Hamilelik ve ruh sağlığı

hayatinicindengelen · Pazar 12:48

Herkese merhaba,
Ben 35 haftalık hamileyim, doğuma çok az kaldı. Eşimle genel olarak mutlu bir evliliğimiz var, her evlilikte olduğu gibi zaman zaman sorunlar yaşıyoruz ama birbirimize sevgimiz ve saygımız baki.
Ancak ailelerimiz arasında bazı kırgınlıklar var. Düğün öncesinde yaşanan bir tartışma nedeniyle eşimin ailesi ile kendi ailem uzun süredir görüşmüyor. O günden sonra bir daha araları düzelmedi.
Bu süreçte ailem zor zamanlar geçirdi. Önce çok sevdiğimiz dedemi kaybettik, ardından annemde bir hastalık ortaya çıktı. Neyse ki erken teşhisle tedaviye başlandı ve Allah’a şükürler olsun, annem iyileşti. Aynı dönemde ben de çölyak hastası olduğumu öğrendim.
Bu zorlu dönemlerde eşimin ailesi açıkçası çok geri planda kaldı. Ailem, onların ilgisizliğine oldukça kırgın. Eşimin ailesiyle aramda hâlâ bir mesafe var ve bu mesafe hiçbir zaman kapanmadı. Olaylara tarafsız yaklaşmaya çalışıyorum ama bazı duygular ister istemez içimde kalıyor.
Annem bu süreçte en büyük destekçim oldu, Allah ondan razı olsun. Her konuda yanımda ama annem de kendi çapında çok yıprandı. Geçirdiği ameliyat sonrası menopoza girdi ve bu durum onu daha hassas ve alıngan bir hale getirdi. Bazen ne söylesem yanlış anlaşılıyor, çok çabuk kırılıyor. Bu durumda nasıl davranmam gerektiğini şaşırıyorum.
Hamileliğim biraz zorlu geçiyor. Panik ataklarım ve çeşitli korkularım var. Bu konuda eşim, annem ve babam destek oluyorlar ama eşim zaman zaman beni anlamakta zorlanıyor. Özellikle atak geçirdiğimde ne yapacağını bilemeyip öylece kalakalıyor.
Geçtiğimiz günlerde erken doğum riskiyle hastaneye yatırıldım. O dönemde eşimin annesi beni görmeye bile gelmedi. Bu da ister istemez kalbimi kırdı.
Kendi ailem ve eşimin ailesi arasında sıkışıp kalmış gibi hissediyorum. Bir yanda doğum yaklaşıyor, diğer yanda bu psikolojik yükler tahammül sınırlarımı zorluyor.
Bu süreci daha sağlıklı, daha huzurlu atlatmak için nasıl bir yol izlemeliyim? Tavsiyelerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden teşekkür ederim.

Tmd2020 · Pazar 13:04

Selamm, eşinizin ailesinin ilgisizliğini takmamaya çalışın. Bazı kayınvalideler böyle tam tersi olsa daha zor olurdu öyle düşünün. Herrrr şeyi bırakın boşverin siz kendiniz anne olacaksınız. Sadece bunu düşünün. Çocuğunuzu sağlıkla kucağınıza alınca kv kpeder anne baba bile kapı dışında kalacak. Siz anneliğinizin tadını çıkarın. Eşiniz yardımcı oluyormuş bakın ne güzel

