- 4 Mart 2012
- 15.611
- 36.175
- 798
- Konu Sahibi violetworld
- #21
Şimdi daha aklı başinda seçimlerle ve annenizle abinizin onayladığı durumlarla kendinizi affettirebilirsiniz.
Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
Allah kurtarmış seni ondan . Peki neden iş bulanıyordu ? Çalışmak mı istemiyordu ?
Iş var da ben mi çalışmıyorum diyenlerden galiba.Evet calismak istemiyordu denilebilir cunku ofis isinden nefret ederdi, hic kalkismazdi bile. Serbest yapmaya calistigi islerin hicbiri tutmazdi, cunku insanlarla normal diyalog kurmazdi, hep kavga gurultu. Arkadaslariyla guya beraber is yapmaya calisti, onda bile arkadaslarina o kadar kotu davrandi ki, arkadaslari birakip gitti. Bir ise yaramazdi, hepte guya "is yok"
O zamanlar ben 20-23 o 28-31 yaslarindaydi iste. Gayet yetkindi calismak icin, dusunerek yasamak icin. Ailesinden uzaklasmisti, onlarada iyi davranmiyordu ya... 1 yil sonra zorla ailesiyle tanistim, evlilikten 1 yil sonra yani. Ondada sadece 1-2 kez gelmelerine izin verdi, o kadar. Sonra yasakladi ailesine de konusmayi, gelip gitmeyi, birakin yardim etmeyi. "Kimsesiz" durumuna aciyordum bende, yani biraktigim zaman kimsesiz parasiz sokakta kalicak diye, cunku evi ben gecindiriyordum esasen. Kendisini magdur, yazik durumuna salmisti. Ah akilsiz kafam ah............Iş var da ben mi çalışmıyorum diyenlerden galiba.kaç yasında biriydi ? Ailesi de mi destek olmuyordu ?
Ne guzel soylemissiniz. Kendimi affederdim ama hatalarimin telafisi yok. Hayata bir kez geliyoruz ve ben geri donusu olmayan hatalar yaptim. Burada "birisini mi oldurdun" diye sordular ya, aslinda evet, babamin katili sayilirim ben......... Babam o acilar yuzunden kalbi kaldiramadi goctu gitti dunyadan. Birsey yapilamiyor iste, gec oluyor, hatalarin telafisi yok... Ama hayat bu, elden ne gelirki. Affetmeye calisiyorum bakalim basarabilecek miyim?Geçmiş geleceğine köstek olmasın. Mutlu olmak için bir erkeğe ihtiyacın yok bence. Ben 5 yaşında kaybettim babamı. Hayal mayal hatırlarım. Bak sen yine de kokusunu içine çekmişsin, baba diyebilmişsin. Bu bile başlı başına bir mutluluk olmalı senin için diye düşünüyorum. Geçmişinden ders alarak geleceğine uzanmalısın, karamsar değil, umutla yaşamalısın. Yaşadığın her olay paha biçilemez birer deneyim sunuyor bizlere, kendini sev, aileni, hatalarını, geçmişini ve affet kendini affet. Bunu hep diyorum. Kendimizi affetmeyi öğrenelim. Mutlulukla kal.
Isim var, calisiyorum, egitimliyim. Ama annem benim mutlu bir yuvam olmasini istiyor, gelecekte yalniz bir kadin olacagimdan korkuyor. Cok taktim onun uzulmesine, dogrumu yanlismi dusunuyorum bilmiyorum
çok hata yapmışsın. evi aldınız mı yoksa tuttunuz mu? kirada mıydınız?O zamanlar ben 20-23 o 28-31 yaslarindaydi iste. Gayet yetkindi calismak icin, dusunerek yasamak icin. Ailesinden uzaklasmisti, onlarada iyi davranmiyordu ya... 1 yil sonra zorla ailesiyle tanistim, evlilikten 1 yil sonra yani. Ondada sadece 1-2 kez gelmelerine izin verdi, o kadar. Sonra yasakladi ailesine de konusmayi, gelip gitmeyi, birakin yardim etmeyi. "Kimsesiz" durumuna aciyordum bende, yani biraktigim zaman kimsesiz parasiz sokakta kalicak diye, cunku evi ben gecindiriyordum esasen. Kendisini magdur, yazik durumuna salmisti. Ah akilsiz kafam ah............