Eşim karşıma tam 1 sene sonra çıktı benim onunla ayrıldığımızın 1. senesiydi..ve benim hayatla ilgili hiç bir fikrim yoktu..önümü göremiyodum..mucizelere inanmak gerek gerçekten olcaktır ama kendine bir şans vermelisin
Allah'ın merhametine sığınacağız işte
Bu anlamsız saplatıyı beynimizden kalbimizden atmakta bize yardım etsin diye
Çabalayın lütfen
güzel bir başlangıç sabahı.. 14 şubathiçbir şey ifade etmiyor biliyor musun. o hayatımdayken benim ilk 14 şubatımdı. aramız kötüydü daha doğrusu ben ona kırgındım ama sandım ki o günü fırsat bilir gönlümü alır. ne kutlama ne bir hediye. telefonda konuştuk iki yabancı gibi.. çok büyük hayalkırıklığıydı benim için. çok içime oturmuştu..insan bir tek kendine güvenmeli hayatta..
unutmaya çalışmak daha çok hatırlamaya sebep oluyor. o yüzden artık buna çabalamıycam. şuanda tek yapmam gereken iletişimi tamamen koparmak. en azından kendime olan saygımı yeniden kazanırım. bir kere bu kısırdöngüyü kırdım mı artık kendime gelebilirim diye düşünüyorum. bana en güzel psikolojik destek konuşmak, geçmişte yaptığım da buydu ama insanın akrabası olunca bir yere kadar..tanımadığım insanların sözleri ve desteği inan kendimi daha iyi hissettiriyor..
aslında mucizelere yürekten inanıyorum. ama aşkla ilgili değil de hayatımla ilgili birkaç güzel mucize başıma geldi. ümidimi en kaybettiğim anda bir armağan gibiydi..şimdi başka bir mucize bekliyorum,allah büyüktür:119:
Yeniden olacağına inanınca olur..ne güzel yürekten inandığını söylüyosun ya olur o merak etme..
şimdi ben hasta ruhlu mu oluyorumbu gidişle olucam o ayrı :))
haklısın farkındayım, zerre kadar değerim yok. hiç değilse biraz duruşumu düzelteyim şu saatten sonra. ben bu konuyu açtığım için çok memnunum. gerçekten bazen dışardan birilerinin görüşleri çok faydalı oluyor. çok destekleyici oluyor.
Sen yanlışının farkındasın.Ama bu yanlışa bile bile devam edersen ruhun hastalanacak.
Bak bu tarz ilişkilerde erkek bir yere kadar suçludur.Bir yerden sonra sen bile bile devam ettirirsen sen suçlu olursun.
nasıl desem, nasıl anlatsam.. bugünlerde kendimi çok yalnız hissediyorum. ve mutsuz . ve tükenmiş. sanki hayatta bir arpa boyu yol alamamış gibi. etrafımdaki insanlara bakıyorum, hepsi gözüme mutlu görünüyor, hepsi hayatın içindeler, bir ben hayata kıyıdan bakıyormuşum hissine kapılıyorum. bazen umut doluyum, neşeleniyorum ama sonrasında hemen yeniliyorum. sürekli bir ağlama hissi, isteği.. aslında canımı en çok sıkan şey ayrıldığım kişi. üç ay sonra ayrılalı 2 sene olacak. bu süre boyunca belli aralıklarla aradı. ama sadece aradı. ne dönmek istedi ne sevdiğini söyledi hiçbir şey. ve ben her defasında onu sevdiğimi söyledim. bunu her duyduğunda yerinden daha da emin oldu ve o orda keyiflendikçe hayatı daha da yolunda gittikçe ben burda giderek soldum. yaşam enerjim tükendi.sağlığım bozuldu. farklı şehirlerdeyiz ve 2 senedir yüzünü görmedim. insanlar bunca zamanda bırakın hala yas tutmayı başkasına aşık oluyor, evleniyor hatta çocuk sahibi oluyor, bambaşka bir dünya kuruyorlar kendilerine. bir ben devam etmeyi başaramadım sanki. ama neden?
