Sizi anlıyorum üniv. Ev arkadaşımın başına bunların daha siddetlisi gelmişti o tüm bunları çocukluğundan yaşamaya başlamış vs vs şuan evli ve eşi çok güvenilir biri olmasına rağmen güven sorunu yaşıyor . Eğer iyi psikoanaliz yapabilen bir uzmana giderseniz çözülür . Şuan 6 yıllık evli çocuğu var eskisi gibi değilMerhaba arkadaşlar.
Konuya başlarken söylemek istiyorum.Nişanlıyım ve yaza düğün yapmayı düşünüyoruz.
Asıl meseleye gelecek olursak yıllardır ne yaptıysam,ne yaşadıysam,kaç yıl geçerse geçsin bir türlü unutamıyorum geçmişimi.Bana yaşatılanları,yaşamak zorunda bırakıldığım kötü olayları ne yaparsam yapayım kafamdan silip atamıyorum.Günden güne bu daha çok yaralıyor beni.Şuan yazarken bile düğüm düğüm oluyor kelimeler boğazımda.Daha çok küçüktüm 12-13 yaşlarımdaydım.Babam başka bir şehre işe gidiyorum diye çıktı evden, bir daha da dönmedi,aramadı da.Bir kaç ay sonra da boşanma davası açtığını belirten bir kağıt geldi eve.Olayları açarsam çok uzar diye anlatmak istemiyorum ama gitti bir daha da dönmedi.Boşandılar, bir ay sonra da evlenmiş zaten. Şuan 24 yaşımdayım 12 yıldır ne sesini duyuyorum ne yüzünü görüyorum.İstemedi zaten hiç bir zaman.Tam ergenlik dönemimde yaşadığım bu olaylar o kadar derinden yaraladı ki beni..Boşanmadan önceki son iki yıl haricinde okadar mükemmel bir insandı ki,herkes çok şaşırmıştı bu yaptığına.Ama son iki yıl anneme ve bize uyguladığı şiddetin haddi hesabı yoktu.Sonra bir anda çıkıp gitti zaten.Annem hep yanımızdaydı çocuklarım bana kalsın hiç bir şey istemiyorum dedi.Bu yarayla bu günlere kadar geldim çok şükür.Ona karşı BABA adına hiç bir duygum kalmadı nefretten başka.Gittikten yıllar sonra sonra büyük bir kaza geçirmişti aylarca komada kalmıştı.O an tek damla göz yaşı bile dökemedim.İçimdeki kinin öfkenin haddi hesabı yoktu.. Şuan gelmek istese bile asla kabul etmem ama korktuğum şey geçmişimin bana verdiği zararlarla geleceğimi mahfetmeye sebep olmak.Okadar takıntılı bir insan oldum ki.Nişanlımla bir sorunum olmamasına rağmen hep bi şüphe bulunduruyorum içimde.”Ya böyle olursa,ya şöyle yaparsa”diye.”Babamda çok iyiydi sonradan böyle oldu ya oda öyle olursa.” Vs. Bu düşünceler gittikçe fazlalaşıyor beynimde.Nişanlımın sıkıntıları var biraz önceki konumda anlatmıştım.en basit bir soğukluğunda bile acaba diye düşünüyorum.Çocukluğumda yaşadığım,içimde bitirdiğimi sandığım olaylar şuan geleceğime zarar veriyor sanırım.Elimde olmadan okadar aksi,sorunlu bir insan oldum ki.Psikolog yardımı almaya başladım .Fakat bir işe yarayacağını zannetmiyorum.Benim sorunum kendimle ve çözemiyorum bir türlü.Nasıl kurtulurum bu düşüncelerden,nasıl kendime gelirim bilmiyorum.Normalde kimseye derdimi anlatmam yüz yüze.Sıkmak istemem kendi derdimle kimseyi ama bugün anlatmasam kafayı yiyecektim.Buraya yazmanın daha doğru olduğunu düşündüm.Biraz uzun oldu kusura bakmayın..
zaten yalani kadar yasasalar emin ol 100 yil yasarlarOnlar hep haklıdır zaten.Herşey istemeyerek olmuştur.Hep aynı yalanlar..
