kendini yakınında olan insanlara karşı fedakar sanıyorsun değil mi, meleksin yani, bulunmaz bir insansın öyle mi?
sen susuyorsun
sen kabullenıyorsun
senın yakının
senın kanın... peki karşılığında ne alıyorsun? hiçbir şey, hemde kocaman...
bu kadar kör olamana tahammül edemıyorum, bir bana gözün açık ve bu durum sinirlerimi bozuyor.
ya benim neyim? sustuklarına susmamı nasıl beklersın benden, bu nasıl bir bencilliktir?
allahtan utanmasan secdeye varacaksın. yooo, bu yaptığının adı vefalı, allahın sevgili kulu böyle olur işte olamaz.
hayır asla kabul edemem böyle bir şeyi, mantığa göre sen insansan biz ne oluyoruz? ya da biz insansak sen ne oluyorsun?
sen bence korkaksın! hemde öyle bir korkaklık ki, küçücük bir çocuğu bile utandırır bu korkaklığın.
işte bu yüzden olamayız. senın sustuklarına susamam! haksızlığa gelemem! senın haksızlığa uğrayıp sesini çıkarmaman bile sinirlerimi çok bozuyor. ileride kimin ne kadar neye değdiğini anladığında, çok geç olacak!
biliyorsun, ışık yok tünelin sonunda
aslında başında da ışık yoktu, biz kendı ışığımız ile girmiştik.