Salon Kadini · Pazar 15:21

hayatinicindengelen .!.:
Herkese merhaba,
Ben 35 haftalık hamileyim, doğuma çok az kaldı. Eşimle genel olarak mutlu bir evliliğimiz var, her evlilikte olduğu gibi zaman zaman sorunlar yaşıyoruz ama birbirimize sevgimiz ve saygımız baki.
Ancak ailelerimiz arasında bazı kırgınlıklar var. Düğün öncesinde yaşanan bir tartışma nedeniyle eşimin ailesi ile kendi ailem uzun süredir görüşmüyor. O günden sonra bir daha araları düzelmedi.
Bu süreçte ailem zor zamanlar geçirdi. Önce çok sevdiğimiz dedemi kaybettik, ardından annemde bir hastalık ortaya çıktı. Neyse ki erken teşhisle tedaviye başlandı ve Allah’a şükürler olsun, annem iyileşti. Aynı dönemde ben de çölyak hastası olduğumu öğrendim.
Bu zorlu dönemlerde eşimin ailesi açıkçası çok geri planda kaldı. Ailem, onların ilgisizliğine oldukça kırgın. Eşimin ailesiyle aramda hâlâ bir mesafe var ve bu mesafe hiçbir zaman kapanmadı. Olaylara tarafsız yaklaşmaya çalışıyorum ama bazı duygular ister istemez içimde kalıyor.
Annem bu süreçte en büyük destekçim oldu, Allah ondan razı olsun. Her konuda yanımda ama annem de kendi çapında çok yıprandı. Geçirdiği ameliyat sonrası menopoza girdi ve bu durum onu daha hassas ve alıngan bir hale getirdi. Bazen ne söylesem yanlış anlaşılıyor, çok çabuk kırılıyor. Bu durumda nasıl davranmam gerektiğini şaşırıyorum.
Hamileliğim biraz zorlu geçiyor. Panik ataklarım ve çeşitli korkularım var. Bu konuda eşim, annem ve babam destek oluyorlar ama eşim zaman zaman beni anlamakta zorlanıyor. Özellikle atak geçirdiğimde ne yapacağını bilemeyip öylece kalakalıyor.
Geçtiğimiz günlerde erken doğum riskiyle hastaneye yatırıldım. O dönemde eşimin annesi beni görmeye bile gelmedi. Bu da ister istemez kalbimi kırdı.
Kendi ailem ve eşimin ailesi arasında sıkışıp kalmış gibi hissediyorum. Bir yanda doğum yaklaşıyor, diğer yanda bu psikolojik yükler tahammül sınırlarımı zorluyor.
Bu süreci daha sağlıklı, daha huzurlu atlatmak için nasıl bir yol izlemeliyim? Tavsiyelerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden teşekkür ederim.

Eş ailesinden öz ailenizin merhametini ve ilgisini beklemeyi birakmakla başlayın, en nihayetinde evlilik yoluyla hayatlarina girmis birisiniz, keza onlarda sizin icin ayni konumdalar.

Kimi ne kadar cok onemserseniz en cok oradan yara alirsiniz.

Panik atak vb psikolojik sorunlariniz icinde destek alin, psikiyatriye gidin, hamileyken ilac kullanilabiliyor.

Saglicakla dogurun.

Nive8 · Pazar 15:25

hayatinicindengelen .!.:
Herkese merhaba,
Ben 35 haftalık hamileyim, doğuma çok az kaldı. Eşimle genel olarak mutlu bir evliliğimiz var, her evlilikte olduğu gibi zaman zaman sorunlar yaşıyoruz ama birbirimize sevgimiz ve saygımız baki.
Ancak ailelerimiz arasında bazı kırgınlıklar var. Düğün öncesinde yaşanan bir tartışma nedeniyle eşimin ailesi ile kendi ailem uzun süredir görüşmüyor. O günden sonra bir daha araları düzelmedi.
Bu süreçte ailem zor zamanlar geçirdi. Önce çok sevdiğimiz dedemi kaybettik, ardından annemde bir hastalık ortaya çıktı. Neyse ki erken teşhisle tedaviye başlandı ve Allah’a şükürler olsun, annem iyileşti. Aynı dönemde ben de çölyak hastası olduğumu öğrendim.
Bu zorlu dönemlerde eşimin ailesi açıkçası çok geri planda kaldı. Ailem, onların ilgisizliğine oldukça kırgın. Eşimin ailesiyle aramda hâlâ bir mesafe var ve bu mesafe hiçbir zaman kapanmadı. Olaylara tarafsız yaklaşmaya çalışıyorum ama bazı duygular ister istemez içimde kalıyor.
Annem bu süreçte en büyük destekçim oldu, Allah ondan razı olsun. Her konuda yanımda ama annem de kendi çapında çok yıprandı. Geçirdiği ameliyat sonrası menopoza girdi ve bu durum onu daha hassas ve alıngan bir hale getirdi. Bazen ne söylesem yanlış anlaşılıyor, çok çabuk kırılıyor. Bu durumda nasıl davranmam gerektiğini şaşırıyorum.
Hamileliğim biraz zorlu geçiyor. Panik ataklarım ve çeşitli korkularım var. Bu konuda eşim, annem ve babam destek oluyorlar ama eşim zaman zaman beni anlamakta zorlanıyor. Özellikle atak geçirdiğimde ne yapacağını bilemeyip öylece kalakalıyor.
Geçtiğimiz günlerde erken doğum riskiyle hastaneye yatırıldım. O dönemde eşimin annesi beni görmeye bile gelmedi. Bu da ister istemez kalbimi kırdı.
Kendi ailem ve eşimin ailesi arasında sıkışıp kalmış gibi hissediyorum. Bir yanda doğum yaklaşıyor, diğer yanda bu psikolojik yükler tahammül sınırlarımı zorluyor.
Bu süreci daha sağlıklı, daha huzurlu atlatmak için nasıl bir yol izlemeliyim? Tavsiyelerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden teşekkür ederim.

