Hayatımın kalanına devam etmek istemiyorum..

Herkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..

Ben zaten hiçbir psikologun "benim elimde sihirli değnek var" şeklinde bir vaadine rastlamadım.

Psikologlar ya da psikiyatrlar kısa vadede sonuç vermez.

Bence siz yine de bi daha gidin.

Kocayaslisiskodunya .!.:

Herkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..

Genişletmek için tıkla...

şu an hissettiklerinin depresyon hastalığından kaynaklandığını biliyorsunuzdur sanırım...kim için, ne için yapacaksınki o işi...senin yaşadığın herşeyi, bütün insanlar yaşıyor ve yaşamıştır zamanında...ayrıca zamanı geldiğinde istesekte, istemesekte dediğini hepimiz yaşayacağız...hayat ta sonsuza kadar kalsaydık, anlattıklarına dert derdim ama zaten gecici bir dünyada yaşıyoruz, bu yüzden hiç bir şeyi dert etmemek lazım...

Sihirli degnekleri yok belki ama nitelendirdiginiz gibide bos degillerdir.

Hayatimiza giren insanlar, ya da kazanamadigimiz sinavlar vs dunyaya gelis sebebimiz bunlar degilki, gidis sebebimiz olsunlar.

Lutfen bu fikri kafanizdan silip atin, herseyin guzel olacagi zamanlarda gelecektir elbette

Inanin herkesin sikintilari farkli farkli, fakat herseye ragmen yasamak guzel..

herkesin sıkıntıları sanıyor musun herkes mutlu herkes lay lay lom...

Luften sacmalamayin.Cok kiziyorum boyle ölmek istiyorum, intihar etmek istiyorum diyenlere ölünce gececekmi kendinize gelin hayatta hersey geciyo donup bakinca ne gunlrmis diyeceksiniz.Yazmissiniz faydasi olmuyor diye ama sizin yardim almaniz sart.kotu bir donemden geciyosunuz Insallah atlatirsiniz.

tatlım hayat bu, düz bir yol değil ki, imtihan dünyasındayız. şimdi ben dertlerimi yazsam burdan köye yol olur ama herkes aynı sadece sıkıntılar dertler farklı, bu dünyada rahat yok.... biri biter başkası başlar o yüzden toparlan toparlan ki sorunlarını çözecek dermanın olsun...

Psikologlar zaten öyle bir şey vaad etmiyor.
Bu uzun bir süreç.Öyle birkaç kez gideyim bitsin gibi bi durum yok.
Belki 5 6 ay gitmelisiniz düzenli olarak.
Belki ilaç tedavisine de başlamanız gerek.

Buraya iyi ki yazdınız yalnız değilsiniz inanın çoğu insan bu hisleri hayatının bir döneminde yaşıyor.
Bende yaşadım bunu adı depresyon herkes farklı şekilde atlatıyor bu süreci.
Lütfen işinde uzman birini bulun ve destek alın.

Bende size şunu tavsiye etsem'' Dua'' ya sarılsanız biraz inanın hayattan tekrar zevk alırsınız mutlu olursunuz üstünüzdeki negatif enerji yok olur bir deneyin sonra ne kadar haklıymış dersiniz ...

Allah´a dayan, sa´ye sarıl, hikmete râm ol... Yol varsa budur, bilmiyorum başka Çıkar yol ...



Hicbir sey kalici degil, bizler de geciciyiz. Buhranli bir donem yasiyorsunuz lutfen dogru duzgun bi doktora gidin, ilaclar robotlastirmiyor aksine fayda sagliyorlar. Ve kendinize bu kadar yuklenmeyin, herkesin ne basarisizliklari, ne can sıkıntıları var neler neler var ama dustuysek kalkmaya calisacagiz ne yapalim.

