senden ayrılamıyorum resmen. uzun süredir görüşmesek de, rüyalarıma girmesen bile yine de seni unutamıyorum. içimde deli bir umut var ama bazen de diyorum kendime. ben ailemi dinlerim. sende kendi aileni dinlersin. sonuçta mezhep ayrımını köküne kadar takan ailelere sahibiz. ben ailemi çiğneyemedim ki... nasıl çiğnerim onları. onların kafalarındaki anlayışı nasıl yıkarım?... yapamam ki o karar gücüm yok. hem onları üzmeye hakkım da yok. ne yani, birbirimizi unutmak için mi seveceğiz? evet, öyle canım ...
her an elimden gideceğini düşünerek seviyorum seni... sana diyemiyorum bunu. belki bir gün ağzımdan duyarsın bu sözleri ama her an elimden kayacak ve gidecekmişcesine sevdim seni ben... gittiğinde daha çabuk unutmak için... aşkta mantık varsa aşktan söz edilemez derdim. şimdi düşünüyorum da ben sana aşık değilim üstelik aşık olmamaya çalışıyorum tutuyorum kendimi. ne kadar yazmışım yine sevgilim...