Evlilik öncesi tartışmanın konusu nedir ? Bir de eşiniz bu konuda ne diyor, kendi ailesine gidip görüşüyor mu, iletişim kuruyor mu? Sizin ve ailenizin başına gelenlerden nasıl haberleri oldu?
Siz, oğullarının evlendiği kişisiniz diye sizi sevmek ve ilgi göstermek zorunda değiller , en azından iletişimi kesip , kötülükleri dokunmuyorsa öpün başınıza koyun. Kendi ailenize odaklanın, benim anlamadığım neden sürekli onlardan ilgi ve destek beklediğiniz, ararmazlarsa aramasınlar , yardım etmezlerse etmesinler, farzedinki öldüler .

Gao · Pazar 15:25

Eşiniz var, aileniz var yanınızda. Kayınvalideniz aramasa daha iyi değil mi?

elfhafs · Pazar 15:26

Herşeyden önce sende artık bir ailesin eşinle çocuğunla yaşayacağın çok güzel günler olacaktır bir çoğumuz bu konularda kırılmış, kızmış ve yıpranmışızdır eşimin hep dediği bir cümle beklenti içinde olma bu çok doğru bir tespit

Siyah Palto · Pazar 15:29

Hastalığınız için profesyonel yardım neden almadınız bunca zaman ?

Eş ailesine mesafeli davranıp şimdi yakınlık beklemeyi bırakın.

Siz muhtemelen doğum zamanını düşünüp panikliyorsunuz nasıl olcak die korkuyorsunuz . Evladını seven evladının yanında olacak orası sizin eviniz herkes küslüğü bırakacak iyi geçinecek sizi gönülleyip gidecek .yok bunu yapamazlarsa önce kendı aileniz gelecek 2-3 gün kalacak sonra kayınvalide gelecek ,buda sıkıntıysa siz annenize gideceksınız eve gecınce kayınaile gelecek ,Buda olmazsa bırakın koca koca insanlar konuşmadan torunlarını görsün gitsinler sıkıntısını siz mi cekeceksınız siz doğumunuza bebegınıze odaklanın karışmayın ,eşinizde sizde net olun “bizi seven bize gelecek kapıdan çıkınca yine küsersiniz” diyin geçin ona göre tavır alsınlar

esraaa07 · Pazar 15:32

hayatinicindengelen .!.:
Herkese merhaba,
Ben 35 haftalık hamileyim, doğuma çok az kaldı. Eşimle genel olarak mutlu bir evliliğimiz var, her evlilikte olduğu gibi zaman zaman sorunlar yaşıyoruz ama birbirimize sevgimiz ve saygımız baki.
Ancak ailelerimiz arasında bazı kırgınlıklar var. Düğün öncesinde yaşanan bir tartışma nedeniyle eşimin ailesi ile kendi ailem uzun süredir görüşmüyor. O günden sonra bir daha araları düzelmedi.
Bu süreçte ailem zor zamanlar geçirdi. Önce çok sevdiğimiz dedemi kaybettik, ardından annemde bir hastalık ortaya çıktı. Neyse ki erken teşhisle tedaviye başlandı ve Allah’a şükürler olsun, annem iyileşti. Aynı dönemde ben de çölyak hastası olduğumu öğrendim.
Bu zorlu dönemlerde eşimin ailesi açıkçası çok geri planda kaldı. Ailem, onların ilgisizliğine oldukça kırgın. Eşimin ailesiyle aramda hâlâ bir mesafe var ve bu mesafe hiçbir zaman kapanmadı. Olaylara tarafsız yaklaşmaya çalışıyorum ama bazı duygular ister istemez içimde kalıyor.
Annem bu süreçte en büyük destekçim oldu, Allah ondan razı olsun. Her konuda yanımda ama annem de kendi çapında çok yıprandı. Geçirdiği ameliyat sonrası menopoza girdi ve bu durum onu daha hassas ve alıngan bir hale getirdi. Bazen ne söylesem yanlış anlaşılıyor, çok çabuk kırılıyor. Bu durumda nasıl davranmam gerektiğini şaşırıyorum.
Hamileliğim biraz zorlu geçiyor. Panik ataklarım ve çeşitli korkularım var. Bu konuda eşim, annem ve babam destek oluyorlar ama eşim zaman zaman beni anlamakta zorlanıyor. Özellikle atak geçirdiğimde ne yapacağını bilemeyip öylece kalakalıyor.
Geçtiğimiz günlerde erken doğum riskiyle hastaneye yatırıldım. O dönemde eşimin annesi beni görmeye bile gelmedi. Bu da ister istemez kalbimi kırdı.
Kendi ailem ve eşimin ailesi arasında sıkışıp kalmış gibi hissediyorum. Bir yanda doğum yaklaşıyor, diğer yanda bu psikolojik yükler tahammül sınırlarımı zorluyor.
Bu süreci daha sağlıklı, daha huzurlu atlatmak için nasıl bir yol izlemeliyim? Tavsiyelerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden teşekkür ederim.

