Hamilelik ile değişen eş :/

pepus .!.:

Merhabalar. 34 haftalik hamileyim. Yaklaşık 3 senedir evliyim. Eşimle gayet güzel bir evliliğimiz vardı. Çocuk istiyorduk biraz zor oldu bu üçüncü gebeligim ama çok şükür bu haftalara geldik. Benim sorunum eşimle. Ne güzel bir sözü kaldı ne güzel bir bakması. Beni geçtim elini bir kere karnıma bile koymadı. Bir kere ağzından kızım ya da bebeğim lafı çıkmadı. İlk başlarda normal böyle davranması yine bebeğe birsey olursa ben çok üzülürüm diye böyle yapıyor dedim. Ama sonra baktım ki ben kendimi kandırıyorum. Defalarca aldım karşıma konuştum. Benim duygusal olarak sana ihtiyacım var . Beni beğenmene bana sevdiğini söylemene çok ihtiyaç duyuyorum dedim. Bir süre düzeldi ama sonra yine aynı oldu. Kendim bu süreçte çok şikayet eden biri değilim çok istediğim ve zor olan bir bebek olduğu için ağrım sızım olsa da ses etmiyorum. Şükürsüzlük gibi geliyor üzülüyorum o yüzden sakin sakin atlatmaya çalışıyorum. Hani çok nazlansam vs. diyeceğim ki o da yıprandı yoruldu. Ama yok. Yani bazen güzel bir iki laf duymak için ben çok mu kilo almışım diyorum. Duygusuzca yüzüme bakıp normal değil mi canım sen hamilesin diyor. Ne bileyim bi sarılma bi öpme ya da ilgi yok. Bebeğe karşı da öyle. Mesela kendi kendine bir çöp bile almadı bebeğe. Yani cimriliginden değil ama aklına gelmiyor işte. Ben artık kendimi çok kötü hissediyorum geceleri sürekli ağlıyorum. Çocuğum doğunca ona dokunmasını bile istemiyor hale geldim. Geçen dayanamadım biraz duyarlı ol hassas ol dedim. Bana verdiği cevap sabah kahvaltı hazırladım topladım ya oldu. Hani yapılmayacak birsey istesem tamam diyeceğim. Ama o kadar konuşmuşum ihtiyaç duyduğumu söylemişim. İki cümle söylemek bu kadar mı zor ? Ben bu kadar mı haketmiyorum ? Ki asla böyle bir adam değildi. Biz gayet mutlu çevrenin imrendiği bir aileydik. Aldatma desem yok iş yerinde kimse yok hemen çıkıp eve gelir . Telefonu vs. Hep ortadadır. Hiç öyle birsey hissetmedim. Ama ben çok ağır depresyona girmeye başladım artık. Kendimi beğenmiyorum ve çok değersiz hissediyorum. Yani diyorum yatlar katlar mı istedim de ortada bu kadar zor olan ne var ? Kaç zamandır sebebini bilmediğimiz aniden kafamda uyuşma terleme sorunum var mesela. Diyet yapıyorum ama fayda yok. Geçen yine fenalaştım. Acaba tansiyon olabilir mi ? Ablana sorsana tansiyon aleti var mı ev yakın dedim. Sordu yokmus. Ama eczane dibimizde Yani ben kafamı kaldıramıyorum . Ben olsam koşarak tansiyon aleti alıp gelmiştim. Ama düşünmüyor işte. Yalancı sancılarım başladı mesela yüzümden belli acı çekiyorum. Ne oldu diye soruyor sancim var ama iyiyim gecer diyorum. Ya o haldeyim bi elimi tutsana bir sarıl ya da ne bileyim sozel destek versene. Ben ne yapacağımı bilmiyorum açıkçası artık karşıma alıp konuşacak halim de kalmadı ki gururum da el vermiyor . Ama doğumda vs. yanımda olsun istemiyorum çocuğa baksın istemiyorum. Yani onu düşünse benim üzülüp ağladığımı bile bile böyle yapmaması lazım diyorum. Gerçekten çıkmazdayım. :/

Genişletmek için tıkla...