Sadece sessiz bir ortam yaratıp dua edin yaradana sığının. Sahip olduklarınıza şükür edin. Eliniz kolunuz bacaklariniz gözleriniz sağlıklı mi, bi probleminiz var mi ? Yoksa herşeyi tekrar deneyebilirsiniz ama önce dua edin ve sizden kötü durumdaki insanları düşünün. Dost kazığı hemde 2 kere ? Ben kaç yere yediğimi hatırlamıyorum yinede deli gibi gülüyorum :)) başarısız bir evlilik ? Bakın seda sayana 7 koca eskitti bana mısın demiyor hatun :))) ya da en kısa örnek annem 47 yaşında 2. Evliliğini 1 ay önce sonlandırdı herşeye sıfırdan başladı toparlanmam lazım dedi ve şuan 1 ayda neredeyse zirvede. Bi de bana baksanıza tek maaş geliyor evimize 2.5 yaşında bi kızım var hergün dört duvar içindeyim çalışsam çalışamam en azından şuan için. Ama yinede insanlar mutlu olmaya çalışıyor ve ben ne zaman dibi görsek eşime hep derim ki "Korkma yine cikicaz yüzeye ve sonra tepeye"


Silkelenin lütfen hayat çok kısa

Bukadar umutsuz olmayın , hayatınızdaki heyecanı kaybetmişsiniz , haliyle karşınıza çıkan yanlış insanlar sonucundada psikolojik olarak bu duruma gelmişsiniz , ama bir çok insanın hayatında zaman zaman böyle dönemleri oluyor ,kendinize sizi mutlu edecek yeni uğraşlar edinin , farklı bir çevreye girin , ölmek bu dünya için en basiti geride kalanlar siz öldünüz diyede dünyayı durdurmuyor , bir süre sonra hayatlarına kaldıkları yerden devam ediyorlar ve olan sadece size oluyor bunun geçici bir durum olduğunu bilin lütfen , bende 7 yılımı verdiğim evliliğimi bitiriyorum psikolojik olarak aylardır bir çok hata yaptım , neden niçin diye sorgulamaktan kendimi yedim bitirdim ama artık dur dedim baktım olan bana oluyor o yüzden kendinizle başbaşa kalmayın , kendinizi dinlemeyin

Sizden daha kötü durumda olan insalara fiili yardımda bulunun. Parayı kast etmiyorum. Mesela bir yetim çocuğu parka götürün, yaşlı bir amca veya teyzenin evini süpürün. Doğum yapan bir arkadaşınıza yardımcı olun.

Başkalarının mutluluğuna sebep olmaktan daha güzel ve huzur verici bir şey inanın bana.

Kim öyle hayatta çok başarılı ve mutlu ki? Herkesin kırgınlıkları var basarmadigi şeyler var aile olsun iş olsun. Böyle depresyon gibi durumları uzun uzun açık havada yürüyüş yaparak c vitamini alarak yenilebildigini okumuştum. Kendinize uğraş edinin ne yapmak sizi memnun eder? Hayatın geneline baktığımızda elbette basqrisizliklarimiz var ama öyle diye ilerde de mi öyle olacağını dusunelim

Hepimiz berbat dönemlerden geçiyoruz.
Hastalığa yakalanıyoruz, yakınlarımız hasta oluyor.
Aldatılıyoruz, kayıpları veriyoruz.
Hepimiz çok çok kötü dönemlerden geçiyoruz.
Ama bu demek değil ki intihar edelim, kendimizi salalım hayattan zevk almayalım.
Bunlar çok yanlış düşünceler. Psikoloğa bende gittim, evet sihirli değnekleri yok hatta kısa vadede "üff bitsede gitsek" modunda oluyoruz bir çoğumuz.. Ama uzun vadede pek çok yararı oluyor. Onunla beraber toparlıyoruz. Biraz zaman tanı kendine, neden bu kadar karamsarsın. Sende birgün mutlu olacaksın, bu hislerin hepsi kalıcı mı zannediyorsun? Yapma bunu kendine. Bu hayatta neler neler geçmiyor ki bu acılarında geçmesin.

