selam, uzun zamandır herkese iyi görünmekten, kendi kendime konuşmaktan yoruldum, o yüzden kimse tavsiyede bulunmasa bile yazmaya karar verdim.
ben 1,5 senelik evliyim. eşimin babası vefat etmiş, bana annem hasta bırakamam, beraber oturalım dedi. bende ilerde kendi anneme bişey olsa bakmayacak mıyım düşüncesiyle kabul ettim. ama kaynanamın yanında birde kaynım çıktı. öyle saçma sapan bir hal aldı ki, artık tahammülüm kalmadı. kocamla gezmeye gitsek, annesinden abisinden izin alıyoruz. bi yere gidip geldiğimizde suratlar asılıyor, benle konuşmuyolar. ben tek başıma hiç bir yere gidemiyorum. eşimin çalıştığı yere bile onlar izin vermezse gidemiyorum. daha önce dayanamayıp, baba evine döndüm. aradılar, eşim ayrı eve çıkıcaz dedi yeminler etti, ailesi tehditler savurdu. ben nasıl olsa ayrı eve çıkıcaz diye geri döndüm. meğer yalanmış. eşim ben geri döneyim diye yalan söylemiş.
evde hiç huzur yok, kaynanam sürekli senden utanıyorum, ben zaten seni istememiştim ki, ben oğluma demiştim zaten, bu kız iki günlük, bundan karı olmaz gibi şeyler söylüyo bana. ben bunları kolay kolay eşime yansıtmadığım halde, eşim senin yüzünden eve gelmek istemiyorum, sürekli dırdır yapıosun diyo.
annesine abisine çok düşkün. mesela akşam işten gelir, ben kapıda karşılamazsam, eğer odamdaysam, yatana kadar annesi abisiyle oturur, gelipte yanıma öldümmü kaldımmı hastamıyım bakmaz. ben sorun çıkarmadığım sürece çok iyidir, ama suratım asılsa hemen kaçar.
neyse çok uzun oldu. en son tartışmamızı anlatayım. 6 aylık hamileydim. annesi ve abisi saçma sapan şeylere bana bağırıp duruyolardı. eşime anlatmaya kalkınca hemen onları savunuyordu. bende birgün beni ailemin yanına yolla, biraz kafamı toplayayım, yoksa evliliğimiz bitecek dedim. sen annenin yanına gitmek için bahaneler uyduruyosun dedi. bende ogün annemle konuştum, annemi çağırdım yanıma. annem eşimle konuştu, gelsin biraz bizde kalsın, kafasını toplasın, bak hamile, bebek için iyi değil bu kadar stres dedi. bu sefer annemi suçlamaya başladı. annem beni arayıp sorduğu için ben alışamamışım evliliğe!!!! annemle ben farklı şehirlerde oturuyoduk, o yüzden annem beni hergün arardı, o gözüne batmış beyfendinin.
annemin geldiği akşam, artık ben olanlara dayanamadım, sinir krizi geçirmiş bayılmışım.kendime geldiğimde ben yerdeydim, abisi ş.refsiz diye bağırarak üstüme yürüyordu. kaynanam deseniz "komşulara hem kendini hem bizi rezil ettin" diyodu. annem beni savununca annemin üstüne yürüdü abisi falan. eşime baktım, ağzını bıçak açmıo. bizi ayırıyo sadece. o an hepsinden nefret ettim. duvarları tekmeledim, ondan olan çocuk olmaz olsun diye, düşürmeye çalıştım kızımı o sinirle. sonra sabah annemle kimse uyanmadan çıktık o evden.
sonuç olarak 3 aydır baba evindeyim. kızım gelmek için gün sayıyo. eşim derseniz, bu 3 ay içinde bi kere annemi aradı, sen kızının arkasında durduğun için buralara alışamadı gitti dedi. bi kere de beni aradı, sözde kızını sormak için aradı, ama beni suçlayıp durdu. annesinin abisinin hatalarını söyleyince susup kalıyo cevap veremiyo. sadece beni suçluyo. bazen nette karşılaşıyoruz. hiç kızımızı sorduğu yok, ailesi zaten hiç aramadı.
