Evet ailemle yaşıyorumPsikolojik destek şart gibi ailenizle mi yaşıyorsunuz
Yanlız da değilsiniz maddi gücünüz de var bu kadar yıkım yaşamanız normal gelmedi banaEvet ailemle yaşıyorum
Bana da normal gelmiyor. İlk başlarda daha iyiydim. Gittikçe kötülüyorum sanki. Keşke geçse hemen bu günlerYanlız da değilsiniz maddi gücünüz de var bu kadar yıkım yaşamanız normal gelmedi bana
Destek al lütfen. Bunları içinde kendi kendine konuşmaktansa seslendirmek içini soğutur en azından. Birilerinin sana senin yaşadıklarına dayanarak "doğru olanı yaptın" demesine ihtiyacın var sanki. Bir de maddi durumun uygunsa evini ayır. Ailenle yaşamaktan da mutsuzsun diye düşündüm.Hanımlar merhaba. Ben nerdeyse 7 ay önce boşandım. Benim bu süreçte iyileşmem gerekirdi. Tamamen olmasa bile büyük oranda iyileşirim diye düşünüyordum. Öyle olmuyor ama. Baştan beri bir iyiyim bir kötüyüm ama şu sıralar kötü olan anlarımı daha yoğun yaşıyorum ve o anlardan çıkmak çok zor oluyor benim için. Haliyle kötü olan anlarım iyilere göre çoğunlukta oluyor. Sürekli eski günleri düşünüyorum. Evliyken sevgiliysen nişanlıyken… o anları tekrar tekrar yaşayıp o zamanki duygulara kapılıyorum. Örneğin ailesinin önünde olan tartışma anımızı yaşıyorum tekrar. Yine o gün gibi sinirleniyorum, kızıyorum. Arkasından ailesine verdiği değeri düşünüp kıskanıyorum. Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten. Yani bu bir örnekti sadece. Sürekli eskiyi düşünüp çıkamıyorum içinden. Beni sürekli başkalarıyla kıyaslaması, bana değer vermemesi çok oturmuş içime sanırım ki hala bu duygular ilk gün gibi taze içimde. Onun beğeneceği tarzda birini görüp hemen canlanabiliyor o hislerim. Anlatabildim umarım. Çalışıyorum yoğun sayılabilecekte bir işim var. Psikolok için maddi imkanım da var fakat sanki bana yardım edemeyecek gibi geliyor. Çoğu zamanda tekrar bir evlilik yapamayacağım, çocuğum olmayacak gibi düşünüp iyice kahrediyorum kendimi. İşin bir başka tarafı da içimde bu kıyametler koparken etrafımda herkesin beni çok mutlu sanması. Çünkü asla belli etmiyorum kimseye. Ne yaşıyorsam odamda ve içimde yaşıyorum . Teselli edilmek istemiyorum tanıdıklar tarafından. O adamın sevilecek tarafı yoktu. En azından benim onu sevmemem gerekir. Bana yapmadığı kötülük kalmadı. Şiddetin em ağırını yaşatan adamı özlediğim anlar bile oluyor. Evimi, eşyalarımı özlüyorum. Bunun içinde çok kızıyorum kendime. Ne zaman geçer bu düşünceler, depresyonda mıyım bilmiyorum. Sizce ihtiyacım olan zaman mı yoksa profesyonel bir destek mi almalıyım ?
Bende boşanmayı çok istiyorum ama sizin gibi çevremde insanlar görünce daha fazla korkuyorum üstelik benim bir tane de çocuğum varBana da normal gelmiyor. İlk başlarda daha iyiydim. Gittikçe kötülüyorum sanki. Keşke geçse hemen bu günler
Boşluktan hepsi geçecek. Benim atlatmak bazı şeyleri,haksızlıkları 4,5 yıl sürdü. Ama artık geçti siz de biraz zaman verin kendinize v sabır,dua, olumlama, meditasyonlar, eğitim,seminer, nefes egzersizleri,ritüel, spor,kitap okuma ve mum kahve senaslari size çok iyi gelecekHanımlar merhaba. Ben nerdeyse 7 ay önce boşandım. Benim bu süreçte iyileşmem gerekirdi. Tamamen olmasa bile büyük oranda iyileşirim diye düşünüyordum. Öyle olmuyor ama. Baştan beri bir iyiyim bir kötüyüm ama şu sıralar kötü olan anlarımı daha yoğun yaşıyorum ve o anlardan çıkmak çok zor oluyor benim için. Haliyle kötü olan anlarım iyilere göre çoğunlukta oluyor. Sürekli eski günleri düşünüyorum. Evliyken sevgiliysen nişanlıyken… o anları tekrar tekrar yaşayıp o zamanki duygulara kapılıyorum. Örneğin ailesinin önünde olan tartışma anımızı yaşıyorum tekrar. Yine o gün gibi sinirleniyorum, kızıyorum. Arkasından ailesine verdiği değeri düşünüp kıskanıyorum. Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten. Yani bu bir örnekti sadece. Sürekli eskiyi düşünüp çıkamıyorum içinden. Beni sürekli başkalarıyla kıyaslaması, bana değer vermemesi çok oturmuş içime sanırım ki hala bu duygular ilk gün gibi taze içimde. Onun beğeneceği tarzda birini görüp hemen canlanabiliyor o hislerim. Anlatabildim umarım. Çalışıyorum yoğun sayılabilecekte bir işim var. Psikolok için maddi imkanım da var fakat sanki bana yardım edemeyecek gibi geliyor. Çoğu zamanda tekrar bir evlilik yapamayacağım, çocuğum olmayacak gibi düşünüp iyice kahrediyorum kendimi. İşin bir başka tarafı da içimde bu kıyametler koparken etrafımda herkesin beni çok mutlu sanması. Çünkü asla belli etmiyorum kimseye. Ne yaşıyorsam odamda ve içimde yaşıyorum . Teselli edilmek istemiyorum tanıdıklar tarafından. O adamın sevilecek tarafı yoktu. En azından benim onu sevmemem gerekir. Bana yapmadığı kötülük kalmadı. Şiddetin em ağırını yaşatan adamı özlediğim anlar bile oluyor. Evimi, eşyalarımı özlüyorum. Bunun içinde çok kızıyorum kendime. Ne zaman geçer bu düşünceler, depresyonda mıyım bilmiyorum. Sizce ihtiyacım olan zaman mı yoksa profesyonel bir destek mi almalıyım ?
kesinlikle destek almalısın. kolay değil evliliği bitirmek ama anladığım kadarıyla bitmesi senin için hayırlısıymış. neden bu kadar bağlandın niye hala atamadın belki daha önce yaşadığın şeyler seni tetikledi bilmiyorum ama şiddet gördüğün bir adamı özlemen çok normal değil. hayatını mahvetme biran önce tedavini ol umarım güzel günler senin için gelirHanımlar merhaba. Ben nerdeyse 7 ay önce boşandım. Benim bu süreçte iyileşmem gerekirdi. Tamamen olmasa bile büyük oranda iyileşirim diye düşünüyordum. Öyle olmuyor ama. Baştan beri bir iyiyim bir kötüyüm ama şu sıralar kötü olan anlarımı daha yoğun yaşıyorum ve o anlardan çıkmak çok zor oluyor benim için. Haliyle kötü olan anlarım iyilere göre çoğunlukta oluyor. Sürekli eski günleri düşünüyorum. Evliyken sevgiliysen nişanlıyken… o anları tekrar tekrar yaşayıp o zamanki duygulara kapılıyorum. Örneğin ailesinin önünde olan tartışma anımızı yaşıyorum tekrar. Yine o gün gibi sinirleniyorum, kızıyorum. Arkasından ailesine verdiği değeri düşünüp kıskanıyorum. Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten. Yani bu bir örnekti sadece. Sürekli eskiyi düşünüp çıkamıyorum içinden. Beni sürekli başkalarıyla kıyaslaması, bana değer vermemesi çok oturmuş içime sanırım ki hala bu duygular ilk gün gibi taze içimde. Onun beğeneceği tarzda birini görüp hemen canlanabiliyor o hislerim. Anlatabildim umarım. Çalışıyorum yoğun sayılabilecekte bir işim var. Psikolok için maddi imkanım da var fakat sanki bana yardım edemeyecek gibi geliyor. Çoğu zamanda tekrar bir evlilik yapamayacağım, çocuğum olmayacak gibi düşünüp iyice kahrediyorum kendimi. İşin bir başka tarafı da içimde bu kıyametler koparken etrafımda herkesin beni çok mutlu sanması. Çünkü asla belli etmiyorum kimseye. Ne yaşıyorsam odamda ve içimde yaşıyorum . Teselli edilmek istemiyorum tanıdıklar tarafından. O adamın sevilecek tarafı yoktu. En azından benim onu sevmemem gerekir. Bana yapmadığı kötülük kalmadı. Şiddetin em ağırını yaşatan adamı özlediğim anlar bile oluyor. Evimi, eşyalarımı özlüyorum. Bunun içinde çok kızıyorum kendime. Ne zaman geçer bu düşünceler, depresyonda mıyım bilmiyorum. Sizce ihtiyacım olan zaman mı yoksa profesyonel bir destek mi almalıyım ?
Evet yanlış yazmışım. Evliliğimde bir çok zorluk vardı. Şiddet bunlardan birinciydi. Ama şiddet bile aklıma bu duygum kadar aklıma gelmiyor. Bunu anlatmak istedim. Evet destek almalıyım artık"Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten."
Bu cümleniz yanlış anlaşılıyor.