Ben 1 yaşındayken babam annemi terketti.. Öz babamı tanımıyorum kısacası ama anneme ve bana bebekken bile şiddet uyguladığını biliyorum (dudağımdaki yara izini hala taşıyorum).. 7 yaşımdayken de annem başka biriyle evlendi.. Üvey baba travmasını ergenlik yıllarımda çok yaşadım. Ama ne ilk eşimle ne de şimdiki eşimle sizinki gibi bi sorun yaşamadım. Çünkü olaya olumlu açıdan bakıyorum siz de öyle yapmayı deneyin. Şunu çok iyi öğrendim ki şu hayatta hiçkimse sonsuza dek yanımızda kalmayacak. Ama biz terkedildik diye de ölmeyeceğiz (tıpkı babalarımız terkettiğinde annelerimizin ölmediği gibi).. hayat devam edecek.. Yeniden aşık olup yeniden hayat kurabileceğiz.. Belki yine terkediliriz.. Ama yine en baştan kurarız.. O yüzden buna endeksli yaşamak yerine üstesinden geldiğiniz tüm zorlukları, gücümüze güç katan birer zırh gibi düşünebilirsiniz. Bence bizim gibi insanlar "eksik" değil çok çok "fazla".. herşeyle başa çıkabilecek kadar "fazlayız"Merhaba arkadaşlar.
Konuya başlarken söylemek istiyorum.Nişanlıyım ve yaza düğün yapmayı düşünüyoruz.
Asıl meseleye gelecek olursak yıllardır ne yaptıysam,ne yaşadıysam,kaç yıl geçerse geçsin bir türlü unutamıyorum geçmişimi.Bana yaşatılanları,yaşamak zorunda bırakıldığım kötü olayları ne yaparsam yapayım kafamdan silip atamıyorum.Günden güne bu daha çok yaralıyor beni.Şuan yazarken bile düğüm düğüm oluyor kelimeler boğazımda.Daha çok küçüktüm 12-13 yaşlarımdaydım.Babam başka bir şehre işe gidiyorum diye çıktı evden, bir daha da dönmedi,aramadı da.Bir kaç ay sonra da boşanma davası açtığını belirten bir kağıt geldi eve.Olayları açarsam çok uzar diye anlatmak istemiyorum ama gitti bir daha da dönmedi.Boşandılar, bir ay sonra da evlenmiş zaten. Şuan 24 yaşımdayım 12 yıldır ne sesini duyuyorum ne yüzünü görüyorum.İstemedi zaten hiç bir zaman.Tam ergenlik dönemimde yaşadığım bu olaylar o kadar derinden yaraladı ki beni..Boşanmadan önceki son iki yıl haricinde okadar mükemmel bir insandı ki,herkes çok şaşırmıştı bu yaptığına.Ama son iki yıl anneme ve bize uyguladığı şiddetin haddi hesabı yoktu.Sonra bir anda çıkıp gitti zaten.Annem hep yanımızdaydı çocuklarım bana kalsın hiç bir şey istemiyorum dedi.Bu yarayla bu günlere kadar geldim çok şükür.Ona karşı BABA adına hiç bir duygum kalmadı nefretten başka.Gittikten yıllar sonra sonra büyük bir kaza geçirmişti aylarca komada kalmıştı.O an tek damla göz yaşı bile dökemedim.İçimdeki kinin öfkenin haddi hesabı yoktu.. Şuan gelmek istese bile asla kabul etmem ama korktuğum şey geçmişimin bana verdiği zararlarla geleceğimi mahfetmeye sebep olmak.Okadar takıntılı bir insan oldum ki.Nişanlımla bir sorunum olmamasına rağmen hep bi şüphe bulunduruyorum içimde.”Ya böyle olursa,ya şöyle yaparsa”diye.”Babamda çok iyiydi sonradan böyle oldu ya oda öyle olursa.” Vs. Bu düşünceler gittikçe fazlalaşıyor beynimde.Nişanlımın sıkıntıları var biraz önceki konumda anlatmıştım.en basit bir soğukluğunda bile acaba diye düşünüyorum.Çocukluğumda yaşadığım,içimde bitirdiğimi sandığım olaylar şuan geleceğime zarar veriyor sanırım.Elimde olmadan okadar aksi,sorunlu bir insan oldum ki.Psikolog yardımı almaya başladım .Fakat bir işe yarayacağını zannetmiyorum.Benim sorunum kendimle ve çözemiyorum bir türlü.Nasıl kurtulurum bu düşüncelerden,nasıl kendime gelirim bilmiyorum.Normalde kimseye derdimi anlatmam yüz yüze.Sıkmak istemem kendi derdimle kimseyi ama bugün anlatmasam kafayı yiyecektim.Buraya yazmanın daha doğru olduğunu düşündüm.Biraz uzun oldu kusura bakmayın..