Ne kadar yalın ve samimi anlatmışsınız. Aynı yalınlıkta yanıtlayabilmek isterim.

Bakış açınızı değiştirmeye ihtiyacınız var gibi görünüyor. Sizin bir çekirdek aileniz bir de kök aileniz var. Eşinizin ailesi sizin hayatınızda eşiniz olduğu için bulunuyor sadece. Yani aslında onların sizin hayatınızda yeri yok. Nasıl ki burada benim sizinle ilgilenmem ya da bakmadan geçmem sizi üzecek bir durum değilse eşinizin ailesinin ilgisizliği de bu mertebede aslında. Yani daha fazlası değiller.
Evet torunları olacak evet oğullarının hanesi söz konusu; ilgilenmeleri gerekir elbet doğrusu bu ama nihayetinde bu ilgisizlik aslında sizin sorununuz değil eşinizin sorunu.

Zor şeyler yaşamışsınız belli ki bunların yükü de ağır gelmiş. Bazen omzumuz çok ağırlaştığında yükümüze en uzak noktadan bakmak isteriz. Sizinki de böyle bir durum. Ağır şeyler yaşıyorsunuz ve belki de bunlardan kaçmak için bir yol bulamamışsınız.

İhtiyacınız biraz dikkat dağıtıcı etkinlik olabilir. Ne zaman sorunlarımın içinden çıkamasam el işi bir şeyler yapmaya çalışırım örgü, temizlikz çiçek dikmek vs gibi. Böyle bir şey deneyebilirsiniz çözüm olmaz ama zihninizi hafifletir

ilfa53 · Pazar 15:44

Sağlıkla alırsınız inşallah kucağınıza boşverin uzak olsunlar yakın olup size belki de karisacaklardi huzursuz olacaktınız bu yönden bakın iyiki de uzaklar

homeostasis · Pazar 15:48

Dedenizin ölümü ve annenizin cerrahi menopozunu umursamayan bir kv lohusalıkta da nazınızla oynamayacaktır. Kesinlikte beklentiye girmeyin. Asla destek istemeyin kendisi teklif etse bile. Annenizle, eşinizle atlatmaya çalışın süreci.

Aybalahanim · Pazar 15:54

hayatinicindengelen .!.:
Herkese merhaba,
Ben 35 haftalık hamileyim, doğuma çok az kaldı. Eşimle genel olarak mutlu bir evliliğimiz var, her evlilikte olduğu gibi zaman zaman sorunlar yaşıyoruz ama birbirimize sevgimiz ve saygımız baki.
Ancak ailelerimiz arasında bazı kırgınlıklar var. Düğün öncesinde yaşanan bir tartışma nedeniyle eşimin ailesi ile kendi ailem uzun süredir görüşmüyor. O günden sonra bir daha araları düzelmedi.
Bu süreçte ailem zor zamanlar geçirdi. Önce çok sevdiğimiz dedemi kaybettik, ardından annemde bir hastalık ortaya çıktı. Neyse ki erken teşhisle tedaviye başlandı ve Allah’a şükürler olsun, annem iyileşti. Aynı dönemde ben de çölyak hastası olduğumu öğrendim.
Bu zorlu dönemlerde eşimin ailesi açıkçası çok geri planda kaldı. Ailem, onların ilgisizliğine oldukça kırgın. Eşimin ailesiyle aramda hâlâ bir mesafe var ve bu mesafe hiçbir zaman kapanmadı. Olaylara tarafsız yaklaşmaya çalışıyorum ama bazı duygular ister istemez içimde kalıyor.
Annem bu süreçte en büyük destekçim oldu, Allah ondan razı olsun. Her konuda yanımda ama annem de kendi çapında çok yıprandı. Geçirdiği ameliyat sonrası menopoza girdi ve bu durum onu daha hassas ve alıngan bir hale getirdi. Bazen ne söylesem yanlış anlaşılıyor, çok çabuk kırılıyor. Bu durumda nasıl davranmam gerektiğini şaşırıyorum.
Hamileliğim biraz zorlu geçiyor. Panik ataklarım ve çeşitli korkularım var. Bu konuda eşim, annem ve babam destek oluyorlar ama eşim zaman zaman beni anlamakta zorlanıyor. Özellikle atak geçirdiğimde ne yapacağını bilemeyip öylece kalakalıyor.
Geçtiğimiz günlerde erken doğum riskiyle hastaneye yatırıldım. O dönemde eşimin annesi beni görmeye bile gelmedi. Bu da ister istemez kalbimi kırdı.
Kendi ailem ve eşimin ailesi arasında sıkışıp kalmış gibi hissediyorum. Bir yanda doğum yaklaşıyor, diğer yanda bu psikolojik yükler tahammül sınırlarımı zorluyor.
Bu süreci daha sağlıklı, daha huzurlu atlatmak için nasıl bir yol izlemeliyim? Tavsiyelerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden teşekkür ederim.

