Merhaba.
Nereden bitireceğimi bilemiyorum. Elbette nereden başlayacağımı bilememeyi tercih ederdim, lakin ben de böyle bi ziyanım; bir takım şeyleri neresinden bitireceğimi bilemiyorum.
İnsanlar tanışırlar, insanlar anlaşır ya da anlaşamazlar, bilirsin; çekim olur ya da olmaz. İnsanlar sevgiliyken bir başkasına bile âşık olabilirler, konuşmuştuk. Önemli olan dürüstlüktü. Önemli olan ‘Yine de iyiki tanımışım.’ Diyebilmekti. Seni hiçbir şey demeden faceden silmemi kabalık olarak algılamış olabilirsin. Ama senin yaptığın çok daha üzücüydü. Sözlerin yani. ‘Olmadı’ kelimesinden daha kırıcı sözlerin. Onlara hiç gerek yoktu.
Daha da üzücü olan ‘çivi çiviyi söker’ mentalitesiyle benimle görüşmüş olmanı düşünmem. Sökmüyor değil mi, öğrendik.
Veda etmeyi sevmem, zaten vedalaşırken ne diyeceğimi hiç bilemem, beceremem.
Artık 23 Şubat’ın önemi yok ve telefonu açmıyorsam benden hoşlandığını söyleyeceğini ıskalayacağım biri de.
'Sarı' gül şimdi anlamını buldu.
Hoşça kal.