Normalde saçma bi sebepten tartışma yarattıktan sonra aklım başıma geliyor zaten aynen yazdığınız gibi düşünüyorum yapmamam gerekirdi diyorum.Barışıyoruz hallettik diyoruz sonra tekrar başa sarıyor.Bir türlü kurtulamıyorum bu saçma hislerden.Psikolojik alınan desteklerde önemli olan şeylerden bir tanesi "ben iyi olacağım" mottosudur.
Kendiniz kendinizi iyi edeceksiniz önce bunu bilin.
Geçmiş geçmişte kaldı ve yaşadığınız her kötü günün tekrar edeceğinin şüphesi ile hayat geçmez.
Misal bir gün yolda yürürken, yol üzerinde oluşan bir çıkıntıya takıldınız ve düştünüz.
Bu durumda ne yapacaksınız? Kalkıp silkelenip, yolunuza devam edeceksiniz.
Gideceğiniz yerler, yapacağınız işler, yetişeceğiniz bir hayat var.
Bi daha o yoldan geçmemeniz mi doğru olan?
Hayatımız da bu şekilde.
Başkalarının hatalarını, suçu olmayan insanlara yüklemeyelim.
Bende travmatik şeyler yaşadım hayatımda malesef ki ve inanın ülkemizde azımsanmayacak kadar çok var böyle insan.
Hepimiz bir şekilde kötü insanlar ile karşılaşıyoruz, kötü insanların hayatımıza etkilerini yaşıyoruz.
Ancak bunu tüm insanlığa mâl edersek o zaman yaşamayalım.
Kimseye güvenmeyelim, ilişkiler kurmayalım, çocuk sahibi olmayalım....
Liste uzar gider.
Pozitif bakın hayata.
Kötü var evet, ama iyi olanlar da var.
Tecrübeler insana katar, insandan eksiltmez.
Babanız ile yaşadığınız kötü tecrübeler belki de yanlış yapmanızı en aza indirecek.
Bu tecrübe evlilik hayatınızda sizi iyiye yöneltecek? Bence böyle olmalı.
Nişanlınıza çok yüklenmeyin, bunaltmayın.
Asıl görmeniz gerekenleri de atlamayın bu yüzden.
Tek bir noktaya odaklanırsanız eğer, sizin için gerçekten önem arz eden noktaları kaçırabilirsiniz.
Yapmayın bunu kendinize ve etrafınızdaki insanlara.
Önce kendinize bir şans verin hayatta, sonra etrafınızdaki insanlara şans verin.
Nasıl bir yöntem ?EMDR terapisi diye bir yöntem var. Onu da bir araştırın isterseniz.
Evet gerçekten artık düşünmekten beynim yoruluyor.Unutkanlık ta başladı.Çok aşırı düşünmekten sanırım.Geçmişle yaşama, bugünle elindekiler, yanındakilerle mutlu ol diye öttürüyorum herkese lakin bende geçmişe çok saplantılıyım maalesef, en ufağından en büyüğüne asla unutmam hiç bir şeyi. Kötü olan unutmamak değil her gün anımsamak aynı şeyleri. Bazen sabah kalkıyorum kafamı komidinin üzerine bırakıp çıkasım geliyor evden :) Düşünmekten yoruluyorum.