Anlayabiliyorum sizi. Hepimiz bu tarz donemlerden geciyoruz. Demişsiniz ki ilaçla uyuşturulak istemiyorum ve psikolog işe yaramaz. Ben de boyle dusunurdum ama baktım olmuyor denedim sadece. Bir yıla yakın gittim. Evet hayatımdaki sorunlar aynı ama bakış açım değişti. Bazen sadece dinlemesi sizi anlıyorum demesi yetti. Aslında buraya bile yazmanızdaki neden bu değil mi? Sadece anlıyorum, ben de yasadım bunları duymak bile yetiyor. Guzel dilekler gececek denmesi yetiyor. Tarafsız bir bakış açısı iyi geliyor. İşte bu yüzden gidin derim psikologa.

Arkadaşım, şunu bil. Hayatta kalmak en en temel içgüdümüzdür. En kötü koşullarda bile.

Hastalanmışsınız, kendinize zaturre olmuş gibi yaklaşın, ve en kısa sürede psikiatriste gidin.

Allah tez zamanda şifa versin

Depresyonda olduğum dönemde gönüllü olarak çalışmaya başladım ben. Kizilhacta. Evsizler sokakta kışın donarak ölmesin diye geceleri sıcak içecek, battaniye, yemek dağıtıyoruz. Bazen aşevinde çalışıyorum, bazen - 20 derecede soğukta. Bende hergun Heyecanla kalkmıyorum yataktan. Buraya yazamayacağım kadar ağır yenilgilerim oldu. Ama bir an bir an bile düşünmedim ölmeyi. Başkalarının hayatlarına dokunun hiç birşeyi beceremezseniz bile birilerine yardım etmiş olma hissi bile yeter hayatta kalmak için. Depresyon için tedaviye başlamalısın.

Kocayaslisiskodunya .!.:

Herkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..

Genişletmek için tıkla...

Evet çok haklısınız bazen hayat çok boş geliyor size.. Belki son zamanlarda daha fazla..

Fakat dönem dönem bunu hepimiz yaşıyoruz Kimsenin hayatı tozpembe değil. Buna inanın

Evlilik, çocuk, sosyal hayat, iş yaşamı bunlar huzurunuz için sadece araçtır. Olumlu mu olumsuz mu olacağına hayata bakış açınızla karar vereceksiniz..

Bakın şu an burda ki bütün üyeler dahil toplumumuzda bir çok insanın psikolojik desteğe ihtiyacı var..Açilan konularla verilen cevaplarla az çok bu öngörüye sahip olabiliyoruz. .
Gerekirse psikolojik destekte almalıyız. Ve inanın her ilaç da insanı uyuşturmuyor artık yeni nesil destekler çok iyi ..

Gidin zaten çekincelerinizi anlatınca uzman size göre tedaviye göre davranacak.
Belki sadece terapi yetecek size ..

Karamsar olmayın kendiniz için ha gayret diyin..

Kocayaslisiskodunya .!.:

Herkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..

Genişletmek için tıkla...

