Gebeliği benimseyemedim mi?

Hormonsal değişimlerden dolayı oluyor bunlar, geçeceğini düşünüyorum. Hamileliğe alışamamanız çok normal bir anda hayatınıza giren bir şey.
 
Çocuk 2,5 yaşına geldi ben hala alışamadım :KK53:

Yahu çok normal, stres yapma :) çocuk doğacak bazen “acaba çocuğu benimseyemedim mi” diye bile soracaksın. En azından bana öyle olmuştu bilmiyorum belki bende bi gariplik vardır.

Merak etme ne olursa olsun o kocaman karnını da, doğacak bebeğini de çok seveceksin, şimdiden sağlıklı doğumlar dilerim.
 
çok geçmiş olsun canım.eşimle benim de çocuk yapma planlarımız var istiyoruz o yüzden ben de her fırsatta bir şeyler okuyorum bende ne olacak ne bitecek diye.yazdıklarınızı çok defa okudum , çoğu kişinin başına geliyormuş.çok normalmiş bu dönemde.böyle birebir o etkileri yaşayanları gördükçe de ben de birazcık ürkmeye başlıyorum.
 
Herkes degisik yasar herkesin ic dünyasi ve hisleri ayni olucak diye bir kural yok ... bende öyleydim taaaa ki kucagima alana kadar :)
 
Ben de aynı senin gibiyim. 6 haftalık hamileyim. İki sene bekledik bu bebeği. Hatta adetim gectiginde bir ara inşallah hamile degilimdir falan dedim.iki aşilama olmustum gecen sene tutmadi. Manyak gibi neden asilama yaptirmisim ki dedim eşime şaşırdı o da.şu anda da kendimi hamileden çok hasta gibi hissediyorum. Keseyi ve kalp atışını gördüm ama hiç heyecanlanmadim, sadece biraz sevinir gibi oldum. Nasil bir ruh hali ben de anlamadım gitti.
 
Herkes o kadar çok 'kutsal annelik' geyiği yapiyor ki,dünyanın enn doğal olayını bile neye dönüştürüyorlar.
Bence en dogali sizin haliniz. Daha doğmasına 7 ay kalan çocuk için onca zaman aynı motivasyonda kalmak,her an heyecan yaşamak, ağzından onu dusurmemek hiç normal değil. Hamilelik doğal bir süreç. İçinizden geldiği gibi davranin. Bazen anneliği unutmaniz da çok normal-ki bence çok da doğal olan şey. Zaten bugün dakika dakika gun hesabı yapanlar da ikinci çocukta sizin şimdiki halinize yani -normale- dönüyorlar:21:
Zamanla aranızda daha güçlü bir bağ oluşacaktır aranızda.
 
Herkese merhaba

Bugün itibariyle 9 haftalık hamileyim. Planlı bir hamilelikti. Hamileliğimi öğrendiğim ilk günlerde her şey çokça heyecan vericiydi. Fakat çok uzun sürmedi.

Bulantılarımın başlamasıyla birlikte kendimi değişik ruh halleri içerisinde buldum. Hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek hazırlamak hatta yemek yemek bile tam işkence. Bugün rahatça yiyebildiğim yiyeceği ertesi gün son derece iğrendirici bulabiliyorum. Doğru düzgün yemek yiyemediğim için haliyle güçsüz ve bitkin hissediyorum.

Çalışan bi bayanım. İdare etmekte çok zorlanıyorum artık. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Eşim sağolsun her konuda destekçi. Fazlasıyla yoğun çalıştığı halde ev işlerine çok yardımcı oluyor. Yemeğimi bile hazırlayıp önüme getiriyor. Böyle olunca da vicdan yapıyorum tabi.

Mide bulantım azalsa bile ya belim ağrıyo ya sırtım ya da başka bir yerim. Bütün bu ağrılar da mutsuz hissetmeme neden oluyor.

Hepsinden daha önemli gördüğüm bi durum var. Bazen hamile olduğum için gerçekten mutlu muyum diye soruyorum kendime. Hatta bazen hamile olduğumu bile unutuyorum. Bunun nedeni hamilelikten dolayı yaşadığım değişik ruh halleri olabilir mi sizce?

Etrafımdaki hamile arkadaşlarım ultrasona girmek için can atıyor gün sayıyor. Daha şimdiden anne olduklarını söylüyorlar. Ama ben henüz öyle hissedemiyorum. Onlar kadar hevesli bulmuyorum kendimi. Onlar mı abartıyor bende mi bir sorun var çözemiyorum.