bu kadar saplanıp kalmayı anlamıyorum. bir daha kimseye kalbim atmayacak gibi hissediyorum bazen, kimseyi onun gibi sevemeyeceğimi..29 yaşındayım çocuk da değilim. yaşandı olmadı bitti, diyemiyorum. hala aramdaki bağı hissediyorum. en kötü his bu. çok kuvvetli bir bağın varlığını hissediyorum ve sanki bu kopmayacakmış gibi geliyor ve hiçbir zaman kurtulamayacakmışım gibi hissediyorum. bazen diyorum ki onunla asla olmazdı, allahın sevgili kuluyum ki nasip etmedi, ama sonra o yakıcı özlemi duyuyorum. birlikte geçtiğimiz yerlere oturduğumuz mekanlara bakarken hala burnumun direği sızlıyor. 2 sene sonra bile.. kaç ay sonra yine geçtiğimiz hafta aradı ve benim bütün dengemi altüst etti yeniden. beni boşluğa savurdu. bu ne zaman son bulacak? kurtulmak istiyorum artık bu durumdan. benim için sokaktaki insandan farksız olmasını istiyorum. duygu değerini tamamen yitirmesini.
içimi dökmek istedim..belki bir tavsiyeniz bir sözünüz beni güçlü hissettirir..
nasıl desem, nasıl anlatsam.. bugünlerde kendimi çok yalnız hissediyorum. ve mutsuz . ve tükenmiş. sanki hayatta bir arpa boyu yol alamamış gibi. etrafımdaki insanlara bakıyorum, hepsi gözüme mutlu görünüyor, hepsi hayatın içindeler, bir ben hayata kıyıdan bakıyormuşum hissine kapılıyorum. bazen umut doluyum, neşeleniyorum ama sonrasında hemen yeniliyorum. sürekli bir ağlama hissi, isteği.. aslında canımı en çok sıkan şey ayrıldığım kişi. üç ay sonra ayrılalı 2 sene olacak. bu süre boyunca belli aralıklarla aradı. ama sadece aradı. ne dönmek istedi ne sevdiğini söyledi hiçbir şey. ve ben her defasında onu sevdiğimi söyledim. bunu her duyduğunda yerinden daha da emin oldu ve o orda keyiflendikçe hayatı daha da yolunda gittikçe ben burda giderek soldum. yaşam enerjim tükendi.sağlığım bozuldu. farklı şehirlerdeyiz ve 2 senedir yüzünü görmedim. insanlar bunca zamanda bırakın hala yas tutmayı başkasına aşık oluyor, evleniyor hatta çocuk sahibi oluyor, bambaşka bir dünya kuruyorlar kendilerine. bir ben devam etmeyi başaramadım sanki. ama neden?
bu kadar saplanıp kalmayı anlamıyorum. bir daha kimseye kalbim atmayacak gibi hissediyorum bazen, kimseyi onun gibi sevemeyeceğimi..29 yaşındayım çocuk da değilim. yaşandı olmadı bitti, diyemiyorum. hala aramdaki bağı hissediyorum. en kötü his bu. çok kuvvetli bir bağın varlığını hissediyorum ve sanki bu kopmayacakmış gibi geliyor ve hiçbir zaman kurtulamayacakmışım gibi hissediyorum. bazen diyorum ki onunla asla olmazdı, allahın sevgili kuluyum ki nasip etmedi, ama sonra o yakıcı özlemi duyuyorum. birlikte geçtiğimiz yerlere oturduğumuz mekanlara bakarken hala burnumun direği sızlıyor. 2 sene sonra bile.. kaç ay sonra yine geçtiğimiz hafta aradı ve benim bütün dengemi altüst etti yeniden. beni boşluğa savurdu. bu ne zaman son bulacak? kurtulmak istiyorum artık bu durumdan. benim için sokaktaki insandan farksız olmasını istiyorum. duygu değerini tamamen yitirmesini.
içimi dökmek istedim..belki bir tavsiyeniz bir sözünüz beni güçlü hissettirir..