Size sürekli yaşattığı değersizlik hissini atmak için lütfen destek alın
Geçiyor normalde bir süre sonra. Ama son zamanlarda bu durum azalacağına artıyor sanki. Özel günümden dolayı belki de bilmiyorumMesela başka bir arkadaşım da 6 yıl önce boşandı, son 2 yıldır hiç bahsetmiyor artık evliliğindeki olaylardan. 3 4 sene her buluştuğumuzda konu dönüp dolaşıp, evliliğindeki kavgalara, eski eşine, kayınvalidesine geliyordu, sürekli onları anlatıyordu. Normal bir durum bence. Ama şöyle normal, aklınıza gelmesi normal, kafanızda o anları tekrar yaşamanız normal fakat bunu 10 15 dak sonra unutmuyorsanız, bunları kötü anı olarak düşünmüyorsanız, size kalıcı bir üzüntü veriyorsa normal değil.
Etkiler.Geçiyor normalde bir süre sonra. Ama son zamanlarda bu durum azalacağına artıyor sanki. Özel günümden dolayı belki de bilmiyorum
Ev ayırmakta kararsız kaldığım noktalardan aslında. Bazen ailemin kalabaklığından bunalsam da yalnız olunca saha kötü oluyorum. Çünkü yalnızlık insanı değilim ben. Kalabalık kafamı daha çok dağıtıyor. Böyle daha iyi sankiDestek al lütfen. Bunları içinde kendi kendine konuşmaktansa seslendirmek içini soğutur en azından. Birilerinin sana senin yaşadıklarına dayanarak "doğru olanı yaptın" demesine ihtiyacın var sanki. Bir de maddi durumun uygunsa evini ayır. Ailenle yaşamaktan da mutsuzsun diye düşündüm.
4 -5 yılda çokmuş gerçekten. En azından normal olduğunu anladım. Çok teşekkürler. Sizi de çok daha güzel bekliyordur umarımBoşluktan hepsi geçecek. Benim atlatmak bazı şeyleri,haksızlıkları 4,5 yıl sürdü. Ama artık geçti siz de biraz zaman verin kendinize v sabır,dua, olumlama, meditasyonlar, eğitim,seminer, nefes egzersizleri,ritüel, spor,kitap okuma ve mum kahve senaslari size çok iyi gelecek
Sen eski kocanı değil, mutlu ve tamamlanmış hissettiğin o anları özlüyorsun. Destek al, boşanmak travma yaratır, 6 aydan fazla oldu ve hala böyle isen sıkıntı var demektir.Hanımlar merhaba. Ben nerdeyse 7 ay önce boşandım. Benim bu süreçte iyileşmem gerekirdi. Tamamen olmasa bile büyük oranda iyileşirim diye düşünüyordum. Öyle olmuyor ama. Baştan beri bir iyiyim bir kötüyüm ama şu sıralar kötü olan anlarımı daha yoğun yaşıyorum ve o anlardan çıkmak çok zor oluyor benim için. Haliyle kötü olan anlarım iyilere göre çoğunlukta oluyor. Sürekli eski günleri düşünüyorum. Evliyken sevgiliysen nişanlıyken… o anları tekrar tekrar yaşayıp o zamanki duygulara kapılıyorum. Örneğin ailesinin önünde olan tartışma anımızı yaşıyorum tekrar. Yine o gün gibi sinirleniyorum, kızıyorum. Arkasından ailesine verdiği değeri düşünüp kıskanıyorum. Bana hiç vermediği değersizlik hissini hiç atamıyorum zaten. Yani bu bir örnekti sadece. Sürekli eskiyi düşünüp çıkamıyorum içinden. Beni sürekli başkalarıyla kıyaslaması, bana değer vermemesi çok oturmuş içime sanırım ki hala bu duygular ilk gün gibi taze içimde. Onun beğeneceği tarzda birini görüp hemen canlanabiliyor o hislerim. Anlatabildim umarım. Çalışıyorum yoğun sayılabilecekte bir işim var. Psikolok için maddi imkanım da var fakat sanki bana yardım edemeyecek gibi geliyor. Çoğu zamanda tekrar bir evlilik yapamayacağım, çocuğum olmayacak gibi düşünüp iyice kahrediyorum kendimi. İşin bir başka tarafı da içimde bu kıyametler koparken etrafımda herkesin beni çok mutlu sanması. Çünkü asla belli etmiyorum kimseye. Ne yaşıyorsam odamda ve içimde yaşıyorum . Teselli edilmek istemiyorum tanıdıklar tarafından. O adamın sevilecek tarafı yoktu. En azından benim onu sevmemem gerekir. Bana yapmadığı kötülük kalmadı. Şiddetin em ağırını yaşatan adamı özlediğim anlar bile oluyor. Evimi, eşyalarımı özlüyorum. Bunun içinde çok kızıyorum kendime. Ne zaman geçer bu düşünceler, depresyonda mıyım bilmiyorum. Sizce ihtiyacım olan zaman mı yoksa profesyonel bir destek mi almalıyım ?