Psikologumda nişanlına içindekileri anlat sebebini bilsin,onluk bir durum olmadığını bilsin demişti.Kendimi sevmek ve güven konusunda sıkıntı yok.Sadece sebebini bildiğim halde aşırı takıntılı oldum.Kimse herşeyi kurcalayan birini istemez hayatında.Fazla bile dayanıyor bana..Nisanlinizla paylasmayin sakın.kendi kendinizi hep pozitif dusunun.yansitmayin önce kendinizi sevin ve güvenin .ondan sonrası duzelicek.yeterki olumlu düşünün ve gecmisi iyiye yor. Bunu yasadim sonucunda güçlü oldum gibi
İşte benim sorunumda bu.Her şeyle başa çıkmaya mecbur bırakıldım.Bunu istemiyorum ben.Hiç şımaramadım mesela.Herkesin şımarıklık yaptığı Ergenlik dönemimde bile kocaman bir kız gibi davrandım.Bu halâ da böyle.Hep bir şeylere mecbur bırakıldım.Çok çabuk büyüdüm sanırım.24 yaşındayım fakat şuan ki kafa yaşım 45 falan.Ben 1 yaşındayken babam annemi terketti.. Öz babamı tanımıyorum kısacası ama anneme ve bana bebekken bile şiddet uyguladığını biliyorum (dudağımdaki yara izini hala taşıyorum).. 7 yaşımdayken de annem başka biriyle evlendi.. Üvey baba travmasını ergenlik yıllarımda çok yaşadım. Ama ne ilk eşimle ne de şimdiki eşimle sizinki gibi bi sorun yaşamadım. Çünkü olaya olumlu açıdan bakıyorum siz de öyle yapmayı deneyin. Şunu çok iyi öğrendim ki şu hayatta hiçkimse sonsuza dek yanımızda kalmayacak. Ama biz terkedildik diye de ölmeyeceğiz (tıpkı babalarımız terkettiğinde annelerimizin ölmediği gibi).. hayat devam edecek.. Yeniden aşık olup yeniden hayat kurabileceğiz.. Belki yine terkediliriz.. Ama yine en baştan kurarız.. O yüzden buna endeksli yaşamak yerine üstesinden geldiğiniz tüm zorlukları, gücümüze güç katan birer zırh gibi düşünebilirsiniz. Bence bizim gibi insanlar "eksik" değil çok çok "fazla".. herşeyle başa çıkabilecek kadar "fazlayız"
Kafada bitiyor herşey.Kafanda bitirmediğin sürece kim ne yapsa da boş.Sorun da bu işte kafamda bitirdiğimi sanmıştım ama yıllar sonra çok büyük bir zararla çıktı karşıma ayrı sorunlar.Sizi anlıyorum üniv. Ev arkadaşımın başına bunların daha siddetlisi gelmişti o tüm bunları çocukluğundan yaşamaya başlamış vs vs şuan evli ve eşi çok güvenilir biri olmasına rağmen güven sorunu yaşıyor . Eğer iyi psikoanaliz yapabilen bir uzmana giderseniz çözülür . Şuan 6 yıllık evli çocuğu var eskisi gibi değil
İnanki böylesi daha iyi.. Geçmisi değiştiremediğimize göre ondan faydalanmalıyız.. eğer onları yaşamasaydık bugün bu kadar güçlü olamazdık büyük ihtimalle.. Yapamadıklarımıza hayıflanmaktansa, yapabileceklerimizle gürürlanabiliriz.. Ben hayata bu pencereden bakarken hiç pişman olmadım.. 38 yaşındayım.. İyki de kaderim böyle çizilmiş diyebiliyorum..İşte benim sorunumda bu.Her şeyle başa çıkmaya mecbur bırakıldım.Bunu istemiyorum ben.Hiç şımaramadım mesela.Herkesin şımarıklık yaptığı Ergenlik dönemimde bile kocaman bir kız gibi davrandım.Bu halâ da böyle.Hep bir şeylere mecbur bırakıldım.Çok çabuk büyüdüm sanırım.24 yaşındayım fakat şuan ki kafa yaşım 45 falan.
Ne güzel.Böyle düşünebilmeniz çok güzel.Sizin yaşlarınıza geldiğimde,hayırlısıyla çocuk sahibi olduğumda belkide daha iyiye yönelik düşünebilecem.Ama şuan geleceğe yönelik korkularım buna engel oluyor..İnanki böylesi daha iyi.. Geçmisi değiştiremediğimize göre ondan faydalanmalıyız.. eğer onları yaşamasaydık bugün bu kadar güçlü olamazdık büyük ihtimalle.. Yapamadıklarımıza hayıflanmaktansa, yapabileceklerimizle gürürlanabiliriz.. Ben hayata bu pencereden bakarken hiç pişman olmadım.. 38 yaşındayım.. İyki de kaderim böyle çizilmiş diyebiliyorum..
Sizde çok güçlüymüşsünüz.Ne mutlu size.Evet öğrenmem gereken şey takıntılarımdan vazgeçmek.Benim şuan sorunum neden beni bıraktı neden böyle yaptı değil.Bu yaptıklarının üzerimde bıraktığı etki.Geleceğimin de aynı şekilde olabilme korkusu.Halbuki hiç babama benzer yönleri bile yok nişanlımın.Ama işte elimde değil.Bi ara düzeldim sandım.Sadece sanmışım.Bastırdığım duygular açığa çıktı.Beni yoran bu.Canım gecmise takili yasanmaz hepimiz neler yasadik. Psikologun neden ise yaramayacagini dusunuyorsun o zaman degistir.