Konunu geç görmeme rağmen yazmadan geçemedim.
Yaşadıklarımız benzediğinden belkide.
Senin 2 yıl olmuş, ben ise 1,5 yılın içindeyim.
Tam hayatını düzeltmeye başladığın anda gelen bir mesajla nasıl altüst olunduğunu iyi bilirim.
Ben bu durumu sadece şu kelimeyle açıklayabiliyorum; saplantı.
Şimdi sana hemen hemen aynı şeyleri yaşamış biri olarak bundan nasıl kurtulabileceğini anlatmak isterdim ama malesef henüz bende bulamadım bunun bir yolunu.
Sadece uğraşlarım sonucu onun benden kopmasını sağladım.
Başlarda deli gibi istedim. Araması, sorması kendimi garip bir şekilde değerli hissettiriyordu.
Şimdiye kadar "en" sevdiğim adam olmasının da payı var bunda. Hatta belki de aşk. Bilemiyorum.
O nefes alamadığım gecelerin sonunda ondan bir mesaj, bir telefon gelmesi ilaç gibiydi benim için.
Aldatılmanın verdiği o ruh haliyle, aldatıldığım halde benden vazgeçemediğini düşünüyordum hala.
Ruh halim bu seviyedeydi.
Sonra terslemeye başladım.
Hayatımdan çıkmasını istediğimden değil, terslediğim halde bana mesaj atmasını istediğimden.
Kendimle ve aynı zamanda onunla kavga edip, ego savaşı veriyordum sanki.
Bir ara kesildi aramalar. Haftada 1'den, 2 haftada 1'e düştü.
Hayatıma birini almaya çalıştım, aldım da.
Onunla paylaşmaktan sakındığım ne varsa, hayatıma aldığım 3 günlük adamla paylaştım.
Neyin intikamıydı bu hiç bilmiyorum. Zarar gören sadece ben oldum.
Sonra yine aradı.
Bu sefer ağır konuşmaya başladım. Psikolojimi altüst ediyordu ona olan bu takıntım.
İçimde ne varsa dökmeye başladım. Resmen mesaj atsada bağırsam çağırsam diyordum.
Buluşmak istediğinde reddediyordum, buluşursam başa sarıcağımı biliyordum çünkü.
Yine yılmadı.
"yolda görsem yolumu değiştiririm, zerre değerin yok. kabak tadı verdi. defol git" dedim.
Gitmedi.
"umarım hayatın boyunca mutlu olamazsın, pisliksin, çık hayatımdan. çık Allahın cezası" dedim.
Çıkmadı.
1,5 yıl bu böyle devam etti.
Sonra cevap vermemeye başladım. En son yılbaşında aradı.
"yeni yıldan tek istediğim, beni aramaman" dedim.
Oymuş.
Aramadı o günden beri. O kadar hakaretime gitmeyen adam bu sözümle gitti.
Biliyorum ki, yine arayacak. Ha belkide aramaz. Artık işin bu kısmını düşünmüyorum.
Hayatıma kimi almaya kalktıysam, ısınamadım. Sevemedim.
Çalıştım, denedim ama olmadı. Hata üstüne de hata yaptım.
Pişman bile değilim artık. Hissizleştim.
Şuanımı sorarsan; bunu atlatamıyacağımı anladım ve kabullendim.
Bari dedim yanımda bana destek biri olsun.
Hayatıma girmek isteyen biri vardı.
Ona anlattım.
"Sadece yaşadıklarımı atlatmak için birine ihtiyacım var, benden bir şey beklemeyecek birine" dedim.
Kabul etti.
Aşıkmıyım? hayır. Seviyormuyum? hayır.
