Ah yavrum yanımda kimseler kalmayınca, gözyaşlarıma engel olamıyorum.. Biri seni sorsa boyun büküp susuyorum.. Sana neler alıcaktım annem ben.. Ne hayallerim vardı seninle.. Her an yanımda kal diye... Sana yazmak için bi defter almıştım, sen daha karnımda bir mercimek tanesiyken yazmaya başlamıştım.. Ultrason kağıtlarını saklamıştım.. Hatta babana diyodum şimdi ki veletler ne şanslı diye.. Her anları fotograf karelerinde kalacak,ultrason kağıtlarını bile görebilecekler.. Baban da beni haklı bulmuştu.. Biliyo musun bana ilk geldiğin zamanlarda kanamalarım olmuştu, hastanede yatmıştık.. O zaman bizim arabamız yoktu.. Baban beni öyle görünce gidip bize araba almıştı.. Oysa ki borcumuz vardı ama baban sana ve bana kıyamamıştı.. Arabamızın rengi buz mavi, şimdi o arabaya her baktığımda aklıma sen geliyosun yavrum, senin nasibindi.. 3 yıllık evliydik bir an bile aklımıza gelmemişti araba almak.. Babanın da benim de senelerdir ehliyetimiz olmasına rağmen.. Sen o arabanın alınmasına bilmeden de olsa vesile oldun güzel oğlum.. Annesinin can parçası.. SANMA Kİ UNUTULACAKSIN.. Annen seni bi' an bile unutmayacak.. Allah izin verirse kardeşlerin olacak, mezarına gelip dualar okuyacağız beraber.. Şu an bunları yazarken bile istemsizce gözlerim yaşarıyor.. Ah annem.. Seni o kadar özlüyorum, bedenimdeki her zerre acınla sızlıyor.. Unutamam seni... Unutamam annem.. Sen benim parçamsın.. Nasıl unuturum...