Henüz bebeğimin hareketlerini hissetmediğim için mi benimseyemedim hamileliği?
Yeterince iyi bir anne olamayacak mıyım diye düşünmeden duramıyorum. Ya bebeğime yetemezsem?

Bu durum hep böyle mi devam edecek yoksa kendime zaman vermeli miyim?

Uzun oldu kusura bakmayın. Fikirlerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden hepinize teşekkür ederim. Hayırlı cumalar..

Babam hep annemin beni doğurup kucağına aldıktan sonra tam olarak benimsediğini anlatır.Anne değilim ama herkes her süreci aynı geçirir diye düşünmüyorum. Başkalarıyla kendinizi karşılaştırmayın bence. Herkesin yolculuğu yaşadıkları kendine.

Neredeyse tüm kadınlar bebek görünce deliriyor mesela, ben öyle değilim. Kanım kaynarsa severim. Ben de acayibim sanırım :D
 
Yaaa ne güzel bi konu bütün hamile arkadaşlar da yorum yapmış , daha bekarım ama allah bitin anne olmak isteyen kadınlara Nasip etsin , evladınızı da sağlıkla doğrun inşlhhh
 
Tek böyle hisseden benmişim gibi düşünmeye başlamıştım neredeyse.
Evet bi ilaç verdi doktorum ama hiçbir işe yaramadı nedense. Tuzlu çubukla bütünleştim diyebilirim.

ben oğlum doğana kadar bir hisse sahip değildim. heves vs yoktu. millet bana ne nemrutsun ne biçim kadınsın anasın vs diyorlardı. ama kucağıma alınca her şey değişti tabi
herkes aynı hislere sahip olacak diye bir kaide yok kendini bir şeyler hissetmeliyim diye şartlama.
kaldı ki doğumdan sonra da kendini paralayan bir anne de olmayabilirsin. ben olmadım mesela. evladım canım ama böyle bi anneeemmmmm modunda anne olamadım..
bilmem anlatabildim mi :D
 
Durum normal mi değil mi bilmiyorum ama yalnız değilsin demeye geldim. 14 haftalık hamileyim. 7. Haftadan beri midem bulanıyor ve sürekli kokuyor. Su içebilmeye bu hafta başladım hala bir tam bardak içemiyorum. Bu haftaya kadar ne yesem kustum. Evimin her odasında her köşede poşet vardı içine çıkartmam için. Tahmin edersin psikolojimi. Mutsuz hayat enerjisi çekilmiş biktim bıktım diye geziyorum. Şu ara bir kaç tik daha ıyiyim geçiyor diye seviniyorum. Hala açım ama herseyi yiyemiyorum. Mutlu muyum değilim ama buna şükür diyerek sabrediyorum. İlaç falan da çare gelmedi bana. Hicbirsey fayda etmedi bulantima. Şanssıziz zor geçiriyoruz ama geçecek elbet geçecek. Ve raporsuz bu halde çalışıyorum...
 
Geçen gün ben de kendimi epey sorguladım. Ben anormal miyim diye.
25. haftadayım. İlk öğrendiğimde endişelendim inşallah herşey yolunda gider diye. Önce keseyi gördük. Sonra kalp atışını bekledim. Heyecanlanmadım, ağlamadım. Çok şükür deyip çıktım odadan hep. Bulantılarım neredeyse hiç olmadı ama ben çok yorgun hissettim. Hala daha öyle. Bu sabah sırt ağrısıyla uyandım mesela. Tsh sorunu çıktı ilaç kullanmam gerekiyor. Canım istedikçe yemek yiyen biri olarak sürekli bir düzen içinde olmak sıkıyor. Ayak bileklerim, ellerim, yüzüm şişiyor. Yatmak işkence gibi. Sırt üstü yatmak yasak. Yüzüstü yatmak yasak. Soldan sağa dönmek zor çünkü belim hep ağrıyor.
Hareket hissetme mevzusuna gelince o kadar hareketli ki geceleri uykumu kaçırıyor :KK53: Yavrum kuzum derdin ne diye ağlayasım geliyor. İçim bir tuhaf oluyor o kendini sağa sola vurdukça. :mad: Birde babasına nazlanmıyor mu sıpa daha doğmadan deliriyorum. Babası gelipte kızım dediği an iyice şımarıyor. Karışık duygular içindeyim. Pişman değilim. Onu şimdiden seviyorum. Hiç görmediğim halde özlüyorum ama çok anaç biri de değilmişim ben.
 