O seviyormu? bilmiyorum. Belkide hayır.
Sadece bana iyi geliyor ve onunla olduğumdan beri aklıma bile gelmemeye başladı.
Hepsi bu.
içimi dökmüş oldum bende böylece, konun sağolsun canım
Yaşadiklarin zor canim ama bunu atlatmak adina sanirim hicbirsey yapmiyorsun kendimden biliyorum ayrildigimizi soyleyen kisi benimle surekli bulusmak ve konusmak istedigini soylemisti ben onu hala sevdigimi ve bnun sadece beni yipratacgini soyledigim halde israr etti ve surekli aradi yanyana geldigimizde bna sevgilisi gibi davrandi fakat hep ayrildigimizi dile getirdi.bazi insanlar dha once sevdigi kisinin bir baskasiyla olamamasindan zevk aliyor olabilr.
Simdi sana bennm ne yaptigimi anlatayim numarami degistirdim ve bana ulasmamasi icin herseyi yaptim sonuc herkez kendi hayayina devam etti bende buyuksunuz fakat insan sevince dusunemiyor.dedigim gibi zor olacak ama irtibati kesin onn istedigi de sizin onu unutmamanz zaten basta zor oluyor ama alisirsiniz.ona ayrdgnz vakti arkadaslarinizla degerlendirin Allah yardimciniz olsun
Bazen iste insanin bi,bosluk anina denk geliyo ve kucucuk bi hatira bi resim Ya da aramasi iste herseyi böyle karistiriyo... Tam olarak nasil hissizlesilir bende bilmiyorum... Sana nasil bi cevap verebilirim bilmiyorum.. Tavsiye edecegim herseyi zaten sende biliyorsun tek sunu soyleyebilirim Ben en cok kendime acimayi biraktigim zamanlar mutlu oluyorum... Oyle ki ne onun mutlu pozlari ne slow sarkilar hic birisi dokunmuyo... Ama bazi gunler iste insan Boyle hic yol alamadigini filan dusunuyo Ya oyle degil aslinda biliyormusun hatayi en cok nerde yapiyoruz.? Biz bu adamlari sevdik onlarla hayatimizi birlestirmeyi dusunduk hayaller kurduk haliyle zaman Zaman canimiz yanacak... Iste bunu kabullenemiyoruz istiyoruz ki hic bisey olmamis gibi devam edelim... Canimiz hic yanmasin... Bunun da zamani gelecektir elbet kendini bu kadar yipratmayi birak kizma kendine... Kimisi 2hafta da atlatir kimisi 2ay kimisi de 2 yil kendini sartlandir ma... Hayatin akisina kapil mutlu olmayi unutma.. Bende oyle yapiyorum bazen bir iki hafta kendime gelemiyorum sonra aylarca umrumda olmuyo mutluluktan ucuyorum
ben işte hiç mutluluktan uçamadım :) nasıl bir duygu olduğunu bile unuttum. en son gözlerimin içi güleli o kadar uzun zaman oldu ki.. ama sanırım önce bittiğini kabullenmem gerekiyordu. çünkü ben hiç kabullenemedim. dönecek. tek düşündüğüm buydu. bir gün dönecek. sensiz yapamıyorum diyecek. adama gülerler 2 yıl bensiz çok da güzel geçirmiş hayatını bundan sonra mı yapamayacak. avuntu işte. umut bazen çok öldürücü olabiliyor. artık kabule geçiyorum. bittiğini. beni sevmediğini. istemediğini. ömrünü geçirmek istediği insanın ben olmadığımı. bu son cümle benim için yeterli ve herşeyin özeti..
Eminim bir sure sonra gecn zamana acyacaksnz mutlu oldugunuzda da o gunlerin acisini cikartinben herzamankinden dha mutluyum sizde iyi olacaksiniz buna kesin gozuyle bakiyorum herseyin bir caresi var
umarım dediğin gibi olur..iyi olduğumda buraya yazarım :)
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?