Yani eşinin aile gelmiş gelmemiş gitmiş gitmemis çok da sorun değil. Önemli olan sen ve eşinin mutluluğu. Aileler arası bu tarz uyumsuzluk olabiliyor. Ama yuvan da mutlu isen özellikle kadının ailesi bunu tölere edebiliyor. Dili,dedikodusu sizden uzak olsun en iyisi.
Bebeğinizi sağlıcakla kucağınıza almanızı diliyorum.

nurtuba1 · Pazar 16:04

hayatinicindengelen .!.:
Herkese merhaba,
Ben 35 haftalık hamileyim, doğuma çok az kaldı. Eşimle genel olarak mutlu bir evliliğimiz var, her evlilikte olduğu gibi zaman zaman sorunlar yaşıyoruz ama birbirimize sevgimiz ve saygımız baki.
Ancak ailelerimiz arasında bazı kırgınlıklar var. Düğün öncesinde yaşanan bir tartışma nedeniyle eşimin ailesi ile kendi ailem uzun süredir görüşmüyor. O günden sonra bir daha araları düzelmedi.
Bu süreçte ailem zor zamanlar geçirdi. Önce çok sevdiğimiz dedemi kaybettik, ardından annemde bir hastalık ortaya çıktı. Neyse ki erken teşhisle tedaviye başlandı ve Allah’a şükürler olsun, annem iyileşti. Aynı dönemde ben de çölyak hastası olduğumu öğrendim.
Bu zorlu dönemlerde eşimin ailesi açıkçası çok geri planda kaldı. Ailem, onların ilgisizliğine oldukça kırgın. Eşimin ailesiyle aramda hâlâ bir mesafe var ve bu mesafe hiçbir zaman kapanmadı. Olaylara tarafsız yaklaşmaya çalışıyorum ama bazı duygular ister istemez içimde kalıyor.
Annem bu süreçte en büyük destekçim oldu, Allah ondan razı olsun. Her konuda yanımda ama annem de kendi çapında çok yıprandı. Geçirdiği ameliyat sonrası menopoza girdi ve bu durum onu daha hassas ve alıngan bir hale getirdi. Bazen ne söylesem yanlış anlaşılıyor, çok çabuk kırılıyor. Bu durumda nasıl davranmam gerektiğini şaşırıyorum.
Hamileliğim biraz zorlu geçiyor. Panik ataklarım ve çeşitli korkularım var. Bu konuda eşim, annem ve babam destek oluyorlar ama eşim zaman zaman beni anlamakta zorlanıyor. Özellikle atak geçirdiğimde ne yapacağını bilemeyip öylece kalakalıyor.
Geçtiğimiz günlerde erken doğum riskiyle hastaneye yatırıldım. O dönemde eşimin annesi beni görmeye bile gelmedi. Bu da ister istemez kalbimi kırdı.
Kendi ailem ve eşimin ailesi arasında sıkışıp kalmış gibi hissediyorum. Bir yanda doğum yaklaşıyor, diğer yanda bu psikolojik yükler tahammül sınırlarımı zorluyor.
Bu süreci daha sağlıklı, daha huzurlu atlatmak için nasıl bir yol izlemeliyim? Tavsiyelerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden teşekkür ederim.

