- Konu Sahibi zombimilena
-
- #1
Merhaba arkadaşlar,
Ben 2 yıla yaklaşık evliyim. Eşimi çok seviyorum. Onunda beni sevdiğini düşünüyorum. 3 buçuk ay önce doğum yaptım bir oğlum var ellerinizden öper.
Konu aramızdaki iletişim; doğum yapmadan 1 ay önce ve hala artarak devam eden tartışmalarımız başladı. Örnek vermek gerekirse mesela kahveye gidiyor. Kahve dediğimde bildiğiniz kıraathane ortamı. 25 yaşında aslında gitmesine karışmazdım ama doğuma 1 ay kalmış kritik haftalardayken abartmaya başladı normal saatinden geç gelmeler, kaba konuşmalar, gelir gelmez bilgisayardan kalkmayıp 3 lere kadar oyun oynamalar. E zaten benimde canım burnumda haliyle daha çok özenmen gerekirken düşünmüyorsun etmiyorsun diye tartışırdık. Sanırım saygı sınırını aşmadık ama sonuç olarak yüz göz olundu ve biz saygıyı yitirdik galiba. Çünkü herşeye tartışır olduk.
Çok seviyorum ve üstüne titriyorum. Mesela sofrayı hazırlıyorum bilgisayardan kalkmıyor. Buraya getirir misin diyor. Bazen yok diyorum ama despot olmamak için bazende getiriyorum oyun oynadığı yerde ellerimle yediriyorum kızlar. Mesela bu hoşuna gidiyor ama başka işine gelmeyen bir konu olsun aynı özeni gösterdiğimde darlıyorsun diyor ve tartışıyoruz.
Annesi ve ablasının müdahalelerine karşı bugüne kadar duymamıştım hep objektifti ama artık işler değişmiş . Eşim Benden önce nişandan dönmüş. Annesi beni eski nişanlısıyla kıyaslıyor. Seninle eski nişanlısı yanyana dursanız sen daha güzelsin ama o daha bakımlı olduğu için herkes onu seçer diyor. neye seçiyorlarsa. bunu söylüyorum eşime bana verdiği cevap senin duymadığın yerde de bin tane eski nişanlın bir zombimilena etmez dedi bana diyor. Bunu dedi diye diğer söylediğini kafana takma diyor. Ve tartışınca ben suçlu oluyorum nasıl oluyorsa. artık tartışmak istemiyorum o sebeple. Çok karıştı ama burada bitirip soruma geleyim.
Burada biten giden yada kurtarılan evlilikler hakkında yüzlerce hikaye okuyoruz. Ben sizlerden fikir almak istiyorum. Bir yuva kolay kurulmuyor ortada bir bebiş var. Annem babam yok zaten büyüklerime de sordum ama klişe cevap "kadın fedakardır alttan al". Tamam alayım ama malesef çözüm olmuyor. İnsan oğlu olduğumuz için bir sınır var o sınırı aşınca patlıyorsun. Velhasıl kelam konuyu saptırmadan sadede geleyim. yitirmek üzere olduğumuz bu saygıyı nasıl geri kazanabilirim?
Ben 2 yıla yaklaşık evliyim. Eşimi çok seviyorum. Onunda beni sevdiğini düşünüyorum. 3 buçuk ay önce doğum yaptım bir oğlum var ellerinizden öper.
Konu aramızdaki iletişim; doğum yapmadan 1 ay önce ve hala artarak devam eden tartışmalarımız başladı. Örnek vermek gerekirse mesela kahveye gidiyor. Kahve dediğimde bildiğiniz kıraathane ortamı. 25 yaşında aslında gitmesine karışmazdım ama doğuma 1 ay kalmış kritik haftalardayken abartmaya başladı normal saatinden geç gelmeler, kaba konuşmalar, gelir gelmez bilgisayardan kalkmayıp 3 lere kadar oyun oynamalar. E zaten benimde canım burnumda haliyle daha çok özenmen gerekirken düşünmüyorsun etmiyorsun diye tartışırdık. Sanırım saygı sınırını aşmadık ama sonuç olarak yüz göz olundu ve biz saygıyı yitirdik galiba. Çünkü herşeye tartışır olduk.
Çok seviyorum ve üstüne titriyorum. Mesela sofrayı hazırlıyorum bilgisayardan kalkmıyor. Buraya getirir misin diyor. Bazen yok diyorum ama despot olmamak için bazende getiriyorum oyun oynadığı yerde ellerimle yediriyorum kızlar. Mesela bu hoşuna gidiyor ama başka işine gelmeyen bir konu olsun aynı özeni gösterdiğimde darlıyorsun diyor ve tartışıyoruz.
Annesi ve ablasının müdahalelerine karşı bugüne kadar duymamıştım hep objektifti ama artık işler değişmiş . Eşim Benden önce nişandan dönmüş. Annesi beni eski nişanlısıyla kıyaslıyor. Seninle eski nişanlısı yanyana dursanız sen daha güzelsin ama o daha bakımlı olduğu için herkes onu seçer diyor. neye seçiyorlarsa. bunu söylüyorum eşime bana verdiği cevap senin duymadığın yerde de bin tane eski nişanlın bir zombimilena etmez dedi bana diyor. Bunu dedi diye diğer söylediğini kafana takma diyor. Ve tartışınca ben suçlu oluyorum nasıl oluyorsa. artık tartışmak istemiyorum o sebeple. Çok karıştı ama burada bitirip soruma geleyim.
Burada biten giden yada kurtarılan evlilikler hakkında yüzlerce hikaye okuyoruz. Ben sizlerden fikir almak istiyorum. Bir yuva kolay kurulmuyor ortada bir bebiş var. Annem babam yok zaten büyüklerime de sordum ama klişe cevap "kadın fedakardır alttan al". Tamam alayım ama malesef çözüm olmuyor. İnsan oğlu olduğumuz için bir sınır var o sınırı aşınca patlıyorsun. Velhasıl kelam konuyu saptırmadan sadede geleyim. yitirmek üzere olduğumuz bu saygıyı nasıl geri kazanabilirim?