- 26 Şubat 2008
- 2.683
- 3.911
- 373
- 37
- Konu Sahibi Pinkie Pie
-
- #81
Gerçekten onunla karnımda topuk yakalamaca oynamak çok büyük bir keyifti kesinlikle özlerim:) gerçi tamamen yanımdayken aklıma gelir mi bugünler bilemiyorum:)
Gerçekten onunla karnımda topuk yakalamaca oynamak çok büyük bir keyifti kesinlikle özlerim:) gerçi tamamen yanımdayken aklıma gelir mi bugünler bilemiyorum:)Öncelikle İnşallah sağlıkla alırsın bebeğini kucağına
Benim iki hamileliğimde de dediğin gibi ne ağrı ne şancı vardı
Oğlum 41. Hafta
Kıızım 42+2 de doğdu
Evet sabır tükeniyor stress artıyor ister istemez ama yapacak birşey yok beklemekten başka
Aklına geldikçe başka şeyler düşün bi oyalamaya çalış kendini yada bol bol dinlen zamanı gelince zaten istesende artık içinde tutamayacaksın :) kıymetini bil bu son tekmelerin inan doğunca karnındaki o kıpırdamaları özleyeceksin :)
Hayırlısıyla kucağına al inşallah,Selamlar bugün doktora gittim.
40+6'ya kadar bekleme olmazsa suni sancı kararı aldık.
Herşey yolundaymış şükür. Biraz geliş açısı bozulmuş ona canım sıkıldı az ama olmayacak bişey yok dedi.
Dua edin bizim için umarım güzel şekilde atlatırız ikimizde
Bakalım biz de o güne kadar bekleme kararı aldık bugün doktorla. Arada kontrole gitmem koşuluyla.40+6 da normal dogum yaptim.
Bende de doktor son ana kadar bekledi oğlumda kalp atışları yavaşladı suni sancı ile doğurdumBakalım biz de o güne kadar bekleme kararı aldık bugün doktorla. Arada kontrole gitmem koşuluyla.
sabirla normal dogumu bekledim bende 40. haftamin dogdugu gun vajinadan verilen bir fitille dogum baslatildi ve ogun normal dogumla kizima kavistum. doktorunuzla bu secenegi konusun.Her geçen gün biraz daha gerilimle doluyorum, hamileliğin sonuna geldim.
Artık beklemekten mi, hormonlardan mı bilmiyorum aşırı bir tahammülsüzlük ve gerilim var üstümde.
Bunda milletin doğumdan sonra gelmeyip de doğum öncesi toplanıp, ayy gecikti, ayy ne zaman gelcek diyip diyip durmasının da payı var.
Doğum öncesi strese sokup, doğumdan sonra kimsenin yanımda olmayacak olması da cabası.
Hepsinin üstüne bir de şu var.
40. Haftam yarın doluyor.
Ama hala ne bir sancı, ne bir lekelenme kısacası tek bir belirtim bile hala yok.
Sabırla normal doğum bekledim. Aylarca egzersizler, yürüyüşler yaparak ve yüzerek sanki bir spor turnuvasına hazırlanır gibi hazırlandım.
Kilomu kontrolde tutmaya çalıştım, masajı ihmal etmedim.
Doktor çatın tam uygun dediğinde, bebeğin duruşu harika dediğinde aşırı mutlu oldım.
Ama yok yok yok gelen giden yok.
Kendiliğinden gelmez de sezaryen olmak zorunda kalırım diye ödüm kopuyor.
Senelerdir emek verdiğim karın kaslarımın, rahmimin karnıyarık gibi oyulması fikri beni aşırı mutsuz ediyor.
Bazen de diyorum o kadar kötü olsa, millet keyfi tercih etmezdi ama bu sıra herşey bende ekstra endişe ekstra mutsuzluk yaratıyor.
Konuyu bilerek buraya açtım çünkü derdim hamilelikten ziyade mutsuzluk ve aşırı huzursuzluk.