Sonami .!.:

İnanamayacaksın ama oğlum 32 aylık diyim bak 3 yaşıns girmek üzere hala benim uykumu alamadığım bi sabaha uyandıysak eşimin uyuması bana batıyor ki 2 yaşına girince bizim çocuktan bi deccal çıktı çok afedersiniz uykuya geçmeyi reddediyordu yeni yeni düzeliyor ne eşim uyuyordu ne ben hani adam ben uyuyamazken kendi uyudu gibi bi durumda yok ama sabah uyuyabiliyor olması beni geriyor hala

Genişletmek için tıkla...

pepus .!.:

Yani şuan gece üç bende de uyku yok bebis durmuyor bacak krampları eşim maşallah o kadar kalktım hiç umrunda değil tabiki. Diger odaya gitsem tek kalamıyorum korkuyorum. Mecbur sinir ola ola sabah edecegim:)

Genişletmek için tıkla...

pepus .!.:

İstiyordu tabiki. Zaten yaşlarımız da öyle küçük değil 36 yaşında eşim. Hep kızımız olsun istiyordu. Kızımız olacak. Başlarda benim kurduğum bağı o kuramıyor sanırım deyip saygı duydum. Ama çocuk neredeyse doğacak.

Genişletmek için tıkla...

pepus .!.:

Evet o konuda haklısınız. Zaten son süreç hiç riske atamam beni anlasın diye bekleyerek. Doğumdan sonra süre vereceğim kendime de ona da eğer devam ederse ben böyle yapamam diyerek net bir şekilde bitirmeyi konuşacağım duzelirse de kinim geçsin diye artık burnundan getiririm. :) çok teşekkür ederim yazdığınız için. İlk başta yazarken ağlıyordum ama birileri ile dertleşmek iyi geldi sakinlestim gerçekten

Genişletmek için tıkla...

pepus .!.:

Merhabalar. 34 haftalik hamileyim. Yaklaşık 3 senedir evliyim. Eşimle gayet güzel bir evliliğimiz vardı. Çocuk istiyorduk biraz zor oldu bu üçüncü gebeligim ama çok şükür bu haftalara geldik. Benim sorunum eşimle. Ne güzel bir sözü kaldı ne güzel bir bakması. Beni geçtim elini bir kere karnıma bile koymadı. Bir kere ağzından kızım ya da bebeğim lafı çıkmadı. İlk başlarda normal böyle davranması yine bebeğe birsey olursa ben çok üzülürüm diye böyle yapıyor dedim. Ama sonra baktım ki ben kendimi kandırıyorum. Defalarca aldım karşıma konuştum. Benim duygusal olarak sana ihtiyacım var . Beni beğenmene bana sevdiğini söylemene çok ihtiyaç duyuyorum dedim. Bir süre düzeldi ama sonra yine aynı oldu. Kendim bu süreçte çok şikayet eden biri değilim çok istediğim ve zor olan bir bebek olduğu için ağrım sızım olsa da ses etmiyorum. Şükürsüzlük gibi geliyor üzülüyorum o yüzden sakin sakin atlatmaya çalışıyorum. Hani çok nazlansam vs. diyeceğim ki o da yıprandı yoruldu. Ama yok. Yani bazen güzel bir iki laf duymak için ben çok mu kilo almışım diyorum. Duygusuzca yüzüme bakıp normal değil mi canım sen hamilesin diyor. Ne bileyim bi sarılma bi öpme ya da ilgi yok. Bebeğe karşı da öyle. Mesela kendi kendine bir çöp bile almadı bebeğe. Yani cimriliginden değil ama aklına gelmiyor işte. Ben artık kendimi çok kötü hissediyorum geceleri sürekli ağlıyorum. Çocuğum doğunca ona dokunmasını bile istemiyor hale geldim. Geçen dayanamadım biraz duyarlı ol hassas ol dedim. Bana verdiği cevap sabah kahvaltı hazırladım topladım ya oldu. Hani yapılmayacak birsey istesem tamam diyeceğim. Ama o kadar konuşmuşum ihtiyaç duyduğumu söylemişim. İki cümle söylemek bu kadar mı zor ? Ben bu kadar mı haketmiyorum ? Ki asla böyle bir adam değildi. Biz gayet mutlu çevrenin imrendiği bir aileydik. Aldatma desem yok iş yerinde kimse yok hemen çıkıp eve gelir . Telefonu vs. Hep ortadadır. Hiç öyle birsey hissetmedim. Ama ben çok ağır depresyona girmeye başladım artık. Kendimi beğenmiyorum ve çok değersiz hissediyorum. Yani diyorum yatlar katlar mı istedim de ortada bu kadar zor olan ne var ? Kaç zamandır sebebini bilmediğimiz aniden kafamda uyuşma terleme sorunum var mesela. Diyet yapıyorum ama fayda yok. Geçen yine fenalaştım. Acaba tansiyon olabilir mi ? Ablana sorsana tansiyon aleti var mı ev yakın dedim. Sordu yokmus. Ama eczane dibimizde Yani ben kafamı kaldıramıyorum . Ben olsam koşarak tansiyon aleti alıp gelmiştim. Ama düşünmüyor işte. Yalancı sancılarım başladı mesela yüzümden belli acı çekiyorum. Ne oldu diye soruyor sancim var ama iyiyim gecer diyorum. Ya o haldeyim bi elimi tutsana bir sarıl ya da ne bileyim sozel destek versene. Ben ne yapacağımı bilmiyorum açıkçası artık karşıma alıp konuşacak halim de kalmadı ki gururum da el vermiyor . Ama doğumda vs. yanımda olsun istemiyorum çocuğa baksın istemiyorum. Yani onu düşünse benim üzülüp ağladığımı bile bile böyle yapmaması lazım diyorum. Gerçekten çıkmazdayım. :/

