Benim sürekli azarlanmaya susmam lazım, sana hep itaat etmem lazım çünkü ben çocuğum, sen annesin. Haksız olsan da sen nasıl istiyorsan öyle olmalı dimi. Boş yere kızabilir azarlayabilir hakaret küfür edebilirsin. Haksız olamazsın, üste çıkmalısın. Benim irademden sana ne, senin istediğin gibi olmalıyım. Bazı şeyleri sen yapabilirsin ama ben yaparsam kıyamet kopabilir, normal. Herkes de zaten anne haklıdır havasında, benim sessiz biri olmamı yanlış anlıyor. Sen de doğru tanımıyorsun ki, yanlış tanıtıyorsun.
Bir gün dediğin gibi vur anne bakalım dışarıda, inşallah çalışıyor olurum. Keşke kalbin tansiyonun olmasaydı...
Ya da gerçekten düzelecekse bir şeyler büyük bir rahatsızlık yaşayım. Bilmiyorum artık, nasıl düzelecekse, bazen çok bunalıyorum.
Sonra bunları dediğim için sıkılıyorum biliyorum çok üzülürsün ama ne yapayım, ben de hassasım? Sen de madem hassasın beni daha iyi anlaman en azından çabalaman gerekmez miydi, ben doğmadan önce ve sonraki kızgınlıklarını öfkelerini niye benden çıkarıyorsun ki.
Hoş sadece bana da değil, bana gelince annelik de oluyor işte.. Gücünün kime yettiğini düşünüyorsa insan.. Sanırım durum bu. Maalesef ki bana da sinir geçti hem genetik hem bu durumdan sanırım, ama daha sakinleştim inşallah daha da iyi olur.