Öncelikle konuyu komple sıkılmadan okudum sen hamilesin eşinin ailesini düşünme bence bebeğini eşini ve kendini düşün güzel zaman lar bizi bekliyor diye onlara takılı kalma bnm kayınvalidem beni istemeye bile gelmedi eşimle birbirimizi seviyorduk evlendik bir sene sonra hastalandı öyle geldi beni gördü ve bende ona göre muamele ediyorum şimdi ve bnden iyisi yok sana tavsiyem kendi ailen yanında eşin yanında boşver onları hiç düşünme derim huzurlu bir yaşam sür hiç ummadığın zamanda karşına çıkarlar ilgiyi hak etmeyene ona göre muamele

Bestblondie · Pazar 16:21

Eşinizin ailesinden hiçbir şey beklemeyin, çok zor da kalmadıkça bir şey de istemeyin. Ve eşinize yansıtmayın. Çünkü yansıttığınızda da bir şey değişmeyecek. Eşiniz ne yapabilir ki? Zorla arayacaklarına hiç aramasınlar. Beklentiye girmeyince kafa daha rahat oluyor. Çocuğunuz büyüdüğünde anneanne dede sevgisiyle dolup taşarken babaannesini falan pek aramayarak gereken cevabı verecek zaten.
Eşinizle doğum sonrası sürecinizi mutlaka konuşun. Kendini hazırlasın bebek bakımına ve uykusuz gecelere. Annenizi sağlık durumlarından dolayı çok çağırmazsınız böylece.
Anne bebek uyumlanması genel olarak 10 gün. Doğumdan 15 20 gün sonra daha rahat hissedeceksiniz.
Panik atak durumunuz için uzmanından destek alın. Çünkü bebek sahibi olmak kaygıyı ve korkuyu çok arttırıyor. Tahlilleri, aşıları, Ateş durumları, tıkanmaları vs soğuk kanlı olmanız gerek. Ve eşinizde o an ne yapacağını bilmeli.

Sibaden · Pazar 19:22

hayatinicindengelen .!.:
Herkese merhaba,
Ben 35 haftalık hamileyim, doğuma çok az kaldı. Eşimle genel olarak mutlu bir evliliğimiz var, her evlilikte olduğu gibi zaman zaman sorunlar yaşıyoruz ama birbirimize sevgimiz ve saygımız baki.
Ancak ailelerimiz arasında bazı kırgınlıklar var. Düğün öncesinde yaşanan bir tartışma nedeniyle eşimin ailesi ile kendi ailem uzun süredir görüşmüyor. O günden sonra bir daha araları düzelmedi.
Bu süreçte ailem zor zamanlar geçirdi. Önce çok sevdiğimiz dedemi kaybettik, ardından annemde bir hastalık ortaya çıktı. Neyse ki erken teşhisle tedaviye başlandı ve Allah’a şükürler olsun, annem iyileşti. Aynı dönemde ben de çölyak hastası olduğumu öğrendim.
Bu zorlu dönemlerde eşimin ailesi açıkçası çok geri planda kaldı. Ailem, onların ilgisizliğine oldukça kırgın. Eşimin ailesiyle aramda hâlâ bir mesafe var ve bu mesafe hiçbir zaman kapanmadı. Olaylara tarafsız yaklaşmaya çalışıyorum ama bazı duygular ister istemez içimde kalıyor.
Annem bu süreçte en büyük destekçim oldu, Allah ondan razı olsun. Her konuda yanımda ama annem de kendi çapında çok yıprandı. Geçirdiği ameliyat sonrası menopoza girdi ve bu durum onu daha hassas ve alıngan bir hale getirdi. Bazen ne söylesem yanlış anlaşılıyor, çok çabuk kırılıyor. Bu durumda nasıl davranmam gerektiğini şaşırıyorum.
Hamileliğim biraz zorlu geçiyor. Panik ataklarım ve çeşitli korkularım var. Bu konuda eşim, annem ve babam destek oluyorlar ama eşim zaman zaman beni anlamakta zorlanıyor. Özellikle atak geçirdiğimde ne yapacağını bilemeyip öylece kalakalıyor.
Geçtiğimiz günlerde erken doğum riskiyle hastaneye yatırıldım. O dönemde eşimin annesi beni görmeye bile gelmedi. Bu da ister istemez kalbimi kırdı.
Kendi ailem ve eşimin ailesi arasında sıkışıp kalmış gibi hissediyorum. Bir yanda doğum yaklaşıyor, diğer yanda bu psikolojik yükler tahammül sınırlarımı zorluyor.
Bu süreci daha sağlıklı, daha huzurlu atlatmak için nasıl bir yol izlemeliyim? Tavsiyelerinize çok ihtiyacım var. Şimdiden teşekkür ederim.

