Anne üzgünüm, biliyorum elbette seviyorsun beni dualar ediyorsun, ama başarısızlıklarımda seni suçlayacağım hep maalesef, hele ki bana vermediğini her beklediğini söylediğinde sinirleneceğim. Biliyorum bilsen bu yazıyı kahrolurmuşcasına üzülür ağlarsın. Ben napayım? Bi kere düşün ruh halimi ya, ne yaşadığımı düşün. Canımın nasıl yandığını nasıl kırılgan biri olduğumu düşün, hassasım ben arkadaş, katladın sen bunu. Sen de çok şey yaşadın belki ama hassasın belki ama düşünebilsem de bunları yorgunum işte napayım.
Bana yaptığın baskıların aşağılamaların yüzünden ben kendi kendime hayatın içinde Rabbim'in de yardımıyla üzüle üzüle uğraşıyorum, dualar ede ede... Sana göre hiç bir şeyse bana göre çok şey oldu hep. Belki başka türlü yetişseydim bu manevi zorlukları bu kadar çekmicektim.. Özgüvenimi yavaş yavaş kazanmaya başlamıcaktım böyle... Vardır bi hayrı elbet, böyle olgunlaşmak da ayrı bir şey elbet, belki Rabbim kendine daha yakın kıldı böyle, ama işte tekrar çocuk olmak istemeyen az insanlardan biriyim, çok canım yandı çok bu raddeye gelene kadar insanlıktan, kırılmaktan, zor değiştim, çok şükür bugünüme. Ama bunları bilmiyorsun anlatsam da anlamaz dinlemezsin.
30'a 5 var, hala hala telefonla kimle konuşuyorsun muhabbetleri, yalan söylüyorsunlar, aşağılamalarla uğraşıyorum ben... Böyle yapana yalan söylenir anne, kusura bakma.. Ki ben elimden geldiğince yapmamaya çalışıyorum, o kadar baskıya rağmen yalancı olmadım ben, ama moralimi o an bozman benden çok şey alacaksa yaptım, yaparım. Bazen de üzülsem de yalan söylemem.
Moralimi alt üst edeceksin diye, "yapamazsın/beceremedin işte" deyip enerjimi düşürüp yapacağım şeyi yapamamaktan ödüm kopuyor.
Ben mükemmel olmak zorunda mıyım? Belki özgüvenli yetiştirseydin yanından geçerdim...
Ama dua et başka yollara girmedim bu baskı altında, hep düşündüm doğruyu yapmak için.
Ben kendimi biliyorum, kendi kararlarımı vermeliyim, yanlış da olsa, rahat bırak beni, aklım başımda benim, belki biraz fazla iyi niyetliyimdir sadece.
Şimdi bilmiyorsun ama ben azar yemeği kaldıramıyorum anne iş hayatında, yanlış yapmayı kaldıramıyorum hiç bir zaman, yanlış yaptığımda yapamadığımda sinirleniyorum ve sonuç hep ağlamak, ağlamak...
Bilsen güçsüz dersin.
Dökülmem lazım.
Maddi durumum iyi olsun, bi psikolog da bulacam ama senden gizlemeye çalışcam.
İlk sinirlendiğin an "psikolojin bozuk işte senin, delisin de ondan gidiyorsun" dersin, dinlemek istemiyorum.
25 yıldır yapamadım, inşallah bi gün etkilenmemeyi başarırım.