biliyorum kızım doğduğunda baba kesilecek, şimdi benim kafamı kurcalayan şu: beyfendi ve sevgili annesi kızım doğduğunda gelip görmeye hakları varmı sizce? kör şeytan gösterme diyo, zaten bu zamana kadar arayıpta sormamışlar. şimdi niye merak edip gelsinler? kafam çok karışık. kızım için en iisini yapmak istiyorum. onu herkesten korumak istiyorum, çakma babasından bile...mafoldumben
ben 1,5 senelik evliyim. eşimin babası vefat etmiş, bana annem hasta bırakamam, beraber oturalım dedi. bende ilerde kendi anneme bişey olsa bakmayacak mıyım düşüncesiyle kabul ettim. ama kaynanamın yanında birde kaynım çıktı. öyle saçma sapan bir hal aldı ki, artık tahammülüm kalmadı. kocamla gezmeye gitsek, annesinden abisinden izin alıyoruz. bi yere gidip geldiğimizde suratlar asılıyor, benle konuşmuyolar. ben tek başıma hiç bir yere gidemiyorum. eşimin çalıştığı yere bile onlar izin vermezse gidemiyorum. daha önce dayanamayıp, baba evine döndüm. aradılar, eşim ayrı eve çıkıcaz dedi yeminler etti, ailesi tehditler savurdu. ben nasıl olsa ayrı eve çıkıcaz diye geri döndüm. meğer yalanmış. eşim ben geri döneyim diye yalan söylemiş.
evde hiç huzur yok, kaynanam sürekli senden utanıyorum, ben zaten seni istememiştim ki, ben oğluma demiştim zaten, bu kız iki günlük, bundan karı olmaz gibi şeyler söylüyo bana. ben bunları kolay kolay eşime yansıtmadığım halde, eşim senin yüzünden eve gelmek istemiyorum, sürekli dırdır yapıosun diyo.
annesine abisine çok düşkün. mesela akşam işten gelir, ben kapıda karşılamazsam, eğer odamdaysam, yatana kadar annesi abisiyle oturur, gelipte yanıma öldümmü kaldımmı hastamıyım bakmaz. ben sorun çıkarmadığım sürece çok iyidir, ama suratım asılsa hemen kaçar.
neyse çok uzun oldu. en son tartışmamızı anlatayım. 6 aylık hamileydim. annesi ve abisi saçma sapan şeylere bana bağırıp duruyolardı. eşime anlatmaya kalkınca hemen onları savunuyordu. bende birgün beni ailemin yanına yolla, biraz kafamı toplayayım, yoksa evliliğimiz bitecek dedim. sen annenin yanına gitmek için bahaneler uyduruyosun dedi. bende ogün annemle konuştum, annemi çağırdım yanıma. annem eşimle konuştu, gelsin biraz bizde kalsın, kafasını toplasın, bak hamile, bebek için iyi değil bu kadar stres dedi. bu sefer annemi suçlamaya başladı. annem beni arayıp sorduğu için ben alışamamışım evliliğe!!!! annemle ben farklı şehirlerde oturuyoduk, o yüzden annem beni hergün arardı, o gözüne batmış beyfendinin.
annemin geldiği akşam, artık ben olanlara dayanamadım, sinir krizi geçirmiş bayılmışım.kendime geldiğimde ben yerdeydim, abisi ş.refsiz diye bağırarak üstüme yürüyordu. kaynanam deseniz "komşulara hem kendini hem bizi rezil ettin" diyodu. annem beni savununca annemin üstüne yürüdü abisi falan. eşime baktım, ağzını bıçak açmıo. bizi ayırıyo sadece. o an hepsinden nefret ettim. duvarları tekmeledim, ondan olan çocuk olmaz olsun diye, düşürmeye çalıştım kızımı o sinirle. sonra sabah annemle kimse uyanmadan çıktık o evden.
sonuç olarak 3 aydır baba evindeyim. kızım gelmek için gün sayıyo. eşim derseniz, bu 3 ay içinde bi kere annemi aradı, sen kızının arkasında durduğun için buralara alışamadı gitti dedi. bi kere de beni aradı, sözde kızını sormak için aradı, ama beni suçlayıp durdu. annesinin abisinin hatalarını söyleyince susup kalıyo cevap veremiyo. sadece beni suçluyo. bazen nette karşılaşıyoruz. hiç kızımızı sorduğu yok, ailesi zaten hiç aramadı.
biliyorum kızım doğduğunda baba kesilecek, şimdi benim kafamı kurcalayan şu: beyfendi ve sevgili annesi kızım doğduğunda gelip görmeye hakları varmı sizce? kör şeytan gösterme diyo, zaten bu zamana kadar arayıpta sormamışlar. şimdi niye merak edip gelsinler? kafam çok karışık. kızım için en iisini yapmak istiyorum. onu herkesten korumak istiyorum, çakma babasından bile...mafoldumben