi hepsi bitti gitti..
nolucak, ne yapıcam, nasıl unutucam o günleri hiç bir fikrim yok.. öbür yarımı kaybetmiş gibiyim.. hemde nedenini bile bilmeden..
bu tarz birşeyi yaşayan arkadaşlar veya bu tarz şeylere tanık olmuş olanlar varsa lütfen bana fikir versinler kafayı yiycem. neden böyle oldu yaa yemin ederim çıldırmak üzereyim ve sonrasında ne olacak sizce?
edit: arkadaşlar size ayrıca birşey daha danışmak istiyorum.
şimdi bu adam beni 2 aydan fazla zamandır görmedi. normalde gördüğünde yelkenleri suya indiriyor, uzaktan telefonda falan çok acımasızca konuşabiliyor fakat yüzyüze geldiğimizde iş değişiyor. sizce kendimi bir şekilde ona gösterip 1 dk falan gayet rahat ve mutlu bir şekilde ona selam verip hayatımdan gayet memnunmuşum gibi bir hava yaratıp sonra ortamdan uzaklaşsam nasıl olur sizce? ya da hiçbirşey yapmasam mı? ne dersiniz?
edit 2: arkadaşlar bunları yazdıktan bir süre sonra kendisine mesaj attım. işte iyikide ayrıldık artık sana kızmıyorum haklıydın vs. resmen iyileşmiş, tüm kıskançlıklarından, sorunlu halinden arınmış bi kadın gibi davrandım. olumlu cevap verdi, sevindim böyle düşündüğüne dedi.
sonra buluştuk. bu arada ben çok iyi bi yabancı firmada iyi bir maaşla çalışmaya başladım. buluşmaya iş çıkışı çok güzel bi şekilde gittim. bikaç kilo fazlam vardı onları da vermiştim. çok iyi gördüm seni dedi.
gayet güzel buluştuk sanki normal arkadaşmışız gibi, onu hiç sevmemişim gibi güçlü durdum. birer kahve içtik, bol bol güldüm bişeyler anlatırken. sanki cidden aşmışım gibi. sonra nolduysa konu bu ayrılık olayına geldi. beni nasıl hemen unutabildin dedim. öyle olması gerekiyordu dedi. ikimizde baskın karakterleriz anlaşamıyoruz ayrılmamız en doğru karardı, inan sevgim birden bitti, seninle alakalı aklımda en ufak bir acaba bile kalmadı dedi. bende evet bende hemen hemen aynı şeyleri düşünüyorum ama bence acele davrandık bu kararı vermekle dedim. beni bu kadar çabuk unutmanı iyiye yoramıyorum dedim ve uzun uzun konuştuk. beni artık gerçekten sevmediğine ikna oldum. artık görüşmüyoruz.
cidden yıllarca ben bu adamı mı sevmişim.. yani herşey bu kadar mıydı? madem sonumuz yoktu ne diye yıpratmışım kendimi bunca zaman, ne diye o kadar emek vermişim diye hayıflanıyorum. adam 5 dk da 5 seneyi harcadı. ikinci bir şans vermedi. arkadaşlarım arayıp konuşmayı denemiş onlara da aynı cevabı vermiş. bu en doğrusuydu demiş. sevmiyorum, istemiyorum demiş. sanırım artık sözün bittiği yerdeyim. nasıl unutacağım yaşananları..
tek bildiğim şey, bundan sonra hayatımda hiçbirşeyin eskisi gibi olmayacağı...