12. Haftadan sonra bir rahatlama geliyor ama hamilelik değişik birşey. Bir gün poponun yani diğer gün kolunun arkası gibi saçma sapan yerlerin bile ağrıyabiliyor. Ama şu ilk 3 ay en zorlayıcisi haklisin
 
Ben de 9 haftalik hamileyim ve yazdiklarinizi okuyunca her bir cumlesi tam olarak beni anlatiyor. Gercekten cok zormus hamilelik aslında hastalikmis. Dogum yapinca tüm bunlarin gececegini dusunuyorum ama hem ruhsal hem bedensel aci agrilar duyuyorum ve süreci idare etmek gercekten cok zor ve yipratici.
 
Ben de 9 haftalik hamileyim ve yazdiklarinizi okuyunca her bir cumlesi tam olarak beni anlatiyor. Gercekten cok zormus hamilelik aslında hastalikmis. Dogum yapinca tüm bunlarin gececegini dusunuyorum ama hem ruhsal hem bedensel aci agrilar duyuyorum ve süreci idare etmek gercekten cok zor ve yipratici.
Inanin geciyor. Saat basi kusan ve artik sinirleri bozulmus her kusmasindan sonra bogure bogure aglayan bir hamileydim. Az daha sabredin. Gecmeyecek gibi gelse bile geciyor, unutuluyor.
 
Inanin geciyor. Saat basi kusan ve artik sinirleri bozulmus her kusmasindan sonra bogure bogure aglayan bir hamileydim. Az daha sabredin. Gecmeyecek gibi gelse bile geciyor, unutuluyor.
Ben de gececegini dusunuyorum tesekkurler yazdiklariniz icin ama yasarken hele ki bu ruh halinde insan karamsarliktan kolay kolay kurtulamiyor iste. :KK43: Ruh halim de cok degisti kendimi taniyamiyorum. 4. Haftadan itibaren tahammulsuz hicbir seyden zevk almayan surekli aglayan ve sikayetlenen birine donustum. Yemege alisverise gezmeye gitmekten cok hoslanan beni artik hicbirsey heyecanlandirmiyor. Aksam eve gelip esimle sohbet etmek dizi izlemek fikri bile cazip gelmez oldu. Rabbim tum hamilelere dayanma gucu ve saglikli bir surec nasip etsin.
 
Ben de gececegini dusunuyorum tesekkurler yazdiklariniz icin ama yasarken hele ki bu ruh halinde insan karamsarliktan kolay kolay kurtulamiyor iste. :KK43: Ruh halim de cok degisti kendimi taniyamiyorum. 4. Haftadan itibaren tahammulsuz hicbir seyden zevk almayan surekli aglayan ve sikayetlenen birine donustum. Yemege alisverise gezmeye gitmekten cok hoslanan beni artik hicbirsey heyecanlandirmiyor. Aksam eve gelip esimle sohbet etmek dizi izlemek fikri bile cazip gelmez oldu. Rabbim tum hamilelere dayanma gucu ve saglikli bir surec nasip etsin.
Hamilelik surecimiz cok benziyor. Zaman gectikce daha iyi hissedeceksiniz icinizi ferah tutun.
 
Hamilelik ve emzirme döneminde hissettiğin bütün acayip duyguların normal olduğunu bilmelisin. Vücudun normal işlevinin bu kadar dışına çıkmışken zihninin yerinde sayması mümkün mü?
 
Herkese merhaba

Bugün itibariyle 9 haftalık hamileyim. Planlı bir hamilelikti. Hamileliğimi öğrendiğim ilk günlerde her şey çokça heyecan vericiydi. Fakat çok uzun sürmedi.

Bulantılarımın başlamasıyla birlikte kendimi değişik ruh halleri içerisinde buldum. Hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek hazırlamak hatta yemek yemek bile tam işkence. Bugün rahatça yiyebildiğim yiyeceği ertesi gün son derece iğrendirici bulabiliyorum. Doğru düzgün yemek yiyemediğim için haliyle güçsüz ve bitkin hissediyorum.

Çalışan bi bayanım. İdare etmekte çok zorlanıyorum artık. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Eşim sağolsun her konuda destekçi. Fazlasıyla yoğun çalıştığı halde ev işlerine çok yardımcı oluyor. Yemeğimi bile hazırlayıp önüme getiriyor. Böyle olunca da vicdan yapıyorum tabi.

Mide bulantım azalsa bile ya belim ağrıyo ya sırtım ya da başka bir yerim. Bütün bu ağrılar da mutsuz hissetmeme neden oluyor.

Hepsinden daha önemli gördüğüm bi durum var. Bazen hamile olduğum için gerçekten mutlu muyum diye soruyorum kendime. Hatta bazen hamile olduğumu bile unutuyorum. Bunun nedeni hamilelikten dolayı yaşadığım değişik ruh halleri olabilir mi sizce?