Genişletmek için tıkla...

labobster monsters .!.:

Siz 30 yaşındasınız ama. Bence 30 yaşa 3 çocuk çok, bedeninize yazık daha ne ki yaşınız

Genişletmek için tıkla...

pepus .!.:

Bana da tuhaf gelen o. Uyanır uyanmaz öperdi beni. Ne bileyim bir güzel giyinsem güzeller güzeli olmuş benim karım dedi. Araba giderken elimi tutarsan öperdi. Ne oldu da böyle tuhaf biri oldu inanın bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

Aysenimi .!.:

3 hamilelik olmuş.sadece şimdiki doğacak diye anladım.

Genişletmek için tıkla...

labobster monsters .!.:

Ben de 3 hamilelik yazdım zaten

Genişletmek için tıkla...

kerkenes .!.:

Doğmamışlar ama işte. İlk çocuğunu doğuracak

Genişletmek için tıkla...

pepus .!.:

Merhabalar. 34 haftalik hamileyim. Yaklaşık 3 senedir evliyim. Eşimle gayet güzel bir evliliğimiz vardı. Çocuk istiyorduk biraz zor oldu bu üçüncü gebeligim ama çok şükür bu haftalara geldik. Benim sorunum eşimle. Ne güzel bir sözü kaldı ne güzel bir bakması. Beni geçtim elini bir kere karnıma bile koymadı. Bir kere ağzından kızım ya da bebeğim lafı çıkmadı. İlk başlarda normal böyle davranması yine bebeğe birsey olursa ben çok üzülürüm diye böyle yapıyor dedim. Ama sonra baktım ki ben kendimi kandırıyorum. Defalarca aldım karşıma konuştum. Benim duygusal olarak sana ihtiyacım var . Beni beğenmene bana sevdiğini söylemene çok ihtiyaç duyuyorum dedim. Bir süre düzeldi ama sonra yine aynı oldu. Kendim bu süreçte çok şikayet eden biri değilim çok istediğim ve zor olan bir bebek olduğu için ağrım sızım olsa da ses etmiyorum. Şükürsüzlük gibi geliyor üzülüyorum o yüzden sakin sakin atlatmaya çalışıyorum. Hani çok nazlansam vs. diyeceğim ki o da yıprandı yoruldu. Ama yok. Yani bazen güzel bir iki laf duymak için ben çok mu kilo almışım diyorum. Duygusuzca yüzüme bakıp normal değil mi canım sen hamilesin diyor. Ne bileyim bi sarılma bi öpme ya da ilgi yok. Bebeğe karşı da öyle. Mesela kendi kendine bir çöp bile almadı bebeğe. Yani cimriliginden değil ama aklına gelmiyor işte. Ben artık kendimi çok kötü hissediyorum geceleri sürekli ağlıyorum. Çocuğum doğunca ona dokunmasını bile istemiyor hale geldim. Geçen dayanamadım biraz duyarlı ol hassas ol dedim. Bana verdiği cevap sabah kahvaltı hazırladım topladım ya oldu. Hani yapılmayacak birsey istesem tamam diyeceğim. Ama o kadar konuşmuşum ihtiyaç duyduğumu söylemişim. İki cümle söylemek bu kadar mı zor ? Ben bu kadar mı haketmiyorum ? Ki asla böyle bir adam değildi. Biz gayet mutlu çevrenin imrendiği bir aileydik. Aldatma desem yok iş yerinde kimse yok hemen çıkıp eve gelir . Telefonu vs. Hep ortadadır. Hiç öyle birsey hissetmedim. Ama ben çok ağır depresyona girmeye başladım artık. Kendimi beğenmiyorum ve çok değersiz hissediyorum. Yani diyorum yatlar katlar mı istedim de ortada bu kadar zor olan ne var ? Kaç zamandır sebebini bilmediğimiz aniden kafamda uyuşma terleme sorunum var mesela. Diyet yapıyorum ama fayda yok. Geçen yine fenalaştım. Acaba tansiyon olabilir mi ? Ablana sorsana tansiyon aleti var mı ev yakın dedim. Sordu yokmus. Ama eczane dibimizde Yani ben kafamı kaldıramıyorum . Ben olsam koşarak tansiyon aleti alıp gelmiştim. Ama düşünmüyor işte. Yalancı sancılarım başladı mesela yüzümden belli acı çekiyorum. Ne oldu diye soruyor sancim var ama iyiyim gecer diyorum. Ya o haldeyim bi elimi tutsana bir sarıl ya da ne bileyim sozel destek versene. Ben ne yapacağımı bilmiyorum açıkçası artık karşıma alıp konuşacak halim de kalmadı ki gururum da el vermiyor . Ama doğumda vs. yanımda olsun istemiyorum çocuğa baksın istemiyorum. Yani onu düşünse benim üzülüp ağladığımı bile bile böyle yapmaması lazım diyorum. Gerçekten çıkmazdayım. :/