Elbette gün içinde aşırı mutlu olduğum, kendimi toparladığıö anlar oluyor ama gelgitler beni mahvediyor.
Hamilelik beni fiziksel olarak pek yıpratmadı ama psikolojik olarak son dönem artık bekleyemez duruma geldim.
Şu yaşadığım normal mi diye sormak için de içimi döktüm biraz.
sabirla normal dogumu bekledim bende 40. haftamin dogdugu gun vajinadan verilen bir fitille dogum baslatildi ve ogun normal dogumla kizima kavistum. doktorunuzla bu secenegi konusun.Her geçen gün biraz daha gerilimle doluyorum, hamileliğin sonuna geldim.
Artık beklemekten mi, hormonlardan mı bilmiyorum aşırı bir tahammülsüzlük ve gerilim var üstümde.
Bunda milletin doğumdan sonra gelmeyip de doğum öncesi toplanıp, ayy gecikti, ayy ne zaman gelcek diyip diyip durmasının da payı var.
Doğum öncesi strese sokup, doğumdan sonra kimsenin yanımda olmayacak olması da cabası.
Hepsinin üstüne bir de şu var.
40. Haftam yarın doluyor.
Ama hala ne bir sancı, ne bir lekelenme kısacası tek bir belirtim bile hala yok.
Sabırla normal doğum bekledim. Aylarca egzersizler, yürüyüşler yaparak ve yüzerek sanki bir spor turnuvasına hazırlanır gibi hazırlandım.
Kilomu kontrolde tutmaya çalıştım, masajı ihmal etmedim.
Doktor çatın tam uygun dediğinde, bebeğin duruşu harika dediğinde aşırı mutlu oldım.
Ama yok yok yok gelen giden yok.
Kendiliğinden gelmez de sezaryen olmak zorunda kalırım diye ödüm kopuyor.
Senelerdir emek verdiğim karın kaslarımın, rahmimin karnıyarık gibi oyulması fikri beni aşırı mutsuz ediyor.
Bazen de diyorum o kadar kötü olsa, millet keyfi tercih etmezdi ama bu sıra herşey bende ekstra endişe ekstra mutsuzluk yaratıyor.
Konuyu bilerek buraya açtım çünkü derdim hamilelikten ziyade mutsuzluk ve aşırı huzursuzluk.
Elbette gün içinde aşırı mutlu olduğum, kendimi toparladığıö anlar oluyor ama gelgitler beni mahvediyor.
Hamilelik beni fiziksel olarak pek yıpratmadı ama psikolojik olarak son dönem artık bekleyemez duruma geldim.
Şu yaşadığım normal mi diye sormak için de içimi döktüm biraz.
Elbette ki hanımefendinin durumu şu anda anormal değil. Tabiki 41 haftaya kadar kalır hatta fazla bile. Ama sizin ilk mesajınızda kurduğunuz cumle yanlış geldi. Sanki hafta olarak değilde ne kadar kalırsa o kadar iyi mesajı vermissiniz. O yüzden yazdımBen sağlıkçı olarak söylüyorum peki siz? Daha 40. Haftasında ve telaşlanacak birşeyi yok diye söylüyorum. 41. Haftaya kadar bebek gelişimi için içeride kalması büyütülecek sorun değil. Söylediğimin arkasındayım.
Elbette ki hanımefendinin durumu şu anda anormal değil. Tabiki 41 haftaya kadar kalır hatta fazla bile. Ama sizin ilk mesajınızda kurduğunuz cumle yanlış geldi. Sanki hafta olarak değilde ne kadar kalırsa o kadar iyi mesajı vermissiniz. O yüzden yazdım
Oooo bunu ilk kez duyuyorum çok uzun bir gebelik dönemi olmuşYooo beklenebilir bebekte herhangi bir sıkıntı yoksa.
Ben 43+5 te doğum yapmıştım.
Devlet hastanesindeki doktorlar buna nasıl izin verirler bende bunu anlamıyorum...
Anneye ayrı zulüm, bebeğe ayrı...
ALLAH hayırlı insanlarla karsilastirsin...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?