bundan 5yıl önce senın yaşadıklarına benzer şeyler yaşadım bılmıyorum belkı daha fazlasıdır kendımı caresz gucsuz zavallı hıssettıgım zamanlardı..gece uyurken sabah uyanmamayı ısterdım sabah uyanınca uzulurdum ölmeyı çok istedım ama ıntıharı hıc dusunmedım o cesaret kıvılcımı bıle olmadı çok sevdıgım aşık oldugum bırı vardı herkes aılem karşı olmasına ragmen evlenmeyı ıstıyodum nişanlandım da hem aldattı benı hem de kullandı gözüm okadar kararmıstı ki benım uzerıme kredı cektı kredı odendı kapandı ama yıllar sonra bana başka borç çıktı o üzerime kaldı o da yetmezmıs gıbı bana şiddet uyguladı öyle ayrıldık çok sevdıgın guvendıgın bırınden bunları yaşamanmı yoksa tek başına yaşamanmı bılmıyorum herşekılde zor işyerımdekı herkes bız bunları demıstık gıbı bır tavır takındılar kımsr yanımda olmadı evımı actıgım aynı evı paylasıgımız ev arkaasım 2ay sonralı dugunune davet etmedı herseyını topladı evıne yerleştı asla hakkımı ona da helal etmıyorum tam 1yıl boyunca dogu’da bısehırde tek başıma yaşadım tayınım cıkmadı aılemden uzaktayım kımsem yok eskı nişanlımın oldugu sehırde bıde salak gıbı unutamıyordumm ..tayınım cıktı nıhayet aılemın yanına gelecem rahat olurum dedım kı ıkı uc ay sonra babamın dolandırıldıgını ogrendık sahıp oldugumız ev araba dukkanlar paralar hepsı gıtmıs bır okadarda borclanmıs bıde babam nasıl guvenırdıö aklına mantıgına o da korkusundan bahsedememıs belkı kurtarırım dıye ugrasmıs ama ugrastıkca batmısta batmıs ve ben aılemın de yukunu aldım omzuma bır gecede saclarımda beyazlar cıktı ıyı kazanıyordum ama kazandıgım elımde kalmıyordu yıyecek ekmek param kalmıyordu yazın sıcagında dolmusa bınecek param kalmadıgı ıcın işe yuruyerek gıdıyordum okadar terlıyordum ki kıyafetımı degıstırmek zorunda kalıuordum bu havada nıye yurudum dıyenlere de spor olsun dıye gecıstırıyodum sinirden nasıl aglardım gizli gizli..o sırada bana psıkopat dadandı aylarca peşimi bırakmadı heryerden rahatsız ettı işyerıme nekadar şikayetlerde bulundu reddedıldıgı ıcın ve ben soruşturma gecırdım işyerımde.babamın durumu da ortaya dökulunce dırekt potansıyel algılandım kurus gecmedı haksız yere bogazımdan ama aklandım nasıl hayatta kaldım o gunlerde bılemıyorum gururum onurum yerlerde istifa etsem psıkopatın yıldırma polıtakası işe yarayacaktı zaten edemem paraya ıhtıyacım var etsem sucu kabul etmıs olurum ustelık ıftıraya ugradıklarıma..uc ay surdu ve aklandım ben ozaman gıttım psıkıyatrıse bana en hafıf ılacı verdı ıcmeye basladım ama uyustugumu hıssedıyordum bı kıtap okuyodumo sırada orda gecen şu cumle ‘yasadıgın her neyse ıyı kotu senın sen olman ıcın gereklı olan şeyler buna ıhtıyacın var hayatı oldugu gıbı karsıla tecrubelen ve devam et yoluna ‘ılacı attım köşeye dedım kendım ustunden gelırım ıyı hıssettım de sen nasıl ıstıyosan oyle oluyor mutlu olmak ıstıyorum dedıgım anda mutlu olmaya basladıgımı farkettım halbukı hayatımda degsıen bıseu yoktu eskısı gıbı kotu ama benım bakıs acım degısmıstı azda olsa ıyı şeylerı bulmaya calıstım saglıklıyım ve bence bukadar seyın ustunden gelebıldıysem gucluyım guzeldım debaşıma çogu zaman bela acsa da hatta ..ıyı bır işim var dedım yıne şükrettım sonra eşim cıktı karsıma hıc dusunmedıgım zamanda ve cıdden ıyı bır ınsan hıc olmaz dedıgım zamanda evlendım tam bır mucız gıbı bısey oldu arkadaslarım hayatımın bırden bukadar degısmesıne sasırdılar resmen çiçek actım desem yerıdır..şimdi bir çocugum olsun ıstıyorum ama olmuyor ugrasıyoruz eşimde bıraz sıkıntı var bu da sınavım eminim yıkıldım yine bıkac ay once ama kalktım ayaga cok şukurdedım ki hayatın bana mizacı böyle zorlamayı ugrastırmıyı aglatmayı ama sonrasında sabredersem mutlu etmeyı bılıyor dayan allahından sabır ıcın guc ıste hersey bıtıyor gecıyor bu bır seruven bunları nıye yazdım herkesın farklı bır hıkayesı var ve herkssın hayatı zor ıstısnalar harıc lutfen kendıne ezıyet etme sen bu dunyaya gelmıssen eger degerlısın bırıcıksın teksın sana bunları yasatanları kapının önüne koy yoluna devam et