Hep birbirimizden uzaklaşmak için çabaladık, birbirimizi en çok biz sevdik ve en çok biz kırdık. Sekiz senedir hep birbirimize geri dönüyoruz, her defasında. Yorduk, yorulduk. Tam bu kez seni unuttuguma sildigime kendimi inandırmışken gecenin 1inde "kapıdayım ne yap et çık seni görmem lazım" diye araman ve senden asla vazgeçmemi istemen hala çok sevdiğini söylemen...
Hem aklım hem kalbim şaşkın. Ne hissedeceğimi, hangi yöne gideceğimi bilmiyorum.
O kadar zaman sonra ilk kez bir adım yanımdaydın ve kokunu duyduğumda sadece aitlik hissettim, bildiğim tek şey bu. Zihnimin kavrayabildigi tek şey bu dün geceye ve bize dair.
Umarım güneş ikimizi de aydınlatacak ışıltıyı bize sunar.