Söylemesi kolay gelebilir ama siz bebeğinize odaklanın derim. Benim ailem ve eşimin ailesi de düğün günü gerildi ve mesafe var aralarında ama ben bunu eşimle her konuştuğumda normal olarak ailemi savunduğumda farkettim ki eşimle aram bozuluyor ve bir taraf oluyorum bunu yapmayı ve düşünmeyi bırakınca inanın rahatladım. Hamileydim sizin gibi yaşadığınız duyguları çok iyi anlıyorum bu düşüncelerden uzaklaşmaya çalışın bebeğinize odaklanın unutmayın sizin stresiniz bebeğe geçiyor. Güzel şeyler düşünün derim :)) inanın anne olmak çok zor ama aynı zamanda dünyanın en güzel duygusu. Bırakın kim geldi kim gittileri eşinizle de sorun yaşarsınız hiç gerek yok hamileliğin tadını çıkarın

1anne- · Pazar 22:57

Şimdiye kadar olanları üzülmen değiştirdi mi hayır. Allah korusun evliliğini etkileyecekse ailelere küsse de etkileeeeer barışsa da etkiler b un u da hiç düşünme. Şimdiz bizi tam anlamayabilirsin ama bebeğin doğup birazcık büyüdüğünde çok daha iyi anlayacaksın bunlar çok boş konular senin için en önemli şey bebeğin ondan dahavönemlisi yok isteyen isteğini desin istediğini yapsın sadece bebeğine odaklan yoksa bu konuda ki pişmanlığın herşeyden daha büyük olur asla geri gelmeyecek o minnak günler en güzel duygularını kimsenin karartmasına fırsat verme doğumdan itibaren ne istiyorsan kendini net ifade et sen basit birşey yaşamıyorsun canından can çıkıyor Allah ayağının altına cenneti seriyorda insanlar kim ki seni üzüyor sakın hiç birşeyi sineye çekme o üzülecek bu üzülecek deme kimseye bi bok olmuyor olan anneye oluyor lütfen doğumdan sonra da nasıl olduğunu yaz bize

process · Pazar 23:23

Salon Kadini .!.:
Eş ailesinden öz ailenizin merhametini ve ilgisini beklemeyi birakmakla başlayın

++++++
Onlar bambaşka insanlar, onlardan beklentiyi sıfırla konu sahibi. Hiçkimse kendi ailen gibi seni nazlamaz. Seni umursamayanı sen de umursama, doğum sonrası torunum diye kocanı doldurmaya kalkarlar mı aranız açılmasın?

Esratrs · Pazar 23:40

İlk torun ise, yada uzun zamanın üzerine bir torun ise maalesef bebeği paylaşamıyorlar. Şunu anladım ben bu süreçte. Kayınvalide çocuğu kendi doğurmuş gibi davranıyor bir süre paylaşamıyor da kimseyle, anne de zaten atmaca gibi oluyor doğumdan sonra. Gereksiz kıskançlıklar olup lahusalık da olunca ister istemez kadın da birine patlıyor.
Bu herkeste böyle olacak diye bir şey yok ama bu da olası senaryolar. Çünkü bebek olunca laçkalık artıyor. Daha sık bir arada olunuyor. Ve bebek hep onlara benziyor olacak, aynı halası gibi beyaz, aynı babası gibi. Sana hiç benzetmiyorlar he de geç
Erkek her zaman kadının ailesi ile bir şekilde anlaşıyor ama gelin Kayınvalide nadir.
Ben doğum yapana kadar hepsini çok seviyordum oysa.
Aranızda da bu soğukluk varsa şimdiden acil önlem almanızı tavsiye ederim. Psikolojik destek gibi.
Anne olunca kadın çok değişiyor çünkü.

clara · Pazartesi 17:24

Hiçbir şey bebeğinizden önemli değil.
Benim gibi kafaya cok takan duygusal biriyseniz, hamileliğiniz ağlamakla geçiyorsa bebeğiniz benimki gibi çok etkilenebilir ve kırılgan ve huysuz olabilir. Ben düzgün düşünmeyi, insanları unutmayı beceremedim. Bebeğim de benim gibi saatlerce ağlardı. Biraz büyüdüğünde ağlama krizleri yine olurdu, kendini yere atmalar filan, sokakta rezil olmalarımız, benim kızmalarım vs. Huysuz zamanından sonra şükür ki okul öncesi dönemde krizleri bitmişti.
Lütfen kendinize dikkat edin, çözemediğiniz konularda psikologa, uzmanlara danışmaktan çekinmeyin.

