Artık seni her görüşümde mutsuz oluyorum. Depresyona giriyorum. Sana erişemeyeceğimi bilmek beni herşeyden soğutuyor. Hiç bir şeyin anlamı kalmıyor. Kasvet çöküyor. Hayatımın anlamı kalmamış gibi hissettiriyor. Boşa yaşıyormuş gibi...Hayatı ıskalamış hissediyorum. Çook uzun zamandır böyle acımamıştı canım. Keşke her şey farklı olsaydı. Yeniden başlasaydı herşey. Bu kadar umutsuz bir durumda, filmlerdeki zaman makinelerinden bile medet umar hale geliyor insan.
Bir de ne merak ediyorum biliyor musun ? Acaba umrunda mıyım ? Aklından neler geçiyor, öyle bilmek isterdim ki...Ama her yer duvar. Boğuluyorum.
Son bişey daha...Seninle göz göze gelmek bağımlılık yapıyor. Hiç ayırmak istemiyorum gözlerimi gözlerinden. Bir bakınca bir daha bakmak geliyor içimden. O nakış gibi gözler aklımı alıyor.
Hani sen bizi cehennem gibi bi kafese sokup da sımdı mutlu mesut yasıyorsun ya, umarım bu durumun tam tersını bıkac yılda yasarız ınsallah..İlahı adalet is-ti-yo-ruummm....
Ben kendi halimde olmak istiyorum kimse karışmasın vs., insan sevdiğim pek söylenemez, yalnızlığı daha az hareketi keyfime göre takılmayı seviyorum, zoraki hareketi, ilişkileri değil.
Yüzsüzlük yapıyorsun, "insanları sevmek" ayağına hırs yapıyor gibi duruyorsun.
Bilemiyorum yine ama ben sıkıldım..
Şunu anlayın bir, insanlarla anlaşabilmek ayrı...