Bir kadın çocuğu var, boşanmış ve ailesinin yanında yaşıyor. Neler yaşayıp boşandığını kimse bilemez. Belki kocası, kayınvalidesi, kayınpederi, eltileri veya görümceleri ile berbat şeyler yaşadı. Kim bilir o çocuk tüm bunlar olurken nasıl sancılı dönemlerden geçti ve hayata karşı öfkeli. Yeni evliymişsiniz daha görümceniz sizi çok iyi tanımıyor, siz onu tanımıyorsunuz. İlk dönemler çok samimi olmamanız normal. Kendi içinde yaşadığı problemleri de bilemezsiniz. Lanet bir toplumda yaşıyoruz ve maalesef toplumumuz evlenmiş boşanmış bir de çocuklu olan kadına azımsanmayacak baskılar uyguluyor. Komşunun, akrabanın saçma sapan sözlerine maruz kalıyor. Eşinizle yaptığınız planlara çocuk nasıl müdahil oluyor, onu anlamadım. Biz eşimle plan yapsak kimsenin haberi olmaz. Siz de şunu yapacağız, edeceğiz diye kv, görümcenize mi anlatıyorsunuz? Mutluluğunuzu gözlerine sokarak yaşıyorsanız görümceniz bunu nispet yapıyormuşsunuz gibi algılıyor olabilir mi? Yengemle abla-kardeş gibiyiz, her şeyimizi biliriz. Abim başka bir şehirde iş kurmuştu, sürekli gidip geliyordu. Taşınmayı düşünüyorlardı, ev falan baktıklarını konuştuk yengemle. Bir süre araşamadık sonra taşındıklarını annemden öğrendim. Hani biz o derece yakın olduğumuz halde haberim olmadı. Sizin her haftasonu planınızı nereden biliyor bu insanlar da çocuk da dahil oluyor? Demek ki söylüyorsunuz ki haberleri oluyor. Çocuğa sıra gelince, ben de konunuza denk gelmeden önce dört yaşındaki kızımla ilgili konu açacaktım. İki yaşından beri kreşe gidiyor ama bu sene ciddi problemler yaşıyoruz. Çünkü, oradaki arkadaşlarından duyduğu, gördüğü şeyleri bize yansıtıyor. İki gece önce, yemeğinle oynama annem lütfen dedim diye "Senin ağzını burnunu kırarım he," dedi şok geçirdim, hemen öğretmenine mesaj attım. Bu sabah da markete giderken, asansörün düğmesine ben bastım diye "kafanı kırarım," dedi. Şimdi benim çocuğum hadsiz mi? Anlattıklarınız keşke dert olsaydı. Dert olmayacak şeyleri kendinize dert edip, huzurunuzu bozuyorsunuz.