Genişletmek için tıkla...

pepus .!.:

Merhabalar. 34 haftalik hamileyim. Yaklaşık 3 senedir evliyim. Eşimle gayet güzel bir evliliğimiz vardı. Çocuk istiyorduk biraz zor oldu bu üçüncü gebeligim ama çok şükür bu haftalara geldik. Benim sorunum eşimle. Ne güzel bir sözü kaldı ne güzel bir bakması. Beni geçtim elini bir kere karnıma bile koymadı. Bir kere ağzından kızım ya da bebeğim lafı çıkmadı. İlk başlarda normal böyle davranması yine bebeğe birsey olursa ben çok üzülürüm diye böyle yapıyor dedim. Ama sonra baktım ki ben kendimi kandırıyorum. Defalarca aldım karşıma konuştum. Benim duygusal olarak sana ihtiyacım var . Beni beğenmene bana sevdiğini söylemene çok ihtiyaç duyuyorum dedim. Bir süre düzeldi ama sonra yine aynı oldu. Kendim bu süreçte çok şikayet eden biri değilim çok istediğim ve zor olan bir bebek olduğu için ağrım sızım olsa da ses etmiyorum. Şükürsüzlük gibi geliyor üzülüyorum o yüzden sakin sakin atlatmaya çalışıyorum. Hani çok nazlansam vs. diyeceğim ki o da yıprandı yoruldu. Ama yok. Yani bazen güzel bir iki laf duymak için ben çok mu kilo almışım diyorum. Duygusuzca yüzüme bakıp normal değil mi canım sen hamilesin diyor. Ne bileyim bi sarılma bi öpme ya da ilgi yok. Bebeğe karşı da öyle. Mesela kendi kendine bir çöp bile almadı bebeğe. Yani cimriliginden değil ama aklına gelmiyor işte. Ben artık kendimi çok kötü hissediyorum geceleri sürekli ağlıyorum. Çocuğum doğunca ona dokunmasını bile istemiyor hale geldim. Geçen dayanamadım biraz duyarlı ol hassas ol dedim. Bana verdiği cevap sabah kahvaltı hazırladım topladım ya oldu. Hani yapılmayacak birsey istesem tamam diyeceğim. Ama o kadar konuşmuşum ihtiyaç duyduğumu söylemişim. İki cümle söylemek bu kadar mı zor ? Ben bu kadar mı haketmiyorum ? Ki asla böyle bir adam değildi. Biz gayet mutlu çevrenin imrendiği bir aileydik. Aldatma desem yok iş yerinde kimse yok hemen çıkıp eve gelir . Telefonu vs. Hep ortadadır. Hiç öyle birsey hissetmedim. Ama ben çok ağır depresyona girmeye başladım artık. Kendimi beğenmiyorum ve çok değersiz hissediyorum. Yani diyorum yatlar katlar mı istedim de ortada bu kadar zor olan ne var ? Kaç zamandır sebebini bilmediğimiz aniden kafamda uyuşma terleme sorunum var mesela. Diyet yapıyorum ama fayda yok. Geçen yine fenalaştım. Acaba tansiyon olabilir mi ? Ablana sorsana tansiyon aleti var mı ev yakın dedim. Sordu yokmus. Ama eczane dibimizde Yani ben kafamı kaldıramıyorum . Ben olsam koşarak tansiyon aleti alıp gelmiştim. Ama düşünmüyor işte. Yalancı sancılarım başladı mesela yüzümden belli acı çekiyorum. Ne oldu diye soruyor sancim var ama iyiyim gecer diyorum. Ya o haldeyim bi elimi tutsana bir sarıl ya da ne bileyim sozel destek versene. Ben ne yapacağımı bilmiyorum açıkçası artık karşıma alıp konuşacak halim de kalmadı ki gururum da el vermiyor . Ama doğumda vs. yanımda olsun istemiyorum çocuğa baksın istemiyorum. Yani onu düşünse benim üzülüp ağladığımı bile bile böyle yapmaması lazım diyorum. Gerçekten çıkmazdayım. :/