mlzdmr · Pazartesi 17:43

Lütfen bu dönemde ve sonrasında sadece kendinizi, eşinizi ve bebeğinizi düşünün. Sizi önemsemeyeni siz de önemsemeyin, insanları maalesef ki değiştiremezsiniz. Ben öncesinde çok kafama takardım. Ben bu kadar düşünürken onlar niye beni düşünmüyor, ben arıyorum onlar beni niye aramıyor diye. Şimdi öyle bir umursamazım ki aşırı rahatlattı beni bu umursamazlık, hayatımdaki tüm olumsuzluklar kalktı, kendi kendime eziyet ediyormuşum meğerse. Şimdi kim beni ne kadar önemserse ben de okadar önemsiyorum, kim ararsa ben de onu aramaya devam ediyorum. Aramayı kestim, baktım beni arayan yok, ozaman dedim ki sadece ben çabalıyormuşum iyi olmak için kimsenin beni önemsediği de yokmuş yani. Artık yaşlarını başlarını almış insanlar ben onları değiştiremem ki zorlayamam da beni arayın beni önemseyin diye. Şimdi ne kendi ailemin konusunu ne de eşimin ailesinin konusunu evimde açmıyorum. Çünkü eşimle biz huzursuz oluyoruz başka bir şey olmuyor, biz tartışırken kimsenin ruhu bile duymuyor. Evet aile de önemli ama en önemlisi eşiniz ve bebeğiniz olmalı sizin için, çünkü eviniz yuvanız hayatınız ayrı sizin artık. Bırakın aileler birbiriyle konuşmasın ne var ki bunda, emin olun daha iyi böylesi, samimiyet oluşunca daha fazla kopuyor ipler. Unutmayın kimseyi değiştiremezsiniz, bununla uğraşmayın ve sadece kendi hayatınıza odanlanın

mlzdmr · Pazartesi 17:45

mlzdmr .!.:
Lütfen bu dönemde ve sonrasında sadece kendinizi, eşinizi ve bebeğinizi düşünün. Sizi önemsemeyeni siz de önemsemeyin, insanları maalesef ki değiştiremezsiniz. Ben öncesinde çok kafama takardım. Ben bu kadar düşünürken onlar niye beni düşünmüyor, ben arıyorum onlar beni niye aramıyor diye. Şimdi öyle bir umursamazım ki aşırı rahatlattı beni bu umursamazlık, hayatımdaki tüm olumsuzluklar kalktı, kendi kendime eziyet ediyormuşum meğerse. Şimdi kim beni ne kadar önemserse ben de okadar önemsiyorum, kim ararsa ben de onu aramaya devam ediyorum. Aramayı kestim, baktım beni arayan yok, ozaman dedim ki sadece ben çabalıyormuşum iyi olmak için kimsenin beni önemsediği de yokmuş yani. Artık yaşlarını başlarını almış insanlar ben onları değiştiremem ki zorlayamam da beni arayın beni önemseyin diye. Şimdi ne kendi ailemin konusunu ne de eşimin ailesinin konusunu evimde açmıyorum. Çünkü eşimle biz huzursuz oluyoruz başka bir şey olmuyor, biz tartışırken kimsenin ruhu bile duymuyor. Evet aile de önemli ama en önemlisi eşiniz ve bebeğiniz olmalı sizin için, çünkü eviniz yuvanız hayatınız ayrı sizin artık. Bırakın aileler birbiriyle konuşmasın ne var ki bunda, emin olun daha iyi böylesi, samimiyet oluşunca daha fazla kopuyor ipler. Unutmayın kimseyi değiştiremezsiniz, bununla uğraşmayın ve sadece kendi hayatınıza odanlanın

Bunların uyguladığınızda hayatınıza bir huzur bir dinginlik gelecek bana güvenin

Hamilelik ve ruh sağlığı

Yeni Üye

Aktif Üye

Nirvana

Popüler Üye

Aktif Üye

Yeni Üye

Popüler Üye

Üye

Hayırlısı 🤲

Aktif Üye

Berhudar ol evladım.

Yeni Üye

Guru

Yeni Üye

Üye

Nirvana

Yeni Üye

Yara, ışığın sana akacağı yerdir. Mevlana

Üye

Üye

Benzer Konular

Privacy & Transparency

Privacy & Transparency