affetmeyi öğrenmek deneyerek oluyor... ben artık daha kolay affedebiliyorum yapılanı...
unutmak ayrı bir durum... unutmuyorum... ama hatalı insan diye de kimseyi etiketlemiyorum...
çünkü hata insanlara mahsus... hatalı davranış var hatalı insan yok...
yoksa hepimiz Tanrı olurduk...insan olduğumuza göre...
sanırım insanlardan çok şey beklememekle alakalı...
kimsenin de benden fazla bir şey beklemesine izin vermiyorum...
mükemmel dost... üstün insan... kutsal varlık... yaşayan hiç kimse bu sıfatlara sahip değil... sahiplik varsa herkes birileri için böyle zaten...
bazıları beni itip kakmayı, kışkırtmayı kabul ettiler... bazıları yıllarca istiridyemdeki kum olmayı kabul etti... bazıları beni sevmeyi, yüceltmeyi, benimle dost olmayı kabullendiler...
bende onları olduğu gibi kabullenmeyi kabullendim...
hata yapanı affederim o nedenle...
affetmeyeceğim insanları iyi, kötü, doğru, yanlış, öteki, beriki diye ayırıma tabi tutanlardır...
yapılan saygısızlığıda affederim ben... benden hiç bir şey götürdüğünü düşünmüyorum... aksine daha çok ben oluyorum...
affetmem demekte o insanla can ciğer olurum demek değil... kendimi iyileştirmek bir nev'i... affediyorum ama git artık diyebilmek belki...