Insanlar gecmis takintisindan kurtulabilir bunu yapmalisin ve senden cok daha kotu seyler yasayip hayatina mutlu mesut devam edenler var. Biraz da gecmise takilmak bosluktan olur hic bos kalma hep kendini mesgul et.
Annem olunce de babam beni terk etti, ayda bir gelir az para birakir, faturalari oder giderdi bu bir sure devam etti sonra ben ise girip para kazanip ayri eve cikip onu terk ettim , yıllar sonra hastalaninca yanina gittim zaten vefat etti. Ben tamamen yalniz kalmistim ne bir akraba ne bir aile buyugu yoktu yanimda.
Ama bunu hic de takinti yapmadim. Nice babalar var ki esini kaybedip yavrularina sahip cikan onlara gozu gibi bakan. Yani senin, benim babam da gonlumuze gore degillerdi ama gecti gitti yani.
Hayati kendine zorlastirma tatlim yasananlar Allah'ın kaderi , senin bu yasadiklarinda ogrenmen gerekenler var ve bence ogrenmen gereken takintidan vazgecmek, takilma artik hayatina devam et.
Nasıl bir yöntem ?
İnşallah herşey sizin için de çok güzel olur.. ama gelecekten korkmayın.. siz ağır bi geçmiş yükünün altından kalmış bi şekilde hayatınıza devam ediyosunuz.. Bu da zaten gelecekte başınıza gelebilecek kötü bişeyin de altından rahatlıkla kalkabileceğinizin garantisi.. Kimseye değil kendinize güvenin.. Hayatımıza giren insanlar bizim hayatımızı güzelleştirdikleri sürece varlar zaten.. Bugün herşey güzelse o akışa kendinizi bırakın endişeleriniz sizi mutsuz etmekten başka işe yaramaz.. zaten olacakların da önüne hiçbir endişe geçemez.. Korkularınız yüzünden sevdiğiniz biriyle güzel bi aile kurmaktan çekinmeyin.. Mutluluğa izin verin çünkü bunu hakediyosunuzNe güzel.Böyle düşünebilmeniz çok güzel.Sizin yaşlarınıza geldiğimde,hayırlısıyla çocuk sahibi olduğumda belkide daha iyiye yönelik düşünebilecem.Ama şuan geleceğe yönelik korkularım buna engel oluyor..
Peki araştıracam mutlaka.Çok teşekkür ederimhttp://www.emdr-tr.org/emdr-nedir/
Yukarıdaki linkte kısaca bahsediyor. Psikiyatrik ve psikolojik desteğin işe yaramadığını ve tekrar aldığınız desteğin işe yaramayacağını düşündüğünüz için bu yöntemi önermeyi düşündüm. Bu yöntemi uygulayan sertifikalı psikolog veya psikiyatristleri araştırabilirsiniz. Hatta kendi psikoloğunuza da danışabilirsiniz. Bu yöntemi daha önce sadece duymuştum, etrafımda bu yöntemle tedavi olan birini tanımıyorum. Mutlaka çok iyi bir şekilde araştırmalısınız.
Çok teşekkür ederimİnşallah herşey sizin için de çok güzel olur.. ama gelecekten korkmayın.. siz ağır bi geçmiş yükünün altından kalmış bi şekilde hayatınıza devam ediyosunuz.. Bu da zaten gelecekte başınıza gelebilecek kötü bişeyin de altından rahatlıkla kalkabileceğinizin garantisi.. Kimseye değil kendinize güvenin.. Hayatımıza giren insanlar bizim hayatımızı güzelleştirdikleri sürece varlar zaten.. Bugün herşey güzelse o akışa kendinizi bırakın endişeleriniz sizi mutsuz etmekten başka işe yaramaz.. zaten olacakların da önüne hiçbir endişe geçemez.. Korkularınız yüzünden sevdiğiniz biriyle güzel bi aile kurmaktan çekinmeyin.. Mutluluğa izin verin çünkü bunu hakediyosunuz
iste inanarak gitmedigin icin oyle emin ol.Daha önce bir işe yaramadığı için şuan pek bir inancım yok açıkçası.
Yarın randevum var psikologa.İnanmayı deneyecem bu defa.iste inanarak gitmedigin icin oyle emin ol.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?