Genişletmek için tıkla...

Sonami .!.:

Yanlış anlaşılmak istemem, her ilişkinin dinamiği çok farklı. Göreceli bişey ama misal eşim elini karnıma koyar öyle uyurdu çoğunlukla ama hiç karnımı seviyim canım oğlum bilmem ne diyip öpeyim falan öyle şeyleri olmadı. Tabi benim eşim biraz sözlü sevgi gösterilerini de yapamaz bazen giydiğim kıyafetin çok yakıştığını falan söyler ama genel anlamda davranışla sevgisini belli eden bi adam. O yüzden bu bahsettiğiniz hiç bişeyi yaşamadım. Ama sizin sevgi diliniz dokunmak ve sözlerle gerçekleştiği için bi noluyo ya demeniz çok normal. Bence eşiniz daha önceki kayıplarında getirdiği bi endişe halinde. Şu an stres yönetimini iyi yapamıyor. Size de bu şekilde yansıyor. Aslen kaçtığı şey siz değilsiniz aslen bebekte değil yani bebeğe bişey olursa bağlanma ve acıdan korkma durumu yüzünden kaçıyor. Yaşamaktan korktuğu duygulardan yani. Tabiki bunu size böyle yansıtması çok yanlış varsa bir duygu karmaşası bunu sizinle paylaşmalı ama hamileliğiniz sebebiyle yapmaktan çekiniyor olabilir. Belki bi şekilde aklına girseniz ve psikolojik destek alsanız bu kaygı bozukluğunun önüne geçilebilir, doğum ve lohusalık sürecini daha kolay atlatabilirsiniz. Eşinizin bu kaygıları bebekle daha geç bağlanmasına ve ilişkinizi daha çok zedelemesine sebep olacak gibi görünüyor umuyorum ki sağlıklı doğar ve bunu görünce eşiniz kendine gelir. Bana kalırsa şu an yaşadığı karmaşa da yine sizi çok sevmesi kaybetme korkusu yüzünden oluyor. Umarım bir an önce toparlayabilir.

Genişletmek için tıkla...

Sonami .!.:

Nasıl kramplara sessiz kalıyorsunuz ben uykumdan çığlıkla uyanıyordum bilincim geldiğinde ağrıdan ağlıyordum bazen top patlasa uyanmayan eşim sıçrayarak uyanıyordu bu arada konu dışı ama magnezyum kullanıyor musunuz? Bu krampları kesen en iyi şey magnezyum.

Genişletmek için tıkla...

labobster monsters .!.:

Pardon yanlış anlamışım ben. O zaman eş %100 suçlu. İlk bebekleri ve yıllardır istenen bir bebek, hamile eşine nasıl böyle davranır, deccal mi bu adam

Genişletmek için tıkla...

biranliknefes .!.:

Konu sahibi ben de hamileligimde hormonlarin etkisiyle baya zor günler gecirdim ve o dönem ben kendim esimden uzaklastim. Sonra cocuk oldu, lohusalikta falan artik esim de mesafeye alismisti ve benim hormonlarim normale dönmeye basladi ama esim normale geri dönmedi. Biz hala ayri yatiyoruz ve ev arkadasi gibiyiz. Önce evliligimizden eser kalmadi. Cocuguna cok iyi bir baba ve cocugumuzu cok seviyor, ama iste biz biz olmaktan ciktik. Cocugum biraz büyüsün muhtemelen bosaniriz yani artik öyle düsünmeye basladim. Seni cok cok iyi anliyorum, ayni evin icinde ilgisiz ve sevgisiz birakilmak (sebep yokken) insanin cok agrina gidiyor ve degersiz hissettiriyor. Sana bol sans ve sabir diliyorum, insallah lohusaligini kolay atlatirsin.

Genişletmek için tıkla...