Etrafımdaki hamile arkadaşlarım ultrasona girmek için can atıyor gün sayıyor. Daha şimdiden anne olduklarını söylüyorlar. Ama ben henüz öyle hissedemiyorum. Onlar kadar hevesli bulmuyorum kendimi. Onlar mı abartıyor bende mi bir sorun var çözemiyorum.

Henüz bebeğimin hareketlerini hissetmediğim için mi benimseyemedim hamileliği?
Yeterince iyi bir anne olamayacak mıyım diye düşünmeden duramıyorum. Ya bebeğime yetemezsem?

Bu durum hep böyle mi devam edecek yoksa kendime zaman vermeli miyim?

Uzun oldu kusura bakmayın. Fikirlerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden hepinize teşekkür ederim. Hayırlı cumalar..
Ben de boyleydim cok ama her gecen gun iyiye gidiyor. Merak etme. İyi olcak.
 
İlk öğrendiğimde çok hissizdim. 7. Haftada da bulantılar ve sürekli uyku hali başladı. İşten gelip kendimi direk yatağa atardım. Salça, soğan adı bile midemi bulandırırdı. Nasıl yemek yapacağım ? Sağ olsun eşim her işi halletti ama sürekli onu yalnız bıraktığımı evde mutsuz ruhsuz bir kadının dolaştığını düşünüp kendimi çok üzdüm. 14. haftadan sonra enerjim ve iştahım yerine geldi. Şimdi her şey çok daha iyi. Eşimde bende çok sabırsızız. Ama inanın ara ara acaba erken miydi ? Diye soruyorum..
Bu arada evliliğimin 5. Yılında yaptım çocuğu :KK70: daha ne kadar beklenirdi bilmiyorum
 
Herkese merhaba

Bugün itibariyle 9 haftalık hamileyim. Planlı bir hamilelikti. Hamileliğimi öğrendiğim ilk günlerde her şey çokça heyecan vericiydi. Fakat çok uzun sürmedi.

Bulantılarımın başlamasıyla birlikte kendimi değişik ruh halleri içerisinde buldum. Hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek hazırlamak hatta yemek yemek bile tam işkence. Bugün rahatça yiyebildiğim yiyeceği ertesi gün son derece iğrendirici bulabiliyorum. Doğru düzgün yemek yiyemediğim için haliyle güçsüz ve bitkin hissediyorum.

Çalışan bi bayanım. İdare etmekte çok zorlanıyorum artık. İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor. Eşim sağolsun her konuda destekçi. Fazlasıyla yoğun çalıştığı halde ev işlerine çok yardımcı oluyor. Yemeğimi bile hazırlayıp önüme getiriyor. Böyle olunca da vicdan yapıyorum tabi.

Mide bulantım azalsa bile ya belim ağrıyo ya sırtım ya da başka bir yerim. Bütün bu ağrılar da mutsuz hissetmeme neden oluyor.

Hepsinden daha önemli gördüğüm bi durum var. Bazen hamile olduğum için gerçekten mutlu muyum diye soruyorum kendime. Hatta bazen hamile olduğumu bile unutuyorum. Bunun nedeni hamilelikten dolayı yaşadığım değişik ruh halleri olabilir mi sizce?

Etrafımdaki hamile arkadaşlarım ultrasona girmek için can atıyor gün sayıyor. Daha şimdiden anne olduklarını söylüyorlar. Ama ben henüz öyle hissedemiyorum. Onlar kadar hevesli bulmuyorum kendimi. Onlar mı abartıyor bende mi bir sorun var çözemiyorum.

Henüz bebeğimin hareketlerini hissetmediğim için mi benimseyemedim hamileliği?
Yeterince iyi bir anne olamayacak mıyım diye düşünmeden duramıyorum. Ya bebeğime yetemezsem?

Bu durum hep böyle mi devam edecek yoksa kendime zaman vermeli miyim?

Uzun oldu kusura bakmayın. Fikirlerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden hepinize teşekkür ederim. Hayırlı cumalar..
Gebelikte benzer şeyleri yasadım ilk günler inanılmaz mutlu oldum ne zaman 7,8 haftalık oldu inanılmaz mutsuzluk mide bulantsı bas dönmesi halsizlik hep yatakta yatıyodm sonrada aglamalarım basladı gebelik ilerledikçe megersem hepsi hormonlar yüzündenmiş artı bende nefes darlıgıda vardı...9 ay boyunca ne yedigimden ne içtigimden keyif aldım ama dogunca tüm bunlar gecti iyi ki olmus diyorsun annelik cok güzel bir duygu❤️❤️
 
Back
X