Hafta sonları vardı.
Çocuksu bir mutlulukla beklediğim hafta sonları. Çoğu kez kırgın uğurladığım hafta sonları.. Ama yinede beklemekten vazgeçemediğim hafta sonları..
Benden önce uyanırdın bazen o tarifi olmayan güzel yanım hafta sonlarında..
Annesiyle gezmeye gidecekmişte, kaçırmış hissine kapılırdım işte tamda o zamanlar. O çocuksu burukluğu bilirsin. Hava kararır. Gün biter. Sanki dünyayı kaçırmışsın hissi çöker küçücük kalbine.
Bugün hafta sonunu beklemiyorum. Hafta sonunu beklemek diye bi şey yok bugün benim dünyamda.
Artık seninle paylaşmaktan vazgeçtim. Mutluluklarımı, huzursuzluklarımı, başarılarımı, güzellikleri, kötülükleri, gözyaşlarımı, hikayelerimi... Uykuların bölünmüyor bazı geceler artık.
İçimde biriken ''sen''lerim vardı benim. Bugün sesleniyorum, çoktan karışıp gitmişler nefesimi verirken ben, benden uzak gökyüzüne.
Dün tanıştığım kim varsa bugün senden daha tanıdıklar... O kadar yabancısın. O kadar uzak. O kadar beklenmeyen, o kadar istenmeyen...
Yağmurları severdim. Kış akşamlarını severdim. Geceleri severdim. Yıkık dökük evleri severdim. Senli günler vardı bi zamanlar, bugün anımsamakta zorlandığım, o günlerde, sevilmeyecek her şeyi en içten severdim.
Gelme artık. Bir büyü vardı. Rengarenk bir sihir. Onu uğurlayalı çok oldu.