Anılar vardır içinde... kimsenin görmediği ve asla göremeyeceği fotoğraflar... yüreğinizden çıkartıp içine yerleştirdiğiniz. ki, aslında o çerçeveyi de kimse görmez sizden başka, arada öylesine dalarsınız ya duvara... işte tam da o noktadadır o çerçeve. nerede dalıp giderseniz karşınızdadır...
bir an... ya da binlerce bakış, kucaklar dolusu sarılış, minik bir öpücük, aşk dolu bir dokunuş... ve hatta bir ses, söz, şarkı... hepsi o çerçevenin içinde alır yerini. bazen öyle bir akarsınız ki o çerçevenin içine, kaybolursunuz... gözlerinin derinliğinde, duyamadığınız sevgi söcükleri gelir kulaklarınızda hoş bir sedaya ulaşır sessizlik.
"artık bülbül ötmüyor gül dolu pencerede
yalnız hatıran kaldı boş kalan çerçevede..."
bir deniz kıyısında, bir gün batımında elindeki rakı kadehinin en derinlerinde, martının kanat çırpışında, balıkçının dönüş huzurunda, bir türlü ayak basamadığınız dalgaların kumla buluştuğu noktada, bir yıldız kayışında... hep yanınızdadır o çerçeve. söylediğiniz şarkılarda, bir nota vuruşunun gamında bulursunuz kendinizi. yalvarasınız gelir;
"bırakma, ellerimi...
bırakma, yalnız beni..."
oysa...
bilseydiniz onun son bakış oldugunu, daha bir doya doya, daha bir beynine kazıyasıya bakmaz mıydınız... oysa, daha sıkı sarılıp, daha bir uzun öpmez miydiniz...
"aşkların en güzelini,
yalnız sende duymuştum;
son defa seyredeyim, o yaşlı gözlerini.
artık bülbül ötmüyor, gül dolu pencerede,
yalnız hatıran kaldı, boş kalan çerçevede...
son defası olmaz işte... o, sonmuş. anlarsınız..."